به نقل از «فارس»

شهرهای ما تنها در خدمت ثروتمندان قرار دارند: کرونا می تواند این وضع را تغییر دهد

تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۳۷۲۲۳۴

شهرها یک بار دیگر در حال تهدید کردن سلامت عمومی و نظم اجتماعی هستند. برخی مفسران معتقدند که یک کوچ دسته جمعی از شهرها صورت خواهد گرفت، گرایشی که کار از خانه آن را تسریع کرده و از این نظر تراکم شهرها دیگر قابل دوام نیست.

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: تا همین اواخر بسیاری از کارشناسان پیش بینی می کردند که شهرها آینده ای خواهند داشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همه گیری کرونا چنین آینده ای را بسیار مبهم تر کرده است. ویروس کرونا باعث مرگ صدها هزار تن از ساکنان شهرها شده است. ثروتمندانی که مالک خانه های دومی هستند و کارگران مهاجر به یکسان به سمت روستاها گریخته اند. در عین حال در شهرهای آمریکا  بزرگ ترین قیام ضد نژادپرستی در یک نسل که با سطوح تکان دهنده ای از خشونت و سبعیت دولتی مواجه شده جریان دارد. این دو وضعیت اضطراری – ویروس کرونای جدید و خشونت نژادپرستانه دولتی – بی رحمی نابرابری شهری در دوران معاصر را برجسته تر کرده است.

شهرها یک بار دیگر در حال تهدید کردن سلامت عمومی و نظم اجتماعی هستند. برخی مفسران معتقدند که یک کوچ دسته جمعی از شهرها صورت خواهد گرفت، گرایشی که کار از خانه آن را تسریع کرده و از این نظر تراکم شهرها دیگر قابل دوام نیست. سایر شهرشناسان گفته اند که با انجام تغییرات کوچکی در فضاهای شهری موجود نظیر خیابان های پیاده راه، تغییر دادن کدهای منطقه بندی یا به کار بستن فناوری های جدید «شهر هوشمند» می توان زندگی شهری را نجات داد. اما تا رسیدن به هر دوی این وضعیت ها راهی طولانی در پیش است. به جای طرح این سئوال که آیا شهرها همچنان به وجود خود ادامه خواهند داد یا نه، باید بپرسیم که در پرتو همه گیری ویروس کرونا شهرها برای چه کسی و برای چه وجود دارند.

هیچ رابطه ساده ای بین شهرنشینی و بیماری های مسری وجود ندارد. پژوهشگران تعاملاتی را در حاشیه های شهری- روستایی ردگیری کرده اند که آسیب پذیری های جدیدی را برای ابتلا به این بیماری ها به وجود می آورند. اما مطالعه ای که در مورد 60 کشور انجام شده و در سال 2017 انتشار یافته، نشان داده که به طور کلی فشارهای ناشی از بیماری های مسری با شهرنشینی کاهش پیدا کرده است. هرچند همه گیری ها به طور دوره ای اجتماعات فقیر و حاشیه نشین شهری را نابود کرده اند، اما شهرها همچنین اجرای سیاست های سلامتی جدید، اصلاحات مسکن و جنبش های اجتماعی را نیز باعث شده اند که به مردم برای مبارزه با بیماری ها و جان سالم به در بردن از آنها کمک کرده اند.

در طول همه گیری ویروس کرونا بیشتر نگرانی درمورد شهرها حول ترس ها از این بود که تراکم جمعیت بتواند خطر سرایت آن را تشدید کند. اما تراکم و ازدحام یک چیز نیستند. ازدحام بیش از حد نتیجه نابرابری و بحران مسکن است نه آینده تغییر ناپذیر زندگی شهری.

اگر پیش بینی پایان شهرنشینی گمراه کننده باشد، در این صورت برعکس آن نیز مصداق دارد؛ اینکه شهرها می توانند - فقط با گزینه های بیشتر غذاخوری در فضای باز – همچون گذشته به حیات خود ادامه دهند نیز به همان اندازه قضاوتی نابجاست. هم همه گیری کرونا و هم مبارزاتی که در درون شهرهای آمریکا جریان دارند، یک اثر گریزناپذیر مربوط به حیات شهری را فاش کرده اند:  شهرهای خصوصی سازی شده،  مالی شده و به شدت نابرابر، برای بیشتر ساکنان آنها کارآیی ندارند. شهرها همچنان آینده ای دارند، اما نوع خاصی از شهر که امروز شاهد غلبه آنها در سطح جهانی هستیم، نباید در چنان آینده ای جایی داشته باشند.

مدل های توسعه در طول چند دهه گذشته در مکان هایی چون لندن و نیویورک، نیازهای افراد نخبه، شرکت های قدرتمند و سرمایه گذاران ثروتمند را مد نظر قرار داده است. این شهرها در زیر موجی از خانه های لوکس، ساختمان های اداری گران قیمت، مناطق تجاری جدید، تسهیلات رفاهی برای به اصطلاح «طبقه خلاق» و پارک های مسکونی پر تجمل غرق شده اند. مناطق شهری برای کسب اجاره، بورس بازی در املاک و مستغلات  سامان داده شده اند. دولت ها نیز از سودآوری بخش خصوصی تاسی کرده اند و سلایق طبقه متوسط را به تعویق انداخته اند و تمام این کارها را با اغوای شهرسازان انجام داده اند؛ این همه در حالی صورت گرفته که دولت ها اجازه داده اند وضعیت خدمات اجتماعی و نهادهای عمومی وخیم تر و نابرابری تشدید شود.

حتی پیش از همه گیری کرونا نیز این پارادایم یک فاجعه محسوب می شد. مجموعه ای از بحران ها حیات شهری را هر چه گذشته برای همه جز ثروتمندان دشوارتر کرده است. وضعیت مسکن به جایی رسیده که مردم از عهده پرداخت هزینه آن برنمی آیند و از این نظر امنیتی ندارند.کار به امری موقتی تبدیل شد و دستمزدها راکد مانده اند و توانایی بسیاری از کارگران را به تداوم یک سبک زندگی مناسب از آنها سلب کرده است. با وجود وانمود کردن ها به چند فرهنگی بودن، یک ساختار قدرت سفیدپوست،  نابرابری های نژادی شده را تقریبا در تمام ابعاد حیات اقتصادی و سیاسی از جمله مسکن، سلامت و امورپلیسی حفظ کرده است.

ثابت شده که این مدل شهری در برابر همه گیری کووید19 به شدت آسیب پذیر بوده است. مزدبگیران ضروری دارای دستمزد اندک نظیر پرستاران و کارکنان فروشگاه ها  از نواحی مرکزی قادر به تامین هزینه های خود نیستند که بخش های اقتصادی و اجتماعی کلیدی را در معرض خطر قرار می دهد. خود انزوایی در مسکن های پر ازدحامی که زمینه ساز گسترش ویروس هستند غیرممکن است. مناطق فقیر و حاشیه ای به شکل بی تناسبی از آلودگی هوا تاثیر می گیرند که می توان اثرات آن را در نرخ های مرگ و میر بیشتر در اجتماعات کم درآمد رنگین پوستان مشاهده کرد.

برای بسیاری از ساکنان شهری طبقه کارگری، هزینه ها و مخاطرات زندگی روزمره، قرنطینه را به تجملی تبدیل کرده که آنها قادر به تامین هزینه های آن نیستند. از این رو مناطقی که عمدتا طبقه کارگری در آن سکونت دارند در شهرهای به شدت نابرابر– مثل نیوهم در لندن و برانکس در نیویورک- به طور خاصی آماج ویروس کرونا قرار داشته اند.  اجتماعات شهری بی بهره و مورد بهره کشی واقع شده، از اپیدمی های پیشین رنج برده اند و از همه گیری فعلی نیز در حال متحمل شدن بیشترین آسیب ها هستند.

اگر این همه گیری یک آزمون استرس برای شهرها باشد که از سوی و برای سرمایه داری مالی شده ترتیب داده شده،  آنها به شکل فلاکت باری در این آزمون مردود می شوند. اما هیچ کدام این ها جزء ذاتی حیات شهری نیست. این نتیجه ترتیبات سیاسی و اقتصادی است که می توان با فشار سیاسی کافی آنها را تغییر داد.

 شهرها به تغیرات رادیکالی نیاز دارند، اما نه به طرقی که مخالفان تراکم یا شهری سازان حرفه ای تبلیغ می کنند. بلکه آنها باید مساوات طلبانه تر و دمکراتیک تر شوند تا بیشتر قادر به برآوردن نیازهای عملی انسان ها باشند. توسعه شهری باید بر تامین رفاه اجتماعی، زیرساخت های درمانی، خدمات شهری، حمل و نقل عمومی عاری از کربن، برابری نژادی واقعی و مسکن تضمین شده برای همگان  تمرکز داشته باشد. تنها راه حل بحران های شهری که با آنها مواجه ایم، ایجاد مسیر جدیدی برای شهرهاست که نابرابری هایی را که این همه گیری آنها را عیان کرده از میان بردارند.

واکنش های اضطراری نسبت به ویروس کرونا نشان داده است که تغییر سریع امکان پذیر است. در محلاتی در سراسر جهان شبکه های کمک دوجانبه ای برای هماهنگی در همه چیز از خرید از سوپرمارکت ها تا به تعویق انداختن اجاره مسکن به وفور ظهور کرده اند. برخی شهرها با چابکی نسبت به مسکن برای بی خانمان ها، معلق کردن احکام تخلیه خانه ها، تنظیم الگوهای ترافیک و تامین مراقبت های درمانی ضروری دست به کار شده اند. واکنش نسبت به این همه گیری نشان می دهد ساختارهایی که به یک شهر نابرابر تداوم می دهند قابل رفع شدن هستند و سریع تر از آنچه که تصور می شد می توان آنها را تغییر داد.

در حالی که شهرها در واکنش به این همه گیری شروع به تغییر کرده اند، مهم است که آنها به مسیر پیشین خود بازنگردند. تهدید واقعی این نیست که حیات شهری ناپدید خواهد شد؛ تهدید واقعی این است که نابرابری و بی عدالتی وضعیت موجود شهری تداوم پیدا کند.

نویسنده: دیوید مدن (David Madden) جامعه شناس و از مدیران برنامه شهرها در مدرسه اقتصاد لندن

منبع: https://b2n.ir/738247

انتهای پیام.

 

منبع: فارس

کلیدواژه: سلامت عمومی نظم اجتماعی تراکم ثروتمندان سلامت عمومی نظم اجتماعی تراکم ثروتمندان همه گیری ویروس کرونا حیات شهری بیماری ها آینده ای شده اند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۳۷۲۲۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مردی که ۶۱۳ روز کرونا داشت، فوت کرد

نادیا زکالوند: این مرد ۷۲ ساله هلندی، که نام او فاش نشده است، به نقص ایمنی شدیدی مبتلا بود و سال ۲۰۲۲ گرفتار یکی از گونه‌های ویروس کرونای اُ-میکرون شد. او پیش از ابتلا چند بار واکسن کوید۱۹ هم زده بود. از همان زمان او هر بار که آزمایش کرونا می‌داد، مثبت می‌شد و این بیماری آنقدر ادامه یافت تا سرانجام مرد نگون‌بخت اکتبر سال گذشته فوت کرد.

بیماری کرونای این مرد ۲۰ ماه طول کشید که طولانی‌ترین مورد در نوع خود بوده است. پزشکان برای کمک به او درمان‌های گوناگونی را پیشنهاد داده بودند که متاسفانه هیچ‌کدام فایده نداشت.

سیستم ایمنی بدن او آنقدر قوی نبود تا بتواند با ویروس کرونا مبارزه کند. حتی داروهای پادتن هم به‌کارش نیامدند.

بیماران مبتلا به کرونا معمولا پس از گذشت چند روز یا نهایت چند هفته درمان می‌شوند اما این مرد ۷۲ ساله، ۶۱۳ روز گرفتار این بیماری بود.

محققان در بررسی‌های این بیمار متوجه وجود حدود ۵۰ جهش ویروس کرونا در بدن شده بودند. این جهش‌ها توانسته بودند در سیستم ایمنی بدن این مرد اختلال ایجاد کنند که در نهایت جان او را گرفتند.

منبع:

odditycentral

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1899244