به نقل از «ساعت24»

گرفتن مالیات تورمی از ضعیفان غیر اخلاقی است

تاریخ انتشار: ۱۴ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۵۱۸۷۷۶

ساعت 24 - اقتصاددانان نرخ های رشد بالای تورم را قاتل اقتصاد در سه سطح کلان ، بنگاهها وخانواده ها می دانند، زیرا هرکدام از سه نهاد یاد شده به نوعی قربانی تورم می شوند.

دکتر محمد طبیبان اقتصاددان نامدار ایرانی باوردارد که اولا این حکومتها هستند که با عرضه پول بیش از اندازه تولید ملی تورم ایجاد می کنند؛ ثانیا دولت با ایجاد و خلق پول جدید که منجر به تورم می شود در آمد به دست می آورد و سوما خانواده هایی که پس اندازهای کوچک دارند و بلد نیستند این پس انداز خود را تبدیل به دارایی هایی مثل سکه ، ارز و یا سهام کنند قربانی اصلی رشدهای شتابان تورم هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

طبیبیان در حمایت از سخنان پویا ناظران اقتصاد دان جوان ایرانی که به کم درآمدها توصیه می کرد ریال های خود را به دارایی تبدیل کنند در صفحه تلگرامی خود گفت: ایجاد تورم های بالا در هر جامعه ای کار حکومتهاست که نهاد دولت نیز جزیی از حکومت به حساب می آید. مبنای کاراین است که دولتها برای اینکه بیشتر خرج کنند درآمدهایی را پیش بینی می کنند که در عمل به دست نمی آید و کسری بودجه ایجاد می شود و دولتها برای تامین کسری بودجه به شکل های گوناگون نقدینگی را بیش ازرشد تولید و بخش واقعی اقتصاد رشد می دهند و به این ترتیب نرخ تورم افزایش می یابد. دولتها برای سرپوش گذاشتن به نقش خود در ایجاد تورم تولید کنندگان و فروشنده ها و دلال ها را عامل تورم معرفی می کنند.

درایران متاسفانه بدترین و آسیب زننده ترین روش افزایش رشد پول ونقدینگی را شاهد هستیم .در کشورهایی که کسری بودجه وجو دارد دولتها به بخش خصوصی بدهکار می شوند یعنی بخش خصوصی اوراق بهادار منتشر می کند و بانک مرکزی آنها را در برابر وثیقه ای که می دهد از آنها خریداری می کند واین نوع ایجاد نقدینگی آسیب کمتری به اقتصاد می زند. در ایران اما نهادهای حکومتی به بانک مر کزی فشار وارد کرده و به شکل های گوناگون از این نهاد استقراض می کنند و این بدترین نوع وش ایجاد نقدیننگی است  که به تورم فزاینده دامن می زند.

مالیات گیری تورمی

طبیبیان توضیح داد ایجاد تورم با روش یادشده به معنای این است که از مردم مالیات گرفته شود و دولت از مسیر رشد بیشتر تورم درآمد به دست می  آورد . سازوکار نیز این است که پول جدید می آید و دولت از این راه عایدی به دست می آورد. دلیل اصلی اینکه دولت می خواهد تورم بالا برود همین عایدی است که نصیبش می شود ودولت در چنین مواردی کاسب ها را تنبیه می کند و می گوید آنهاهستند که کالاها را گران کرده اند. واقعیت این است که مالیات تورمی را متاسفانه گروههای با در آمد بالا که خوب بلدند با شروع موج تورمی دارایی بخرند پرداخت نمی کنند زیرا آنها با خرید انواع دارایی قدرت خرید پول خود را حفظ می کنند واین گروههای کم درامد که پس اندازشان را نمی توانند تبدیل به دارایی کنند هستند که به دولت مالیات تورمی می دهند. آیا آگاهی دادن به کسانی که کم اطلاع هستند و نمی دانند که نباید در شرایط تورمی پول نقدنگهدارند را باید نکوهش کرد؟

یک بار برای همیشه

دکتر طبیبیان با دفاع از اقتصاددانانی که شهروندان کم در آمد را تشویق می کنند  در شرایطی که احساس می کنند تورم فزاینده می شود پولشان را به صورت نقد وحتی دربانکها نگه ندارند گفت، برخی می گویند این تشویق ها ممکن است باعث شود مردم به بانکها هجوم بیاورند و این تهدید است .  می دانم که این کار ممکن است ریسک داشته باشد اما این هم یک کار غیر اخلاقی است که از ضعیفان مالیات تورمی گرفته شود . آیا وقتی  داراها و پولدارهایی که کارشان را بلدند و  نقدینگی خود را از این بازار به آن بازار ببرند کارشان خطرناک نیست ؟ این غیر اخلاقی است که حکومت ها هرچند سال یک بار با چند برابر کردن میزان نقدینگی و دامن زدن به رشدها بالای تورم از ضعیفان مالیات بگیرند وباید برای یکبارهم که شده به طور واقعی جلوی این روند گرفته شود . باید دولتها بدانند به اندازه درآمدشان هزینه کنند اگر می خواهیم جلوی فروپاشی نظام مالی را بگیریم باید این ریخت وپاش ها راسامان داده و اجازه ندهیم نظام مالی به بدتر شدن شرایط کل اقتصاد منجر شود.

منبع: ساعت24

کلیدواژه: مالیات تورمی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۵۱۸۷۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

درآمدهای نفتی باعث ایجاد تورم می‌شود؟

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که وجود درآمدهای نفتی برخلاف تلقی‌های رایج نه تنها اثر تورمی ندارد، بلکه باعث کاهش قدرت تورم‌زایی نقدینگی نیز می‌شود. مطالعه‌ای که در پژوهشکده پولی و بانکی انجام شده است، نشان می‌دهد که افزایش درآمدهای نفتی و افزایش نسبت واردات به GDP می‌تواند اثرگذاری رشد نقدینگی بر تورم را کاهش دهد.

به گزارش دنیای اقتصاد، این نتایج برخلاف دیدگاه‌های متداول است که ذات داشتن درآمدهای نفتی را باعث افزایش تورم عنوان می‌کنند. طبق بررسی‌های این پژوهش مهم‌ترین عامل ایجادکننده تورم در کشور رشد نقدینگی است، اما مساله مهمی که در این پژوهش به آن پاسخ داده شده، این است که چه عاملی باعث اختلاف ایجادشده مابین نرخ رشد نقدینگی و نرخ تورم در ایران است؟ اختلاف مابین نرخ رشد نقدینگی و تورم در میان ۱۴کشور نفتی مورد بررسی طبق داده‌های مربوط به ۱۹۷۰ تا ۲۰۲۰ حدود ۷درصد ارزیابی می‌شود.

طبق بررسی‌ها این اختلاف در کشورهای نفتی در سال‌هایی که درآمد نفتی بیشتر است، بیشتر می‌شود و برای مثال در ایران دهه۱۳۵۰ یا ۱۳۸۰ به بیش از ۱۰درصد می‌رسد. نکته جالب در این پژوهش این است که مکانیزم اثرگذاری افزایش نسبت واردات بر GDP به سمت تقاضای پول در کنار عرضه پول توجه دارد. بنابراین نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که وجود درآمدهای نفتی، فی‌نفسه عاملی برای وجود تورم نیست، بلکه به نظر می‌رسد که عدم توازن میان منابع و هزینه‌های دولت در قالب کسری بودجه که دلیل رشد طولانی‌مدت نقدینگی است، عاملی برای ایجاد تورم مزمن در کشورها است.

یک مطالعه پژوهشی با استفاده از داده‌های ۱۴ کشور نفتی در بازه ۱۹۷۰ تا ۲۰۲۰ اثر رشد نقدینگی بر تورم در کشور‌های نفتی و مکانیسم‌های این اثرگذاری را مورد بررسی قرار داده است. بر اساس نتایج این مطالعه، اثر رشد نقدینگی بر تورم در کشور‌های نفتی هم در کوتاه‌مدت و هم در بلندمدت مثبت و معنی‌دار بوده است. افزایش نسبت واردات چه در کوتاه‌مدت و چه در بلندمدت می‌تواند اثر رشد نقدینگی بر تورم را کاهش دهد. همچنین رشد درآمد‌های نفتی نیز در بلندمدت اثر تورمی رشد نقدینگی را کاهش می‌دهد. در حقیقت مکانیسم اثرگذاری درآمد‌های نفتی در تضعیف قدرت تورم‌زایی رشد نقدینگی با مکانیسم اثرگذاری رشد واردات بر کاهش قدرت تورم‌زایی رشد نقدینگی مرتبط است.

افزایش عرضه کالا‌های وارداتی (ناشی از رشد درآمد‌های نفتی) با افزایش تقاضا برای پول داخلی بخشی از قدرت تورم‌زایی نقدینگی را خنثی می‌کند. این موضوع برخلاف یافته‌های دیدگاهی است که افزایش درآمد‌های نفتی را یکی از عوامل ایجاد تورم و بروز بیماری هلندی می‌داند. این مطالعه با عنوان «اثر واردات بر رابطه رشد نقدینگی و تورم آن در کشور‌های نفتی» توسط سجاد ابراهیمی، استادیار پژوهشکده پولی و بانکی بانک مرکزی، انجام شده است.

مساله بیماری هلندی

در علم اقتصاد، بیماری هلندی رابطه عِلّی ظاهری بین افزایش توسعه یک بخش خاص اقتصادی همچون نفت و کاهش در سایر بخش‌ها همچون بخش تولید است. این اصطلاح در سال ۱۹۷۷ توسط نشریه اکونومیست برای توصیف تضعیف بخش تولید در هلند پس از کشف میدان بزرگ گاز طبیعی گرونینگن در سال ۱۹۵۹ ابداع شد. مکانیسم فرضی این است که هنگامی که صادرات در یک بخش به‌شدت افزایش می‌یابد، درآمد‌های ارزی افزایش می‌یابد و واحد پولی این اقتصاد در مقایسه با ارز‌های خارجی (که در نرخ مبادله آشکار می‌شود) تقویت می‌شود. این امر باعث می‌شود سایر صادرات کشور برای خرید سایر کشور‌ها گران‌تر شود، در‌حالی‌که واردات ارزان‌تر می‌شود و شدت می‌یابد. این موضوع باعث آسیب دیدن بنیه تولید کشور می‌شود.

تضعیف بنیه تولیدی کشور و کاهش حاشیه سود تولیدکنندگان، منجر به هجوم نقدینگی به سوی بازار‌های سوداگرانه مربوط به بخش‌های غیر‌قابل‌مبادله در اقتصاد می‌شود. با بروز این وضعیت، اگرچه تقویت واحد پولی کشور منجر به ورود ارزان کالا‌های وارداتی شده است، اما رشد شدید قیمتی بخش‌های غیرقابل‌مبادله اقتصاد منجر به تقویت تورم می‌شود.

بیماری هلندی همچنین یکی از فرضیه‌هایی است که می‌تواند علت ناکام ماندن کمک‌های خارجی به کشور‌های توسعه‌نیافته در بهبود وضعیت این کشور‌ها را توضیح دهد. با‌این‌حال به‌رغم پژوهش‌های انجام‌شده در رابطه با بیماری هلندی، این پژوهش به نتیجه‌ای متفاوت رسیده است. طبق این پژوهش، «رشد در بخش حقیقی و تغییرات در نرخ بهره مهم‌ترین عواملی هستند که در ادبیات به عنوان مولفه‌های تاثیرگذار بر تقاضای پول در نظر گرفته می‌شوند و می‌توانند بخشی از متغیر بودن رابطه رشد نقدینگی و تورم را توضیح دهند. اما شواهد تجربی نشان می‌دهد تغییرات این عوامل نمی‌تواند تمام تغییرات در رابطه نقدینگی و تورم را توضیح دهد.»

درحقیقت نگارنده این پژوهش در اینجا قصد دارد ادعایی مشهور را در مورد رابطه نقدینگی و تورم در کشور‌های نفتی را زیر سوال ببرد. او می‌نویسد: «در اقتصاد ایران در ابتدای دهه ۱۳۵۰ و ابتدای دهه ۱۳۸۰به‌رغم رشد قابل‌توجه نقدینگی در کشور، تورم متناسب با این رشد نقدینگی افزایش پیدا نکرده است و تغییرات نرخ رشد و نرخ بهره نیز به حدی نبوده که این تفاوت نرخ رشد نقدینگی و تورم را توضیح دهد. نگاهی به آمار در ایران و سایر کشور‌های نفتی نشان می‌دهد دورانی که رشد نقدینگی تورم‌زایی پایینی داشته است دورانی بوده که کشور از درآمد‌های نفتی سرشار برخوردار بوده که این درآمد‌ها به رشد واردات کالا و خدمات به کشور منجر شده است.»

چگونه رشد درآمد‌های نفتی مانع از تورم می‌شود؟

طبق این پژوهش، افزایش درآمد‌های نفتی منجر به افزایش واردات به کشور شده و افزایش واردات نیز منجر به افزایش تقاضای پول در داخل می‌شود. این پول صرف خرید کالا‌های وارداتی می‌شود و به‌نوعی از تورم‌زایی نقدینگی در کشور کاسته می‌شود. این مطالعه به بررسی داده‌های ۱۲ کشور عضو اوپک پرداخته است که شامل الجزایر، ایران، عراق، عربستان سعودی، امارات، کویت، قطر، نیجریه، گابن، جمهوری کنگو، آنگولا و گینه استوایی می‌شود. علاوه بر این ۱۲ کشور، دو کشور بحرین و عمان در حوزه خلیج فارس نیز در این مطالعه بررسی شده‌اند.

داده‌های بررسی‌شده در این پژوهش مربوط به دوره زمانی مورد استفاده از سال ۱۹۷۰ تا ۲۰۲۰ بوده است. بررسی‌های آماری این پژهش نشانگر این موضوع است که «به طور متوسط در پنج دهه ۱۹۷۰ تا ۲۰۲۰ رشد نقدینگی در این کشور‌ها حدود ۷واحد درصد بیشتر از تورم بوده است. این تفاوت در اقتصاد ایران محسوس‌تر است. به عبارت دیگر بخشی از رشد نقدینگی در این کشور‌ها تبدیل به تورم نشده است. بدیهی است که این بخش از رشد نقدینگی که به تورم منتج نشده است با مولفه‌های اثر‌گذار بر تقاضای پول قابل‌تفسیر است.»

بررسی تاریخی و توصیه سیاستی

بررسی‌های پژوهش انجام‌شده در مورد ایران نشان می‌دهد «در دو دوره زمانی ابتدای دهه ۱۳۵۰ و ابتدای دهه ۱۳۸۰اختلاف بین رشد نقدینگی و تورم بیش از ۱۰درصد نیز بوده است. این دوره‌ها مصادف با وفور درآمد‌های نفتی و افزایش واردات در کشور بوده است.» بررسی نسبت واردات به GDP یافته‌های جدیدی را در مقابل ما قرار می‌دهد. طبق این پژوهش «روند هماهنگ و هم‌راستای اختلاف نقدینگی و تورم با نسبت واردات نشان‌دهنده این است که همبستگی قوی بین نسبت واردات و قدرت تورم‌زایی نقدینگی وجود دارد و در دوره‌هایی که به دلیل وفور نفتی، واردات سهم بزرگ‌تری از اقتصاد ایران را فراگرفته قدرت تورم‌زایی نقدینگی نیز کمتر شده است.»

نکته مهم در رابطه با این مقاله این است که پژوهشگر به‌رغم نتایج مهم این پژوهش در رابطه با نقش واردات در تضعیف تورم‌زایی نقدینگی، توصیه‌ای به افزایش واردات نمی‌کند، زیرا «گسترش واردات برای کنترل اثر تورمی رشد نقدینگی می‌تواند به بخش تولیدی آسیب جدی وارد کند و از این جهت نمی‌تواند سیاست مفیدی برای بخش مولد اقتصاد باشد.»