از معضل نوحه‌های سفارشی تا نیاز مداحان به مجمع حقوقی
تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۵۲۲۰۴۶
به گزارش روابط عمومی سازمان تبلییغات اسلامی، حجت‌الاسلام مجید باباخانی مدیرکل تشکل‌های دینی سازمان تبلیغات اسلامی در دیدار و نشست هم اندیشی نوحه سرایان گفت: نوحه مؤثرترین بخش هیئت است و اگرعمق پیدا کرده و غنا داده شود مخاطب آن رشد بیشتری پیدا می‌کند. نوحه سرایان هم شخصیت مظلومی و البته غیر مقتدری هستند که گرمی مجالس و قسمت محتوایی یک هیئت بر عهده آن ها نهاده شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
باباخانی افزود: این نشست باید شروعی باشد تا بدانیم از کجا شروع کنیم که در ادامه آن مشکلات، روشن و مرتفع شود. در سازمان تبلیغات اسلامی عزم برای انسجام بخشی به موضوع نوحه جدی است. البته سیاست گذاری در این حوزه نمی‌تواند از طرف نهاد حاکمیتی باشد و باید توسط اهل فن انجام شود و می‌تواند مطابق با سلیقه اساتید و افراد مختلف تغییر کرده و از زوایای مختلف به آن نگاه شده و زیرساخت آن فراهم شود.
وی تأکید کرد: یک فرصت کوتاهی در دست سازمان تبلیغات اسلامی قرار دارد و این فرصت می‌تواند برای جوامع نخبگانی یک موقعیتی فراهم کند.
وی خاطرنشان کرد: بنیاد دعبل دو رسالت را دنبال می‌کند که اول ارائه خدمات به مداحان و شاعران و مرتبطین با موضوع هیئت بوده و بخش دوم پرچم داری یک حرکت علمی در این موضوع است.
باباخانی ادامه داد: باید شور حسینی در موضوع شعر هیئت تجلی پیدا کند زیرا بسیاری از مردم ما تحت تاثیر همین نوحه‌ها هستند. در موضوع نوحه انسجام و برنامه ریزی همه جانبه حتی از نظر کمی انجام شده است.
لزوم کشف استعدادهای نوحه سرایی
حمید رمی شاعر اهل بیت(ع) نیز در این دیدار به نگاه مسئولان به جایگاه هیئت اشاره و عنوان کرد: توجه مسئولان به نوحه سرایان یک گام خوب و امیدبخشی است.
وی تصریح کرد: دو دوسته نوحه وجود دارد، یکی آن که برای امام حسین (ع) گفته می‌شود و دیگری نوحه‌های انقلابی است. باید این نوحه‌ها به مسیرهای درست هدایت شوند. نوحه‌هایی که صرفا به خود امام حسین(ع) پرداخته می‌شود، دلیل بر آن ندارد که نوحه سرایان به موضوع انقلاب بی تفاوت هستند.
وی اظهار داشت: اگر مفاهیم انقلابی را در شعر بیاوریم، باید در صحنه عاشورا آن را بیان کنیم؛ گاهی اوقات کلمات انقلابی وارد شعر می‌شود اما هیچ گونه مفهومی را منتقل نمی‌کند.
این شاعر اهل بیت (ع) به کشف استعدادهای نوحه‌سرایی اشاره کرد و گفت: برای کشف استعدادها باید برنامه هایی تدوین شود.
نوحه نیازمند بانک و مجله
حجت‌الاسلام محسن حنیفی شاعر و نوحه سرا نیز گفت: ما وقتی از نوحه می‌گوییم تصور بر نوحه هایی است که در سینه زنی ها استفاده می‌شود. حتی نوحه‌های قدیمی هم مورد توجه قرار نمی‌گیرد. نوحه یک موضوع سلیقه‌ای است و به سختی می‌شود بین سلایق اتحاد ایجاد کرد. نوحه برای دیده شدن، نیاز به یک بانک نوحه و داشتن یک مجله دارد.
محمد امین سمیعی شاعر اهل بیت (ع) نیز در خصوص نوحه سرایی عنوان کرد: ما با معضلی به نام نوحه‌های سفارشی مواجه هستیم؛ برخی از نوحه‌ها هستند که بر عمق جان و دل مردم می‌نشیند که سفارشی نبوده اند. هر ارگانی برای تأثیرگذاری نوحه‌ها تنها کاری که می‌تواند انجام دهد این است که، کمک کند تا سبک زندگی یک نوحه سرا، به یک سبک زندگی شاعرانه تبدیل شود.
محسن عرب خالقی مداح و شاعر اهل بیت نیز در ادامه این نشست اظهار کرد: متأسفانه اتفاقی که در حوزه نوحه شاهد هستیم این است که ارگان‌های بسیار زیادی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تا بسیج مداحان و دیگر ارگان ها وارد عرصه نوحه شده اند.
وی افزود: برای انسجام بخشی به نوحه سرایان باید ببینیم که در حال حاضر چه جایی ایستاده ایم؛ نیاز به یک مجمع حقوقی برای مداحان به شدت احساس می‌شود. همانگونه که در حوزه هنری شاعران به دور هم جمع شدند، نوحه سرایان نیز باید مورد حمایت قرار گیرند.
مهدی زنگنه نوحه سرا و شاعر اهل بیت(ع) نیز گفت: تاثیرگذاران این عرصه همیشه در میدان بوده اند و خواهند بود. همه کسانی که در این عرصه حضور داریم با وجود اختلاف نظرها یک صدا هستیم.
وی افزود: در مهمترین مسائل در کشور موازی کاری انجام می‌شود، ما اگر توقع داشته باشیم که همه دستگاه‌ها برای نوحه سرایی یک صدا شوند یک مسئله نشدنی را خواستار شده ایم؛ برای تقویت نوحه سرایی نیاز است تا نقاط ضعف‌ها برطرف شود و به نوحه سرا هم به‌عنوان یک هنرمند دیده شود.
محمد رسولی نیز به نقش دوگانه نوحه سراها و مادحین اشاره کرد و گفت: مادحین با گذشت چندین سال از کار خود در مداحی یک جایگاهی به‌عنوان پیرغلام پیدا میکنند اما یک نوحه سرا بعد از چند سال هیچ یادی از او نمی شود.
این نوحه سرا خاطرنشان کرد: ما تلاش می‌کنیم و با آماده کردن فضا نوحه سرای تراز نیز دست به کار می‌شود و نوحه‌ای مطابق با تمامی ایده آل ها سروده شده و حتی در جشنواره ها جایزه می گیرد اما در خارج از جشنواره دیده نشده و شنیده نمی‌شود.
اکبر شیخی از دیگر شاعران و نوحه سراهای دعوت شده به این نشست نیز در ادامه این هم اندیشی گفت: باید دید که نیاز اصلی نوحه چیست، چون بیشتر به نیازهای نوحه سراها توجه می‌شود.
حسینی رکن آبادی، شاعر اهل بیت (ع) نیز گفت باید به این سوال جواب دهیم که اگر قرار باشد اداره تشکل‌های دینی سازمان تبلیغات اسلامی به بحث نوحه ورود پیدا کند چه اقداماتی باید صورت گیرد.
وی افزود: سازمان تبلیغات اسلامی باید به‌عنوان یک مرکز عمل کند و اتفاقات را رصد کند و مورد تحلیل قرار دهد. گاهی اوقات یک شاعر جوان شعری را می سراید که یک شاعر با داشتن بیست سال نمی‌تواند آن مضمون را منتقل کند و این دو باید در کنار یکدیگر دیده شود.
جواد حیدری نوحه سرا و شاعر اهل بیت (ع) عنوان کرد: باید یک سازمان مستقل برای نوحه داشته باشیم؛ با عدم نظارت بلاهایی بر سر نوحه ها خواهد آمد که کاملا جبران ناپذیر است.
وی تصریح کرد: تاریخ نوحه، علم نوحه و تمام متعلقات به نوحه، با نبود بودجه مناسب به مرور از بین می‌رود.
این نشست در مجموعه فرهنگی شهدای سرچشمه برگزار شد.
برچسب‌ها بنیاد دعبل خزائی سازمان تبلیغات اسلامیمنبع: ایرنا
کلیدواژه: سازمان تبلیغات اسلامی سازمان تبلیغات اسلامی سازمان تبلیغات اسلامی شاعر اهل بیت نوحه سرایان نوحه سرایی نوحه سرا نوحه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۵۲۲۰۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا سعدی شادترین شاعر ایران سال‌ها نادیده گرفته شد؟
آفتاب‌‌نیوز :
محمدعلی اسلامی ندوشن متولد ۱۳۰۴ در ندوشن یزد بود که برای دیدار با فرزندانش به کانادا رفت و بعد به‌خاطر عوارض کهولت سن و کرونا آن‌جا ماندگار شد و پنجم اردیبهشت سال ۱۴۰۱ چشم از دنیا فروبست و خانواده پیکرش را همان‌جا به امانت به خاک سپردند تا در فرصت مناسب، طبق وصیت خودش به ایران برگردد و در نیشابور در جوار آرامگاه عطار و خیام آرام گیرد؛ هرچند زادگاهش یزد بود و از ندوشن برخاسته بود.
پیکر اسلامی ندوشن ۲۸ آبان ۱۴۰۲ به ایران بازگشت و بعد از تشییع در دانشگاه تهران، یزد و نیشابور در خانه ابدی‌اش آرام گرفت.
این نویسنده و پژوهشگر دانش‌آموخته حقوق بین‌الملل از فرانسه بود و استاد پیشین دانشگاه تهران، که علاوه بر درس‌های حقوقی، به تدریس نقد ادبی، سخن‌سنجی و ادبیات تطبیقی نیز می‌پرداخت. او سال‌ها زندگی خود را صرف تحقیق در آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرد و آثارش به‌صورت کتاب در بیش از ۵۰ جلد در زمینه‌های گوناگون اعم از ادبی، فرهنگی و اجتماعی به چاپ رسیده است.
همزمان با سالروز درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن در اردیبهشت که با نام سعدی گره خورده و در هفته بزرگداشت این شاعر قرار داریم، بخش‌هایی از جستار او را درباره سعدی که در کتاب «چهار سخنگوی وجدان ایرانی» (چاپ سوم - ۱۳۸۰) منتشر شده است می‌خوانیم. اسلامی ندوشن در این کتاب سعدی را حاضرترین فرد در متن جامعه ایرانی می‌داند و از این شاعر به عنوان اولین معلم و یک مصلح اجتماعی یاد می‌کند و او را «سخنگوی ضمیر آگاه ایرانی» می‌خواند که در دوره‌هایی کمتر به او توجه شده و کمتر درباره او حرف زده شده است.
اسلامی ندوشن در این کتاب نوشته است:
ز خلق، گوی لطافت تو برده‌ای امروز
به خوبرویی و سعدی به خوب‌گفتاری
سعدی تقریباً شادترین شاعر ایران است. شاعری است که کمتر ما را در دست‌انداز‌های زمین و آسمان می‌اندازد، و یا در دست‌انداز‌هایی که وجدان ما را به تب و تاب افکند. خیلی آرام بیان می‌کند و در واقع می‌خواهد ما را آرام به راه راست بیاورد. نزدیک هفتصد سال سعدی در ایران معلم اول بوده. به عنوان «مصلح اجتماعی» می‌توان گفت که درس‌دهنده به همه خانواده‌ها بوده. اگر درسش را گوش نکرده‌اند، موضوع دیگری است. او درس خود را داده، مردم هم خوانده‌اند و تکرار کرده‌اند، از مکتب‌خانه‌ها تا بالاترین مجامع ایران. چه شد که طی این هفتصد سال، حاضرترین فرد در متن جامعه ایران بوده است؟ و چه شد که طی این پنجاه سال اخیر آن‌طور که می‌بایست، به مقام سعدی توجه نشد؟ کسان دیگری به عللی بیشتر در متن توجه بودند، بیشتر کتاب درباره‌شان نوشته شد، بیشتر بحث و حرف درباره آن‌ها صورت گرفت، مثل حافظ و مولوی و فردوسی. از این چهار بزرگ، از سعدی کمتر حرفش زده شد. برای این موضوع چند علت هست:
یکی اینکه از زمانی که بیشتر سیاسی شدیم، یعنی از شهریور ۲۰ که ایران در اشغال قرار گرفت، قشری از جامعه ایران یکدفعه سیاسی شد، گروه‌های مختلف، مرام‌ها و حزب‌های مختلف و زیر و بم‌های مختلف پیش آمد و کسانی که خود را «پیشرو» می‌دانستند، سعدی خیلی به مذاقشان خوش نمی‌آمد؛ زیرا او را چنان که باید قاطع نمی‌دیدند که یک جهت را در پیش بگیرد؛ مثلا تکلیف با مولانا روشن‌تر است، یا فردوسی، یا حتی حافظ. سعدی، چون همه‌جانبه است، همه مسائل بشری را مطرح کرده، هیچ جهتی را به تنهایی نگرفته و قصدش واقعا تربیت ساده اجتماعی برای جامعه بوده، باب طبع کسانی که بیشتر یک‌جهتی فکر می‌کردند، نبوده. سیاستْ قاطع است. یک حزب می‌گوید این باید بشود و آن نباید بشود، یک مرام نیز همین‌گونه فکر می‌کند. فکر یک‌جهتی باعث می‌شود که انسان‌ها پیشوایان فکری خود را آسان‌تر در جهت معینی انتخاب کنند، تا آن‌ها کمک کنند به نظریه‌ای که آن حزب یا آن دسته و گروه به آن دلبسته است. این است که سعدی چنان که باید، باب طبع چپ‌رو‌ها و کسانی که اندیشه تند را دنبال می‌کردند و خواه ناخواه روی نظریاتشان تعصب داشتند، نبود. آن‌ها هم، چون تبلیغات وسیعی داشتند، در دیگران و به‌خصوص جوان‌ها اثرگذار شدند. البته پیش اهل نظر همیشه سعدی، سعدی بوده؛ اما نزد کسانی که با سیاست تند سروکار داشته‌اند، کمی نادیده گرفته شده و حتی کسانی سبکسرانه این جسارت را به خود دادند که لطیف‌ترین سخنور زبان فارسی را «ناظم» بخوانند، نه شاعر!
علت دوم این بود که سعدی جامعه ایرانی را واگو و ترجمانی می‌کند؛ یعنی آینه‌ای است در برابر ما. بدیهی است که او به این بسنده نمی‌کند. «مایی» که او می‌خواهد، آن است که بهتر از آنچه هست باشد، عیب‌هایش تا حد امکان کاهش گیرد. البته او اینقدر واقع‌بین هست که بداند بشر بی‌عیب نمی‌شود. کمال وجود ندارد و هر انسانی یک مقدار در معرض لغزش است؛ اما تا حد ممکن می‌خواهد جامعه را اصلاح کند؛ بنابراین آینه وجودی جامعه ایرانی است. عیب‌ها و حسن‌هایش، هر دو را می‌گوید و ما البته در این پنجاه‌ساله که دگرگونی سیاسی می‌خواسته‌ایم، این را خیلی خوش نداشته‌ایم. گذشتگان ما قدر این سخن‌ها را می‌دانستند و برایشان مسأله‌ای نبود. ما که در معرض فرهنگ غرب و چپ قرر گرفته بودیم و عوارض بعدی‌اش را هم به نوعی دیدیم، خوش نداشتیم که قیافه خودمان را در آینه سعدی نظاره کنیم! گرایش بر آن بود که اندیشه‌های حزبی و سیاسی جامعه را پیش ببرد، تا اینکه یک فرد اخلاقی بخواهد آن را اصلاح کند.
سومین نکته این است که اصلاح‌کردن فردی خود، قدری مشکل‌تر است تا دنباله‌روی از یک مرام و یک روش. این یکی آسان‌تر است؛ زیرا افراد جمع می‌شوند، دنبال هم راه می‌افتند، چند شعار را مدنظر قرار می‌دهند و امید دارند که فکر خود را بر کرسی بنشانند، در حالی که اصلاح فردی و اخلاقی کار آسانی نیست. انسان باید قدری تحمل محرومیت بکند، تحمل انضباط بکند، برای خود مقداری حفاظ اخلاقی قرار دهد تا بتواند انسان بهتری بشود، و، چون این کار آسان نبوده، مردم آن‌طور که باید به طرف سعدی نرفتند.
منبع: خبرگزاری ایسنا
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد