استاد دانشگاه شیراز: صبر استراتژیک در قبال بدعهدی برجامی بهترین گزینه است
تاریخ انتشار: ۲۵ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۶۳۶۰۰۷
دکتر فریبرز ارغوانی پیرسلامی در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با بیان اینکه برجام ظرفیت بسیار خوبی در پیوند دادن اقتصاد کشور به اقتصاد دنیا داشت، به آسیبشناسی فضای بینالمللی پرداخت و گفت: محور تلاشهای ایران پس از خروج آمریکا از برجام، هدایت وضعیت برجام به شرایط عادی بوده است که گام درستی تلقی میشود.
این استاد دانشگاه که در پنجمین سالگرد امضای برجام توسط ایران و طرفهای گفت و گو در گروه ۱+۵ سخن میگفت، افزود: اقدامهایی همچون پایان دادن قطعی به برجام یا خروج از پروتکل الحاقی بیش از اینکه در مقطع فعلی جنبه عقلانی سیاست خارجی را تقویت کند، دمیدن بر جنبههای شعاری و هیجانی است و کار را دشوارتر میسازد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
ارغوانی تقویت صبر استراتژیک کشور در حوزه سیاست خارجی را ضروری ارزیابی کرد و اظهار داشت: بعد از خروج آمریکا از برجام و بدعهدی و ناتوانی کشورهای اروپایی در پاسخ به نیازهای ایران در تعهدات برجامی، ایران صبری استراتژیک پیشه کرد.
وی ادامه داد: جمهوری اسلامی ایران تلاش کرد با احاله دادن وضعیت به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و مدیریت تحریم، اوضاع را به سمتی ببرد که بتواند شرایط برجامی را به حالت عادی بازگرداند و مشکلات به وجود آمده را جبران کند.
عضو هیات علمی بخش علوم سیاسی دانشگاه شیراز گفت: این صبر استراتژیک تا امروز ادامه داشته و دشواریهای بسیاری هم به ما تحمیل کرده است؛ هم در اقتصاد داخلی هم در محدودشدن گزینههای سیاست خارجی در تعامل با دنیا؛ اما باتوجه به نزدیک بودن زمان رفع تحریمهای تسلیحاتی در ماه اکتبر و نیز انتخابات ایالات متحده آمریکا که تا پایان سال جاری تکلیفش قطعا مشخص خواهد شد، بهترین گزینه است.
صبر استراتژیک بهمثابه رفتاری کنشمند قابل تداوم است
این استاد روابط بینالملل با بیان اینکه صبر استراتژیک بهمثابه رفتاری کنشمند قابل تداوم است، افزود: طرف مقابل، بهویژه آمریکا متوجه تلاش ایران برای تداوم این صبر بوده و برای از بین بردن آن یا خود به اقداماتی تحریکآمیز دست زده یا یا از طریق اسرائیل در منطقه مسبب آن بوده است.
ارغوانی ادامه داد: این اقدامات با هدف از بین رفتن شکیبایی ایران و واکنش نشاندادن بودن است تا وجه ایرانهراسانه در نظام بینالملل تقویت شود و درنتیجه آن فشارها بر ایران افزایش یابد؛ از همین رو تداوم این صبر استراتژیک در مقطع فعلی بسیار لازم است.
شرایط موجود محصول برجام نیست
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز در ادامه اظهار داشت: ممکن است برخی معتقد باشند شرایط موجود محصول برجام است؛ اما معتقدم چنین نیست؛ یعنی ایراد اصلی به برجام به عنوان یک توافق سیاسی میان ایران و کشورهای غربی وارد نیست، بلکه در نکاتی دیگر است.
ارغوانی با اشاره به اینکه حوزههای زمینهای برجام مورد توجه قرار نگرفت، گفت: تمام هم و غم و اهتمام دولت و مجموعه حاکمیتی بر این قرار گرفت که به توافق برجام برسیم و مساله هستهای حل شود؛ اما همزمان باید به این موضوع نیز توجه میشد که از ابتدا مولفههای مختلفی در تشدید مشکل هستهای موثر بود و بهویژه نباید از نقش کشورهای منطقهای غافل شد.
وی افزود: با نگاهی تاریخی به تنش هستهای ایران میبینیم برخی کشورهای منطقه نقش اصلی در تحریک کشورهای غربی برای اعمال تحریمها و ایرانهراسی ایفا کردند.
این استاد روابط بینالملل گفت: برخی همسایگان ایران بنا به ملاحظات امنیتی و موضوع بقا که دستور کار اصلی بسیاری از این کشورهاست، برای خروج از تهدیدی که از جانب ایران برای خود متصور بودند، آمریکا و کشورهای اروپایی را تحریک میکردند؛ اما همزمان با برجام و حتی بعد از توافق نهایی، باید تلاشهای مستمری برای بهبود روابط با این کشورها انجام میشد.
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز بیان داشت: کشورهای همسایه باید توجیه میشدند که مساله هستهای ازاساس تهدیدآمیز نبوده که حال، برجام بخواهد برای آنها تهدیدآمیز باشد؛ چون عمده این کشورها برجام را بهمنزله عادی شدن جایگاه ایران تلقی میکردند و گمان میکردند آمریکا قصد دارد آنها را در منطقه رها کند.
تصویر: ورود هواپیمای ATR خریداری شده پس از توافق برجام به کشور
ظرفیت بسیار خوب برجام در پیوند دادن اقتصاد ایران با اقتصاد جهان
ارغوانی با اشاره اینکه برجام ظرفیت بسیار خوبی در پیوند دادن اقتصاد کشور به اقتصاد دنیا داشت، گفت: قرار بود بعد از برجام در بخش سرمایهگذاری گامهای مثبتی برداریم که به دلایل مختلف این اتفاق در سطح مورد انتظار نیفتاد و همان حداقلهایی هم که در حال انجام بود با موانعی روبرو شد.
این استاد دانشگاه در پاسخ به پرسشی درباره هجمه برخی افراد به دولت به خاطر دستیابی به برجام گفت: برجام از مفاد قرارداد تا زمان اجرا، صرفا محدود به نقش دولت نبود؛ بلکه تصمیمی حاکمیتی بود که اجرای آن به دولت سپرده شد.
وی ادامه داد: مسائل اینچنینی که دامنه و کلیت امنیت ملی کشور را در مخاطره قرار میدهد، معمولا در حوزه وظایف دولت نیست و از ابتدای انقلاب تا امروز موضوعاتی از این دست که به امنیت ملی مربوط بوده است، هیچگاه بهطور کامل به دولتها واگذار نشده و در سطح کلان به آن رسیدگی شده است؛ یعنی مجموعهای از کارگزاران در سطوح مختلف که نقش مهمی در برنامهریزیهای امنیتی دارند با رصد وضعیت داخلی و بینالمللی به تصمیماتی رسیدهاند که در مورد برجام هم همین اتفاق افتاد.
اروپای معاصر، تابعی از آمریکا
این تحلیلگر حوزه روابط بینالملل در مورد جایگاه اروپاییها در برجام و سیاست خارجی، ابراز داشت: اروپا بعد از جنگ جهانی دوم مرکزیت خود را در روابط بینالملل از دست داد و با تبدیل به اتحادیه اروپا با تمرکز بر ایفای نقش اقتصادی و گره زدن چالشهای امنیتی به مدیریت جمعی ناتو و آمریکا، نقش اصلی و محوری را که در قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم داشت، از دست داد.
ارغوانی با تاکید بر اینکه جایگاه اروپا در روابط بینالملل معاصر ازلحاظ نقش و کارکرد تابعی از سیاستهای آمریکاست، اظهار کرد: اروپا خسارت بسیاری در جنگ جهانی دوم دید؛ درنتیجه امنیت خود را به آمریکا گره زد و با کمک اقتصادی این کشور توانست از ویرانههای جنگ برخیزد؛ از همین رو باید نقش اروپا را در این چارچوب دید؛ بنابراین در برجام هم اروپایی ها نقش درجه اول را نداشتند و صرفا در نقش تسهلیگر مذاکرات ایران و آمریکا وارد شدند.
راهحل میانه اروپایی
استاد روابط بینالملل دانشگاه شیراز افزود: همین نقش اروپاییان در قطعنامهای که به شورای حکام ارائه دادند هویدا بود. اروپاییها با ارائه این قطعنامه بهدنبال راهحلی میانی بودند تا هم فشار شدید آمریکا را مبنی بر ممانعت از پایان تحریمهای تسلیحاتی ایران، کاهش دهند و هم از خروج خود از برجام پیشگیری کنند، موضوعی که آمریکا به صراحت از آنان خواسته بود.
وی با بیان اینکه اروپاییها از سوی دیگر درصدد هشدار به ایران به دلیل کاهش تعهدات برجامی و گزارشهای اخیر آژانس بودند، گفت: بنابراین ارائه پیشنویس قطعنامه شورای حکام راهحل مقطعی اروپاییها برای کاهش فشار آمریکا و واکنش به کاهش تعهدات برجامی بود.
افکار عمومی از فشارهای خارجی آگاه است
ارغوانی ابراز داشت: علاوه بر راهکارهای یادشده عرصه داخلی را هم نباید فراموش کرد. تحریمهای اقتصادی هماکنون فشار زیادی را به اقتصاد کشور وارد کرده و با محدود شدن صادرت نفتی نیازمند اتخاذ تدابیر اقتصادی برای آرام کردن بازارهای داخلی هستیم.
وی با بیان اینکه افکار عمومی کشور از فشارهای خارجی آگاه است، گفت: تمام اهتمام باید بر این باشد که با اقدامات عملی ثبات و آرامش در سیاست و اقتصاد داخلی کشور ایجاد شود تا بتوان از این شرایط دشوار، بهتر عبور کرد.
متغیرهایی که خارج از اراده ما بودند
ارغوانی با اشاره به اینکه دولت برجام را گزینه راهبردی خود تلقی کرد، افزود: نیاز بود در حوزه اقتصاد سیاسی با رفع سوءمدیریتها و چالشهای داخلی شرایط حرکت اقتصادی را تشویق کنیم.
وی اظهار داشت: در عرصه خارجی نیز متغیرهایی که از حوزه اختیار ما خارج بودند اثر خود را گذاشتند و شرایط امروز را برای ما رقم زدند؛ برای مثال در آمریکا شخصی بر سر کار آمد که از برجام خارج شد، این متغیر در کنترل ما نبود؛ اما میتوانستیم در همان بازه زمانی کوتاه در عرصه داخلی شرایط را به سمتی ببریم که با این وضعیت مواجه نشویم.
این عضو هیات علمی دانشگاه شیراز با بیان اینکه در عرصه سیاست خارجی خصوصا در وضعیت کنونی، یعنی همزمانی رفع تحریم های تسلیحاتی و نیز مطرح شدن پرونده ایران در شورای حکام و همزمان، فشارهای حداکثری آمریکا با شرایط ویژه و پیچیدهای در عرصه بینالملل روبهروهستیم، اهمیت پویایی و فعالیت جدی دستگاه دیپلماسی برای گشودن مسیرهای جدید در این شرایط را یادآور شد.
روابط با همسایگان تقویت شود
ارغوانی در ادامه با اشاره به سیاستهای منطقهای ایران گفت: در سطح منطقهای اولین اقدام مهم این است که به تله اقدامات تحریکآمیز نیفتیم تا همسایگان و کشورهای پیرامونی به تحریک قدرتهای غربی تشویق نشوند.
وی افزود: از سوی دیگر باید تلاش ویژهای صورت گیرد تا روابط با کشورهای منطقه، خصوصاً کنشگران اصلی مانند عربستان تا جایی که ممکن است بهبود یابد.
این استاد روابط بینالملل یادآور شد: اگرچه این کار با توجه به معادلاتی در منطقه وجود دارد و فشار کشورهای غربی به عربستان برای انزوای بیشتر، بسیار دشوار است، به هر حال ایران میتواند از طریق ابزارهایی که قبلا هم نشان داده میتواند از آنها برای توسعه و بهبود روابط با کشورهای منطقهای اقدام کند، در این راستا گام بردارد.
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز بیان کرد: این اقدام افزون بر اینکه نقش تحریکآمیز کشورهای عربی را بر غرب کاهش میدهد، در سطح منطقهای مانع از نزدیکی این دسته از کشورها به رژیم صهیونیستی میشود.
وی تنشزدایی از روابط با کشورهای همسایه، مخصوصا کشورهای عربی را راهکاری برای شکست برنامهریزی رژیم صهیونیستی درراستای نزدیک شدن به این کشورها دانست.
بهرهگیری از توان دیپلماتیک و سازمانی چین و روسیه سازنده است
این استاد دانشگاه شیراز در ادامه گفت: گزینه راهبردی بعدی در شرایط فعلی فراتر از سطح منطقهای به سطح بینالمللی مربوط میشود یعنی جایی که قدرتهایی مانند روسیه و چین ایفای نقش میکنند.
ارغوانی بهکارگیری هرچه بیشتر توان دیپلماتیک و سازمانی این دو کشور را سازنده توصیف کرد و گفت: روسیه و چین هم اعضای برجام هستند و هم در شورای امنیت از حق وتو برخوردارند و از همین رو میتوانند در رد قطعنامههای پیشنهادی نقش سازندهای برای ایران ایفا کنند؛ از سوی دیگر این دو کشور به لحاظ سیاسی و اقتصادی وزن بالایی در روابط بینالملل دارند.
لزوم بهرهگیری از اختلاف چین و روسیه با آمریکا
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز با اشاره به همکاریهای چین و روسیه در مقطع فعلی، عنوان داشت: این دو کشور هم در جلسه اخیر شورای امنیت و هم در رای اخیر که در جلسه شورای حکام به قطعنامه پیشنهادی اروپاییها دادند، به نفع ایران وارد عمل شدند.
وی گفت: باید بدانیم از چه مسیرهایی با این دسته از کشورها وارد کنش میشویم و راهحلهایمان صرفا معطوف به این دو گزینه نباشد، زیرا سوابق روابط ما با آنها نشان داده در برخی مقاطع، آنها گردش محسوسی به سمت کشورهای غربی داشتهاند و به قطعنامههای ضد ایرانی رای مثبت دادهاند و ایران را در برخی بزنگاهها تنها گذاشتند؛ البته امروز شرایط درمقایسه با گذشته متفاوت است.
وی ادامه داد: هم روسیه و هم چین در دوران ریاست جمهوری ترامپ انتقادات شدیدی به سیاست خارجی غرب، خصوصا ایالات متحده آمریکا داشتهاند.
ارغوانی گفت: چین درگیر جنگ تجاری گسترده با آمریکاست و به دنبال ابزارهایی است که از آن طریق، فشارها را بهویژه در موضوع تایوان و هنگکنگ کاهش دهد و چنین وضعیتی مهارت دیپلماتیک ایران را میطلبد که از این اختلاف حداکثر بهرهمندی را ببرد.
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز با اشاره به اختلافات روسیه با آمریکا و اتحادیه اروپا در موضوع اوکراین، بیان داشت: جدای از اینها، برخی حوزههای مشترک هم با این دو کشور داریم؛ مثلا در برخی موضوعات منطقهای، ایران قدرت چانهزنی بیشتری با روسیه در مقطع فعلی دارد و میتواند از امتیازهای بیشتری برخوردار شود.
برای قضاوت درباره برنامه راهبردی ۲۵ ساله ایران و چین زود است
ارغوانی در بخش دیگری از سخنان خود به برنامه راهبردی ۲۵ ساله ایران و چین اشاره کرد و قضاوت درباره این موضوع را زودهنگام دانست و بیان داشت: ما نیازمند شفافسازی ویژه در بعد زمانی هستیم؛ یعنی باید زمانی از این توافق بگذرد تا جنبههای مختلف آن روشن شود؛ افزون بر این مواضع همزمان ایران و چین هم باید در مورد این سند بررسی شود.
عضو هیات علمی دانشگاه شیراز یادآور شد: آنچه اکنون میدانیم این است که توافقی ایجاد شده که هنوز به تایید مراجع قانونگذاری دو کشور نرسیده و موضع رسمی چین را هم نمیدانیم؛ از همین رو تحلیلها در مقطع فعلی گویای تمام ابعاد آن نیست و قضاوتها نباید به پیامدهای آن موقوف شود.
وی ادامه داد: اینکه تصور کنیم کشورهای اروپایی با مشاهده این توافق به آمریکا نزدیک خواهند شد یا ممکن است موضع سختتری درقبال ایران بگیرند یا اینکه برای جلوگیری از حضور چین در بازار ایران، همکاری خود را با ایران گسترش دهند، نیازمند گذر زمان و مشخص شدن ابعاد مختلف این موضوع است.
وی با اشاره به اینکه نباید در بلندمدت درباب نگرانی اروپاییها از این سند اغراق کرد، گفت: اروپاییها به عنوان یک کنشگر نسبت به اتفاقات سیاست خارجی ایران حساس هستند و آن را رصد میکنند اما نباید در این زمینه اغراق کرد؛ زیرا در وهله اول نیاز اروپا به ایران مبتنی بر اقتصاد است، اقتصادی که مهمترینش در حوزه انرژی بوده است؛ اما دستکم در یکی دو سال اخیر شاهد این هستیم که آنها توانستهاند از بازارهای دیگر نیاز خود را جبران کنند.
استاد روابط بینالملل دانشگاه شیراز ادامه داد: از سوی دیگر اینکه تصور کنیم با ورود چین به صنعت انرژی ایران و سرمایهگذاری در این حوزه میتواند بر آن مسلط شود، چندان مصداق ندارد.
ارغوانی با بیان اینکه در صورت رفع تحریمها، ایران ناگزیر خواهد بود روابط اقتصادی خود را با کشورهای اروپایی گسترش دهد، ابراز داشت: درست است که در حال شکلدادن همکاریهایی با چین هستیم، باوجود رشد، توسعه و پیشرفت این کشور در بخشهای مختلف، چین همچنان در حوزه فناوری نیازمند غرب است.
ارغوانی گفت: چین در توسعه میدانهای نفتی و گازی، ایجاد زیرساختها و انتقال تکنولوژی و سرمایهگذاریهای گسترده نیازمند توسعه روابط با کشورهای اروپایی خواهد بود، آنها به این موضوع آگاه هستند و میدانند در صورت رفع تحریمها باز هم ارتباط با غرب شکل خواهد گرفت.
وی افزود: اعتقاد بر این است که همکاریهای ما با چین در چارچوب همکاری بلندمدت، زمانی موثر است که ما بتوانیم در سیاست خارجی روابط متوازنی با همه قدرتها داشته باشیم و اگر این سند راهبردی را در زمانی به امضا برسانیم که روابط ما با غرب هم عادی باشد، مطمئنا کشورهای غربی حاضر میشوند با امتیازهای بیشتر وارد رقابت شوند که بیشترین نفع را به ما میرساند.
سیر تحولات برجام در یک نگاه
سهشنبه ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ سرانجام دو سال مذاکرات فشرده دولت یازدهم و دو دهه مذاکره ایران با ۶ قدرت جهانی به پایان رسید و آمریکا، انگلیس، روسیه، چین، آلمان، فرانسه توافق کردند تا در قالب برجام حقوق هسته ای ایران را به رسمیت شناخته و تحریمهای جهانی علیه جمهوری اسلامی را ملغی کنند.
ایران هم برای اعتمادسازی در سطح بین الملل اقدامات متقابلی انجام داده و سطح همکاریهای خود را با آژانس بین المللی انرژی اتمی گستردهتر دنبال کند.
برجام به یکی از مهمترین توافقهای بین المللی تبدیل شد و توانست بسیاری از ایران هراسیهای رژیم صهیونیستی و آمریکا و هم پیمانان منطقهای کاخ سفید را خنثی کند.
دو ماه بعد یعنی ۲۳ مهرماه مجلس نهم این توافق را به تصویب رساند و به این ترتیب نمایندگان مجلس هم در جریان مفاد این توافق نامه قرار گرفتند. برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام سه ماه بعد در ۲۷ دی ماه ۹۴ به مرحله اجرا درآمد و تا ۱۸ اردیبهشت ۹۷ توانست در سایه رفع تحریمها رشد اقتصادی ایران و صادرات نفت و میزان سرمایهگذاری را در کشور افزایش دهد.
در این تاریخ «دونالد ترامپ» رییس جمهوری آمریکا ادعاهای خود در زمینه برجام را جامه عمل پوشاند و از این توافق خارج شد. بسیاری از تحلیلگران همان زمان از پایان برجام سخن گفتند اما با تداوم حضور پنج کشور دیگر عضو این توافق، برجام پابرجا ماند.
ایران یک سال بعد از خروج آمریکا از برجام سیاست صبر راهبردی را در پیش گرفت ولی بعد از یک سال و بعد از مشاهده بیعملی سایر شرکای برجام و با هدف توازن بخشی به این توافق کاهش تعهدات برجامی خود را به شرکای برجام اعلام و طی پنج مرحله از تعهدات فنی هستهای خود کاست به طوری که دیگر ایران به محدودیتهای برجامی عمل نمیکند و صنعت هستهای صرفا بر اساس نیازهای کشور مسیر خود را طی میکند.
با این حال ایران بارها اعلام کرده است که اقدامات ایران بازگشت پذیر است و هر گاه سایر شرکای برجام به تعهدات خود در قبال ایران عمل کنند ایران هم از کاهش تعهدات خود عقبنشینی خواهد کرد و کاهش تعهداتش هم در راستای حفظ این توافق بوده است.
۲۲ مهرماه امسال، یکی از مهمترین فرازهای برجام یعنی پایان تحریمهای تسلیحاتی ایران فرامیرسد؛ آمریکا در ماههای اخیر همه تلاش خود را کرده است مانع از تحقق این اتفاق شود اما دستگاه دیپلماسی ایران تلاشهای گستردهای برای پایان این تحریمها به کار بسته است.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: برجام روسیه دولت تدبیر و امید شورای عالی امنیت ملی اسرائیل چین ایالات متحده آمریکا انتخابات ریاست جمهوری آمریکا برجام روسیه دولت تدبیر و امید شورای عالی امنیت ملی اسرائیل چین ایالات متحده آمریکا انتخابات ریاست جمهوری آمریکا عضو هیات علمی دانشگاه شیراز استاد روابط بین الملل روابط با کشورهای کشورهای اروپایی آمریکا از برجام صبر استراتژیک استاد دانشگاه تعهدات برجامی کشورهای منطقه سرمایه گذاری کشورهای غربی مقطع فعلی رفع تحریم ها سیاست خارجی ظرفیت بسیار کاهش تعهدات سوی دیگر دو کشور اروپایی ها بین المللی شورای حکام همین رو منطقه ای هسته ای راه حل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۶۳۶۰۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گزینههای آمریکا در برابر بلندپروازیهای اتمی عربستان
عربستان سعودی هنوز زیرساخت هستهای قابل توجهی ندارد، اما در حال ساخت یک رآکتور تحقیقاتی هستهای کوچک در حومه ریاض و ساخت موشکهای بالستیک با کمک چین است. - اخبار بین الملل -
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از میدل ایست نیوز، سال گذشته میلادی(2023)، کمتر از یک ماه پیش از عملیات طوفان الاقصی در 7 اکتبر همه چیز تغییر کرد، اسرائیل و عربستان سعودی در حال مذاکره برای عادی سازی روابط بودند. پس از دههها روابط سرد، هزینهای که اسرائیل باید برای صلح با عربستان پرداخت میکرد مسلماً بالا بود: علاوه بر تضمینهای امنیتی ایالات متحده آمریکا و حداقل امتیازات نمادین اسرائیل در مورد حاکمیت فلسطین، مذاکرهکنندگان سعودی خواستار دستیابی به فناوری هستهای غیرنظامی بودند.
با ادامه جنگ اسرائیل و مقاومت فلسطین، در حالی که افکار عمومی عرب، از جمله خود سعودیها، از کشتار مردم فلسطین به دست رژیم صهیونیستی خشمگین هستند، حتی اگر مقامات سعودی علاقهمند به گفتوگو با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل باشند، به احتمال زیاد مذاکره برای صلح پایدار غیرممکن خواهد بود.
از آنجایی که ایالات متحده به چگونگی ارتقای ثبات در خاورمیانه، چه در طول جنگ غزه و چه پس از آن، میاندیشد، موضوع برنامه هستهای عربستان سعودی مسئله مهمی است. اگر واشنگتن امیدوار است که روابط عربستان سعودی را با اسرائیل عادی کند، باید به خواستههای ریاض برای همکاری هستهای غیرنظامی تن بدهد – تحولی که میتواند به طور چشمگیری تصویر امنیت منطقه را تغییر دهد.
اگرچه عربستان سعودی هنوز زیرساخت هستهای قابل توجهی ندارد، اما در حال ساخت یک رآکتور تحقیقاتی هستهای کوچک در حومه ریاض و ساخت موشکهای بالستیک با کمک چین است.
اگر چه عربستان سعودی ممکن است در شرایط کنونی به توسعه هستهای غیرنظامی پایبند باشد، اما با توجه به تهدیدهایی که در منطقه حس میکند، ممکن است وسوسه شود که در آینده به سمت برنامههای هستهای نظامی حرکت کند. ایالات متحده باید برای کاهش این خطر تلاش کند که خطمشی دشواری برای واشنگتن است: چرا که اگر واشنگتن همکاری زیادی با سعودیها نداشته باشد ممکن است حمایت عربستان برای عادیسازی روابط با اسرائیل را از دست بدهد و آمریکا نفوذ خود را به رقبایی مانند چین واگذار کند.
اما اگر آمریکا از برنامه غنیسازی هستهای عربستان سعودی، بدون قید شرط ،حمایت کند آن وقت ریاض میتواند از این فرصت برای توسعه یک برنامه تسلیحات هستهای استفاده کند؛ لذا به نظر می رسد، واشنگتن باید جاهطلبیهای هستهای مسالمت آمیز عربستان سعودی را بپذیرد، اما بر اقدامات قوی و مقررات سختگیرانه برای جلوگیری از اشاعه تسلیحات هستهای از سوی سعودیها و جلوگیری از یک مسابقه تسلیحاتی منطقهای پافشاری کند.
نمونههای گذشته مانند کره شمالی، و لیبی نشان داد که برنامه هستهای غیرنظامی کشورها میتواند راهی برای توسعه سلاحهای هستهای باشد و این موضوع در مورد عربستان سعودی هم صدق می کند. برخورداری از فناوریهای با کاربرد دوگانه در یک برنامه غیرنظامی، مانند قابلیتهای غنیسازی، میتواند عربستان سعودی را قادر کند تا از طریق انحراف و پنهانکاری، قابلیتهای هستهای خود را به سمت کاربردهای نظامی ارتقا دهد. این قابلیت هستهای نهفته میتواند بهعنوان ابزاری برای چانهزنی یا رفتار خصمانه مورداستفاده قرار گیرد.
تعدادی از عوامل؛ از جمله تمایل به تقویت امنیت ملی، بازدارندگی از دشمنان احتمالی، و افزایش نفوذ ژئوپلیتیکی میتواند عربستان سعودی را به دستیابی به تسلیحات هستهای سوق دهد، اما انگیزه اصلی احتمالاً میتواند رقابتهای منطقه با همسایگان از جمله ایران باشد؛ اما در حال حاضر، به نظر میرسد ایران تصمیم گرفته است که گام بعدی را برندارد و برنامه هستهای خود را به نظامی شدن سوق ندهد.
واشنگتن میتواند نقش تعیینکنندهای در اینکه آیا عربستان سعودی به سلاح هستهای دست یابد یا خیر، ایفا کند، اما یک سؤال اساسی باقی میماند: ایالات متحده آمریکا تا کجا حاضر است از عربستان سعودی محافظت کند؟ آیا ایالات متحده به ریاض ضمانتهای امنیتی قاطعانهای مانند تعهد به قرار دادن عربستان سعودی زیر چتر هستهای خود میدهد؟ آیا آمریکا حاضر است یک اتحاد امنیتی رسمی مشابه آنچه که در اروپا یا شرق آسیا دارد با عربستان امضا کند؟ اگرچه گفتوگوهای مداوم در مورد یک رابطه دفاعی رسمی وجود دارد، اما توافق امنیتی بین ایالات متحده آمریکا و عربستان سعودی هنوز قطعی نیست و با نقطه نهایی فاصله زیادی دارد. بهویژه اینکه احتمال پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاستجمهوری وجود دارد.
فراتر از یک اتحاد امنیتی، آمریکا میتواند ریاض را به امضای «توافقنامه 123» برای همکاری هستهای وادار کند. این قراردادها نام خود را از بخشی از قانون انرژی اتمی آمریکا گرفته است که بر اساس آن امکان دسترسی به فناوری هستهای غیرنظامی آمریکا در ازای تعهد صریح طرف مقابل به خودداری از تولید تسلیحات فراهم میکند. ایالات متحده در خصوص این توافقات به صورت موردی با 47 کشور از جمله برزیل، ژاپن و ترکیه مذاکره کرده است. این توافق نامهها معمولاً یک کشور را ملزم میکند که به پادمان های آژانس بین المللی انرژی اتمی پایبند باشد، سطح غنیسازی را محدود کند و سوخت هستهای مصرف شده را به ایالات متحده بازگرداند تا از بازفرآوری مواد تسلیحاتی جلوگیری کند. شاه بیت طلایی توافقنامه 123 ممنوعیت کامل غنیسازی است.
با اینحال، یکی از موانع چنین توافقی، تمایل ریاض به غنیسازی اورانیوم در داخل برای تولید برق هستهای، بهجای تکیه بر اورانیوم غنی شده در خارج است. اگر ایالات متحده قادر به مذاکره در مورد ممنوعیت کامل غنیسازی نباشد و تمایلی به دادن امتیازات دیگر نداشته باشد، ممکن است عربستان سعودی برای کمک به فناوری هستهای به کشورهای دیگر مانند چین متوسل شود که منجر به ازبینرفتن شفافیت در مورد فعالیتها و تأسیسات هستهای این کشور و ازدسترفتن نفوذ ایالات متحده خواهد شد.
بنابراین، برای جلوگیری از چرخش عربستان به چین، ایالات متحده آمریکا ممکن است نیاز به مصالحه داشته باشد. واشنگتن میتواند پیشنهاد ساخت تأسیسات غنیسازی اورانیوم در عربستان سعودی را بدهد که به ریاض اجازه میدهد تا کنترل بیشتری بر زنجیره تأمین سوخت هستهای خود و کاهش وابستگی آن به تأمینکنندگان خارجی داشته باشد. ایالات متحده همچنان میتواند بر تدابیر محکم برای جلوگیری از توسعه برنامه نظامی عربستان سعودی پافشاری کند. برای مثال، میتواند تقاضا کند که هر تأسیسات غنیسازی، توسط متخصصین آمریکایی اداره شود یا سازوکار خاموشکردن از راه دور را نصب کند. اما واشنگتن باید در مورد چنین مفادی چشمانداز روشنی داشته باشد: این اقدامات مطمئناً خطر گسترش سلاحهای هستهای عربستان را کاهش میدهد، اما آنها را از بین نمیبرد.
ضرورت دارد که آمریکا از همان ابتدا برای محدودکردن توانایی عربستان سعودی برای توسعه برنامه تسلیحات هستهای، تلاش کند. واشنگتن نمیتواند تأخیر را تحمل کند.
بهعنوان جایگزینی برای غنیسازی عربستان، واشنگتن میتواند عرضه مطمئن اورانیوم غنیشده را برای رآکتورهای عربستان تضمین کند و نیاز این کشور به تأسیسات غنیسازی داخلی را از بین ببرد. احتمالات؛ از تعلیق طولانیمدت غنیسازی داخلی عربستان تا فعالیت تأسیسات غنیسازی زیر نظر متخصصین ایالات متحده بهجای پرسنل سعودی، همچنین تا مکانیسمهای خاموشکردن از راه دور در صورت تصاحب احتمالی، متغیر است.
واشنگتن میتواند ممنوعیت غنیسازی را بهعنوان بخشی از همکاری دفاعی دوجانبه شرط کند. این میتواند به شکل یک ممنوعیت رسمی امضا شده توسط ریاض، یا یک سند تکمیلی غیرالزامآور همراه با یک توافق رسمی باشد که حاوی یک ماده اضافی است که در آن عربستان سعودی موافقت میکند زیرساخت چرخه سوخت را ایجاد نکند.
این رویکرد به ریاض اجازه میدهد تا حق فنی غنیسازی را حفظ کند، اما از قبل موافقت میکند که از آن استفاده نکند. با توجه به تهدیدها در منطقه، تقویت توافق امنیتی ایالات متحده و عربستان سعودی همچنان اولویت اصلی عربستان و عاملی برای محدودکردن جاهطلبیهای هستهای آن خواهد بود.
سیاستگذاران آمریکایی باید به همتایان سعودی خود بر مزیتهای فناوری رآکتورهای آمریکایی نسبت به فناوری چین و روسیه تأکید کنند و بر مزایای فنی و پایبندی به استانداردهای ایالات متحده آمریکا برای برنامههای هستهای و تقویت شفافیت، تأکید کنند. آنها همچنین باید از عربستان بخواهند تا به حفظ نظم بینالمللی مبتنی بر قوانین ،که مشخصه آن هنجارها و همکاری است، متعهد باشد. اگر واشنگتن نتواند به ریاض پیشنهادی قانعکننده بدهد، خطر ازدستدادن هرگونه نفوذ بر تواناییهای هستهای عربستان سعودی وجود خواهد داشت.
انتهای پیام/