درباره حاشیه‌های موچین | اولین سریال خانگی که با مجوز تلویزیون تولید شد
تاریخ انتشار: ۲۷ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۶۶۰۵۸۷
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مهر، سریال «موچین» به کارگردانی حسین تبریزی که تاکنون سه قسمت از آن در شبکه نمایش خانگی توزیع شده است اولین سریالی است که پروانه ساخت خود را برخلاف روال معمول دیگر سریال‌های شبکه نمایش خانگی، به جای شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی در سازمان سینمایی، از صداوسیما دریافت کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این سریال که عرضه خود را هم از سامانه «روبیکا» به‌عنوان یکی از اپلیکیشن‌های دارای قرارداد با سازمان صداوسیما آغاز کرد، مجوز اولیه خود را از معاونت فضای مجازی سازمان صداوسیما و با هدف عرضه در آی‌پی‌تی‌وی‌ها گرفت و همچنین مذاکراتی هم با ساترا (سازمان تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر) یکی دیگر از زیرمجموعه‌های خبرساز سازمان صداوسیما در ماه‌های اخیر داشته است. این سریال بعد از اتمام فرآیند تولید برای عرضه در شبکه نمایش خانگی پروانه نمایش خود را از وزارت ارشاد دریافت کرد.
تفویض اختیار از ارشاد به صداوسیماتنور بحث درباره تغییر در فرآیند صدور پروانه ساخت برای سریال‌های خانگی، اولین‌بار حدود یک ماه پیش در محافل رسانه‌ای داغ شد وقتی که بهمن حبشی مدیرکل دفتر نظارت بر تولید فیلم سازمان سینمایی خبر داد که به دلیل تعداد بالای مجوزهای صادرشده و مشکل سریال‌سوزی، سازمان سینمایی تا اطلاع ثانوی دیگر مجوز جدیدی برای سریال‌های خانگی صادر نخواهد کرد.
با این حال همان زمان رسانه‌ها اصل خبر را با اتفاق دیگری پیوند زدند که آن گمانه‌زنی‌ها درباره تغییر فرایندهای مرتبط با نظارت بر شبکه نمایش خانگی از وزارت ارشاد به صداوسیما بود. گمانه‌زنی‌هایی که طی این یک ماه واکنش‌های زیادی را از طرف رسانه‌ها و حتی برخی صنوف سینمایی به همراه داشت. در این شرایط حالا سریال «موچین» تبدیل به اولین مصداق اجرایی در زمینه واگذاری مسئولیت صدور پروانه ساخت از سوی سازمان صداوسیما به یک سریال خانگی شده است.
سریال «موچین» به کارگردانی حسین تبریزی ساخته شده که تولید بیش از ۲۰ تله فیلم‌ها را در کارنامه تلویزیونی خود دارد و سریال‌هایی همچون ملودرام‌های «کیفر» و «رخنه» و آخرین آنها مجموعه طنز «همسرایی» را هم کارگردانی کرده است. سریال «موچین» ساخته اخیر او نیز فضایی طنز دارد.
ساختار این سریال به‌شدت شبیه طنزهای تلویزیونی است و اتفاقاً از همان ترکیب بازیگران نیز در آن استفاده شده است. تنها وجه تمایز این است که کمی بازی‌ها و حتی گریم‌ها برای مدیوم نمایش خانگی از اغراق بیشتری برخوردار است. حمید لولایی، علی صادقی، امیر نوری، عباس جمشیدی‌فر، پوریا پورسرخ، رابعه اسکویی، مرجانه گلچین و مهران رجبی از جمله بازیگران این سریال هستند.
شروع سریال با بازی مرجانه گلچین و شهره لرستانی است و بعد از آن دوربین وارد قصه خانواده حمید لولایی می‌شود. او بنگاه‌دار است و دو دختر دارد که هنوز ازدواج نکرده‌اند. نقش یکی از دخترها را آشا محرابی بازی می‌کند که علی صادقی خاطرخواه اوست. سریال در همین سه قسمتی که عرضه شده جزئیات دیگری غیر از ماجراهای عاشقانه دو دختر حمید لولایی به زبان طنز و موقعیت‌های به ظاهر کمدی که شاید مخاطب بیشتر در سریال‌های دهه ۸۰ دیده باشد ارائه نکرده است. فضای کمدی سریال همانطور که اشاره شد با اغراق‌ها و تیپ سازی جلو می‌رود و هنوز بعد از سه قسمت مخاطب چندانی را با خود همراه نکرده است.
نکته جالب اینکه فیلمنامه این مجموعه پیش‌تر و در شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی سازمان سینمایی موردبررسی قرار گرفته بود و بنابر کسب اطلاع خبرنگار مهر از یکی از اعضای این شورا، پروانه ساخت برای آن صادر نشده بود. پس از آن عوامل «موچین» مجوز تولید را از زیرمجموعه‌های سازمان صداوسیما دریافت کردند.
سریال «موچین» به‌عنوان اولین سریالی که از طرف صداوسیما مجوز ساخت گرفته است، اگرچه به لحاظ محتوایی موقعیت‌هایی چون عشق‌های مثلثی، خیانت و دیگر معضلاتی که در سال‌های اخیر به سرفصل انتقاد از سریال‌های شبکه نمایش خانگی تبدیل شده بود، را در داستان خود ندارد اما به لحاظ ساختاری و ضعف شدید قصه به‌نظر می‌رسد همچنان جای خالی نظارت صحیح در فرآیند تولید آن محسوس است. نظارتی که پیش از این وزارت ارشاد متولی و مسئول آن بود و حالا با تفویض اختیار آن به صداوسیما نوک پیکان انتقادات متوجه این سازمان و نهادهای زیرمجموعه آن خواهد شد.
سکوت عجیبی که همچنان ادامه دارد!علی ژکان کارگردان سینما که به تازگی قصد ساخت سریالی برای شبکه نمایش خانگی را داشته است، چندی پیش به صورت جدی و رسمی از تفویض اختیار صدور پروانه ساخت برای سریال‌های خانگی، از وزارت ارشاد به صداوسیما سخن گفته بود. او در حالی که برای سریال اخیر خود به وزارت ارشاد مراجعه کرده بود پاسخ شنیده بود که از ابتدای تیرماه صدور مجوز ساخت سریال‌های خانگی به صداوسیما واگذار شده است اما برای او هم مشخص نبود که برای پیگیری این مساله در صداوسیما به چه کسی باید مراجعه کند. به این ترتیب حدود یک ماه است که سازندگان سریال‌های خانگی بلاتکلیف هستند و مراجع رسمی و نهادهای ذی‌ربط که این روزها در گوشه و کنار مشغول فعالیت و رایزنی درباره این مقوله هستند همچنان سکوت اختیار کرده‌اند.
سکوت عجیبی که حتی با پیگیری خبرنگاران و در تماس‌های تلفنی نیز شکسته نمی‌شود و همچنان همه پرسش‌ها ارجاع داده می‌شود به آینده‌ای نامعلوم! این سکوت از آنجا عجیب است که اگر هنوز اختیارات و مسئولیت‌ها در این حوزه به درستی تقسیم‌بندی نشده، چطور با این سرعت و شتاب تفویض اختیار صورت گرفته و حتی به یک سریال مجوز هم داده شده است و اگر حد و حدود اختیارات به‌صورت قانونی تبیین و تصویب شده است، چرا به صورت شفاف و علنی تصمیمات و رویکردهای جدید در حوزه مهم سریال‌سازی برای شبکه خانگی اعلام نمی‌شود.
قطع به یقین با اعلام مواضع قطعی و آیین‌های جدید و شفافیت است که می‌توان عملکردها در این زمینه را به‌صورت دقیق و مصداقی مورد ارزیابی قرار داد و به نقد و بررسی اقدامات صورت گرفته پرداخت.
کد خبر 531670 برچسب‌ها سریال خانگیمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: سریال خانگی شبکه نمایش خانگی سازمان صداوسیما سریال های خانگی سازمان سینمایی تفویض اختیار وزارت ارشاد پروانه ساخت برای سریال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۶۶۰۵۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تبلیغات گل درشت در تلویزیون، سینما و شبکه نمایش خانگی به مرز فاجعه رسیده است/ تلویزیون شفاف‌سازی کند
حسین قره: آقایان در تلویزیون که خیال خودشان را راحت کرده‌اند، انگار وقت و زمان و گوش و چشم سایر حواس و قوای فاهمه و... که مخاطبان دارند، مِلک حضرتشان است و تصمیم و کنترلش با خودشان نیست، اخیراً هم که دیگر تبلیغ نمی‌سازند، در واقع خود آگهی‌ها به سریال وسط فوتبال و سریال و... تبدیل شده است، شاید مخاطب یادش برود که داشت چه می‌دید و البته دیده شده بعضی از مواقع خود پخش هم یادش رفته و رفته‌اند برنامه بعدی.
تلویزیون شفاف‌سازی کنداگر مخاطب تلویزیون باشید گاهی آن قدر تبلیغات طولانی است که نسبت به زمان پخش و قیمت ثانیه و دقیقه تبلیغات در تلویزیون این شائبه برایتان پیش می‌آید که صداوسیما در شکل کلی سهام‌دار آن کالا و خدمات است؛ چون واقعاً خارج توجیه است، مثلاً فرض بفرمایید یک نوعی از چرخ‌گوشت (تعمداً اسم و اصل برند و کالا را نمی‌گویم) هست که شما هر وقت تلویزیون را روشن کنید اول تبلیغ‌کنندگان آن را می‌بینید. اگر یک برند برنامه بلندمدتی داشته باشد که هر خانواده ایرانی (حدود ۲۵ میلیون خانوار) یکی از این وسیله را داشته باشند، حتی اگر ۸۰ درصد سود حاصل از هر دستگاه را صرفه تبلیغات تلویزیونی کند باز هم باتوجه‌به ساعات پخش در میان‌برنامه‌ها یا بین نیمه‌های فوتبال و... توجیه اقتصادی ندارد، آخر تبلیغات حاصل عدد و رقم است، یک برند این میزان از سود را هزینه می‌کند تا این میزان از بازار هدف محصولاتش را بخرند، آخر تک‌محصولی که بازار جهانی هم ندارد، این همه تبلیغ را با چه توجیه اقتصادی انجام می‌دهد. مگر اینکه مثلاً در آغاز سال با بخش آگهی تلویزیون یک قرارداد کلی بسته شده باشد که مثلاً N هزار ساعت بخش در سال به قیمت N میلیارد تومان و گرفتن دو نوع تخفیف، یکی از بابت این که کالا موردبحث تولید ایرانی است و حمایت از بازار داخلی است و دیگر اینکه چون قرارداد موردی نیست و کلی و سالانه است.
همین‌جا چند سرفصل وجود دارد که می‌شود درباره آن صحبت کرد. یک اینکه تقریباً قریب به‌اتفاق تبلیغات این چنینی را چند بازیگر و احتمالاً یک شرکت تبلیغاتی می‌سازند، پرسش اول این است، آیا محدودیتی و رانتی خاص برای سازندگان تبلیغات وجود دارد یا نه تصادفاً این اتفاقات رقم خورده است.
دوم اینکه اگر محدودیتی نیست آیا چنین شرایطی برای همه تولیدکنندگان ایرانی وجود دارد. اگر چنین است آیا تلویزیون فراخوانی عموماً داده است که شرایط برای همه کالاها و همه بازارها و خدمات وجود دارد و می‌توانند از این بستر استفاده کنند. اگر این فراخوان داده شده و اگر شرایط برای همه یکسان است، در بازار تولید داخلی هیچ برند دیگری تمایل به این همه ساعت پخش ندارد؟ که این خود چند سرفصل دیگر را باز می‌کند که آیا برندها و تولیدکنندگان به این نتیجه رسیده‌اند که همین میزان هم هزینه کردن در تلویزیون گران است و بازگشت سرمایه ندارد چرا که سرمایه گران‌بهای اجتماعی تلویزیون ریزش داشته است.
فقط یک نکته دیگر می‌ماند که در شرایط اجتماعی امروز و مسئله زنان به کار با مداقه نیاز دارد، آقایان ابتدا و میان و انتهای بعضی از برنامه‌های گفت‌وگومحور درباره زنان، تبلیغاتی را نشان می‌دهند که دغدغه زنان خانه‌دار این سرزمین خلاصه می‌شود در پوره سیب‌زمینی، این هم سطح سلیقه و دغدغه و بلندنظری، واقعاً خود حماسه است. (تأکید می‌کنم که آن تبلیغات می‌تواند در برنامه‌های آشپزی و یا سرگرمی محور پخش شود؛ ولی بعد از هر برنامه‌های منظور است.)
دوباره و بلکه شاید دوباره باید تأکید کنم که صداوسیما به دلیل اختصاص بودجه ملی - که امسال ۲۴ هزار میلیارد تومان به آن اضافه شده است - باید نسبت به تمام کنش‌ها و واکنش‌ها، برنامه‌سازی‌ها، تولیدات و... پاسخگو به ملت باشد. اگر تلویزیون خصوصی بود یا همچون شبکه نمایش خانگی منبع مالش از بخش خصوصی تأمین می‌شد، این همه تأکید لازم نداشت و آقایان جبلی و جلیلی که بر مسند و صندلی یگانه رسانه ملی نشسته تکیه زده‌اند باید برای تک‌تک اقدامات پاسخگو باشند.
همانطور که همه می‌دانیم، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان و... حوزه سینما چشم و دل از تلویزیون بریده‌اند و به سینما و شبکه نمایش خانگی پناه برده‌اند و ناگفته نماند که هنرمندان ترازی هم چشم و دل از همه چیز شسته‌اند و در سکوت نشسته‌اند. شاید توجیه بسیاری این است که «به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل». به‌هرتقدیر کار ما قضاوت نیست و هر که هر چه خود می‌خواهد همان می‌کند؛ اما نکته کجاست، در شبکه نمایش خانگی و سینما که بخش خصوصی دستی در تولید آن دارد برای تأمین هزینه یا نیاز به سرمایه‌گذاری دارد که نیتش سود کم و حضور در خلق هنر است و یا نه سرمایه‌گذاری که مثل هر تجارت و بازار و صنعتی به دنبال سود مکفی و به‌اندازه سرمایه است. بماند که هر کدام باشد مهم نیست مهم ارائه هنرمندانه تبلیغات در آثار است. این مسئله و پدیده هم مختص ما نیست، همه جهان گرفتار این نوع تولید تبلیغات هستند. این چرخه که باید کالای تولیدشده به دست مصرف‌کننده برسد و آن را مصرف کند که چرخه تولید دوباره بچرخد، هر چه هست فعلاً سرنوشت این عصر است؛ اما نوع ارائه آن بسیار مهم است.
تبلیغات گل درست حتی گرفتاری بزرگ‌ترین هنرمندان تاریخ معاصر بوده و هست. به‌خاطر دارم در یک نشست کارگردان فقید و بزرگ تئاتر جهان، پیتر بروک در زمان بخش یکی از جسورانه‌ترین آثارش (مهابهاراتا) در تلویزیون همین مشکل را داشته که هر ۱۵ دقیقه آن فیلم تئاتر قطع و برنامه به بخش آگهی می‌رفته است. این قطع حس و حال و هوا برای یک فیلم تئاتر و مخاطب و تولیدکنندگان آن عذاب‌آور بوده و پیتر بروک صحبت می‌کند و از سرمایه‌گذاران و گروه‌های تبلیغاتی می‌خواهد که اطلاعاتشان را در آخر و حتی تیتراژ بیاورند؛ ولی حس تماشاچی را در میانه اثر قطع نکنند. (نقل به مضمون عرض کردم؛ چون سال‌ها پیش این ویدئو را دیدیم.)
قاعده سریال ها و پخش‌های جهانی و تلویزیون‌ها خصوصی این است که هر ۲۰ دقیقه فرصتی یک تا دودقیقه‌ای به آگهی داده شود؛ اما اینکه در سریالی که هنرمندان برجسته در آن هستند به درودیوار آن تبلیغات چسبیده باشد و حتی در یک سریال مثلاً ساختمان مرکزی شرکت تبلیغ‌کننده دیده شود... (باز هم تأکید می‌کنم که از ارائه مصداقی واقعی پرهیز دارم) دیگر فاجعه گل درشتی است و از خارج از عرف تمام درس‌های تبلیغات است و قطعاً به ضدتبلیغ تبدیل می‌شود.
تبلیغات در عصر جدید با هنر گرافیک که هنری بصری است گره می‌خورد، مختصر و موجز و متناسب و با احترام به شعور مخاطب. اینکه در همه جای یک سریال نمای نزدیک بازیگر و سرش باشد و پشت سرش فلان شامپو که واقعاً ضدتبلیغ است. یکی از شروط استمرار یک هنر احترام به مخاطب است و هنرمندان آفرینشگر نباید اجازه دهند که تبلیغات غیرهوشمندانه و گل درشت به اعتبار آنان ضربه بزند.
توجه به تولید ملی و بهره‌مندی تولیدکنندگان که سالانه میلیون‌ها نفر از خدماتشان استفاده می‌کنند کار بسیار خوبی است، تبلیغات چنین پدیده‌ای است، اما استفاده در حد فوق ابزار و بی‌احترامی به مخاطب را باید خود هنرمندان فکری برایش بکنند. هنرمندانی که کار تبلیغات می‌کنند باید سرمایه‌گذاران را توجیه کنند که چه چیزی برای آنان مناسب است. تن‌دادن تمام به خواسته سرمایه‌گذار که احتمالاً خواسته‌ای داشته و اصرار دارد که در چنین شرایط اقتصادی پر ماجرایی سرمایه‌گذاری‌اش حداکثر سود را داشته باشد باید با قواعد هنر هم بخواند، برای اعتبار برندی که ساخته است حداقل بپذیرد که ارائه هنرمندانه کالا و خدمات برندش برای شرکت و تجارتش سودی بلندمدت خواهد داشت.
تبلیغات محیطی که در اختیار سینما و شبکه نمایش خانگی است هم یکی از سرفصل‌هایی است که می‌توان درباره آن نوشت که در این کوتاه نوشته نمی‌گنجد.
۵۷۵۷
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902705
امام جمعه بلوک براثر سانحه تصادف درگذشت