به نقل از «ایسنا»

استعدادیابی کودکان حقیقت دارد؟

تاریخ انتشار: ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۸۲۹۸۲۸

ایسنا/لرستان یک روانشناس گفت: هر فرد به صورت ذاتی دارای استعدادهایی است که از همان دوران کودکی در درون او وجود دارد و تنها نیاز به کشف و پرورش دارد که برخی از والدین در این زمینه تردید دارند.

عباس دارایی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به این‌که بزرگترین سرمایه هر شخصی خود اوست، اظهار کرد: سرمایه‌گذاری روی استعدادهای هر شخصی می‌تواند به شناخت بهتر او توسط خودش، خوشحالی بیشتر، چالش‌های همگون با ذهن و ذائقه او منجر شود که در نهایت این رضایت‌های فردی می‌تواند به رضایت‌های اجتماعی نیز منجر شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

وی ادامه داد: قطعاً زمانی‌که زندگینامه افراد بزرگ را می‌خوانیم به این نتیجه می‌رسیم که آن‌ها از کودکی به این حیطه‌های علاقه‌مند بوده‌ و در این زمینه‌ها فعالیت کرده‌اند.

این روانشناس بیان کرد: می‌توان مسئله استعدایابی را با این سؤال پاسخ داد که چرا برخی افراد در حیطه‌های هنری، شغلی، شخصیتی، ورزشی و ارتباط عمومی افرادی موفق هستند در صورتی که برخی دیگر تا میانه های زندگی هنوز علاقمندی های خود را پیدا نکرده اند؟ آیا واقعا ریشه این سوال در استعدادیابی است؟

دارایی با اشاره به این‌که استعدادیابی فرآیندی است برای شناسایی، کشف و توانایی‌های بالقوه‌ای که در هر فرد به شکل ذاتی وجود دارد، عنوان کرد: استعدادیابی به شکوفایی و بالفعل شدن هر چه بیشتر استعدادها و تبدیل آن‌ها به مهارت فوق‌العاده‌ای که احساس خشنودی، رضایت‌مندی و کار آمدی را در فرد ایجاد می‌کند، کمک کرده و در ادامه پس از ایجاد احساس خوشایند در فرد این احساس به جامعه نیز انتقال می‌یابد.

این روانشناس با اشاره به این‌که هیچ تفاوتی در استعداد یک کودک در ۱۲ سالگی و ۲۰ سالگی نباید باشد، تصریح کرد: آنچیزی که با ما بدنیا می‌آید و به‌عنوان ذات ما و به عنوان چیزی که با آن آفریده شده‌ایم تغییر نمی‌کند،  چیزی که ما در ظاهر می‌بینیم و تغییر می‌کند آموزش‌ها و مهارت‌هایی است که ما کسب می‌کنیم.

وی با اشاره به این‌که اگر ما استعدادیابی نشویم اینطور نیست که آدم موفق و کارآمدی نباشیم، عنوان کرد: ممکن است من با یک استعداد خاص به دنیا بیایم اما متأسفانه در شرایط و محیطی قرار نگیرم که این استعداد را پیدا و شکوفا کرده و به آن بپردازم، ممکن است در محیطی قرار بگیرم که این استعداد نابود و در ضمیر ناخودآگاه من مدفون شده و اصلاً بیرون نیاید،  ممکن است مهارت دیگری را کسب کنم و در آن مهارت ممکن است فرد موفق و یا متوسطی باشم.

دارایی در پاسخ به این سؤال که آیا شرایط محیط؛ خانواده و جامعه به من این فرصت را میدهد که هوشم را به مرحله ای برسانم که از حالت بالقوه به بالفعل تبدیل بشود. یا نه؟، گفت: این امر به شانس و یا اقبال من در مسیری که خودم برای خودم در بزرگسالی تعریف می‌کنم بستگی دارد. شاید در کودکی دست من نباشد اما اگر آرام آرام زمانی که به سن بلوغ می‌رسم و وارد جوانی می‌شوم، می‌توانم خودم به خودم کمک کنم که استعدادم را پیدا کنم و در مسیر درست قدم بزارم.

این روانشناس با اشاره به این‌که بسیاری از خانواده‌ها نسبت به فعالیت‌های مرتبط با کودک مانند استعدادیابی، درمان، آموزش هنر و … خوش بین نبوده و تصور می‌کنند این روش‌ها بیشتر بر روی فعالیت‌های تجاری متمرکز است تا کودکان آن‌ها، اظهار کرد: در پاسخ به این والدین باید گفت که در برخی موارد مؤسسات با تمرکز روی ابعاد مالی خانواده‌ها، کودک و مسائل مرتبط با او را در اولویت‌های بعدی قرار می‌دهند.

وی ادامه داد: قطعاً استعدادیابی با یک پرسشنامه و فرآیندهای چند ساعت و چند روز قابل شناسایی نیست، بلکه نیازمند قرار گرفتن در محیط و سنجش‌های مختلف برای کودکان است، البته این نکته نیز قابل توجه است که در این میان برخی از موسسات با دانش مقروضانه خود به این عدم اعتماد خانواده ها به علوم انسانی دامن می زنند.
 

دارایی با اشاره به این‌که شروع استعدادیابی از ۳ سالگی امکان‌پذیر است اما این فرآیند حداقل یکسال زمان می‌برد، افزود: کودک سه ساله که وارد مرکز استعدادیابی می‌شود حداقل یکسال برای تجربه کردن، آموختن و جنبه‌های مختلف محیط اطراف را دیدن، شنیدن و با حواس مختلف پنجگانه تجربه کردن در کنار مجموعه هست.

این روانشناس با اشاره به این‌که این امر بدین صورت نیست که با یک لحظه مشاوره یا یک پرسشنامه بخواهیم کار استعدادیابی برای یک کودک انجام شود، افزود: پروسه استعدادیابی، نیازمند  فعالیت‌های مختلفی برای سنجش کودک بوده تا به نتیجه‌های ممکن که برای استعدادیابی مورد نظر است برسیم.

وی با اشاره به این‌که هوش برتر در طول زمان تغییر نمی‌کند، عنوان کرد: اگر کودکی در ۳ سالگی دارای هوش برتری هست قطعا در ۲۰ سالگی هم همان هوش، هوش برتر او خواهد بود.  پس خوشا بحال کودکی که در سن ۳ یا ۴ سالگی استعدادیابی و مسیرش مشخص می‌شود و خوش به حال خانواده‌ای که این فضا را برای کودکشان فراهم می‌کنند که از همان ابتدای کودکی در مسیر درست و میانبر قرار بگیرد.

دارایی عنوان کرد: از آنجایی که استعداد ذاتی در هر سنی در ما وجود دارد، استعداد برتر ما مشخص است پس ۳ سالگی و ۱۲ سالگی و ۲۰ سالگی ندارد در هر مقطع زندگی استعدادهای ما پایدار هستند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی استعداديابي كودكان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۸۲۹۸۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

موزه‌ای که به یک فقر تربیتی پاسخ گفت/ اسباب‌بازی، دروازه شور خلاقانه

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، موزه اسباب‌بازی تهران با دنیایی از ادوات بازی به دنبال ترمیم یک خلأ تربیتی است که میلیارد‌ها اعتبار دستگاه‌های عریض و طویل قادر به حل و فصل آن نبوده‌اند. خلاقیت همراه با مشارکتی شادمانه.

در امتداد خیابان نوفل لوشاتو اگر چند سفارت‌خانه را رد کنید و خود را به کوچه لولاگر برسانید، در یکی از آن خانه‌های تاریخی با در و پنجره‌های چوبی دنیایی از اسباب‌بازی در انتظار شماست. اینجا نه سرزمین آلیس است و نه داستان اسباب‌بازی‌ها که تنها در مجاز لذت آن را تجربه کرده باشید. اسباب‌بازی‌هایی از دهه‌ها و سده‌ها قبل از جای جای دنیا انتظار شما را می‌کشد تا کودک درونتان را دوباره برای معصومیت، خلاقیت، بازیگوشی، مهربانی و اندیشه ناب دعوت کنید.

موزه اسباب‌بازی تهران در چند بخش نمایشگاهی دائمی از ادوات بازی است که برخی از آنها، چون گنجینه‌ای پس ذهن کودکان دیروز و بزرگسالان امروز باقی مانده است. این موزه نه تنها برای کودکان بلکه برای بزرگسالان نیز یادآور تمامی شیرینی‌های کودکی است. از ژولیده تا عروسک تدی، از بچه‌های توپل تا باربی، از عینک‌های سه بعدی تا هواپیما‌ها و ماشین‌ها، آتاری، آدم آهنی و دنیای لگو‌های چوبی و پلاستیکی. راهنمای موزه در مورد تاریخ هر یک از این اسباب‌بازی‌ها می‌گوید و اینکه برخی به تصادف و برخی بر اساس سرگذشت افراد و آدم‌ها شکل گرفته و به عنوان عروسک وارد بازار شده است.

در پس سرگذشت برخی تلخی‌هایی نهفته و برخی نیز خلاقیت‌های بزرگتر‌ها برای خلق شادی را به دنبال دارد. موزه از دالانی بازدیدکنندۀ شگفت‌زده را به سرزمین عجایبی که از آلیس به یاد داریم هدایت می‌کند و در ادامه راهرویی از عروسک‌های سیرک، دلقک‌ها، آکروبات باز‌ها و ژیمناست‌های کوچک و رنگارنگ مشاهده می‌شود.

انتهای راهرو عروسک‌های بومی محلی در انتظاراند. سوتک‌ها، نخودی‌ها، تکم، نردبان یعقوب، عروسک برکت و صد‌ها شگفتی که هر یک با لبخندی تو را به شادی و بازی دعوت می‌کنند.

این موزه جایی برای تنفس در مقابل سختی‌ها است

مدیر موزه در وضعیتی که کار فرهنگی صرفه اقتصادی ندارد معتقد است در همین فشار‌های اقتصادی باید تلاش کنیم حال همدیگر را بهتر کنیم. به ویژه برای کودکان باید فضایی برای شادی و تنفس ایجاد کرد. به شخصه به دنبال این بودم که حداقل یک فضایی ایجاد شود برای کودکان و خانواده‌ها که چند ساعت لبخند بزنند.

آزاده بیات با اشاره به اینکه این موزه صرفاً به دنبال نمایش اشیا نیست، ادامه داد: ما به دنبال تعامل با بچه‌ها و آموزش و ساخت عروسک و آشنا کردن آنها با بازی‌های مختلف فردی و جمعی هستیم.

وی افزود: در گذشته کودکان اسباب‌بازی خود را خود می‌ساختند و تولید صنعتی اسباب‌بازی نداشتیم و اسباب‌بازی با دست کودک یا والدین وی ساخته می‌شد. تکرار این تجربه پیوندی به جریان زنده زندگی است.

مدیر موزه اسباب‌بازی با اشاره به فعالیت خود در حوزه آموزش کودکان اضافه کرد: نتیجه تجربیات من این بود که در خصوص فضا‌های بازی و معرفی اسباب‌بازی با کمبود مواجه‌ایم به همین دلیل موزه را به عنوان بستری برای زنده شدن بازی‌ها طراحی و اجرا کردم.

بخشی از تاریخ شفاهی از زبان عروسک‌ها

به گفته بیات در این موزه برنامه‌های پژوهشی نیز دنبال می‌شود و اینکه بتوان از طریق اسباب‌بازی‌ها و عروسک‌ها بخشی از تاریخ شفاهی را معرفی کرد. پیش از این نیز پژوهش‌های متعددی صورت گرفته که از خروجی آن مدد می‌گیریم.

فعال حوزه کودک تأکید کرد: این تصور که اسباب‌بازی‌ها همه خارجی هستند، درست نیست و در همین موزه بخشی مجزا به اسباب‌بازی‌های بومی ما اختصاص یافته و حتی کودکان می‌توانند در فرصت بازدید با برخی از آنها بازی کنند.

وی متذکر شد: این فرایند در معرفی عروسک‌ها و اسباب‌بازی‌ها می‌تواند منجر به تولید و معرفی عروسک‌های بومی به بازار شده و خانواده‌ها را با بخشی از فرهنگ و هویت ما پیوند بزند.

بیات به تجربه‌های قابل توجه بازدید کودکان اشاره کرد و گفت: در وضعیتی که کودکان گرفتار بازی با گوشی شده‌اند، تلاش داریم با تجربه و تعامل این روند اشتباه شکسته شود. بار‌ها شده است که والدین اذعان کرده‌اند کودکشان در خانه به دلیل بازی با گوشی حتی به اسباب‌بازی‌های خود دست نمی‌زند، اما در موزه برایش جذابیت داشته و به دست گرفته است.

مدیر موزه اسباب‌بازی متذکر شد: این تجربه و تعامل با اسباب‌بازی‌های مفهومی و آموزنده هم برای والدین و هم کودکان مفید است چراکه به تجربه ثابت شده نمی‌توان صرفاً با دستور و امر و نهی کودک را با بازی آشتی داد.

وی در خصوص برنامه‌های این موزه جهت تعامل با مدارس و مهد‌های کودک نیز تصریح کرد: علاوه بر بازدید‌های گروهی مهد‌ها و مدارس ما تور‌های مختلف برای گروه سنی مختلف داریم. به عنوان مثال کودکان با فرایند کشف و جستجو وارد موزه می‌شوند. در نهایت نیز برای اشیا موزه قصه می‌سازند.

بیات خواستار ارتباط گیری با کتاب‌های درسی شد و گفت: ما می‌توانیم اشیا مختلفی که در کتاب‌های درسی مانند علوم آمده را به دانش آموزان معرفی کنیم و بچه‌ها می‌توانند به عینه در موزه تماشا کرده و در واقع در قالب یک بازدید تجربی جذابیت آموزشی بی‌نظیری را تجربه کنند.

مدیر موزه اسباب‌بازی متذکر شد: پیوند آنچه در مدرسه سپری می‌شود و اشیا موزه یکی از اهداف ما است تا بتوانیم موزه را به عنوان مجموعه‌ای زنده و تعاملی به کودکان معرفی کنیم.

اسباب‌بازی‌ها خود یکی از گنجینه‌های شور و شعف و یادگیری هستند. هر کدام از ما این شیرینی را در گوشه‌ای از ذهن و خاطرات خود داریم و چه بسا که از بازی‌ها بسیار آموختیم. این روز‌ها که صنعت و تکنولوژی کودکان ما را از این دنیا ربوده‌است، چه نیکو که شهد شیرین دنیایی سراسر آرامش و مهر را به آنها بچشانیم.

انتهای پیام/