یک زانو درد ناشناخته در ورزشکاران و روش تشخیص آن!
تاریخ انتشار: ۲۱ مرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۹۲۶۳۶۵
آفتاب‌‌نیوز :
این سندروم در هر دو جنسیت و در سه دهه اول زندگی افراد دیده می شود و در بیشتر مواقع سندروم پلیکا دلیل شناخته شده ای ندارد به گونه ای که باید عنوان کرد در ۶۰ درصد موارد به صورت دوطرفه دیده می شود و در سایر موارد در ارتباط با ضربه، سندروم پرکاری، وجود هماتوم، دیابت و بیماری های التهاب مفصلی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بر اساس این مطلب که از سوی رز فولادی، فیزیوتراپیست تهیه شده و در اختیار ایسنا قرار گرفته است، علائم سندروم پلیکا در زانو شامل درد جلوی زانو، صدای کلیک و احساس پوپ در مفصل کشککی رانی به ویژه در زمان فعالیت های تحمل بار از جمله اسکات است.
باید خاطرنشان کرد که این سندروم در نوجوانان، معمولا در زمان جهش رشدی بروز می کند و علائم سندروم پلیکا غالبا با استفاده مکرر از زانو یا در فعالیت های سنگین که شامل حرکات فلکشن و اکسنتشن زانو است بروز پیدا می کند. براساس موقعیت بروز درد، این سندروم به دسته های فوق کشککی، مدیال کشککی و زیر یا لترال کشککی تقسیم می شوند و پلیکا غشایی از ساینوویال است که در اغلب زانوها وجود دارد.
در شرایط عادی، این غشا نازک و غالبا شفاف است و پلیکا سمت مدیال کشکک که از نظر کلینیکی اهمیت بیشتری هم دارد، از سر بالایی خود به عضله آرتیکولاریز جنو(articularis genus) اتصال پیدا می کند و در سر دیستال به غشای سینوویال بین مفصلی و لیگامان کشککی- درشت نی در سمت مدیال لایه چربی پشت کشکک وصل می شود و بسته به موقعیت قرارگیری، اندازه و میزان کشسانی پلیکا، ممکن است در زاویه ۷۰ تا ۱۰۰ درجه خم کردن زانو بین تاندون چهارسر و کندیل استخوان ران گیر کرده و علائم مکانیکی ایجاد کند.
این سندروم زمانی پاتولوژی می شود که کیفیت ذاتی آن بدلیل پروسه التهابی که باعث تغییر انعطاف پذیری بافت سینوویال شود، تغییر کند. در این صورت و طی پروسه التهابی، پلیکا تبدیل به یک بافت غیرالستیک، سفت، ضخیم و فیبروتیک می شود و در وضعیت خم شدن زانو، بین ران و کشکک گیر می افتد و علائم درد غیراختصاصی ناحیه قدامی و قدامی داخلی زانو را به وجود می آورد و به دلیل اتصال غیرمستقیم به عضله کوادریسپس، ضعف این عضله و عدم تعادل قدرت آن، همچنین فلکشن طولانی مدت زانو می تواند نقش مهمی در بروز علائم این سندروم ایفا کند.
روش تشخیص
گرفتن تاریخچه بیماری و درد، تست های کلینیکی و تصویربرداری از جمله راه های تشخیص این سندروم هستند و بعضی بیماران سابقه یک ضربه گنگ یا پیچش در زانو را گزارش می کنند که با التهاب و تجمع مایع در زانو همراه بوده است و منجر به درد متمرکز سمت داخلی زانو شده است.
گاهی هم درد قدامی زانو با افزایش فعالیت های ورزشی یا کاری، همراه با فلکشن و اکستنشن مکرر گزارش می شود که مفصل کشککی رانی را تحریک کرده و گاهی علائم کلاسیک سندروم در فازهای اولیه فعالیت های ورزشی حذف می شود، اما با تاخیر چند ماهه دوباره بروز می کند و فرد را از ادامه فعالیت باز می دارد.
منبع: خبرگزاری ایسنامنبع: آفتاب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۹۲۶۳۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود مو‌های انسان، مو‌های رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کارهای مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این مو‌های حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آنها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آنها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «مو‌های شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آنها به صدای ویولن را تشخیص داد.
مو‌های حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آنها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر می‌گوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، مو‌های حساس از نظر شیمیایی آنها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک می‌شود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
مو‌های رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آنها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس می‌گوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد مو‌های رتیل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «مو‌های بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین مو‌های پا‌های آنها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آنها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این مو‌های خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آنها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آنها را به شکم خود می‌مالند تا این مو‌های خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این مو‌های خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آنها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آنها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان