10 روز پیش شهرداری تهران (ماکت) جاده شصت‌متری بین شمیران و تهران را به اطلاع آقای نخست‌وزیر رسانیده و گویا برای اجرای آن و عملی ساختن نظریه خود اجازه رئیس دولت را نیز تحصیل کرده‌اند
محل تردید نیست که هر رئیس دولت و شخصی که مسئولیت عظیم اداره مملکت را به‌عهده دارد بی‌میل نیست که یک رشته کارهای خوب و مردم پسند و یک سلسله اقداماتی که واقعاً در نفع و صلاح و خیر مردم باشد انجام داده و به اجرای نقشه‌های عمرانی و آبادی روی موافق نشان دهد و به عقیده ما یک چنین شخصیتی دیگر مسئول تعیین نوع و چگونگی پروژه‌های اصلاحی نمی‌تواند باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وقتی شهرداری و شهردار روی دلایل و جهاتی نقشه و پروژه
ایجاد یک جاده آسفالته بین شمیران و تهران را به‌عنوان یک امر اصلاحی مهم و یک کار بسیار ضروری و آنی به نخست‌وزیر ارائه می دهد و در تعریف و تمجید از آن دو ساعت سخن‌پردازی می کند، رئیس دولت به ناچار آن نظر را قبول کرده و صحه می‌گذارد. ولی باید دید و سنجید که آیا واقعاً در وضع فعلی تهران و اوضاع رقت بار مملکت ایجاد یک جاده به عرض 60 متر از تهران تا شمیران خیلی ضروری است و اگر این کار و پروژه‌های امثال آن انجام نشود موازنه زندگی مردم به هم خواهد خورد؟ شهرداری تهران که تا به حال نتوانسته است جواب قانع کننده‌ای درباره موضوع بدهد بسیار بجا می‌بود که نسبت به اجرای ابتدایی‌ترین قسمت‌های وظیفه خود قیام و در راه تأمین بهداشت و آب مشروع و برق و تأمین سایر نیازمندی‌های ضروری مردم از قبیل خواربار و غیره اقدام جدی به‌عمل می آورد و وسایلی تهیه می‌کرد که با میلیون‌ها تومان پولی که سالیانه مردم این شهر به صندوق شهرداری می‌دهند لااقل گردو‌خاک و کثافات خیابان‌ها از بین ببرد تا صدهزار نفر از مردم شهر که شب و روز در خیابان‌ها و معابر تهران در حرکت هستند دچار انواع بیماری‌ها و بلایا نگردند. در جایی که شهرداری آن به اولیه‌ترین وظایف قانونی و اجتماعی خود نمی‌خواهد یا نمی‌تواند عمل کند و مردم شب و روز برای اصلاح این وضع دست‌هایشان به سوی خدا است آیا رواست میلیون‌ها تومان از درآمد شهر خرج کشیدن جاده شصت‌متری گردد تا به قول مردم زمین‌های اطراف آن از
متری 10 ریال به دو هزار ریال رسیده و عده ای از معامله گران غارتگر زمین، کیسه‌های خودرا با میلیون‌ها تومان پول مردم بدبخت پر نمایند؟ انجام این قبیل برنامه‌ها در ممالکی رواست که همه کارهای اجتماعی و بهداشتی خود را اجرا و برای تفنن و تفریح به ایجاد یک چنین جاده‌ای نیز اقدام کنند. نه در کشوری که هشتاد درصد اهالی شهرستان های جنوب آن از تراخم و چشم درد و سایر بیماری‌های بومی به تلخ‌ترین زندگی‌ها محکوم هستند و در راه معالجه خود هیچ وسیله مؤثری ندارند. نه در شهری که ساکنین جنوب آن توی زاغه‌ها رفته و به‌جای آب مشروب گنداب شمال شهر را سرمه چشم می‌کنند.آیا در یک چنین وضعیتی واقعاً رواست که شهرداری تهران فقط به فکر تکمیل وسایل تفریح یک عده اتومبیل سوار بوده و اصرار داشته باشد که از نتیجه اقدامات آن فقط معدودی به میلیون‌ها پول و ثروت رسیده و یک لحظه هم به فکر طبقه سوم نباشند. به عقیده ما فعلاً برای این محیط و این افکار و برای مردم و سازمان‌هایی که تا این اندازه از لحاظ عواطف انسانی و بشردوستی و نوع پروری دچار انحطاط اخلاقی شده‌اند نه جاده 60 متری لازم است و نه باغ وحش.به عقیده ما آقای نخست‌وزیر که مسلماً در تمام امور مهم مملکتی حسن نیت کامل دارند باید یک قلم بطلان روی نقشه ایجاد این جاده بکشند. ما ناچاریم صریحاً به اطلاع ایشان برسانیم که درتمام زوایای تهران صحبت از این است که در انجام نقشه جاده شصت‌متری زد و بندهایی انجام گرفته که وسیله دیگری برای استفاده پیدا کنند. امیدوارم آقای نخست‌وزیر به این مطلب که از روی کمال بی‌غرضی و بی‌نظری به اطلاع ایشان می‌رسد توجه دقیق مبذول و اجازه ندهند کاری برخلاف منافع مردم پایتخت انجام شود آن‌هم کاری که اصلاً ضرورت و فوریت آن با بودن دو جاده آسفالته به هیچ‌وجه تأیید نشده و نخواهد شد. محسن موقر روزنامه مهرایران- پنجشنبه 19 اسفند 1333
