چشم امید کودکان اتیسم به حمایتهای اجتماعی
تاریخ انتشار: ۲ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۰۵۵۸۵۹
به گزارش افکارنیوز،
اختلال اتیسم و طیف آن، یکی از اختلالهای رشدی اعصاب است که حیطههای شناختی، زبانی و اجتماعی کودکان مبتلا به آن را درگیر میکند.
اخبار اجتماعی- این اختلال معمولا در سنین رشد یعنی قبل از ۵ سالگی شروع میشود و دو ویژگی اصلی دارد که یکی مشکل در تعامل اجتماعی (توانایی نداشتن در برقراری ارتباطهای اجتماعی، ابراز خواستهها و تبادل عواطف) و حفظ و نگهداری یک ارتباط اجتماعی است.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
شاخصترین نشانهای که مردم از افراد مبتلا به اتیسم میشناسند نبود ارتباط چشمی است، اما این تنها نشانه این اختلال نیست چرا که نشانههای دیگری چون ابراز نکردن خواستهها، مشکلات رشد زبان و درک نکردن محتوای کلام نیز در افراد مبتلا به اتیسم دیده میشود.
فربد مفیدی روانشناسدر رابطه با برخی از شاخصهای افراد مبتلا به اتیسم اظهار کرد: حرکات کلیشهای و چسبندگی، عادتها و رفتارهای خاصی مثل چرخاندن وسایلی که برای این کار طراحی نشدهاند (بشقاب، اسباب بازی، ماشین و...) یا تکان دادن بدن، عقب جلو کردن دستها، روی پنجه پاها راه رفتن، عادت به یک طعم غذای خاص، استشمام کردن خوراکیها و تمام اشیا، حساسیت در برابر نور، صدا، لمس و ... از جمله شاخصهای افراد مبتلا به اتیسم است که برخی از آنها را در مواجهه با این مبتلایان در جامعه مشاهده میکنیم.
وی بیان کرد:کودکان مبتلا به اتیسم به سه سطح دسته بندی میشوند که سطح یک حدود 20 درصد آنها را تشکیل میدهد. این کودکان، از هوش بالاتر و استعدادهای خاصی برخوردارند و ممکن است به تواناییهای کلامی نیز دست پیدا کنند؛ به طوری که به مدرسه بروند و آموزشهای لازم را ببینند، چرا که برخی از آنها حافظه بصری خوبی دارند و تصاویر را به خوبی به خاطر میسپارند و حتی عدهای از آنها، قبل از به طور رسمی خواندن نیز توانایی خواندن مطالب مختلف و به راحتی نقاشی کشیدن را دارند.
این روانشناس با اشاره به ضعف تعاملهای اجتماعی مبتلایان به اتیسم تصریح کرد: اگرچه گروه اول مبتلایان به اتیسم، از هوش و پیشرفتهای خوبی برخوردار هستند، اما همچنان تعامل اجتماعی ضعیفی دارند و بخش عمده مشکلات آنها در جامعه و مدرسه ناشی از این موضوع است.
مفیدی گفت: کودکان مبتلا به اتیسم که متأسفانه حدود ۵۰-۶۰ درصد آنها در سطح دو و سه قرار دارند به ترتیب از تواناییهای کمتری برخوردار هستند تا جایی که مبتلایان سطح سه ممکن است توانایی زبانی و کلامی پیدا نکنند و نتوانند از آموزشهای آکادمیک لازم بهرهمند شوند و حتی ممکن است در انجام کارهای شخصی خود ناتوان باشند که این افراد در آینده مشکلات بیشتری در جامعه خواهند داشت، چرا که علاوه بر همه اینها، بعضاً مشکلات رفتاری هم در آنها دیده میشود.
وی ادامه داد: متأسفانه، موضوع مشترکی که در تمام دنیا در خصوص اتیسم دیده میشود، این است که از لحاظ اجتماعی و خبری، به مبتلایان سطح یک تا حد زیادی اهمیت داده و پرداخته میشود، به طوری که توانمندیهای آنها به وضوح نشان داده میشود و همین موضوع این انتظار را در جامعه به وجود میآورد که تمام مبتلایان به اتیسم به این سطح برسند در حالی که ممکن است کودک در سطحهای دو و سه قرار داشته باشد و خانوادههای آنها تحت فشار اجتماع قرار گیرند.
این روانشناس افزود: انتظارهای جامعه و نگاههای سنگین اجتماعی برای خانوادههای مبتلایان گروه دو و سه تا جایی پیش میرود که ممکن است خودشان هم این انتظار را پیدا کنند که کودک خود را با وجود تمامی مشکلات اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی به سطح یک برسانند. بنابراین، همیشه در حال مقایسه فرزند خود با مبتلایان سطح یک هستند که پس از چند سال متوجه میشوند که به خواستهها و انتظارات خود دست پیدا نکردهاند و همین باعث میشود ضربه سنگینی به آنها وارد شود.
مفیدی تأکید کرد: کودکان مبتلا به اتیسم در سالهای اولیه، یعنی قبل از ورود به جامعه و مدرسه باید تحت آموزش جدی و درمانهای مختلفی قرار گیرند و از خدمات توانبخشی خوبی بهرهمند شوند که تمامی اینها هزینه بر هستند و نه تنها در کشور ما بلکه در تمامی کشورهای جهان، خدمات زیادی برای کودکان مبتلا به اتیسم طراحی شده است، امّا به دلیل هزینه بر بودن، بسیاری از کشورها توانایی تأمین این هزینهها را ندارند.
وی با اشاره به دلیل نگاههای سنگین جامعه به کودکان مبتلا به اتیسم بیان کرد: افراد جامعه به دلیل اینکه درک و شناخت درستی از کودکان مبتلا به اتیسم ندارند، نگاهشان هم ممکن است غیر معمول باشد و نتوانند این رفتارها را بپذیرند تا جایی که حتی ممکن است با خانوادههای آنها درگیر شوند، چرا که به طور مثال این کودکان حوصله انتظار در صف نوبت را ندارند، ممکن است رفتارهای کلیشهای خاصی در محیط عمومی از خود نشان دهند و سر و صداهایی داشته باشند که تمامی اینها برای جامعه سوال برانگیز و اعتراض آمیز است.
این روانشناس، مدرسه رفتن مبتلایان به اتیسم را یکی دیگر از مشکلات اجتماعی آنها عنوان و تصریح کرد: مدرسه رفتن مبتلایان به اتیسم، مشکل عمده آنها و خانواده هایشان است؛ به طوری که اگرچه افرادی که در سطح یک هستند و علائم خفیف دارند میتوانند در مدرسههای عادی حضور داشته باشند، اما ممکن است با مورد پذیرش قرار نگرفتن دانش آموزان دیگر، خانوادهها و اولیای مدرسه روبرو شوند. این در حالی است که در قوانین ما ذکر شده است که بچههای با سطح خفیف اتیسم میتوانند وارد جامعه عادی شوند و حق طبیعی خود را دریافت کنند و آموزش و پرورش هم باید همکاری لازم را با این گروه از مبتلایان و خانوادههای آنها داشته باشد.
مفیدی گفت: مسأله نگهداری از مبتلایان به اتیسم، نکته حائز اهمیت دیگری است که در کشور به آن پرداخته شده است، اما هنوز فراگیر نیست، چرا که خانوادههای آنها نیازمند مراکزی تحت عنوان مراکز نگهداری موقت هستند تا گاهی بتوانند کودک خود را به مرکزی بسپارند و خودشان به کارهای دیگر رسیدگی کنند. متأسفانه هنوز در جامعه ما تعداد مراکزی که برای این امر طراحی شدهاند به حد کافی نیست تا جایی که به طور مثال؛ مادر خانوادهای که دختر مبتلا به اتیسم ۱۴ ساله داشت، اظهار میکرد که تنها دو روز توانسته بود به دلیل بستری شدن، فرزندش را به چنین مرکزی بسپارد و استراحت کمی داشته باشد.
این روانشناس ادامه داد: یکی از مهمترین دغدغههای والدین کودکان معلول، از جمله مبتلایان به اتیسم این است که سرانجام فرزندشان پس از آنها چه میشود و چه کسی از آنها نگهداری میکند؟ که در پاسخ باید گفت قانون ما برنامهای برای حل این موضوع طراحی کرده است تا خانوادهها آشفته خاطر نباشند که از آن جمله میتوان به تحت پوشش بهزیستی قرار گرفتن این کودکان، بهرهمند شدن از امکانات توانبخشی، درمانی و رفاهی لازم اشاره کرد.
وی افزود: خانوادههای کودکان مبتلا به اتیسم نباید خود را از جامعه دور کنند و انزوا و گوشه گیری را پیش بگیرند، زیرا با این کار، دو اتفاق برای آنها رخ میدهد که یکی از دست دادن حمایتهای اجتماعی و دیگری عادت نکردن جامعه به حضور چنین کودکانی است. به طور مثال؛ اگر من به کودک مبتلا به اتیسم خود اجازه حضور در جامعه بدهم، هم او به تدریج عادتهای بهتری پیدا میکند و میتواند با جامعه و محیطهای شلوغ سازگار شود و تحمل اماکن عمومی را داشته باشد و هم افراد جامعه شناخت کافی به کودک من و دیگر کودکان این چنینی پیدا میکنند و میتوانند حمایتهای اجتماعی خوبی را تأمین کنند.
این روانشناس گفت: مسئولان باید برای تأمین امکانات رفاهی لازم و پوششهای بیمهای کودکان مبتلا به اتیسم تلاش کنند و رسانهها نیز بیشتر به مشکلات این کودکان بپردازند تا به عادی سازی و ورود این کودکان به جامعه و انگ زدایی از آنها کمک کنند.
منبع: افکارنيوز
کلیدواژه: کودکان حافظه انزوا انزوا ا تیسم کودکان اتیسم حمایت های اجتماعی کودکان مبتلا به اتیسم افراد مبتلا به اتیسم مبتلایان به اتیسم خانواده های آن ها خانواده ها تا جایی سطح یک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۰۵۵۸۵۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
لزوم توجه جدی به بزرگسالان اتیسم / برگزاری سومین رویداد «هممسیر اتیسم»
سومین رویداد «هم مسیر اتیسم» با مشارکت وزارت ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک و انجمن اتیسم ایران برگزار شد.
به گزارش ایسنا، روز گذشته رویداد «هممسیر اتیسم» در تهران و همچنین رشت و بندر ماهشهر با حضور بیش از 1500 نفر در رویداد هممسیر اتیسم شرکت کردند. در این رویداد گروههای مختلف جامعه در حرکتی نمادین، با بزرگسالان اتیسم و خانوادههایشان هم قدم شده تا اتیسم را بیشتر شناخته و متعهد شوند تا آن را به دیگران نیز معرفی کنند.
خانوادههای اتیسم با سپری کردن سالها سختی و مشقت در کنار فرزند خود با این اختلال دست و پنجه نرم میکنند و خستگیناپذیر در این مسیر گام برمیدارند، بیآنکه مدال یا خط پایانی در
کار باشد. مادری ناراحتی و اضطراب خود را از بزرگ شدن فرزندش با آیندهای که سراسر ابهام است، بیان می کند و پدری که تنها تمامی بار زندگی را کنار دو فرزند اتیسم بدون مادر به دوش میکشد؛ لازم است در جامعهای آگاه زندگی کنند تا نگاههای خیره، تذکرها و... دردی بزرگتر نشود.
اتیسم اختلال پیچیدهای است که تشخیص آن با مشاهده فرد امکانپذیر نیست. این اختلال باعث میشود تا فرد نتواند با خود و دیگران ارتباط برقرار کند و بهطور کلی دنیای متفاوتی داشته باشد. به همین علت، ممکن است بسیاری در جامعه، برخورد مناسبی با این افراد دارای اتیسم نداشته باشند. این اختلال تا آخر عمر با افراد میماند و در بزرگسالی، وضعیت برای این افراد سختتر هم میشود.
سعیده صالح غفاری، مدیرعامل انجمن اتیسم ایران با اشاره به این موضوع که رویداد هم مسیر اعلام درخواست توجه جدی حاکمیت و جامعه به طیف اختلال اتیسم است، گفت: امروز هم قسم میشویم که سال 1403، سالی برای توجه جدی و هم خواهی تمامی دستگاهها برای بزرگسالان اتیسم و خانوادهها باشد. خانوادههای اتیسم با حضور موثر میتوانند آگاهی مردم را بیش از گذشته افزایش داده و بستر مناسبی برای دیده شدن مطالبات باشند.
وی در ادامه به بیان مشکلات افراد بزرگسال دارای اتیسم پرداخت و گفت: بزرگسالان اتیسم نیاز دارند تمامی حقوقی که یک شهروند بهرهمند است را دارا باشند. حقوق شهری و شهروندی، بهداشت و درمان، ورزش و تفریح و مهارت و اشتغال و نهایتا نگهداری موقت و شبانه روزی این افراد نیازمند فضایی هستند که حس کنند آن فضا برای آنهاست و نگاه خیرهای آنها را دنبال نمیکند. متاسفانه هنوز هیچ متولی برای رسیدگی به نیازهای بزرگسالان اتیسم وجود ندارد. از ریاست محترم جمهور قول گرفتیم تا صدای خانوادههای اتیسم شنیده شود.
مدیرعامل انجمن اتیسم گفت: ما برای تدوین برنامه ملی اتیسم جلسات مکرر داشتیم تا همه ارگانهای ذیربط وظایف خود را در قبال اتیسم بشناسند.
مدیرعامل انجمن اتیسم ایران در پایان از تمامی حامیان اتیسم و رویداد هممسیر تشکر و ابراز امیدواری کرد که آینده روشنی در انتظار اتیسم خواهد بود.
انتهای پیام