به نقل از «عصر ایران»

خودکشی جوان کنکوری/ مقصر کیست: نظام آموزشی، جامعه یا خانواده؟

تاریخ انتشار: ۲ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۰۶۲۶۸۴

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- خودکشی یک پسر 19 ساله پس از بازگشت از جلسۀ کنکور، کام همه را تلخ کرده است.

جوانی که یک سال خود را در خانه حبس کرده و برای کنکور ریاضی آماده می شد طبعاً انتظار داشته به خاطر معدل 19.5 از عهدۀ پرسش ها به آسانی برآید اما ظاهراً سؤالات آن گونه که تصور می‌کرده، نبوده‌اند و همین احساس شکست، او را به پشت بام خانه هدایت می‌کند و وسایل کنکور را همان جا می‌گذارد و خود را از طبقۀ چهارم به پایین پرت می‌کند و در عنفوان جوانی نقش بر زمین می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

خودکشی مانند مرگ در سانحۀ اتومبیل،تلخ است و مثل تصادف، خانواده و دوستان و بستگان را با «کاش»‌هایی تنها می‌گذارد حال آن که وقتی فردی به خاطر بیماری یا کهولت یا سکته از دنیا می‌رود با همۀ رنج و تعب، می‌توان به تقدیر و مشیت الهی و کاینات و طبیعت نسبت و خود و دیگران را تسکین داد.

در خودکشی اما به جز حیرت، حسرت هم بر دل می‌‌نشیند و از این روست که خیلی از خانواده ها مایل نیستند علت مرگ را خودکشی اعلام کنند چون دوست ندارند تصور شود فرزندشان مشکل جسمی یا روحی داشته یا خودشان رفتار خوبی نداشته‌اند. ترجیح پلیس هم این است که آمار خودکشی پایین باشد چون یکی از فخرهایی که به جوامع غربی می‌فروشیم همین میزان خودکشی است.

در این فاصله البته دو یادداشت خوب منتشر شده و از این رو از منظری که آنان نگریسته‌اند به قضیه نگاه نمی‌کنم تا مکرر نباشد نه آن که نادرست باشد.

امیر ناظمی نوشته است: «رتبه‌ بندی انسانی بر اساس آزمون اشکال دارد. چون چیزی به نام هوش عمومی وجود ندارد و تنوع هوش بالاست و کسی که هوش ریاضی بالایی دارد الزاماً هوش جغرافیایی و هوش موسیقایی بالایی ندارد و هیچ ابزار قابل اتکایی برای سنجش هوش خاص وجود ندارد.»

با این نگاه، جوان خودکشی کرده در چند درس مهارت داشته و در بقیه نه یا هوش ریاضی او بالا بوده ولی توان یا سرعت تست‌زنی او پایین و در مقابل تست‌ها کم آورده و آن تصمیم تأسف برانگیز را گرفته است.

مرتضی نظری کارشناس آموزش و پرورش که بارها دربارۀ تبعات تحمیل آموزش هشدار داده هم نوشته است:

«قاتل پسر درس خوان، تفکری است که هدف از آزمون را غربال کردن افراد ضعیف از قوی می‌داند و تعریف موفق شدن را در محدودۀ پاداش و تنبیه خلاصه کرده است. در "رفتار‌گرایی" انتظار والدین از فرزندان موفقیت در یک بُعد خاص است و از این رو انتظاراتی فراتر از توان دختران و پسران بر گُرده هاشان می‌نشیند . به جای آن که زندگی کنند و زندگی را یاد بگیرند تنها برای آن موفقیت خاص تربیت می‌شوند. با این که این سبک آموزش 60 سال است که اندک اندک از مدارس دنیا رخت بربسته اما سایۀ آن بر الگوهای آموزشی ما سنگینی می کند.»

به اعتقاد آقای نظری، جان این جوان را نظام آموزشی یی ستانده یا در آن معاونت دارد که هدف از امتحان را تا حد مرگ و زندگی بالا برده و مباشران هم مؤسسات تست و کنکورند.

در مقابل می توان گفت ما نمی دانیم در ذهن این پسر چه می گذشته و بیماری روحی داشته یا نه و قبلا هم دست به خودکشی زده یا نه.

چه بسا احساس می‌کرده نزد دختری که دوست می داشته تحقیر شده یا نمی‌دانسته هزینه‌های خانواده را چگونه جبران کند و ممکن بود اگر در تست بازیگری یا بازیکنی هم رد می شد همین واکنش را نشان می‌داد و همۀ تقصیر را نمی‌توان متوجه کنکور دانست.

به گمان من مشکل از جای دیگری آب می‌خورد. از این احساس که راه های پیشرفت و تحقق آرزوها محدود است یا تصور می شود محدود است.

در کشوری مانند انگلستان ملکه بریتانیا طبعا ثروتمند و فرد اول سیاست است ( دست کم به لحاظ نمادین). اما آیا راه‌های قدرت و ثروت به روی دیگران بسته است؟ نه! شخص می‌تواند آمال سیاسی خود را از طریق احزاب دنبال کند و نمایندۀ مجلس و از این طریق وزیر هم بشود و کافی است حزب او تعدادی کرسی در پارلمان به دست اورد. حتی اگر اکثریت نباشد برای دولت‌های ائتلافی بخت دارد.

ما اینجا چه کرده ایم؟ چگونه می توان از حیث سیاسی رشد کرد؟ آیا می توان به فعالیت حزبی امید بست؟

از نظر ثروت چه؟ یک معلم معمولی می‌تواند کتاب بنویسد و به یکی از ثروتمندان تبدیل شود. (خانم جی کی رولینگ) یا یکی با فوتبال ( دیوید بکام).

یکی با بخت آزمایی و دیگری با بورس. در ایران راه رشد فوتبالی البته باز است اما آن هم گرفتار باشگاه های که از سوء مدیریت رنج می برند و نمی گذارند همه باشگاه تأسیس کنند.

استعداد نویسندگی هم گرفتار سانسورچی‌هایی می شود که تمام دغدغه شان این است که نویسنده دختری را زیر باران توصیف نکند!

حالا می رسم به جان کلام و اصل منظور این نوشته: نباید راه‌های ثروت و قدرت وشهرت را تحقق آرزوها را محدود کنیم. وقتی همه راه‌ها را در دانشگاه خلاصه کنیم، شکست در آن هم پایان زندگی تلقی می شود.

تازه این جوان با این روحیه شاید اگر دانشجو می‌شد بیشتر احساس افسردگی می‌کرد زیرا می‌دید آن رؤیایی که می پنداشته نیست و آمار خودکشی در دانشجویان هم کم نیست. آنها که دیگر از کنکور جسته‌اند! تازه باید نگران شغل باشند و از استادان کم سواد و دانشجویان رانتی رنج ببرند.

نظام آموزشی ما بر پایۀ «ترس» بنا شده است. ترس از معلم، ترس از کنکور. ترس، ترس، ترس.

این ترس را باید کُشت. خوش‌بختانه با حذف نمره از ابتدایی، ترس بچه‌های کوچک تر از نمره کشته شده اما هر قدر هم نظام آموزشی کوتاه بیاید بعضی از پدر و مادرها ول نمی‌کنند: « توهیچی نمی شی» را پدرهایی می‌گویند که انگار خودشان بیل گیتس شده‌اند و « تو باید دکتر بشی» را مادرانی می‌گویند که دوست داشته اند پزشک شوند و نشده اند!

دوست گرامی و پژوهشگر- دکتر جمشید قسیمی- همین امروز برای من متنی فرستاده که در آن آمده در دانشگاه های روسیه بالاترین نمره 5 و پایین ترین 2 است. صفر نیست. نمی دانم خاطرۀ خودشان است یا نقل کرده‌اند که وقتی دیدم به دانشجویی که به هیچ پرسشی پاسخ نداده نمرۀ 2 داده‌اند حال آن که باید صفر می گرفت از استاد دانشگاه مسکو- دکتر تئودور مدوروف- پرسیدم: چرا از 5 به او 2 دادید؟

پاسخ داد: «این دو نمره به خاطر انتخاب همین سبک زندگی دانشجویی، تحمل سرما و رساندن خود به دانشگاه، امتحان به موقع، حضور در همۀ کلاس ها و سخنرانی ها. من نمی توانستم همۀ زحمات او در طول ترم را نادیده بگیرم و به خاطر یک ورقه به یک انسان نمرۀ صفر بدهم. صفر یعنی تو هیچ هستی در حالی که او فقط نتوانسته به 5 سؤال این برگه پاسخ دهد و قطعا از عهدۀ خیلی کارهای دیگر برمی آید و خود او به عنوان یک دانشجو صفر نیست.»

انگیزه های خودکشی متنوع و متفاوت است. مهم ترین آنها تصور رهایی از ترس، نومیدی، سردرگمی، ناتوانی، افسردگی و درماندگی.

همین طور احساس تنهایی، بی ارزشی، اضطراب زیاد، تحقیر یا به خاطر مصرف مواد مخدر یا مشروبات الکلی و نیز بیماری های جسمی و روحی.

گاه شخص از تجربه ای تلخ ناراضی است یا از دست خودش عصبانی است و از درون تحت فشار است و دست به خودکشی می زند.

همیشه هم به قصد مرگ نیست و بعضی وقت ها برای جلب توجه هم صورت می پذیرد. این فقره البته با پرتاب حاصل نمی شود و معمولا با تعدادی قرص انجام می دهند.

ما نمی دانیم این پسر چرا خودکشی کرده اما بی گمان به دلیل احساس شکست و ناکامی بوده و این که کنکور را فراتر از یک مسابقه و در قالب مرگ و زندگی می دیده است.

اگر دختر دارید بیشتر مراقب باشید چون تحمل طعنه پدر و مادر را کمتر دارند و در این فقره نمی دانیم این پسر هم آیا احساس شرمندگی می کرده است؟

اگر می خواهیم فرزندان مان گرفتار این وضعیت نشوند ترس را القا نکنیم. دلیلی برای ترسیدن نیست. خوش بختی آن سوی ترس است.

در سال های اخیر تعاریف موفقیت را هم قالبی کرده اند و خوش بختانه تارنمای «ترجمان» علیه این موج روان شناسی زرد برخاسته و مطالبی منتشر می‌کند تا فرد به دنبال ممتاز شدن نباشد یا نپندارد که خوش بختی و موفقیت راه های محدود و انحصاری دارد.

همۀ ما یگانه ویونیک هستیم. کنکور یک مسابقه است و پذیرش در بهترین دانشگاه ها هم تضمین خوشبختی نیست.

خوش بختی در احساس رضایت است و خانواده ها باید به فرزندان خود اینها را یاد بدهند.

زندگی نه مسابقه است نه مقایسه. فرزند خود را با هم‌کلاسی و هم‌محله‌ای مقایسه نکنیم. این دو هیچ ربطی به هم ندارند جز این که سال تولد و محل سکونت‌شان نزدیک است.

در زندگی مسابقاتی البته هست اما خود زندگی مسابقه نیست.

یک پرستار استرالیایی به نام «برونی ویر» در بیمارستان، سراغ کسانی رفته که 12 هفتۀ آخر عمر خود را سپری می‌کنند و از آنها پرسیده بیشترین تأسف آنها بابت چه مواردی است و خواسته به 5 موضوع اشاره کنند و هیچ یک نگفته کاش فلان رشته را می‌خواندم یا نمی‌خواندم. 5 کاش بزرگ و 5 تأسف تمام عمر این محتضران در آستانۀ مرگ، اینها بوده است:

«کاش شجاعت آن را داشتم که در زندگی با خودم صادق تر بودم نه با آنچه دیگران از من انتظار داشتند، کاش این قدر سخت کار نکرده بودم، کاش احساسات خود را بیان می کردم، کاش ارتباطم با دوستانم را حفظ می کردم و کاش به خودم حق می دادم شادتر زندگی کنم».

به فرزندان‌مان یاد بدهیم اصل زندگی و «هستن» مان و نفس کشیدن‌مان مهم‌تراست از آنچه به دست می‌آوریم یا نمی‌آوریم. چون اگر نباشیم هیچ یک معنی ندارد. بارزترین و جاری ترین مثال همین کروناست. وقتی ریه درگیر است و از نفس می‌اندازد مهم نیست چه داری یا چه نداری.

کنکور، یک مسابقه است. در یک مسابقه همه برنده نمی‌شوند. زندگی اما مسابقه نیست.

منتظر آموزش و پرورش نباشیم. خودمان یاد بگیریم و یاد بدهیم که زندگی نه مسابقه است نه مقایسه. روح این جوان هم در آرامش...

----------------------------------

بیشتر بخوانید:

لینک کوتاه: asriran.com/0037Td

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: خودکشی کنکور نظام آموزشی یک مسابقه راه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۰۶۲۶۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ادعای جنجالی ایران‌اینترنشنال؛ سردار علیرضا عسگری کیست و کجا زندگی می‌کند؟

انصاف نیوز نوشت: ساعاتی قبل یک رسانه‌ی فارسی زبان خارج کشور با انتشار گزارشی مدعی شد علیرضا عسگری با هویتی جدید در آمریکا زندگی می‌کند. 

بر اساس ادعای ایران اینترنشنال سردار عسگری اطلاعات نظامی مهمی را در اختیار آمریکا قرار داده است و هویت شهید محسن فخری‌زاده، معاون وزیر دفاع در دولت روحانی که ترور شده و به شهادت رسید را برای آمریکا آشکار کرد.

در سال ۹۹ قوه قضاییه از اعدام فردی به نام رضا عسگری خبر داده بود.

سخنگوی وقت قوه قضاییه درباره‌ی جزییات پرونده‌ی رضا عسگری گفته بود: حکم مشابهی درباره کارمند بازنسشته هوافضای وزارت دفاع را اجرا کردیم. او در سال ۹۵ بازنشسته شد و بعد از آن به سیا وصل شد و اطلاعاتی که در تولید موشک هایمان داشت بخشی از اطلاعات را به سیا فروخت و از آن پول گرفت. بازداشت شد و محاکمه شد و محکوم به اعدام شد و هفته قبل هم اعدام شد. او رضا عسکری بود. بدانند که اشراف اطلاعاتی است. عسکری تحت رصد قرار گرفت و مستندات جمع شد و در نهایت حکمش اجرا شد.

برخی رسانه‌ها در آن مقطع زمانی مدعی شده بودند که فرد اعدام‌شده همان علیرضا عسگری است که در آن زمان با واکنش همسر آقای عسگری همراه شد.

اظهارات همسر علیرضا عسگری

زیبا احمدی، همسر علیرضا عسگری، در تیر ۹۹ در گفت‌وگویی با خبرگزاری فارس گفته بود: همسر من علیرضا عسگری و معاون اسبق وزیر دفاع در زمان وزارت آقای شمخانی بوده و یک سرباز فداکار برای نظام مقدس جمهوری اسلامی بوده و خواهد بود. اتهام جاسوسی یک توهین به همسرم است.

همسر من اصلا جاسوس نبوده و نیست و در سال ٨٥ بازنشسته و در کشور ترکیه توسط اسرائیل ربوده شده است و تنها خبری که داریم این است که هم اکنون در شهر الرمله و در زندان آیالون در بند اسرائیل غاصب است.

همچنان از دستگاه‌های مربوطه پیگیر وضعیت همسرم هستم و حزب الله لبنان تایید کرده است که همسرم در زندان رژیم غاصب اسرائیل است.

tags # سپاه سایر اخبار آیا قدرت‌های فوق‌بشری واقعیت دارند؟ چطور انسان به این قدرت‌ می‌رسد؟ بعد از فضا چه چیزی وجود دارد، جهان کجا تمام می‌شود؟! (تصاویر) مرکز واقعی جهان کجا است؟ فضانوردان چگونه در فضا دستشویی می‌کنند؟ | سرنوشت مدفوع انسان در فضا چه می‌شود؟