عدم موفقیت پویش همکلاسی مهربان موجب افزایش آمار بازماندگان از تحصیل می شود
تاریخ انتشار: ۱۳ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۱۷۴۹۹۴
حسین زاده گفت: با راه‌اندازی پویش همکلاسی مهربان به آگاهی جامعه در بحث اهمیت تهیه گوشی هوشمند برای دانش آموزان جهت بهره مندی ازآموزش مجازی کمک شد،سال گذشته ۵۰۰ بازمانده از تحصیل داشتیم اگر این پویش جواب ندهد شاید این آمار افزایش یابد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از ساری، « وحید حسین زاده »امروز(13شهریور) در نشست خبری پویش همکلاسی مهربان اظهار کرد: حدود ۵ هزار و ۴۰۰ دانش‌آموز نیازمند تحت سرپرستی داریم که ۲ هزلرار و ۷۰۰ نفر در حوزه توانبخشی و معلولان و ۲ هزار و ۶۶۶ نفر در حوزه آسیب کودکان کار و خیابانی و بی سرپرست و بدسرپرست هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
معاون امور اجتماعی اداره کل بهزیستی مازندران افزود: ۳ هزار مورد از این دانش‌آموزان در مقطع ابتدایی، هزار و ۵۰۰ مورد در مقطع راهنمایی و هزار نفر از آنها در مقطع دبیرستان در حال تحصیل هستند.
حسین زاده با اشاره به بحث دغدغه‌های آموزشی، گفت: با راه‌اندازی پویش همکلاسی مهربان به آگاهی جامعه در بخش آموزش مجازی دانش آموزان در شرایط کرونا و اهمیت تهیه گوشی هوشمند برای دانش آموزان کمک شد، در سال گذشته ۵۰۰ بازمانده از تحصیل داشتیم اگر امروز این پویش جواب ندهد سال بعد شاید هزاران بازمانده تحصیل داشته باشیم.
این مسئول عنوان کرد: در بحث آسییب‌های فضای مجازی باید بگوییم که این فضا هم فرصت و هم تهدید است چرا که ما بدون آمادگی کودکان را وارد این فضا کردیم، جنس آسیب کودکانه شد و درگیر فضاهای مجازی شدند.
وی با اشاره به تعدادی از آسیب‌های موجود در فضای مجازی که دانش آموزان را مورد هدف قرار میدهد، عنوان کرد: کاهش هوش هیجانی، بلوغ زودرس، ناهنجاری رفتاری و پرخاشگری و مهمتر از همه کم توجی در پی حضور بی رویه دانش آموزان در این فضا ایجاد خواهد شد.
حسین زاده با بیان اینکه امروز در عصر مهارت قرار داریم، گفت: امروز مهارت‌ها باید نهادینه شود، مهارت در خانواده را باید یاد بگیریم، بحث در خانه بمانیم یکی از این مهارت‌ها است که باید بیاموزیم.
این مسئول در پایان از اصحاب رسانه خواست تا این پویش را در شبکه‌های مجازی راه‌ندازی کرده، نشر داده و حمایت کنند.
پایان پیام/286منبع: شبستان
کلیدواژه: پویش همکلاسی مهربان آموزش مجازی دانش آموزان گوشی همراه کودکان بی سرپرست کرونا پویش همکلاسی مهربان دانش آموزان حسین زاده
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۱۷۴۹۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بندبازی مرگبار برای تحصیل
تمام دردشان فعلا نبود همین پل ساده است که چون ندارند، دانش‌آموزان کم‌سن و سال روستا مجبورند با طناب از روی رودخانه رد شوند. چند روز پیش فیلم یک دقیقه‌ای از وضعیت عبور و مرور آنها در فضای مجازی داغ شدکه نشان می‌داد حوادث مرگباری جان‌شان را تهدید می‌کند. در روستای کورکچ ۱۵۰ خانوار زندگی می‌کنند اما پشت آن ظاهر سبز و دلگشا و آسمان آبی‌اش، مادرانی همیشه نگران سلامت فرزندان خود هستندکه اگر به مدرسه رفتند، دوباره زنده به خانه برمی‌گردند. داوود تائی از اهالی این روستا به جام‌جم می‌گوید، چون مدرسه ندارند، بچه‌ها مجبورند از روی پل رودخانه عمیق کاجو رد شوند تا به روستای بجاربازار در ۱۰ کیلومتری کورکچ بروند. پلی‌که تائی در موردش توضیح میدهد، دو تکه طناب و سیم ۲۰ متری است که دو طرفش به دو درخت بسته شده. دانش‌آموزان با دو دست طناب بالای سرشان را می‌گیرند و زیر پای‌شان هم سیم نسبتا نازکی وزن بدن‌شان را تحمل می‌کند تا داخل رودخانه نیفتند. آنها برای رفتن به مدرسه دو راه بیشتر ندارند؛ یا باید از روی پل معلق رد شوند یا از مسیر دیگری که کلی زمان می‌برد:«بچه‌ها پنج روز در هفته به مدرسه می‌روند و پنج دقیقه طول می‌کشد تا از روی سیم و طناب رد شوند که خطرات مختلفی مثل حمله گاندوها و غرق‌شدگی تهدیدشان می‌کند. اگر از روی طناب رد شوند، ۲۰ دقیقه‌ای به مدرسه می‌رسند، در غیر این صورت، حدود ۵۰ دقیقه طول می‌کشد تا به مدرسه برسند.»دانش‌آموزان چاره‌ای جز یادگیری بندبازی روی طناب را ندارند.کوچک‌ترها باید اول تمرین حفظ تعادل کنند، چون زیرپا و بالای دست‌شان سیم و طنابی است‌که دائم تکان می‌خورد. تائی یک بار شاهد سقوط دختربچه‌ای به داخل رودخانه بوده:«یک بار در خانه بودم که یک‌دفعه صدای جیغ شنیدم. وقتی به رودخانه رفتم، دختربچه‌ای را دیدم که به رودخانه سقوط کرده بود که او را نجات دادیم. اگر در تاریکی هوا، بچه‌ای به رودخانه سقوط کند، ممکن است هیچ‌کس نفهمد و حتی جسدش هم پیدا نشود.»
اسلم جدگال، معلم مقطع دبستان شهید مفتح روستای بجار بازار است‌که دانش‌آموزان روستای کورکچ به آن مدرسه می‌روند. جدگال می‌گوید: دانش‌آموزانی‌که از کورکچ می‌آیند، از نبود پل و جاده مناسب بسیار ناراحت هستند. سیل هم بیاید می‌شود قوز بالا قوز: «از بچه‌ها می‌پرسم چرا دیر به مدرسه می‌آیید، می‌گویند هیچ راهی برای زود رسیدن به مدرسه نداریم. خطر عبور و مرور خودروهای سوختکش و حمله گاندوها هم وجود دارد. چون مسیر رفتن به مدرسه طولانی است، بچه‌های پایه اول خیلی می‌ترسند. بعضی از بچه‌ها دو سه سال سن‌شان بالاتر می‌رود و بعد به مدرسه می‌روند و اگر به دلیل دوری راه نتوانند بیایند، ترک تحصیل می‌کنند.»
به دنبال آرزوها
دو دانش‌آموزی‌که پنج روز در هفته از روی پل معلق رد می‌شوند، کنار تائی ایستاده‌اند. هر دو ۱۲ ساله هستند. صدای شیطنت و خنده‌های ریز امیرحسین و معاوذ را می‌شنوم.
امیرحسین نمی‌ترسی از روی پل رد بشی؟
چرا می‌ترسم غرق شوم یا بیفتم تو آب و گاندو منو بخوره.
تو که اینقد می‌ترسی چطوری میری روی طناب؟
چون درس خوندن برام مهمه.
چرا؟
چون می‌خوام دکتر بشم.
معاوذ تو هم می‌ترسی؟
آره خیلی.
خب چرا میری رو پل؟
چون تنها امید خانوادمم. نمی‌خوام زندگی‌ام مثل اونا بشه.
تو می‌خوای چیکاره بشی؟
معلم.
آرزوت چیه؟
دلم می‌خواست تو روستامون مدرسه داشتیم و مجبور نبودم از رو پل رد بشم و این همه راه برم.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند