روایت واقعه کربلا از زاویه مَشک حضرت عباس(ع)
تاریخ انتشار: ۱۸ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۲۱۸۹۷۶
نهضت حسینی، حماسه عظیم کربلا و درنهایت حادثه عاشورا، بخش مهمی از تاریخ مسلمانان جهان را شامل می‌شود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و قدرت گرفتن گفتمان فرهنگی هنر انقلاب که یکی از اصلی‌ترین استوانه‌های آن مفاهیم و مضامین دینی و آیینی بود شاهد شکل‌گیری گونه‌ای از تئاتر در کشورمان با نام تئاتر دینی بوده‌ایم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ارادت هنرمندان در تمام شاخه‌ها از جمله عرصه هنرهای نمایشی به سالار شهیدان دشت کربلا حضرت امام حسین(ع) همچنین نهضت عظیم حسینی که ریشه در واقعه عاشورا دارد، اصلی انکارنشدنی است.
همواره یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های هنرمندان در عرصه‌های مختلف؛ از جمله هنر تئاتر در راستای تولید آثاری در رثای حضرت اباعبدالله الحسین(ع) اختصاص داشته است. نمایشنامه نقل سرخ به قلم آرش عباسی نیز یکی از این آثاری است که تلاش کرده با زاویه دیدی متفاوت و فارغ از وجهه شعاری مخاطب خود را در مواجهه با این واقعه قرار دهد.
نقل سرخ طی بیش از ۱۰ سالی که از نگارش آن گذشته در کنار توفیقات متعدد برای نمایشنامه‌نویس آن، توسط گروه‌های مختلف تئاتری تولید و در شکل جشنواره‌ای یا اجراهای عمومی، حضوری متعدد و پرتعداد را طی یک دهه اخیر در تئاتر کشور تجربه کرده است.
سیدامیر حسینی در مقام کارگردان، هنرمندی است که این شب‌ها نمایش نقل سرخ را در تماشاخانه سرو به صحنه دارد. وی یکی از همان هنرمندانی است که ضمن عرض ارادت به سیدالشهدا، یاران باوفایش برای نخستین بار این نمایش را در اولین دوره جشنواره خمسه به صحنه برد. در ادامه در بیست‌وچهارمین دوره جشنواره تئاتر استان تهران بار دیگر این نمایش را تولید و اجرا کرد و در هر دوی این رویدادها اغلب جوایز را برای نمایشنامه‌نویس آن؛ خود به عنوان کارگردان یا عوامل اجرایی‌اش تصاحب کرده است.
ویژگی‌های نقل سرخ دلیل اشتیاقم به تولید چندباره این اثر است
حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا درباره دلیل تولید و اجرای چندباره نمایش نقل سرخ که محرم ۱۳۹۹ در تماشاخانه سرو به صحنه برده، گفت: جذابیت‌های موجود در اثر آرش عباسی و همچنین شکل، نوع روایت و زاویه دید متفاوت موجود در این اثر بدان گونه است که هر بار سراغ آن می‌روم کشفی جدید و نگاهی متفاوت برای ارائه آن به مخاطب پیدا می‌کنم.
وی با اشاره به آنکه از دیگر دلایل نگاه محتوایی و فارغ از شعارزدگی این اثر است ادامه داد: درحالی‌که در حوزه آسیب‌شناسی تئاتر دینی یکی از اصلی‌ترین چشم اسفندیارهای تولیدات این عرصه شعارزدگی و آثاری با داستان‌های تکراری است، آرش عباسی در نگارش این نمایشنامه علاوه بر انتخاب زاویه دیدی متفاوت توانسته محتوایی فارغ از شعارزدگی را از حادثه عظیم دشت کربلا و واقعه عاشورا برای مخاطبان به رشته تحریر درآورد.
با دوری از این شخص جان من گرفته می‌شود
حسینی درباره خط داستان نمایش نقل سرخ گفت: داستان روایت پوستی است که بعد از ذبح قربانی در کشتارگاه تبدیل به مشک می شود و آن مشک و سرنوشت آن مشک درنهایت به دشت کربلا و دستان حضرت عباس(ع) به‌عنوان سقای کربلا می‌رسد. درحقیقت آرش عباسی روایت داستان خود را از زاویه دید مشکی به مخاطب ارائه می‌دهد که در دستان علم‌دار و سقای کربلاست و مخاطب در همراهی با این اثر سیر تکوین و تکامل این مشک را به نظاره می‌نشیند.
کارگردان نمایش نقل سرخ گفت: در این اثر نمایشی از حضرت عباس(ع) حرفی زده نمی‌شود و تنها راوی در مورد شخصی صحبت می‌کند که آن مشک را روی دوش خود گذاشته است. ما در جایی از زبان مشک این‌گونه می‌شنویم که «جای من دیگر آب نیست، با دوری از این شخص جان من گرفته می شود»؛ درحقیقت همین جمله کوتاه می‌تواند بازتاب نگاه متفاوت و جذاب این اثر چه برای مخاطب و چه برای تولیدکنندگان به شمار رود.
حسینی در پاسخ به این پرسش که آیا در متن دخل و تصرفی داشته یا به آن وفادار بوده است گفت: آرش عباسی نمایشنامه‌نویس شناخته شده‌ای است و نمایشنامه نقل سرخ نیز به قدری از انسجام و قدرت کافی در حوزه نگاه و پرداخت دراماتیک به واقعه کربلا برخوردار است که نه من و نه هیچ کارگردانی نمی‌تواند اجازه دخل و تصرف به آن را دهد. ما نیز در اجرای این اثر به متن نمایشی به شکلی کامل وفادار بوده‌ایم.
تاکید بر استفاده از ظرفیت زبان بدن بازیگران فُرم
حسینی در پاسخ به این پرسش که متن آرش عباسی بر پایه مونولوگ و حضور یک بازیگر نگاشته شده درحالی‌که در بروشور شاهد حضور چهار بازیگر هستیم، آیا در شیوه اجرا نگاهی متفاوت را مدنظر داشته تصریح کرد: درست است که متن بر پایه مونولوگ و حضور یک بازیگر است اما این اثر ساختاری اپیزودیک دارد.
وی خاطرنشان کرد: تلاش کردیم در قالب تولید و اجرای عمومی این نمایش در ساحت همین نگاه اپیزودیک و روایت‌های مختلف از کشتارگاه تا بازار و سپس حضور مشک در صحرای کربلا و واقعه عاشورا، این‌بار به جای تغییر صحنه‌ها در قالب روشن و خاموش کردن چراغ با حضور سه بازیگر دیگر و با اتکا به فیزیک بازیگران و زبان بدن به تغییر صحنه‌ها و چیدمان صحنه کمک کنیم.
کارگردان نمایش نقل سرخ یادآور شد: درحقیقت در کنار بازیگر اصلی این کار سه بازیگر فُرم از ابتدا تا پایان کار همراه هستند و در مواردی از آنها بنا به ضرورت صحنه به عنوان نماد، نشانه و یا ابزار صحنه استفاده می‌کنیم. در حقیقت این بازیگران تلاش می‌کنند در راستای القای هرچه بیشتر مفهوم صحنه از قدرت فیزیک و بدن خود استفاده کنند. حتی در جایی برای موسیقی یکی از صحنه‌ها از بدن همین بازیگران به‌عنوان ابزاری برای تولید ریتم و موسیقی در صحنه استفاده می‌کنیم.
عیار هنرمندان در شرایط بحران نمایان می‌شود
حسینی در پاسخ به پرسشی مبنی بر سختی تولید کار در شرایط فعلی و شیوع ویروس کرونا یادآور شد: هنرمندان در مواجهه با بحران‌ها و تهدیدها تلاش می‌کنند تا همواره راهی نو و شیوه‌ای متفاوت برای برقراری ارتباط مستمر با مخاطب پیدا کنند. ما نیز تلاش کردیم در حد وسع و توان خود در ایام محرم حسینی در کنار عرض ارادت این گروه نمایشی به اباعبدالله حسین(ع) گامی برای روشن نگه‌داشتن چراغ تئاتر برداریم.
کارگردان نمایش نقل سرخ با تاکید بر آنکه فعالیت هنرمندان تئاتر در شرایط بحرانی یا اتفاقاتی مانند شیوع ویروس کرونا می تواند بر مقام و جایگاه حقوقی آنها به‌عنوان هنرمند صحه بگذارد یادآور شد: در شرایط عادی، تولید و فعالیت قطعاً دارای ارزش است اما زمانی می توان عیار هنرمند و تاثیرگذاری ماهیت هنر بر مردم را سنجید که شاهد فعالیت هنرمندان در شرایط بحرانی و تهدیدهایی که می‌تواند به واسطه شیوع ویروسی مانند کرونا در کشور حائل شود را شاهد باشیم.
جسارت هنرمندان نیازمند حمایت مسئولان است
شاید هنرمندان قدم اول را برای خط شکنی و عبور از دوران سکون و تعطیلی فعالیت تئاتر در این شرایط دشوار برداشته‌اند اما مسئولان فرهنگی نیز باید قدر این هنرمندان و فعالیت آنها را برای تزریق روحیه نشاط و افزایش اعتماد به نفس عمومی در جامعه بدانند و از آنها حمایت کنند. فعالیت در این دوران نیازمند جسارت و شجاعت متفاوتی است و به همین سبب حمایت متفاوتی را نیز می‌طلبد.
شیوه‌نامه‌های بهداشتی تمام و کمال رعایت می‌شود، خیال مخاطبان راحت!
کارگردان نمایش نقل سرخ در پایان با اشاره به آنکه مخاطبان برای حضور در سالن‌های نمایشی به‌ویژه تماشاخانه سرو و دیدن این اثر نمایشی نباید نگرانی داشته باشند گفت: سالن هر روز پیش و بعد از اجرا، با مواد ضدعفونی‌کننده کامل پاک‌سازی می‌شود. همچنین مطابق دستورالعمل‌ها و شیوه‌نامه‌های بهداشتی علاوه بر استفاده از ظرفیت ۵۰درصدی سالن، مخاطبان با ماسک در تماشاخانه حضور دارند و ما نیز نمایشی را انتخاب کرده‌ایم که با حضور یک بازیگر و با رعایت حداکثری فاصله‌گذاری اجتماعی تلاش می‌کند تمام شیوه‌نامه‌های بهداشتی در قالب تولید و اجرای یک اثر تئاتری را لحاظ کرده و با اطمینان خاطر این اثر را به مخاطبان ارائه دهیم.
برچسب‌ها اختصاصی ایرنا آرش عباسی نمایشمنبع: ایرنا
کلیدواژه: اختصاصی ایرنا آرش عباسی نمایش اختصاصی ایرنا آرش عباسی نمایش آرش عباسی یک بازیگر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۲۱۸۹۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مراسم نکوداشت اکبر زنجان‌پور با حضور استادش
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، این نکوداشت، عصر روز یکشنبه ۹ اردیبهشت ماه همزمان با زادروز حمید سمندریان که یکی از استادان زنجان‌پور بوده است، با حضور جمع پرشماری از مخاطبان در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد.
در این مراسم که به کوشش انجمن کارگردانان تئاتر ایران با اجرای محمد سلوکی برگزار شد، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند باسابقه اهدا شد.
در آغاز، شهرام گیل‌آبادی، رییس انجمن کارگردانان با اشاره به زادروز حمید سمندریان گفت: نام او خاطرات فراوانی به ذهن هر یک از ما می‌آورد و هُرم نفس ایشان بر صورت تک تک ما نشسته و هیچ لحظه‌ای در تئاتر ما بی‌حضور ایشان نبوده.
او با ارایه توضیحاتی درباره تقدیرهایی که در نوزدهمین «شب کارگردان» صورت می‌گیرد، افزود: خوشحالیم در سال قبل به سختی سعی کردیم در کنار دوستان‌مان بایستیم. هیچ تحمیلی را نپذیریم و با استقلال در جهت عملی کردن نظرات خود بکوشیم. همچنان در کنار تمام هنرمندان تئاتر می‌ایستیم و به ظالم اجازه صف‌آرایی نمی‌دهیم چون تئاتر، عرصه حقیقت است.
گیل‌آبادی یادآوری کرد: سال قبل مدالیوم خانه تئاتر به آتیلا پسیانی اهدا شد که امسال یاد او را گرامی می‌داریم.
در ادامه تصاویری از آتیلا پسیانی در مراسم سال گذشته این انجمن پخش شد و حاضران به یاد او کف زدند.
سپس احسان حاجی‌پور ، دبیر برنامه و عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان با خوشامدگویی به مهمانان متن اولین لوح تقدیر را که به علی شمس مربوط می‌شد، ارائه کرد و این تقدیر با حضور صدرالدین زاهد، کارگردان، مترجم و بازیگر باسابقه تئاتر انجام شد.
علی شمس، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر با تشکر از برگزارکنندگان برنامه آرزو کرد مسیر اتفاقات طور دیگری بچرخد و همه کسانی که به شیوه‌های گوناگون کار می‌کنند، بدون هیچ گونه رنج و تبعاتی بتوانند آثار خود را ارائه کنند.
او عنوان کرد که بهتر است برای اینکه برنامه به حاشیه کشیده نشود، سکوت کند.
در ادامه آرش دادگر، عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان طی سخنانی درباره علیرضا کوشک جلالی، کارگردان و مدرس تئاتر، متن تقدیرنامه او را خواند و این کارگردان با حضور اصغر همت، تقدیر شد.
کوشک جلالی با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه فقط آرزو کرد که برخی خبرهای ناخوشایند را که این روزها می شنویم، دیگر نشویم.
در بخش بعدی، مراسم تقدیر از ژاله علو برپا شد که خودش در برنامه حضور نداشت اما پیامی صوتی را فرستاده بود که پخش شد.
او در این پیام عذرخواهی کرد که به دلیل کسالت، نتوانسته در برنامه شرکت کند و از عشق و علاقه‌اش به تئاتر و نمایش رادیویی گفت.
او همچنین به پیشینه حضورش در تئاتر و هنرمندانی که با آنان همکاری داشته، اشاره کرد.
علو عنوان کرد که در رادیو نمایش‌های بسیاری را کارگردانی کرده و افزود: برایم افتخاری است که توانستم کارهایی انجام دهم که بعد از گذر سال‌ها هنوز به خوبی از آنها یاد می‌شود. او در پایان شعری از سروده‌های خودش را خواند.
سپس محمد رحمانیان، دیگر عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان متن تقدیرنامه ژاله علو را خواند و ایرج راد به نمایندگی از علو تقدیرنامه او را دریافت کرد.
او همچنین بخش کوتاهی از نمایشنامه «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره آزاد داشت، اجرا کرد.
رحمانیان حضور کوشک جلالی را در تئاتر کشورمان همچون معجزه‌ای خواند که در امر آموزش در استان‌های گوناگون و ترجمه و کارگردانی ثابت قدم است و خطاب به او گفت: علیرضای عزیز بمانی برایمان!
هایده حائری ، مدرس تئاتر و دیگر هنرمند حاضر در برنامه از جایگاه تماشاگران گفت: من اعتراض دارم.
او از مردم کشورمان قدردانی کرد که به هنرمندان کشورشان احترام می‌گذارند و در مراسم تقدیر از آنان شرکت می‌کنند و گفت: الان احساس کردم جای یک خانم در مراسم تقدیر از خانم علو خالی است. ایشان دوست خیلی صمیمی دو تن از عمه‌های من بودند؛ خانم‌ها طوسی و عذرا حائری. حیف است که تقدیرنامه خانم علو را دو تن از آقایان دریافت کنند.
او بعد از این سخنان طنزآمیز که با خنده‌های تماشاگران همراه شد و به دعوت رحمانیان که در دانشکده هنرهای زیبا دانشجویش بوده، روی صحنه رفت و تقدیرنامه علو را دریافت کرد.
رحمانیان نیز در سخنانی از حائری به عنوان یکی از استادان خوب خود یاد کرد که به نوعی، منشأ ساخت فیلم «هامون» شده چون با اجرای اثری از او، داریوش مهرجویی خسرو شکیبائی را برای بازی در «هامون» انتخاب کرده است.
در بخش بعدی، بخش‌هایی از فیلم زندگی تئاتری اکبر زنجان‌پور در گفتگو با محمد رحمانیان پخش شد.
سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و با تشریح خاطراتی از مهدی فتحی (بازیگر فقید تئاتر) که دوست مشترک خودش و زنجان‌پور بوده، گفت: ما در آن دوران قدم می‌زدیم و فکر می‌کردیم کسانی که کار هنر نمی‌کنند، چه می‌کنند.
او ادامه داد: زنجان‌پور در کنار دیگر دوستان ما سعی کرده هنر بورزد ولی همیشه موانع اجازه نداده این فعالیت چه در ایشان و چه در دیگر دوستان، ادامه پیدا کند.
دولت‌آبادی افزود: آنچه مایه خرسندی من است، حضور این اجتماع است که به مناسبت دوستی هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.
این داستان‌نویس با سابقه که پیشنیه تئاتری دارد، خاطراتی از دوران مشکلات خودش در تئاتر در سال ۵۳ بیان کرد و افزود: بعد از آن سال، دیگر روی صحنه نرفتم ولی سال ۵۶ پیشنهاد تشکیل سندیکای تئاتر را دادم و در تئاترهای لاله‌زار به نشان تقدیر از هنرمندان گذشته خود برنامه‌ای تدارک دیدیم اما متاسفانه دیگر آن تئاترها باقی نماند.
دولت‌آبادی خطاب به حاضران در برنامه افزود: وقتی مهدی فتحی کسل و بی‌حوصله می‌شد، برای خودش نقشی می‌ساخت و آن را اجرا می‌کرد. یعنی لازم نیست حتما چیزی بشود، همین که هستید و سرپا هستید، همین که چنین شب‌هایی برگزار می‌شود، یعنی شدن. چیزی در انتظار هنرمند نیست. آرزو می‌کنم همیشه رونده باشید و وقتی هم خسته می‌شوید، خستگی از تن دور کنید و دوباره ادامه بدهید.
سپس رحمانیان بار دیگر روی صحنه رفت و با یادآوری خاطراتی از زنجان‌پور گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» کار نادر ابراهیمی و بعد از آن در فیلم «بیتا» هژیر داریوش و پس از آن در نمایش‌های تلویزیونی دیدم.
این نمایشنامه‌نویس و کارگردان اضافه کرد: اولین مواجهه من با آقای زنجان‌پور به عنوان کارگردان، اجرای درخشان ایشان از نمایشنامه «همه پسران من» کار آرتور میلر بود که سبب شد راه خودم را به عنوان کارگردان پیدا کنم. صحنه‌های درخشان این نمایش از یک کلاس درس آموزنده‌تر بود و هنوز تک تک صحنه‌های آن را به یاد دارم و بزرگترین تاثیری است که یک اثر هنری و یک کارگردان بر من گذاشته است.
رحمانیان از اجرای نمایش«مروارید» نوشته عزت‌الله مهرآوران و کار زنجان‌پور به عنوان دیگر نمایش درخشانی یاد کرد که همچنان تاثیرش بر او باقی مانده و آرزو کرد که سایه زنجان‌پور همچنان بر سرمان باقی بماند.
در بخش بعدی برنامه، تصاویری خاطره‌انگیزی از نمایش «نگاهی از پل» نوشته میلر و کار سمندریان پخش شد که سال ۵۱ اجرا شده است.
سپس مسعود دلخواه، دیگر کارگردان حاضر در برنامه در سخنانی با بیان اینکه مبالغه نمی‌کند، گفت: تصمیم دارم از دشواری اکبر زنجان‌پور بودن صحبت کنم چون اکبر زنجان‌پور بودن، اصلا ساده نیست.
او با یادآوری اولین خاطره‌های خود از زنجان‌پور افزود: نمایشی از رکن‌الدین خسروی دیدم که زنجان‌پور و بهروز بقایی در آن بازی می‌کردند. او در این نمایش بیش از ۲۵ کارکتر را بازی کرد و هنوز صدایش و انرژی‌اش را که خیلی سریع از نقشی به نقشی می‌رفت، در ذهنم مانده.
دلخواه با بیان خاطره همکاری‌اش در نمایش «دایی وانیا» به کارگردانی زنجان‌پور ادامه داد: یک نفر می‌تواند بازیگر، کارگردان، دوبلور یا انسان شریفی باشد و همیشه خود اصیلش باشد ولی داشتن همه اینها در یک جا سخت است و اکبر زنجان‌پور همه اینها را با هم دارد. رفتار او می‌تواند الگویی باشد برای نسل جوان؛ از دیسیپلین کاری‌اش تا برخورد یکسان با همه اعضای گروه.
وی خاطرنشان کرد: در نمایش «دایی وانیا» کاریزمایی روی صحنه می‌دیدم که نظیرش را ندیده بودم. کاریزمای اکبر زنجان‌پور، از خود بودن اوست و نترس بودن و نقاب به چهره نداشتنش. ما بعد از آن نمایش، در گفتگوهایمان از ابزورد بودن شرایط اجتماعی و تئاتری با هم حرف می‌زنیم.
دلخواه در پایان سخنانش پیشنهاد کرد یک جایزه بازیگری به اسم اکبر زنجان‌پور نامگذاری شود و توضیح داد: این نامگذاری تنها به دلیل این نیست که او بازیگر خوبی است بلکه چون انسان شریفی است.
در ادامه، نوید محمدزاده به عنوان نماینده‌ای از نسل جوان در سخنانی درباره زنجان‌پور گفت: خجالت می‌کشم درباره ایشان صحبت کنم.
او خطاب به زنجان‌پور ادامه داد: استاد خیلی دوست‌تان دارم. چندی پیش فرصتی شد تا در کنار شما متنی را دورخوانی کنیم. امیدوارم قسمت باشد روی صحنه کنارتان بازی کنم و نفس شما را حس کنم و لذت ببرم و یاد بگیرم. سلامت باشید و سرحال.
در بخش بعدی، شهرام گیل‌آبادی که مدت‌ها مدیر رادیو بوده، خاطراتی از دوران کاری خود در این رسانه بیان کرد و گفت: هُرم نفس خیلی از بزرگان‌رادیو بر صورتم نشست که ویژگی‌های مشترکی داشتند.
او خاطراتی از بازی زنجان‌پور در نمایشی از صدرالدین شجره و نیز خاطراتی از احمد آقالو و مهدی فتحی بیان کرد و ادامه داد: ما در رادیو با حکمت‌هایی مواجه بودیم که یکی از آنها آموزش سینه به سینه بود. امثال زنجان‌پور، این فضا را ایجاد کردند که حکمت جاری در رادیو، آموزش باشد. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد، این بود که نظم، توسعه فکری، دانایی و درایت سکوت را می‌آورد. این آدم‌ها هر چه دارند در طبق اخلاص می‌گذارند که دیگران قد بکشند چون آنان بخیل نیستند. ماموریت خود را معرفت‌شناسی و توسعه فکری می‌دانند. آقای زنجان‌پور در عالم هنر، یکی از آبروهای زمین است.
در بخش بعدی، پرویز ممنون، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که در وین زندگی می‌کند و دیشب تازه به ایران رسیده، در سخنانی گفت: هنوز گیج راه هستم ولی خوشحالم که در بزرگداشت اکبر شرکت می‌کنم.
او که استاد زنجان‌پور بوده ادامه داد: شما از زمان‌استادی او گفتید و من چند خاطره از زمان دانشجویی‌اش می‌گویم. اولین بار که برای مدیریت دانشکده دعوت شدم، نمایشی از بهمن فرسی روی صحنه بود و اکبر نقش اصلی آن را بازی می‌کرد . فرسی قبل از کارگاه نمایش، کارهای تجربی و غیر متعارف اجرا می‌کرد. با دیدن بازی اکبر حیرت‌زده شدم و اگر سال قبل بازی محمد علی کشاورز را ندیده بودم، با دیدن او روی صحنه، ضعف می‌کردم.
ممنون از زنجان‌پور در کنار آذر فخر و کیهان رهگذر وبه عنوان یکی از چند دانشجوی محبوب خود یاد کرد و افزود: هرچند اکبر هم سنش به دانشجویان نزدیک بود، هرگز سراغ شعار نمی‌رفت و در کار خود همیشه جدی بود. او همیشه محترم بود مثل انتظامی. آنان سر کلاس بسیاری استادان می‌رفتند چون معتقد بودند از هر استادی چیزی یاد می‌گیرند.
ممنون اضافه کرد: یکی از نقش‌های حساس خود را به او سپرد و بعد از آن، استاد راهنمای رساله‌اش شدم که اجرای نمایش «ریل» نوشته دولت آبادی بود و با همراهای رضا بابک اجرا کردند. همه کسانی که در کار تئاتر هستند، عاشق‌اند ولی زنجان‌پور جدی بود. به همین دلیل وقتی صحبت از بزرگداشت شد، با خودم فکر کردم اگر قرار باشد در بزرگداشت سه چهار تن از دانشجویانم شرکت کنم، حتما یکی از آنان اکبر خواهد بود.
در بخش پایانی، اکبر زنجان‌پور در میان تشویق حاضران روی صحنه رفت و در شرایطی که همه به احترام او ایستاده بودند، گفت: امشب آن‌قدر از من تعریف شد که گیج شدم آن ولی این سخنان مسئولیت آدم را زیاد می‌کند که تماشاگر و هنر را جدی بگیریم. باید حواس‌مان باشد به چیزهایی که نوشته و خوانده نمی‌شود. همه این کارها را می‌کنیم که به فضا برسیم. آنچه کم است، ارتباط نانوشته و ناگفته‌ای است که هر کس سهم خود را از آن بر می‌دارد و گذر می‌کند.
این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: وظیفه ماست که سعی کنیم تصویری را که دیده نمی‌شود، بسازیم و آنچه را شنیده نمی‌شود، به تماشاگر پیشنهاد بدهیم و این مال زمانی است که کمتر بتوان حرف زد و گفتنی‌ها را گفت.
زنجان‌پور در پایان گفت: امشب از حوصله و محبت شما هم شرمنده‌ام و هم به خودم می‌بالم و اینها مسئولیت مرا بیشتر می‌کند. «ایبسن» می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که از همه تنهاتر است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.
سپس نشان ویژه خانه تئاتر با حضور پرویز ممنون، صدرالدین زاهد، محمد رحمانیان، محمود دولت‌آبادی، ایرج راد، اسماعیل خلج، همسر، دختر و نوه زنجان‌پور، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند اهدا شد.
متن تقدیرنامه او را شهرام گیل‌آبادی خواند و زنجان‌پور پس از دریافت این نشان گفت: یک عمر دویده‌ام و امشب جایزه گرفته‌ام.
اسماعیل خلج که سال‌ها قبل نمایشنامه مشهور «گلدونه خانوم» را نوشته، خاطره‌ای از زنجان‌پور بیان کرد و گفت: شبی به من تلفن زد و اجازه گرفت اسم دخترش را گلدونه بگذارد و من هم به او گفتم من هم این اسم را از شخص دیگری گرفته‌ام و بر نمایشنامه‌ام گذاشته‌ام.
زنجان‌پور هم توضیح داد نوه‌اش که در این مراسم حضور دارد، دختر گلدونه است.
بعد از برگزاری مراسم، تصاویری از مستند اکبر زنجان‌پور در محوطه باز پارک خانه هنرمندان ایران پخش شد.
در ادامه تصاویر دیگری از این مراسم را می‌بینید:
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند