داستان دوباره سرگردانی بیماران و کمبود دارو | شرکت‌های پخش‌کننده باعث کمبود انسولین شده‌اند | برخی پزشکان بیمارانشان را به اشتباه می‌اندازند
تاریخ انتشار: ۲۴ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۲۹۰۲۶۸
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از جام جم، دفترچه کوچک را در دستانش می‌فشارد و با نگاهی لرزان چشم می‌دوزد به سردر بزرگ داروخانه، لب‌هایش می‌جنبد تا نوبتش شود و دفترچه را به مسؤول پذیرش برساند؛ «نه»، جواب تکراری این روزها به اوست، در پی یافتن دارویی که پزشک روی صفحه سبزرنگ دفترچه‌بیمه‌اش نوشته‌است.
داستان او، ماجرای این روزهای بسیاری از داروخانه‌های کشور است؛ شنیدن «نه» یا این که «نداریم» جواب یکی در میانی است که مدام از زبان کارمندان داروخانه‌ها شنیده میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حالا رسیدن به داروهای هورمونی، ضد افسردگی و حتی مسکن سخت است و درست‌شدن بازارسیاه برای بعضی از داروهای خاص که جزو فهرست داروهای مورد استفاده برای بیماری کروناست هم تبدیل به کابوس این روزهای بیماران و داروخانه‌های مرجع شده‌است. داروخانه‌هایی که البته به جز نایاب‌بودن داروها، بی‌توجهی به پروتکل‌های بهداشتی و استفاده‌نکردن از ماسک از سوی مراجعان نیز این روزها در آنها دیده میشود.
مساله‌ای که شده نمکی روی زخم دیگر و داروخانه‌هایی که ۵۰درصد از داروهای مراجعین در آنها کمیاب است، حالا با بی‌توجهی به پروتکل‌های بهداشتی، چهره‌هایشان را سیاه‌تر هم کرده‌اند. این روزها شنیدن واژه «نداریم» از زبان متصدیان و صدای سرفه‌های خشک مراجعه‌کنندگان در داروخانه‌هایی که باید مرجعی برای رسیدن به دارو باشند و حتی داروهای نایاب در آنها پیدا شود، موسیقی ناموزونی را می‌نوازد.
خیابان کریمخان، از آدم‌ها پر شده، آن‌قدر که از راه دور هم می‌توان تشخیص داد اینجا داروخانه ۱۳ آبان است. پیاده‌رو پر از مردان و زنانی است که ماسک زده و نزده، ایستاده‌اند. بالای پله‌ها، دو زن و یک مرد، با دستکش در دست و ماسک و شیلد بر صورت، ایستاده‌اند و هر از گاهی به داخل داروخانه سرک می‌کشند. زن جوان‌تر که دست‌هایش را سیخ تا جلوی صورتش بالا گرفته‌است از مرد می‌پرسد: «نوبتمان شد؟» مرد اما سرتکان می‌دهد به نه.
داخل سالن مربعی شکل کوچک هم پر از جمعیت است. یک ردیف صندلی کنار در شیشه‌ای ورودی چیده‌اند و چهار ردیف صندلی هم پشت به پشت هم، طوری که انگار با یکدیگر قهر کرده‌اند، وسط سالن نشسته‌اند. همین چهار ردیف، مربعی ساخته‌اند و هر کدام رویشان به طرفی است؛ یک ردیف به طرف صندوق، یک ردیف به سمت در ورودی و دو ردیف هم به طرف پیشخوان تحویل دارو و پیشخوان پذیرش.
صندلی‌ها را دور از هم نشانده‌اند و روی هر کدام از آنها، یکی در میان، ضربدر زده‌اند تا کسی رویشان ننشیند. همه صندلی‌ها پر است از بیمارانی که ماسک به صورت زده و بی‌صدا، یکی در میان نشسته‌اند. دور تا دور سالن هم از بیمارانی پر شده‌است که به انتظار ایستاده‌اند دست به سینه با گوش‌های تیز؛ بلندگوی سالن صدا می‌کند «شماره ۲۵۲» و مرد مسنی، با کمری خمیده، کاغذ صندوق را در دستش می‌فشارد و به طرف پیشخوان تحویل دارو می‌رود تا کیسه داروها را تحویل بگیرد، متصدی فقط «نیمی از داروهایش» را به او تحویل می‌دهد و مرد مسن به تاسف سر تکان می‌دهد و همان‌طور با کمری خمیده، با کیسه‌ای که در دستش خش‌خش می‌کند از داروخانه خارج میشود.
متصدی پذیرش یا مامور راهنمانوزده بیست نفر نامنظم پشت هم ایستاده‌اند؛ در دو صف کنار هم و هرکدام کاملا چسبیده به نفر جلویی، به طوری که اگر یک نفرشان،پایش پیچ بخورد، برخورد می‌کند به نفر جلویی و این برخورد تا شخصی که رو به پیشخوان پذیرش است، ادامه پیدا می‌کند و صف را به هم می‌زند. مراجعان یکی در میان ماسک به صورت زده‌اند، جوان‌ترها البته ماسک‌شان را برداشته‌اند تا صورت صاف و بی‌چینشان را به همه نشان دهند، پیرها اما با دو ماسک به انتظار ایستاده‌اند.
مسؤول پذیرش دستش تند است. نسخه‌ها را دیده‌ندیده جواب می‌دهد: «نداریم»، «داروخانه هلال‌احمر دارد، برو تقاطع طالقانی، سپهبد قرنی»، «دارویت را داروخانه... دارد»، «پدرجان، باید بروی داروخانه‌ای در ....»، «همین امروز دارو را تمام کردیم»، «داروخانه ۲۹ فروردین را بلدی؟ آنجا دارد.» انگار که مامور راهنما باشد، به جای متصدی پذیرش، به همه آدرس می‌دهد و در لابه‌لای آدرس‌دادن‌هایش، یکی دو نسخه دارو را هم، نصفه نیمه، با داروهایی که در انبار داروخانه دارد، پذیرش می‌کند. صف‌های انتظار سریع خالی میشود و دوباره از نو، مردم در صف‌های نامنظم تنگ هم می‌ایستند.
متصدی تحویل دارو، به هرکدام از مراجعان که ماسک نزده‌اند، تذکر می‌دهد: «ماسک‌تان را بزنید لطفا» از پشت شیشه غبارگرفته اما می‌توان دید که کارمندان تحویل دارو، پزشکان و مسؤولان پذیرش، خودشان بدون ماسک میان داروها در رفت‌وآمدند، می‌خندند و چای می‌خورند و داروی خلق‌ا... را به دست‌شان می‌رسانند.
داروهای کمیاب، بیماران دردمندزن مچاله شده‌است روی صندلی و با چادر روی ماسکش را پوشانده. در چشم‌هایش اشک جمع شده، می‌گوید تمام داروخانه‌های شهر را در به در دنبال داروی مایفورتیک (دارویی برای بیماران پیوند کلیه) گشته و در هیچ داروخانه‌ای آن را پیدا نکرده. اشک گوشه‌چشمش را پاک می‌کند و می‌گوید: «اگر دارو را پیدا نکنم بدن دخترم کلیه را پس می‌زند.»
زن تعریف می‌کند که دخترش بعد از سه سال انتظار حالا پیوند کلیه‌اش را انجام داده‌است، اما داروهایش کمیاب است. حرف زن که به اینجا می‌رسد، پیرمردی دماغش را بالا می‌کشد و با خشم می‌گوید: «داروی ایمی‌پرامین مرا هم ندارند.» دارویی که پیرمرد می‌گوید برای درمان افسردگی همسرش است.
مرد میانسال دیگری صدایش را می‌برد بالا و می‌گوید: «بیمارم در بیمارستان میلاد بستری شده، حالش بد است. مگر میشود شما این دارو را نداشته‌باشید؟» برای لحظه‌ای حتی دستگاه شماره‌خوان هم ساکت میشود، سرها همه می‌چرخد به طرف مرد که دفترچه بیمه‌اش روی هوا معلق مانده و خودش خم شده‌است به طرف دریچه کوچک پیشخوان پذیرش. متصدی پذیرش دوباره می‌گوید: «پدر جان این دارو، بیمارستانی است و اصلا در هیچ داروخانه‌ای به فروش نمی‌رسد.»
مرد کمی صدایش را پایین می‌آورد و می‌گوید دارویش را حتی در داروخانه بیمارستان هم پیدا نکرده و پزشکش او را به این داروخانه فرستاده‌است. داروی رمدسیویر که این روزها برخی پرشکان برای درمان کرونا تجویز می‌کنند، مرد میانسال را به این داروخانه کشانده‌است، دارویی که این روزها در هیچ داروخانه‌ای پیدا نمی‌شود و فقط در بیمارستان‌ها تجویز و استفاده میشود.
داستان‌های ادامه‌دار انسولیننرسیده به میدان حر، جلوی در داروخانه ۲۹ فروردین پر از خودرو پارک‌شده‌است. بیرون در بزرگ داروخانه اما پرنده پر نمی‌زند. از پشت در شیشه‌ای نمی‌توان کسی را دید. داخل سالن مستطیل‌شکل داروخانه ولی یک صف طولانی برای پذیرش دارو تشکیل شده‌است. مراجعان اغلب بدون ماسک در صف طولانی پذیرش ایستاده‌اند. اینجا کسی به آنها تذکر نمی‌دهد که ماسک بزنند. روی ردیف صندلی‌ها هم هیچ برچسبی وجود ندارد. مراجعان در انتظار، بدون فاصله‌گذاری اجتماعی مانند دوستانی صمیمی تنگ هم نشسته‌اند.
پیرمردها و پیرزن‌هایی که در صف ایستاده‌اند، یکی در میان از هم می‌پرسند: «اینجا انسولین دارد؟» یک مرد میانسال سرش را پایین می‌اندازد و به ابتدای صف می‌رود. مرد جوانی اعتراض می‌کند، پیرمرد می‌گوید فقط می‌خواهد بداند این داروخانه انسولین دارد یا نه. همه اعتراض می‌کنند. یکی از زن‌ها می‌گوید: «همه ما می‌خواهیم بدانیم، انسولین دارند یا نه.»
مرد از پشت عینکش نگاهی به صف طولانی می‌اندازد و چهل پنجاه قدم تند و بلند، قدم برمی‌دارد تا به آخر صف می‌رسد. صف تند و سریع به جلو می‌رود. مراجعان سرشان را نزدیک باجه کوچک پذیرش می‌برند و می‌پرسند: «انسولین ندارید؟»، برخی هم می‌گویند «قرص کروم (کرمیوم پیکولینات - قرصی برای کنترل قند خون) ندارید؟»، بعد هم آهسته با دفترچه‌هایی که در دستانشان می‌لرزد از پشخوان دور می‌شوند. صدای پیرمردی از داخل صف شنیده میشود: «ما انسولین‌مان را از کجا پیدا کنیم؟ هیچ داروخانه‌ای ندارد.» سکوت، پاسخ سوال اوست، چراکه نه هیچ‌کدام از مراجعان و نه متصدی پذیرش، جوابی برای سوالش ندارند.
مرد، لاغر است، رگ‌هایش اما از دستان استخوانی‌اش بیرون زده. با صدایی لرزان و آهسته از پشت ماسک می‌گوید: «دیروز همه داروهایم را ندادید.»
ایرانی یا خارجی؟!متصدی منتظر است مراجعه‌کننده جواب دهد که سرترالین (داروی ضدافسردگی) ایرانی را می‌خواهد یا نه، مراجعه‌کننده از پشت تلفن با صدای بلند از کسی می‌پرسد: «ایرانی بگیرم یا نه؟ خارجی در هیچ داروخانه‌ای نیست.»
یکی از مراجعان، داروی زولادکس می‌خواهد، دارویی هورمونی که برای پیشگیری از سرطان به‌ویژه سرطان پروستات و پستان استفاده میشود. این دارو اما پیدا نمی‌شود. مرد جوان این را که از متصدی پذیرش می‌شنود، می‌گوید: «حتی ایرانی‌اش را هم ندارید؟» صدای متصدی محو شنیده میشود. مراجعه‌کننده بعدی هم به دنبال همین داروست، البته داروی خارجی زولادکس و از متصدی می‌پرسد: «خارجی کی می‌آید؟» متصدی او را به داروخانه‌ای در مرکز شهر می‌فرستد، شاید آن داروخانه داشته‌باشد.
مرد نشسته‌است روی صندلی و با گوشی‌اش بازی می‌کند. ماسک به صورت نزده و در پایان هر جمله، نفسی تازه می‌کند، می‌گوید برای پیدا کردن قرص ناپروکسن (قرص ضدالتهاب) چند داروخانه را گشته تا به پدرش که به بیماری کرونا مبتلا شده‌است، برساند. مرد صورتش برافروخته میشود، سرفه‌ای می‌کند و دماغش را با خشم بالا می‌کشد. صدایش می‌کنند. به سمت باجه تحویل دارو می‌رود، داروهایش را در سبدی تحویل می‌گیرد. لیست داروها را با نسخه‌اش تطبیق می‌دهد، سرتکان می‌دهد و می‌گوید: «دو تا از داروهایم را نداشت.»
زن چادر به سر، با نسخه‌ای به دست وارد داروخانه میشود، به دنبال داروی مایفورتیک دخترش، راهش کشیده شده‌است به این داروخانه. ناامید، با چشمانی خیس از اشک، نگاه می‌کند به صف طولانی، با چادرش صورت و ماسکش را می‌پوشاند. دفترچه در دستان زن، خیس و مچاله شده‌است.
مشکلی نداریم!همه مدیران دولتی از این می‌گویند که مشکل دارویی در کشور وجود ندارد و ایران به خودکفایی ۹۷درصدی در تولید دارو رسیده‌است. اما بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد این روزها حتی برخی داروهای ایرانی هم یافت نمی‌شود. وقتی از فرامرز اختراعی، رئیس هیات مدیره سندیکای تولیدکنندگان مواد دارویی، شیمیایی و بسته‌بندی دارویی تهران درباره کمبود داروهای ایرانی می‌پرسیم، او به ما پاسخ می‌دهد: «آن داروهایی که شما نام می‌برید، ایرانی نیستند، بلکه تحت لیسانس تولید می‌شوند و تنها بسته‌بندی و مقواسازی آنها داخل کشور انجام میشود.»
اختراعی اما عنوان می‌کند در تولید داروی کاملا ایرانی، مشکلی جدی در کشور وجود ندارد. او همچنین از ارز ۷۵۰ میلیون یورویی نیز که قرار است از طرف بانک مرکزی به تولیدکنندگان دارو برای تامین مواد اولیه اختصاص داده شود، می‌گوید. ارزی که به درخواست تولیدکنندگان و با دستور رئیس‌جمهور برای سال آینده درنظر گرفته شده‌است.
رئیس هیات مدیره سندیکای تولیدکنندگان مواد دارویی توضیح می‌دهد: «ذخایر مواد اولیه ما برای تولید دارو تا پایان سال کافی است و طبق سخن رئیس بانک‌مرکزی، تا دو روز دیگر، ۴۲۰ میلیون دلار ارز دولتی هم به ما تخصیص داده میشود و قرار است تا 3 هفته دیگر، داروی مورد نیاز کشور تا اواخر فصل بهار تامین شود.»
اختراعی معتقد است درصورتی که اختصاص ارز نظم پیدا کند، مشکلی جدی کشور را تهدید نمی‌کند. او در ادامه از تولید ۷۰درصدی مواد اولیه دارو در کشور می‌گوید و توضیح می‌دهد: تنها ۳۰درصد مواد اولیه دارو، از بیرون کشور وارد میشود و نیاز به ارز دارد.
رئیس هیات‌مدیره سندیکای تولیدکنندگان مواد دارویی معتقد است کمبود این روزهای برخی داروهای ایرانی به دلیل تجویز داروهایی با نام تجاری و القایی است و برخی پزشکان با تجویز داروی تجاری، بیمارانشان را به اشتباه می‌اندازند.
با همه این حرف‌ها، اما کشورمان با کمبود دارو مواجه است. نکته‌ای که البته اختراعی هم به آن اشاره می‌کند و از کمبود داروی انسولین می‌گوید. این در حالی است که حدود دو ماه از افتتاح دو کارخانه تولید انسولین در ایران می‌گذرد، اما رئیس هیات‌مدیره سندیکای تولیدکنندگان مواد دارویی تاکید می‌کند انسولین، یک داروی وارداتی است.
او می‌گوید: «ما در تامین مواد اولیه و ساخت ملزومات انسولین وابستگی داریم. در این دو شرکت تولیدی هم فقط مونتاژ انجام میشود.»
اختراعی البته علت کمبود انسولین در کشور را نابه‌سامانی در شرکت‌های پخش می‌داند و توضیح می‌دهد: «به اندازه کافی، انسولین تولیدی در انبارها موجود است، اما چون شرکت‌های پخش‌کننده در زمان‌بندی‌شان نظم ندارند، مشکل کمبود این دارو را ایجاد کرده‌اند.»
بیشترر بخوانید:
کمبود دارو در ایران به دلیل نبودِ ارز کد خبر 549119 برچسب‌ها دارومنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: دارو هیچ داروخانه ای متصدی پذیرش داروخانه ها ایستاده اند یکی در میان کمبود دارو مواد اولیه تحویل دارو صف طولانی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۲۹۰۲۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا کیفیت داروهای ایرانی با خارجی یکسان است؟/ چرایی مشکلات تهیه داروی خارجی برای برخی از بیماران
به گزارش خبرنگار گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، موضوع استفاده از داروهای ایرانی یکی از دغدغه‌های اصلی است که بار‌ها مسئولان ارشد وزرات بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور است، اما با این حال بسیاری از مردم تلاش می‌کنند از داروهای تولید خارج از کشور استفاده کننداز سوی دیگر بسیاری از داروهای خارجی نیز نایاب بوده و برخی از بیماران از نبود این داروها شکایت دارند، اما سوال اصلی اینجاست که با توجه به وجود داروهای داخلی چرا بسیاری از مردم از داروهای خارجی استفاده می‌کنند؟
چرایی مشکلات تهیه دارو خارجی برای برخی از بیماران
بسیاری از بیماران نسبت به تهیه داروهای خارجی شکایت دارند، در همین زمینه محمدرضا کشاورز، بازرس هیئت مدیره انجمن داروسازان در گفتگو با خبرنگار سلامت خبرگزاری آنا با درباره چرایی مشکلات تهیه برای برخی از بیماران اظهار کرد: در حوزه کمبود دارو با دو موضوع رو به رو هستیم؛ یکی بحث کمبود ارز مرغوب و تحریم و دیگری دیرکرد تخصیص اعتبار و ارز از بانک مرکزی که مورد دوم نقش بسیار پررنگ تری در کمبود دارو بیماران خاص دارد، در واقع وقتی در پرداخت وجه تاخیر ایجاد میشود، چرخه تولید با کندی مواجه میشود و جبران این کمبود پس از تخصیص وجه، ۳ تا ۶ ماه زمان‌بر خواهد بود.
وی افزود: تغییر ارز ترجیهی به ارز نیمایی یکی از عوامل گرانی دارو بوده است ولی برای جبران گرانی دارو شرکت‌های بیمه موظف شده اند تا مابه‌تفاوت قیمت‌های قبلی و جدید را پرداخت کنند.
مردم به سمت استفاده از داروهای خارجی می‌روند
بازرس هیئت مدیره انجمن داروسازان ادامه داد: البته بسیاری از اقلام دارویی توسط تولیدکنندگان داخلی تولید میشود، اما بسیاری از پزشکان تاکید بر استفاده نمونه خارجی دارند که با توجه به ارزی که به شرکت‌ها داده شده نمی‌توان توقع داشت کمبود در این زمینه وجود نداشته باشد.
کشاورز ادامه در ادامه با اشاره به گران فروشی برخی از داروخانه‌ها و افزایش قیمت‌ها گفت: تمامی قیمت‌ها در برنامه و آدرس اینترنتی دارویاب ثبت شده است، اگر مرکزی قصد گران فروشی داشته و قیمتی خارج از قیمت اعلام شده ارائه کرده است مردم می‌توانند تخلف را به سازمان تعزیرات حکومتی اعلام کرده تا با متخلفین برخورد جدی شود
مدیرکل امور دارو و مواد تحت کنترل سازمان غذا و دارو با تاکید بر اینکه کیفیت داروهای ایرانی بسیار بالاست تا حدی که کشورهای متقضای دارو نیز به این مهم اشاره می‌کنند، بر لزوم حمایت ویژه از صنعت داروسازی کشور تاکید کرد، پیکانپور گفت: رویه تولید دارو در کشور به لحاظ تعداد و کیفیت رو به رشد است. خرد جمعی صنعت دارو به سمت رفع نیاز جدید دارویی کشور پیش می‌رود و توفیقات خوبی در این حوزه دارد. در بخش‌های پیشرو مثل بیولوژیک و موارد مشابه توفیقات رو به افزایش است.
کیفیت داروهای ایرانی بالاست
پیکانپور بیان کرد: توفیقات رو به افزایش است و نوید آینده خوبی می‌دهد. اگر به صنعت داروسازی کشورهای مشابه نگاه کنیم می‌بینیم بخش قابل توجهی از اقدامات در سطح پکیجینگ محقق میشود و در بخش فرمولاسیون و ماده اولیه از ما عقب‌تر هستند و این سبب شده که در مراودات بین‌المللی دست خود را به سمت ایران دراز کنند. این موضوع تامین کمّی پا به پای تامین کیفی پیش رفته است. حساسیت بر شاخص‌های کیفی چه از سمت رگولاتور و چه کارخانجات اعمال شده و کیفیت داروهای ایرانی بسیار بالا است تا حدی که کشورهای متقاضی دارو به این مهم اشاره می‌کنند.
وی افزود: رگولاتور نسبت به کیفیت دارو همواره حساس بوده است، لذا ری‌کال (جمع‌آور) یک محصول برای ما نقطه مثبت است که نشانگر دقت و اهمیت کیفیت دارو است و اگر جایی شاخص‌های کیفی مشکلی داشته باشد بدون اغماض ما وظیفه مربوط به کیفیت خود را انجام می‌دهیم.
وی با بیان اینکه صنعت داروسازی در جذب نخبگان توفیقات جدی داشته است، اظهار کرد: حدود ۴۰ درصد از شرکت‌های دانش بنیان سلامت در بخش دارو متمرکز هستند.
آیا کیفیت دارو ایرانی با خارجی یکسان است؟
حسین خلیلی رئیس دوازدهمین همایش داروسازی بالینی ایران با اشاره بر این که "آیا داروهای ایرانی به اندازه داروهای برند خارجی کیفیت و اثربخشی دارند؟ " اظهار کرد: بیش از ۹۵ درصد داروهای موجود در کشور در داخل ایران فرموله می‌شوند. بخشی از مواد اولیه این داروها در داخل کشور تولید و بخشی نیز وارد کشور می‌شوند. این موضوع که مواد اولیه وارد میشود مختص ایران نیست؛ برای مثال ۷۰ درصد مواد اولیه دارویی در کشوری مانند آمریکا نیز از هند و چین وارد این کشور میشود، زیرا تولید برخی مواد اولیه صرفه اقتصادی ندارد و واردات آن به صرفه‌تر است.
وی افزود: در مورد داروها، بازه‌ای برای میزان اثربخشی و کیفیت تعریف میشود؛ برای مثال گفته میشود که اگر یک دارو بالای ۹۷ درصد ایمنی و اثربخشی داشته باشد قابل قبول است؛ بنابراین ممکن است یک دارو ۹۸ درصد و یک دارو ۹۹ درصد اثربخشی داشته باشد، اما همین یک درصد اختلاف در ماده مؤثره یا خلوص، ممکن است روی بروز عوارض ناشی از مصرف دارو تأثیرگذار باشد یعنی عوارض را کمتر یا بیشتر کند.
وی ادامه داد: ممکن است عوارض یک داروی ایرانی کمتر یا بیشتر از یک داروی برند خارجی باشد و این موضوع بین داروهای مختلف متفاوت است، اما آنچه اهمیت دارد این است که دارو ایمن و اثربخش باشد.
رئیس دوازدهمین همایش داروسازی بالینی ایران گفت: تمام داروهایی که مجوز سازمان غذا و دارو را دریافت می‌کنند از نظر ایمنی و اثربخشی در بازه مورد قبول برای فارماکوپه‌های جهان است و اینطور نیست که در بازه استاندارد ایمنی و اثربخشی نباشد.
انتهای پیام/
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد