به نقل از «ایرنا»

سرمایه‌گذاری در مداخلات مراقبتی به نفع افراد کم‌شنوا است

تاریخ انتشار: ۷ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۵۰۶۲۱

به گزارش ایرنا از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، سعید محمودیان روز دوشنبه در آستانه ۳۰ سپتامبر (۹ مهر) روز جهانی ناشنوایان و اولین روز هفته کم شنوایی و ناشنوایی با اعلام این خبر گفت: «شنوایی برای زندگی: اجازه ندهید کم شنوایی محدودتان کند» شعار هفته جهانی کم شنوایی و ناشنوایی اعلام شد.

وی ادامه داد: تأکید سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۲۰ میلادی بر روی مداخلات به موقع و مؤثری متمرکز شده است که بتوان بر اساس آن اطمینان حاصل کرد که افراد دارای اختلال کم شنوایی قادر به دستیابی به همه قابلیت های اصلی زندگی خود در همه ابعاد باشند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محمودیان پیام های کلیدی هفته جهانی ناشنوایی را چنین توضیح داد: مراقبت از گوش و سلامت شنوایی، راههای ارتباطی ما را با افراد جامعه خودمان و جوامع مختلف و در سطوح جهانی در ابعاد مختلف زندگی میسر می سازد. ارزیابی و شناسایی عوامل خطر بروز کم شنوایی و تلاش در جهت کاستن علل مولد آنها، نقش بسزایی در جلوگیری از روند رو به افزایش موارد جدید کم شنوایی دارد.
رئیس اداره سلامت گوش و شنوایی وزارت بهداشت گفت: برای افرادی که به نوعی دچار کم شنوایی هستند، انجام مداخلات مناسب و به موقع مراقبتی می تواند دسترسی به آموزش، اشتغال و ارتباطات موثر را در جامعه تسهیل کند.عدم دسترسی افراد کم شنوا به مداخلات به موقع و مناسب مراقبتی، نظیر استفاده از سمعک و پروتزهای کاشت حلزون شنوایی، آثار سوئی را در ابعاد جهانی به وجود می آورد.
محمودیان بیان کرد: انجام مداخله های بموقع شنوایی در کشورها باید از طریق نظام های مراقبت بهداشتی اولیه انجام پذیرد.
وی گفت: شنوایی مناسب و برقراری ارتباط موثر در همه مراحل زندگی افراد از اهمیت بالایی برخوردار است. باید با اقدامات پیشگیرانه مناسب مانند: محافظت شنوایی در برابر اصوات بلند، اجرای اقدامات مراقبتی از سلامت گوش و شنوایی و ایمن سازی افراد در برابر بیماری های عفونی  از ابتلا به کم شنوایی (و بیماریهای گوشی مربوط به آن) جلوگیری کرد.
محمودیان افزود: دولت ها باید برای ادغام برنامه های مراقبت از گوش و شنوایی در برنامه های ملی سلامت کشور با هدف توسعه پایدار و پوشش جهانی بهداشت اقدام کنند. سرمایه گذاری در مداخلات مراقبتی مقرون به صرفه به نفع افراد کم شنوا خواهد بود و سود مالی موثری را برای کل جامعه به ارمغان خواهد داشت.
وی گفت: با شناسایی به موقع کم شنوایی و بیماری های گوشی مربوط به آن و دریافت مراقبت های به موقع و مقتضی، می توان این مشکل را کنترل و از عوارض آن جلوگیری کرد. افرادی که در معرض خطر کم شنوایی هستند، باید شنوایی خود را به طور دوره ای ارزیابی کنند.
رئیس اداره سلامت گوش و شنوایی وزارت بهداشت گفت: افرادی که دچار کم شنوایی یا دارای بیماری های گوش با خطر کم شنوایی هستند، باید مراقبت های خود را از یک ارائه دهنده خدمت شنوایی شناس در سطوح مختلف خدمات مراقبتی مربوطه تحت نظارت شبکه بهداشت و درمان دریافت کنند. اقدامات به موقع پیشگیرانه برای جلوگیری و رفع کم شنوایی و یا ناشنوایی در طول زندگی یک ضرورت است.

برچسب‌ها درمان ناشنوایی کم شنوایی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: درمان ناشنوایی کم شنوایی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی درمان ناشنوایی کم شنوایی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی اخبار کنکور وزارت بهداشت گوش و شنوایی کم شنوایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۵۰۶۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

میل مضر تکیه‌زدن بر رأس هرم

  الپرت در مقدمه کتابش می‌نویسد: زمانی تمام فکر و ذکرم این بود که روزی به بزرگی و برتری برسم جوان که بودم فکر می‌کردم برتری یعنی داشتن ثروت و دنبال راهی بودم که حسابی پول‌دار شوم. اولین راهی که به ذهنم رسید این بود که بروم سراغ کارگزاری بورس، با این‌که زیاد از آن سر درنمی‌آوردم مدتی بعد،شیفته ورزش شدم وتصمیم گرفتم برای ثروتمند شدن ورزشکاری مشهور شوم. رویایم این بود که بازیکن حرفه‌ای بسکتبال باشم، بعد هم نوبت به تنیس و بیسبال رسید اما هیچ‌وقت در هیچ‌کدام از این رشته‌ها استعداد کافی نداشتم.سال‌های پایانی دبیرستان و سال‌های ابتدایی کالج، رفته‌رفته دیگر برتری را بیشتر در شهرت می‌دیدم تا ثروت. اول دلم می‌خواست داستان‌نویسی با شهرت جهانی شوم و جوایز را درو کنم. وقتی فهمیدم دستیابی به این هدف چقدر سخت است و چون به اشتباه تصور می‌کردم کار آکادمیک ثبات بیشتری دارد، تحصیلاتم را در مقطع فوق‌لیسانس و دکترا ادامه دادم؛ امیدوار بودم از آن استادان دانشگاه مشهوری شوم که برای سخنرانی از این سر جهان به آن سر جهان دعوت می‌شوند. در مقایسه با برنامه‌های شغلی پیشینم، به این هدف نزدیک‌تر شده‌ام اما لزوما راضی‌تر یا شادتر نیستم. فکر می‌کنم دلیلش این است که هر‌چند این اهداف مختلف ارزش‌های گوناگونی در زندگی‌مان دارند همگی در پی انگیزه‌ای واحد شکل می‌گیرند؛ این‌که عضو طبقه برگزیده جامعه شویم و بر رأس هرم اجتماعی تکیه بزنیم.در چند سال گذشته به این باور رسیده‌ام که میل به تکیه‌زدن بر رأس هرم برای خودمان، روابط‌مان، جوامع‌مان و سیاره‌مان و حتی برای کسانی که موفق می‌شوند خودشان را به آن بالا برسانند، میلی شدیدا مضر است. بنابراین، در حد توانم شروع کردم به مبارزه با این انگیزه‌ها. ادعا نمی‌کنم که چشم و دل سیر شده‌ام و دیگر برایم هیچ جذابیتی ندارند. اتفاقا دارند. خوب هم دارند. نمی‌دانم روزی می‌رسد که سوار هواپیما شوم و دیگر حسرت نشستن در قسمت درجه یک هواپیما را نداشته باشم یا به رویدادی بروم و حسرت نخورم که کاش جای یکی از مشاهیر روی صحنه بودم،‌ البته هنوز هم تا آنجا که بتوانم ورزش می‌کنم و می‌نویسم. چیزی که مرا مردد کرده این نیست که کار خوبی را به خاطر نفس آن کار یا حتی جذابیت برنده شدن انجام دهم، بلکه تردیدم بابت نظمی اجتماعی است که استعدادهای‌مان را می‌گیرد و تبدیل‌شان می‌کند به میل مفرط به یافتن جایگاهی در رأس سلسله مراتب‌های رقابتی. در واقع چنان که در این کتاب نیز به آن خواهم پرداخت به این باور رسیده‌ام که تلاش‌های شخصی‌مان برای رسیدن به برتری و چه‌بسا از آن نیز مهم‌تر نظام‌های اجتماعی نابرابری که به این تلاش‌ها دامن می‌زنند مبنای بخش بزرگی از مشکلات جهان‌مان هستند. 
در این کتاب این مشکلات را با جزئیات شرح خواهم داد اما برای این‌که منظورم را دقیق‌تر متوجه شوید یکی از تناقض‌های بنیادین وضع کنونی‌مان را در نظر بگیرید. در جهان ما فراوانی است اما کافی نیست. ما در دل فراوانی زندگی می‌کنیم و ظرفیت تولید بی‌سابقه‌ای داریم، ولی همچنان میلیاردها نفر غذا پوشاک و مراقبت‌های بهداشتی و درمانی مناسب ندارند. از این‌رو در جهانی که روی هم رفته ۳۹۹.۲تریلیون دلارثروت دارد بیش از ۳.۴میلیارد نفر همچنان باروزی کمتراز۵.۵۰دلارصبح رابه شب می‌رسانند و سالانه ۳۴.۵میلیون نفر بر اثر کمبود امکانات بهداشتی و درمانی و حدود ۹میلیون نفر دراثرگرسنگی می‌میرند. 
در ضمن با این‌که امروزه بیشتر کارهای حیاتی ما را دستگاه‌ها انجام می‌دهند، اوقات فراغت چندانی نداریم. جمعیت انسان در این کره خاکی ازهمیشه بیشتراست اما بازهم بسیاری ازماتنهاییم.ازقرن‌هاحکمت وپیشرفت‌های علمی برای شادکامی بیشتر برخورداریم، ولی همچنان از اضطراب و افسردگی در عذابیم. در حقیقت علاوه برافزایش تعداد مبتلایان به افسردگی، متوسط تعداد سال‌هایی که افراد به گفته خودشان، گرفتار افسردگی‌اند نیز رو به افزایش است. ما می‌توانیم به هر جای این زمین، اعماق اقیانوس‌ها و حتی به فضا سفر کنیم اما همین ابزارهای کاوشگر، پایداری سیاره‌مان را به خطر می‌اندازند. هر سال نزدیک به دو برابر ظرفیت بازسازی زمین منابعش را مصرف می‌کنیم.این جریان‌ها همه به هم مرتبطند. وقتی در جهانی زندگی می‌کنیم که برخی بیش از اندازه ثروتمند و بسیاری به‌شدت فقیرند، فشاری عظیم وادارمان می‌کند خودمان را به اوج برسانیم وگرنه به قعر سقوط خواهیم کرد.در چنین جهانی آینده ما را مضطرب و اوضاع افسرده‌مان می‌کند، با همتایان‌مان بیگانه می‌شویم و اگر حس کنیم تنها راه بقای‌مان آسیب رساندن به محیط‌زیست است، این کار را با بی‌اعتنایی انجام خواهیم داد.چنین نیست که برای رسیدن به جهانی بهتر برای همه صرفا به متفکران بیشتر نیاز داشته باشیم، بلکه نیازمند متفکران خوب بیشتری هستیم. پس به جای این‌که منابع را (شامل احترام و توجه) فقط روی اقلیتی کوچک متمرکز کنیم، باید همه با هم همکاری جمعی مستمری داشته باشیم. می‌دانیم که کار ساده‌ای نیست و مستلزم آموزش درست و نهادهای مناسب با ماهیتی آشکارا مبتنی بر همبستگی و سلسله مراتبی است که سرکوبگرانه نباشد. بی‌تردید از اشتباه گریزی نیست اما ساختن زندگی خوب و بسنده برای همه ارزشش را دارد. باهم خوب باشیم و مایحتاج کافی در اختیار هم بگذاریم از هم خواسته زیادی نداشته باشیم و زیادی برای خودمان نخواهیم. برای شکوفایی بشر همین کافی است.