به نقل از «ایرنا»

سفیر چین در تهران: پایداری در چندجانبه گرایی برای ایجاد جامعه بشری با سرنوشت مشترک ضروری است

تاریخ انتشار: ۱۱ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۹۴۳۵۳

در چانگ ھوآ، سفیر چین در ایران در این یادداشت با عنوان "پایداری بر چندجانبه گرایی برای ایجاد جامعه بشری با سرنوشت مشترک" می خوانیم:
"به تازگی، شی جین پینگ، رییس جمهوری خلق چین در جلسات مربوط به ھفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس سازمان ملل متحد و ھفتاد و پنچمین نشست مجمع عمومی این سازمان شرکت کرد و در این جلسات در واکنش به تغییرات روزگار کنونی و تحولات جهان سخنان مهمی را ایراد و مواضع چین را در رابطه با اوضاع آشفته جاری در نظام بین الملل بیان و با تمرکز بر سرنوشت مشترک بشری، پاسخ ھای چین را مطرح کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

** ضرورت متحد سازی نیروی ھمکاری در مواجهه با بحران ھا و چالش ھا
فراگیری ویروس کرونا به عنوان تغییری بزرگ در یک سده اخیر، بشریت را با چالش ھا و تهدیدهای بی سابقه ای مواجه ساخته است. باید دید در برابر این چالش ھا و تهدیدات، اتحاد و ھمکاری پاسخی شایسته است یا جدایی و
تقابل؟ تقسیم مسئولیت ھا صحیح است یا سرزنش دیگران؟ این ھا گزینه ھایی ھستند که امروز کشورھای مختلف با آن مواجه اند.

در جریان این سخنان، رئیس جمهوری چین چهار ابتکار "قرار دادن ملت ھا در راس امور و اندیشه اولویت بخشی به جان انسان ھا"، "تقویت اتحاد، و تعامل به مثابه ساکنین یک کشتی"، "تثبیت همه جانبه و عادی سازی تدابیر مقابلھا"، "توجه به کشورھای در حال توسعه به ویژه کشورھای آفریقایی و حمایت از آن ھا" را مطرح کرد.

در دوران جهانی شدن، منافع کشورھا به گونه ای تنگاتنگ با یکدیگر مرتبط شد و سرنوشت ھا به گونه های نزدیک به هم گره خورده است. طبعا امروز فراگیری ای که در برابر دیدگان مان قرار گرفته آخرین بحرانی نیست که بشریت با آن مواجه
شده و تمام کشورھا باید دست در دست یکدیگر آمادگی خود را برای مواجه با چالش ھای جهانی بیشتر حفظ کنند.

** باید با پایداری بر چندجانبه گرایی، ارشادات لازم در زمینه حکمرانی جهانی را انجام داد

در بحبوحه فراگیری ویروس کرونا، ناھمگونی ساختاری حکمرانی جهانی و ناھماھنگی آن بیش از ھر زمانی به وضوح عیان شده است. باید دید بازیابی یکجانبه گرایی و ھژمونی طلبی یا پایداری بر چندجانبه گرایی در وضعیت کنونی موجب بهبود  اوضاع خواھد شد؟ پاسخی که شی جین پینگ برای این مسئله ارایه کرد روشن و شفاف بود: "ما باید با پایداری در مسیر چندجانبه گرایی حرکت و بر حفاظت از نظام بین المللی با محوریت سازمان ملل متحد تاکید کنیم."

از دیگر موارد مشخصی که رئیس جمهوری چین در چارچوب اصلاح و بهبود نظام حکمرانی جهانی ارایه کردند می توان به "تاکید بر اصول مشورت مشترک، سازندگی مشترک و به همراه برداری مشترک"، "ترویج حقوق برابر، فرصت ھای برابر و قوانین برابر برای همه کشورھا"، "تغییر ساختار حکمرانی در جهان متناسب با تحولات اقتصادی و سیاسی برای پاسخگویی به نیازھای حقیقی عالم در مواجهه با چالش ھای جهانی و ھمچنین ھمسو با توسعه ھمکاری ھای تاریخی صلح محور و معادله برد - برد"، "امکان وجود رقابت بین کشورھا اما با مختصات مثبت و خوشایند و ھمچنین مبتنی بر اصول اصلی اخلاقی و قوانین بین المللی"، اشاره کرد.

** لزوم عملیاتی سازی "احیای سبز" و تطابق با چارچوب ھای جدید توسعه محور

با مروی بر تاریخ بشری می توان دریافت که کمتر زمانی ھمچون سالی بوده که اکنون ما در آن قرار گرفته ایم که سلامت بشر به این صورت و اقتصاد بشری به این شکل مورد ھجمه با این ابعاد عظیم قرار گرفته باشد. اکنون جهان چه باید بکند؟ ما چه باید بکنیم؟ رییس جمهوری چین با درک دقیق شرایط اقتصاد جهانی، در پاسخ به موارد یاد شده، به گونه های مشخص طرح "احیای سبز" اقتصاد جهانی در شرایط پساکرونا را به عنوان یک دیدگاه توسعه محور مطرح کرد. "احیای سبز" دیدگاهی با اھمیت است که شی جین پینگ به لحاظ ھماھنگی میان بشر و طبیعت و از زاوبه توسعه ای قابل تداوم ارائه کرد. بشریت در این زمینه به انقلابی در درون خویشتن نیازمند است تا ضمن تسریع در روند توسعه سبز و اصلاح شیوه
ھای زندگی، سیاره ای زیبا و متمدن با ویژگی ھای طبیعت محور را ایجاد کند و از قضا ایده توسعه جدید می تواند اقتصاد جهان را نیز به سمت و سوی تحقق "احیای سبز" رھنمون شود.

** لزوم احترام به واقعیت کلانی تحت عنوان جهانی شدن اقتصاد و جریان تاریخی مربوط به آن است

باید دید آیا ما در مواجهه با روند عظیم جهانی شدن اقتصاد، ھمچون کبک سر خود را زیر برف فرو برده و وانمود به ندیدن شرایط کنیم و ھمچون دن کیشوت با سپر و نیزه ای خیالی به دنبال توھمات خویش می گردیم که البته تمام این نمونه رفتارھا به مثابه نقض قواعد تاریخی است. جهان دیگر نمی تواند به وضعیت بسته و منزوی سابق باز گردد و از آن فراتر تجزبه اش توسط دیگران نیز غیر ممکن است.

شی جین پینگ در عین حال به چالش ھایی اشاره کرده اند که جهانی شدن اقتصاد به ھمراه می آورد و البته نمی توان آن ھا را نادیده انگاشت؛ در ھمین راستا باید با مسائلی اساسی از جمله اختلاف طبقاتی میان اقشار غنی و فقیر یا شکاف ھای طبقانی حاصل از توسعه و موارد مهمی از این دست مواجه گردیم. آنچه در این خصوص مورد نیاز است، حل و فصل صحیح روابط میان دولت ھا و بازار، عدالت و کارآیی، رشد و توزیع و ارتباط میان فناوری و اشتغال است تا از قبل آن توسعه ای متعادل و کامل شکل گرفته و اقتصاد باز جهانی نیز ایجاد شود.
با ھدف یاری به بازیابی توسعه در حوزه ھای اقتصادی و اجتماعی کشورھای مختلف و ھمچنین پیشبرد حکمرانی جهانی، شی جین پینگ از تدابیر چین سخن گفت که از آن جمله می توان به تعهد چین در ارایه  دو میلیارد دلار کمک بین المللی و علاوه بر آن عملیاتی سازی فاز سوم صندوق تعامل چین و سازمان فائو برای ھمکاری ھای جنوب جنوب به میزان 50 میلیون دلار، ایجاد مرکز نوآوری و اطلاعات جغرافیای جهانی در سازمان ملل متحد و مرکز پژوھش ھای بین المللی کلان داده ھای توسعه قابل تداوم، تعمیق و گسترش ھمکاری ھای بین المللی در زمینه ھای کشاورزی، کاھش فقر، آموزش، زنان و کودکان، تغییرات اقلیمی و دیگر حوزه ھای مربوطه اشاره کرد. چین ھمچنین تلاش خود را بکار خواھد بست تا پیش از سال 2030 انتشار گاز دی اکسید کربن را از نقطه اوج خود گذرانده و تا پیش از سال 2060 از نظر تصاعد کربن به سطح خنثی برساند تا از رھگذر این اقدامات نقش خویش را در عرصه تمدن اکولوژیک جهانی نیز ایفا کند.
دقیقا ھمانگونه که شی جین پینگ اشاره کرد، امروز بشریت به دورانی جدید در عصر ارتباطات وارد شده، دورانی که منافع کشورھای مختلف در ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر قرار می گیردند و سرنوشت آن ھا نیز به گونه ای فشرده به یکدیگر پیوند می خورد.

چین در میان کشورھای بنیانگذار سازمان ملل متحد، نخستین عضوی بود که منشور ملل متحد را امضا کرد و در عین حال تنها کشور در حال توسعه موجود در میان اعضای دائم شورای امنیت محسوب می شود. ما ھمچنان روحیه مسئولیت
پذیری خود را محفوظ خواھیم داشت و ضمن پایبندی به ارزش ھای مشترک بشری از جمله صلح، توسعه، برابری، عدالت، مردمسالاری و آزادی ھمسو با کشورھای مختلف از جمله ایران، به مصاف چالش ھای جهانی خواھیم رفت و از رھگذر این رویکرد، مناسبات جدید در نظام بین الملل را پایه ریزی می کنیم تا جامعه بشری با سرنوشت مشترک محقق شود و ھمه در کنار یکدیگر به طور مشترک آینده زییاتری را برای جهان مان بیافرینیم!"

برچسب‌ها سازمان ملل متحد جمهوری خلق چین جهانی شدن

منبع: ایرنا

کلیدواژه: سازمان ملل متحد جمهوری خلق چین جهانی شدن سازمان ملل متحد جمهوری خلق چین جهانی شدن اخبار کنکور سازمان ملل متحد چندجانبه گرایی کشورھای مختلف حکمرانی جهانی سرنوشت مشترک شی جین پینگ بین المللی احیای سبز جهانی شدن چالش ھای چالش ھا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۹۴۳۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری

عصر ایران - دولت جمع‌گرا (collectivist state) به دولتی گفته می‌شود که سراسر زندگی اقتصادی را تحت کنترل خود درمی‌آورد. نمونۀ اعلای چنین دولتی، در کشورهای کمونیستی شکل گرفت. یعنی در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی.

مداخلۀ دولت جمع‌گرا در حیات اقتصادی جامعه، بسیار فراتر از مداخلات دولت‌های توسعه‌گرا و سوسیال دموکراتیک می‌رود. این دو دولت اخیر، با هدف راهنمایی یا پشتیبانی کلی از اقتصاد خصوصی در زندگی اقتصادی مداخله می‌کنند. اما دولت جمع‌گرا در واقع اقتصاد را ملک طلق خودش می‌داند.

در شوروی و اروپای شرقی، دولت‌های جمع‌گرا می‌کوشیدند سرمایه‌گذاری خصوصی را کلاً از بین ببرند و به جای آن، اقتصادهایی با برنامه‌ریزی مرکزی، همراه با مدیریت شبکۀ وزارتخانه‌های اقتصادی و کمیته‌های برنامه‌ریزی برپا کنند.

بنابراین آنچه "اقتصاد دستوری" خوانده می‌شود، از راه سیستم برنامه‌ریزی "مستقیم" سازمان یافته بود که در نهایت بالاترین ارگان‌های حزب کمونیست آن‌ را کنترل می‌کردند.

توجیه "جمعی کردن" دولت (یا لغو مالکیت خصوصی به سود نظام مالکیت اشتراکی یا عمومی)، از گرایش بنیادی سوسیالیسم به ارجحیت دادن مالکیت عمومی بر مالکیت خصوصی ناشی می‌شود؛ اما استفاده از دولت برای رسیدن به این هدف، بیش از آنکه ناشی از نوشته‌های مارکس و انگلس باشد، محصول تلقی مثبت از "قدرت دولت" است.

مارکس و انگلس "ملی کردن" را رد نکرده بودند. بویژه انگلس معتقد بود که در دورۀ "دیکتاتوری پرولتاریا" کنترل دولت تا کارخانه‌ها، بانک‌ها، ترابری و مانند آن‌ها گسترش می‌یابد. با این حال این دو اندیشمند کمونیست تصور می‌کردند که دولت پرولتری کاملا موقت خواهد بود و همین که اختلاف طبقاتی از بین برود، این دولت نیز رو به فرسایش خواهد گذاشت.

اما دولت جمع‌گرای شوروی همیشگی و دارای قدرتی فزاینده و بوروکراتیک شد. در زمان حکمرانی استالین، سوسیالیسم به طور کامل با دولت‌گرایی مترادف شد و پیشرفت سوسیالیسم در گسترش مسئولیت‌ها و اختیارات سازمان و تشکیلات دولتی بازتاب یافت.

دولت‌گرایی یا statism که در ایران به "اتاتیسم" مشهور شده، یعنی اعتقاد به اینکه دخالت دولت مناسب‌ترین وسیلۀ رفع دشواری‌های سیاسی یا پدیدآوردن توسعۀ اقتصادی و اجتماعی است. ایمانی ژرف و شاید تردیدناپذیر به دولت، به منزلۀ سازوکاری که با آن اقدام جمعی را می‌توان سازماندهی کرد و به هدف‌های مشترک دست یافت. زیربنای این دیدگاه را تشکیل می‌دهد.

دولت آرمانی اخلاقی، وسیله‌ای در خدمت ارادۀ عمومی تلقی می‌شود. دولت‌گرایی یا استاتیسم کاملا در نقطۀ مقابل آنارشیسم است. در آنارشیسم فرض بر این است که انسان‌ها در غیاب منبع اقتداری به نام دولت نیز می‌توانند همکاری جمعی مطلوبی داشته باشند و به زندگی خودشان سامان دهند. اما دولت‌گرایی مخالف چنین ایده‌ای است.

دولت‌گرایی در سیاست‌های حکومت که زندگی اقتصادی را تنظیم و کنترل می‌کند به روشنی دیده می‌شود. این سیاست‌ها از ملی کردنِ گزینشی و مدیریت اقتصادی (که گاه هدایت خوانده می‌شود) گرفته تا کورپوراتیسم (در هر دو شکل لیبرالی و فاشیستی) و جمع‌گرایی به شیوۀ شوروی را در بر می‌گیرد.

جمع‌گرایی در واقع حد اعلای دولت‌گرایی است. در مارکسیسم، چنانکه گفتیم، دولت‌گرایی ناشی از نگاه مثبت به دولت بود؛ نگاهی که مارکس و انگلس نداشتند. مارکس اصولا دولت را همانند دین و سرمایه، پدیده‌ای منفی می‌دانست که نهایتا باید از بین برود. غایت اندیشۀ مارکس، سرشتی آنارشیستی داشت چراکه بی‌دولتی را تجویز می‌کرد.

اما مارکسیست‌هایی که توانستند حکومت تشکیل دهند، نه تنها دولت را از بین نبردند، بلکه دولت‌هایی فراگیر یا توتالیتر تشکیل دادند که بر همۀ حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه سلطۀ کم‌نظیری داشت؛ سلطه‌ای که در تاریخ بشر فقط در نازیسم و تا حدی هم کاتولیسیسم عصر قرون وسطی مشاهده شده. بنابراین collectivism یا جمع‌گرایی در قبال نهاد دولت را می‌توان راهی به سوی توتالیتاریسم نیز دانست.

در زندگی شخصی و اجتماعی (و نه در مقام تعیین ماهیت دولت)، جمع‌گرایی البته در برابر فردگرایی قرار می‌گیرد و لزوما پدیده‌ای منفی نیست. یعنی در بسیاری از موارد، جمع‌گرایی بر فردگرایی ارجحیت پیدا می‌کند و اصولا زمینه‌ساز همکاری بین افراد است. بنابراین جمع‌گرایی اگر رقم‌زنندۀ ماهیت و کیفیت دولت نباشد، پدیده‌ای مذموم نیست.

دولت‌های جمع‌گرا اگرچه مارکسیست بودند ولی برخلاف نظر مارکس، محصول خوش‌بینی به نهاد دولت بودند. ضمنا این دولت‌ها برخلاف غایت اندیشۀ مارکس، خودشان را نهادی موقت و نهایتا زائد در زندگی بشر نمی‌دانستند؛ چراکه اصولا با این فرض تاسیس و فربه شده بودند که بهترین نوع همکاری جمعی انسان‌ها تحت کنترل و هدایت دولت امکان‌پذیر است.

با چنین نگاهی به نهاد دولت، دلیلی برای اعتقاد به اضمحلال و انحلال نهاد دولت به عنوان نشانۀ سعادت و آزادی انسان وجود ندارد و دولت نه تنها شر ضروری نیست، بلکه خیر ضروری است.

 

 

کانال عصر ایران در تلگرام