واقعیت‌هایی از جنگ که «صیاد» شکار کرد/ «شاتر دوربین» شخصیت دارد
تاریخ انتشار: ۱۵ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۵۴۴۴۱۵
خبرگزاری مهر- سرویس هنر- آزاده فضلی: این روزها نمایشگاهی از عکس‌های محمد صیاد هنرمند پیشکسوت عکاسی در مرکز «نبشی» برقرار است. نمایشگاهی که روایتگر عکس‌های خبری و مستند این هنرمند از روزهای دفاع مقدس، جنگ هشت ساله تحمیلی و عزیمت از تهران به دل شهرهای جنگ‌زده و خط مقدم است.
این نمایشگاه دومین بخش از نمایشگاه «عکس از م.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این دو نمایشگاه که به وقایع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس اختصاص دارد، پس از نمایشگاه «اقلیم حیرانی» که روایت رنج آوارگان و کوچ‌کنندگان کرد عراقی و پناه‌شان به خاک ایران در دوران اعمال فشار حکومت صدام بر آن‌ها بود، برپا شده است.
این نمایشگاه به ارائه چندصد عکس با توضیح ضمیمه‌شده به تصویر می‌پردازد که آن سال‌ها برای ارائه و ارسال به خبرگزاری‌های سی.پی. (کانادین‌پرس) ثبت و آماده می‌شد.
در کنار این شیوه نمایش، تعدادی عکس در ابعاد بزرگ، لحظه‌های ناب و قابل تأمل این دوران را به تصویر کشیده‌اند. عکس‌های دوران جنگ تحمیلی از زندگی روزمره مردم ایران در هنگام جنگ آغاز می‌شود و فضای جبهه و خط مقدم، ویرانی‌ها، مقاومت خرمشهر و اهواز، بمباران‌های شهری و لحظه‌های حماسی و تراژیک را به نمایش می‌گذارد. بخشی از عکس‌ها نیز جسورانه به ضمیر جنگ و خط مقدم و صحنه‌های بمباران شیمیایی غیرنظامیان و بخش دیگر شانه به شانه مردم در میان صفوف آوارگان غیرنظامی و راهپیمایی‌های حامی رزمندگان را نمایش می‌دهد.
«شاتر» شخصیت دارد
ویژگی بارز این عکس‌ها، بازتاب وفادارانه واقعیت هر رویداد به دور از نگاه جانبدارانه و صحنه‌پردازی شده است، چراکه محمد صیاد معتقد است شاتر شخصیت دارد و عکاس خبری باید هر بار شاتر ش را با شرافت کامل فشار دهد تا شخصیت شاتر حفظ شود.
محمد صیاد هنرمند عکاس پیشکسوت و عضو انجمن عکاسان مطبوعات ایران در گفتگو با خبرنگار مهر درباره به نمایش گذاشتن آرشیوی از عکس‌های مرتبط با انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بیان کرد: در ابتدا باید بگویم که تمایلی برای برپایی نمایشگاه عکس‌هایم نداشتم اما با اصرار فرهاد سلیمانی، سیدعباس میرهاشمی، سیف الله صمدیان و دوستان دیگر قبول کردم تا نمایشگاهی از تمامی آثارم در آن سال‌ها برگزار شود. عکس‌ها را در سه بخش آوارگان غیرنظامی کرد، انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی و دفاع مقدس به نمایش گذاشتم.
وی درباره سختی‌های عکاسی آنالوگ در شرایط بحرانی چون جنگ تحمیلی در مقایسه با عکاسی دیجیتال، توضیح داد: عکاسی در سال‌های گذشته، سختی‌های خاص خودش را داشت؛ دوران انقلاب اسلامی، تعداد انگشت شمار عکاس خبری حضور داشتند و وضعیت در دوران جنگ تحمیلی هم به همین منوال بود البته برخی عکاس‌ها در جنگ بودند که وابسته به روزنامه‌ها، ارگان‌ها و نهادها بودند که خیلی راحت‌تر از ما که عکاس آزاد محسوب می‌شدیم، کار می‌کردند؛ از این جهت که هم امکانات در اختیار داشتند و هم رفت و آمد و ارسال عکس‌هایشان بدون دغدغه. همچنین ما برای حضور در منطقه باید مجوز می‌گرفتیم که گاهی این مجوز به ما داده نمی‌شد اما خیلی مواقع شده بود که برای حضور این دوستان مانعی وجود نداشت.
نگاه بی‌طرفانه و شخصی یک عکاس، باید بر کارش حاکم باشد اما امروزه با وجود دوربین‌های دیجیتال، وضعیت عکاسی به گونه‌ای شده که عکس‌ها از یک واقعه و رویداد، یکسان شده است صیاد تاکید کرد: البته امثال من و محسن شاندیز، با وجود مشکلات بسیار کار خودمان را انجام می‌دادیم و عکاسی می‌کردیم و دست خالی برنمی‌گشتیم.
وی با اشاره به اینکه نگاه یک عکاس باید به وقایع، بی‌طرفانه و خاص خودش باشد، گفت: نگاه بی‌طرفانه و شخصی یک عکاس، باید بر کارش حاکم باشد اما امروزه با وجود دوربین‌های دیجیتال، وضعیت عکاسی به گونه‌ای شده که عکس‌ها از یک واقعه و رویداد، یکسان شده است. این موضوع به نوع نگاه هر عکاس بر می‌گردد که باید بر کارش حاکم باشد وگرنه همه عکس‌ها از یک رویداد، تکراری می‌شود.
صیاد افزود: یک بحث دیگر این است که برای اتفاقات و مراسم خاص، عموماً عکاس‌های خبری اجازه عکاسی ندارند و عکس‌ها از این اتفاق خاص، در اختیار رسانه‌ها قرار می‌گیرد که این موضوع به نظر من، نوعی آسیب به حساب می‌آید.
این عکاس خبری پیشکسوت به عکاسی از نشست‌های خبری به عنوان سوژه‌های ثابت عکاسی اشاره کرد و افزود: در نشست‌های خبری که افراد نشسته‌اند و فقط صحبت می‌کنند، عکاس‌ها باید از حرکات دست، صورت و قابلیت‌هایی که ممکن است توسط سوژه‌ها ایجاد شود، بهره گیرند و عکس‌های متفاوتی ثبت کنند.
وی در پاسخ به اینکه کدام بخش از عکس‌های نمایشگاهش را دوست دارد، گفت: همه عکس‌ها برایم مثل بچه‌هایم هستند و برای ثبت همه آن‌ها به یک اندازه زحمت کشیدم و همه را به یک اندازه دوست دارم. شاید اغراق باشد اما عکس‌هایم را حتی از بچه‌هایم بیشتر دوست دارم چون برای آن‌ها زحمت کشیدم، اما در طول هشت سال جنگ، حتی خبر نداشتم بچه‌ام کلاس چندم است!
صیاد در پایان درباره ویژگی‌های یک سوژه برای اینکه توسط او به عنوان عکاس ثبت شود، بیان کرد: «شاتر» شخصیت دارد و یک عکاس خبری باید شخصیت «شاتر» را حفظ کند. عکاسی مثل عاشقی است و عکاس باید از جان و دل مایه بگذارد، به همین دلیل همان لحظه که عاشق سوژه‌ای می‌شدم آن را ثبت می‌کردم. من در طول هشت ساله جنگ تحمیلی، ۴۴۰ فریم عکس از مناطق جنگی مخابره کردم که شامل وقایع جنگ، اعزام رزمندگان، آزادی اسرا و … بود که نگاتیو این عکس‌ها الان در دسترسم نیست.
محمد صیادصبور (متولد ۱۳۲۶، بندرانزلی، ایران) یا «م. صیاد» آن‌گونه که پشت عکس‌هایش مُهر می‌زند، از پیشکسوتان عکاسی خبری در ایران است. از سال ۱۳۴۸ وارد کانون خبرنگاران شد و فعالیت حرفه‌ای خود را آغاز کرد. در سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ با روزنامه آیندگان در بخش‌های سیاسی، ورزشی و اجتماعی همکاری کرد و در آستانه‌ی انقلاب، همکاری خود را با خبرگزاری آسوشیتدپرس آغاز کرد که تا سال ۱۳۸۰ ادامه یافت. صیاد از همان آغاز جنگ به صورت مستمر برای تهیه عکس و ارسال آن به جبهه‌ها می‌رفت.
عکس‌های مربوط به دوران انقلاب و جنگ محمد صیاد در کتاب‌های مختلفی به چاپ رسیده است. صیاد در سال ۱۳۵۹ به خاطر عکس‌های مربوط به شکست نیروهای دلتا در عملیات طبس موفق به دریافت جایزه‌ای برای بهترین عکاس خبری خاورمیانه خبرگزاری‌ای.پی. (اسوشیتدپرس) شد. او در حال حاضر عضو انجمن عکاسان مطبوعات ایران است و در تهران زندگی و کار می‌کند.
کد خبر 5041186منبع: مهر
کلیدواژه: محمد صیاد جنگ تحمیلی سیف الله صمدیان دفاع مقدس عکاسی چهل سالگی دفاع مقدس تئاتر ایران چهل سالگی دفاع مقدس برنامه تلویزیونی اربعین 99 شبکه پنج سیما فیلم سینمایی فیلم مستند موسیقی ایرانی حضور هنر ایران در جهان کارگردان تئاتر سینمای مستند برنامه رادیویی شبکه سه سیما ویروس کرونا انقلاب اسلامی جنگ تحمیلی دفاع مقدس محمد صیاد عکاس خبری عکس ها عکس ها یک عکاس سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۵۴۴۴۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا باید انسان در «عکس‌های منظره» باشد؟
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از ایفوتوزاین، سوالی که معمولاً درمورد عکاسی از مناظر مطرح می‌شود این است که آیا بایستی از حضور انسان در عکس‌ها استفاده کرد یا نه.
ما در این مقاله‌ی کوتاه به سه نکته‌ی مهم دراین مورد اشاره می کنیم تا اگر باری دیگر به عکاسی منظره پرداختید، حضور انسان در آن، مدیریت شود.
1- انتخاب اولویت در عکاسی منظره
هنگام عکاسی از مناظری که انسان یا انسان‌هایی در آن وجود دارد، بایستی این مورد را مدنظر قرار داد که حضور انسان، تأکید را از سوژه اصلی که همانا منظره است برندارد. در غیر این صورت، عکس شما از یک منظره زیبا تبدیل به یک عکس پرتره محیطی خواهد شد. نکته‌ای که در این زمینه حائز اهمیت است، حس طبیعی انسان‌ها در مواجهه با طبیعت است. از این بابت، تلاش کنید حس طبیعی آن‌ها را در لحظه عکاسی، تغییر نداده و وجود دوربین، مؤذب‌شان نکرده است.
2- ایجاد ارتباط معنایی مؤثر
عکاسی از یک جنگل یا یک منظره کوهستانی می‌تواند بسیار لذت‌بخش و الهام‌بخش باشد، اما اگر بتوانید هوشمندانه، انسان را به عکس‌تان اضافه کنید، بیننده می‌تواند با تصویر، ارتباط بصری بهتری برقرار کرده و باعث پرورش حس خیال‌پردازی او شود. عکاسی از غروب خورشید همراه با زوجی که در یک طرف کادر قرار گرفته‌اند، می‌تواند ماجرای احساسی زیبایی را شکل دهد، یا نمایش یک صخره‌نورد در کنار یک صخره عظیم می‌تواند احساسی کاملاً متفاوت را در بیننده ایجاد کند.
3- نمایش مقیاس بهتر
وجود انسان در عکس منظره می‌تواند به درک بهتر مقیاس عناصر آن کمک کند. برای مثال، پس‌زمینه‌ای از کوه‌های سر به فلک کشیده در مقایسه با انسان، می‌تواند سازه‌های عظیمی را به تصویر بکشد که در صورت عدم وجود انسان، قابل تصور نیست و نیز ابعاد دریاچه‌ای که یک مرد ماهیگیر در کنار آن مشغول ماهیگیری است، بهتر درک خواهد شد.
ترجمه از هادی دهقان‌پور
انتهای پیام/
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود