کارزار «شکست خورده» اعمال فشار حداکثری ترامپ
تاریخ انتشار: ۱۵ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۵۵۰۵۶۸
ساعت 24-اگر یک کلمه برای خلاصه کردن کارزار اعمال فشار حداکثری دولت دونالد ترامپ علیه ایران وجود داشته باشد، «شکست» است. استراتژی دو سال و نیم تحت فشار قرار دادن اقتصاد ایران نتیجه ای دقیقا عکس پیش بینی طرفداران آن داشت. رهبری سیاسی ایران تسلیم نشد و در عوض، کارزار مقاومت حداکثری را به اجرا گذاشت.
اگر یک کلمه برای خلاصه کردن کارزار اعمال فشار حداکثری دولت دونالد ترامپ علیه ایران وجود داشته باشد، «شکست» است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پیدایش کارزار اعمال فشار حداکثری توسط جان بولتون، مشاور پیشین امنیت ملی، و اندیشکده های جنگ طلبی مانند بنیاد دفاع از دموکراسی ها بر اساس روایتی ساده انگارانه اما جذاب رخ داد: جمهوری اسلامی ایران طرح های بزرگی در مورد خاورمیانه دارد که از نمونه آنها می توان به نوعی استعمار قرن بیست و یکمی اشاره کرد که کل منطقه را در بر خواهد گرفت. از آنجایی که نهادهای اطلاعاتی و امنیتی ایالات متحده از پیش در چنین توهمی به سر می بردند، قانع کردن دولت به اقدام علیه ایران کار چندان دشواری نبود. فرضیه اصلی نظریه اعمال فشار حداکثری هم به همان اندازه کم عمق و وسوسه انگیز بود: تحریم اقتصاد ایران و اعمال محدودیت های گسترده سبب خواهد شد که جمهوری اسلامی چاره ای غیر از حضور ملتمسانه پای میز مذاکره و گفت و گو درباره یک توافق جدید با شرایط دلخواه آمریکا نداشته باشد.
با این حال، دولت ایران که به خوبی می دانست پذیرش خواسته های ایالات متحده به معنای آسیب پذیری آتی در برابر روش های مشابه خواهد بود، بر مواضع اصلی خود ایستادگی کرد: اگر ایالات متحده می خواهد درباره یک توافق بزرگ تر و بهتر صحبت کند، باید مجددا به برجام اصلی بپیوندد و خسارات وارده به ایران را جبران کند. همانطور که انتظار می رود، دولت ترامپ خواسته های تهران را پوچ و توهین آمیز می داند. در حقیقت، کاخ سفید و وزارت امور خارجه و خزانه داری به طور فعال در حال گفت و گو درباره فهرست سیاهی از آنچه از کل بخش مالی ایران باقی مانده، و قطع کامل ارتباط آن با جامعه بین المللی بوده اند.
واشنگتن و تهران در یک بن بست گرفتار شده اند و هر دو طرف دیگر را دشمن منافع خود می دانند. چشم انداز هرگونه مذاکره ای در چنین فضای مسمومی تیره و تار است. و به رغم آنکه جو بایدن، نامزد دموکرات ریاست جمهوری، وعده داده در صورت پیروزی در انتخابات به توافق ایران و میز مذاکره برمی گردد، بعید است که دستگاه سیاسی ایران چنین پیشنهادی را بدون یک سری تضمین های ایالات متحده بپذیرد.
در همین حال، طرفداران اعمال فشار حداکثری همچنان همان مباحثات پیشین را مطرح می کنند: اگر شما آقای رئیس جمهور در استفاده از ابزارهای مالی در اختیار خزانه داری صبر و خلاقیت به خرج دهید، سرانجام زمانی فرا می رسد که رهبری ایران پرچم سفید را بلند خواهد کرد.
امثال مارک دوبوویتز درباره مشکلات اقتصادی ایران اشتباه نمی کنند. ایران آشکارا به واسطه تحریم ها فلج شده است. آخرین گزارش سه ماهه بانک جهانی درباره اقتصاد ایران حاکی از کاهش 30 درصدی صادرات ایران در سال های 2019 و 2020 است. صندوق بین المللی پول پیش بینی می کند ایران تا پایان سال جاری 6 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را از دست بدهد. صنعت نفت ایران با کاهش صادرات نفت خام از 2.5 میلیون بشکه در روز در ماه مه 2019 به 400 هزار بشکه در روز در ماه جاری مواجه بوده است. حتی حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، هم اذعان داشته که تحریم ها تا چه اندازه مخرب بود اند. او 26 سپتامبر گفت اقتصاد ایران از زمان خروج آمریکا از توافق هسته ای و اعمال مجدد تحریم ها تاکنون 150 میلیارد دلار ضرر کرده است.
با این حال، به رغم همه این مشکلات ایران مقاومت نشان داده است. در حقیقت، ایران اهرم فشار خود در مذاکرات احتمالی آتی را با افزایش ده برابری ذخایر اورانیوم غنی شده تقویت کرد است. تنها دستاورد سیاست ایالات متحده تاکنون این بوده که ایران در رابطه با زمان و مکان استفاده از نیروی نظامی تهاجمی تر شده، جناح اصول گرای افراطی در ایران قدرت بیشتری در تهران به دست آورده، شمار موشک ها و خمپاره هایی که منافع و مواضع آمریکا را هدف می گیرند، افزایش یافته و مردم ایران که برای دستیابی به امکانات پزشکی و دارو به زحمت افتاده اند، خشمگین تر از همیشه هستند. هیچ یک از اینها را نمی توان «موفقیت» خواند.
روابط ایالات متحده و ایران احتمالا پیش از بهتر شدن، بدتر خواهد شد. با این حال، اگر دو طرف در انجام وظیفه خود در کاهش تنش ها کوتاهی کنند، هر گونه بهبود در روابط توهمی بیش نخواهد بود. برای ایران، این وظیفه به معنای کنترل و هماهنگی با یگان های شبه نظامی شیعه در عراق و ادامه موافقت با فعالیت بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی است. برای ایالات متحده، این وظیفه رسیدن به این درک است که اعمال فشار حداکثری یک اشتباه فاجعه بار بوده و تنها گزینه، مذاکرات همه جانبه است.
دیپلماسی ایرانی
منبع: ساعت24
کلیدواژه: اعمال فشار حداکثری اقتصاد ایران ایالات متحده
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۵۵۰۵۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مقایسه اقتصاد چین با ایالات متحده در بخش های مختلف
رشد اقتصادی آمریکا و چین کمتر از پیش‌بینی ها در سه ماهه اول سال ۲۰۲۴ بوده است.
به گزارش روزیاتو، رشد اقتصادی ایالات متحده در بحبوحه افزایش فشار تورم کاهش یافته، اما نرخ بیکاری در این کشور همچنان پایین است. در همین حال، نشانه‌هایی از رشد اقتصاد چین در بخش‌های مختلف دیده می شود که در ماه مارس رشد چندانی نداشتند.
چشم‌انداز اقتصادی این دو کشور از زمان پایان دوره همه‌گیری کووید-۱۹ متفاوت بوده است.
ایالات متحده انعطاف‌پذیری اقتصادی خود را به دلیل هزینه های مصرف‌کننده و بازار کار قوی و پویا نشان داده است.
اما چین به دلیل بحران در بخش املاک، سرمایه‌گذاری خارجی متزلزل و اعتماد ضعیف مصرف‌کننده تحت فشار قرار گرفته است.
اقتصاد ایالات متحده در سال گذشته به دلیل وضعیت بازار کار مناسب و افزایش مخارج مصرف‌کننده، با نرخ رشد تولید ناخالص داخلی ۲.۵ درصدی، سریعتر از حد انتظار رشد کرد.
با این حال، در سه ماهه اول سال جاری میلادی، اقتصاد این کشور تنها ۱.۶ درصد نسبت به سال قبل رشد کرده که کمتر از رشد ۲.۴ درصدی پیش‌بینی‌شده توسط وال‌استریت بود.
این رقم در بحبوحه افزایش تورم و کاهش هزینه های عمومی و دولتی، کمترین نرخ رشد در دو سال اخیر بوده است.
جفری روچ، اقتصاددان ارشد LPL Financial در مصاحبه ای با سی‌ان‌بی‌سی گفته است:
احتمالاً اقتصاد آمریکا در سه‌ماهه‌های بعدی رشد کمتری خواهد داشت، زیرا میزان هزینه مصرف‌کنندگان افت کرده و به همین دلیل، سرعت رشد اقتصادی کمتر می شود.
در حالی که تورم نرخ پس‌انداز را پایین آورده و فشار بر مصرف‌کنندگان را افزایش می‌دهد، روچ انتظار دارد که در اواخر سال ۲۰۲۴ با کاهش کلی تقاضا، تورم نیز کاهش یابد.
بازار کار قوی همچنان اقتصاد ایالات متحده را تقویت می کند. وزارت کار این کشور نرخ بیکاری را ۳.۸ درصد گزارش کرده که از ماه اوت در محدوده ۳.۷ درصد تا ۳.۹ درصدی باقی مانده است.
صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی کرده که ایالات متحده با رشد تولید ناخالص داخلی ۲.۷ درصدی به پایان سال برسد و نرخ بیکاری در سال ۲۰۲۴ به ۴ درصد افزایش یابد.
در همین حال، چین، دومین اقتصاد بزرگ جهان، رشد سالانه ۵.۳ درصدی را در دوره ژانویه تا مارس ثبت کرده که ۰.۶ درصد بیشتر از پیش‌بینی تحلیلگران در نظرسنجی رویترز بوده است.
اداره ملی آمار چین اعلام کرد که اقتصاد این کشور در سال ۲۰۲۳ به میزان ۵.۲ درصد رشد کرده و به هدف «حدود ۵ درصدی» خود رسیده است؛ هدفی که شورای دولتی شبه کابینه چین مجدداً برای سال ۲۰۲۴ تعیین کرد.
با این حال، نگاه دقیق تر به داده های سه ماهه اول سال ۲۰۲۴ نشان می دهد که رشد اقتصادی چین در چندین بخش، از جمله بخش صادرات، عمدتاً در دو ماه اول اتفاق افتاده است. این موضوع، سؤالاتی را درباره بازیابی اقتصادی چین پس از شیوع ویروس کرونا ایجاد کرده است.
نرخ بیکاری چین در سه ماهه اول سال جاری میلادی به طور متوسط ۵.۲ درصد بوده که در امتداد روند ۵ تا ۵.۳ درصدی از اوایل سال ۲۰۲۳ ادامه داشته است.
چین میانگین بیکاری سه ماهه خود را با محاسبه درصد افراد بیکار نسبت به مجموع افراد بیکار و شاغل اعلام می کند. قابل ذکر است که دولت این کشور، کسانی که در مناطق روستایی زندگی می کنند که حدود یک سوم جمعیت چین را تشکیل می دهند را از گزارش های خود حذف می کند.
صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی کرده که چین به هدفش نرسد و شاهد رشد اقتصادی ۴.۶ درصدی در سال جاری و نرخ بیکاری کلی ۵.۱ درصدی باشد.
بسیاری از کارشناسان، از جمله لی کچیانگ، نسبت به قابل اعتماد بودن آمار رشد اقتصادی چین ابراز تردید کرده اند.
جورج مگنوس، اقتصاددان دانشگاه آکسفورد، در پاسخ به این سوال که آیا اقتصاد در حال سرد شدن چین همچنان می تواند در سال های آینده از ایالات متحده پیشی بگیرد، گفت که از سال ۲۰۲۰ شکاف میان تولید ناخالص داخلی ایالات متحده و چین از حدود ۵ تریلیون دلار به ۱۰ تریلیون دلار افزایش یافته است.
تولید ناخالص داخلی اسمی ایالات متحده با نرخ مرکب حدود ۶.۷۵ درصد و چین ۶ درصد رشد کرده است. اگر این روند ادامه پیدا کند، چین هرگز به ایالات متحده نخواهد رسید.
تولید ناخالص داخلی اسمی، ارزش کل کالاها و خدمات در اقتصاد یک کشور را با قیمت های فعلی بازار، بدون تعدیل تورم اندازه‌گیری می کند.
در بحبوحه تداوم فراز و فرودهای اقتصادی در چین، از جمله کاهش تورم، پنجره ای که در آن ممکن است وضعیت اقتصادی این کشور به ایالات متحده برسد، در حال بسته شدن است.
با این حال، چندین صنعت که چین در آنها پیشرو است، در سه ماهه گذشته رشد قابل توجهی داشته اند. به عنوان مثال، تولید ایستگاه های شارژ خودروهای الکتریکی ۴۱.۷ درصد و تولید قطعات الکتریکی ۳۹.۵ درصد افزایش یافته است. مگنوس در این باره گفته است:
مقامات پکن ادعا می کنند که «نیروهای مولد جدید» به جای املاک و زیرساخت‌ها، در افزایش رشد ناخالص داخلی نقش بیشتری ایفا خواهند کرد. اما من فکر می کنم که این یک رویا است. جزایری از برتری‌های فناورانه در دریایی از مشکلات اقتصادی کلان، بهترین توصیف برای این شرایط است.
داده های موسسات مالی برتر نشان می دهند که شکاف میان دو اقتصاد بزرگ جهان در سال گذشته بیشتر شده است. اقتصاد چین به اندازه دو سوم اقتصاد رقیب ژئوپلیتیکی خود بوده که نسبت به ۷۰ درصد در سال ۲۰۲۲ و ۷۶ درصد در سال ۲۰۲۱ کاهش داشته است.
کانال عصر ایران در تلگرام
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند