چند نکته مهم پیرامون سیره تربیتی و سبک زندگی «امام حسن مجتبی (ع)»
تاریخ انتشار: ۲۵ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۶۵۶۳۱۷
یک کارشناس علوم قرآنی گفت: «امام حسن مجتبی (ع)» بر اساس مصالح عامه عمل کردهاند به این معنا که ایشان توانستند بدون گذر از زمان و تخطی از اصول شرعی و الهی فضا را برای حرکت و توسعه دین اسلام فراهم کنند. مهدی فرضی در گفتوگو با خبرگزاری میزان پیرامون سبک زندگی «امام حسن مجتبی (ع)» گفت: بررسی سبک زندگی «امام حسن مجتبی (ع)» بیانگر دو رویکرد است رویکردهایی که در حوزه سیاسی و زندگی فردی ایشان طبقه بندی میشود، روایات موجود نشان میدهد در حوزه توجه به معیشت مردم «امام حسن مجتبی (ع)» چه رویکردی مهمی را در پیش گرفته بودند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی در همین رابطه اظهار کرد: «امام حسن مجتبی (ع)» با تکیه بر جریان الهی و معنوی رابطهای استوار شده بر تعامل را رقم زدند زمانی که معاویه تلاش داشت با ظاهر سازی و عوام فریبی، پشت نقاب اسلام حرکت کند «امام حسن مجتبی (ع)» رویکردی مشخص در پیش گرفتند، ایشان تلاش داشتند بدون جنگ و خونریزی مسلمانان آموزههای دینی و اصول اسلام ناب محمدی را به اجرا در آورند و این امر امکان پذیر نبود مگر با قبول توافقنامهای که مفادش را خود ایشان برنامه ریزی و برای پذیرشش از سوی دشمن بر آن پافشاری کردند این اصول چنانچه به مرحله اجرای میرسید قطعا تعالی را برای جامعه آن روزگار در بر داشت، اما چنین اتفاقی رخ نداد. این کارشناس علوم قرآنی پیرامون رخدادهای زمان «امام حسن مجتبی (ع)» ابراز کرد: معاویه از شرع و معنویت به عنوان سپر برای حضور خود در صدر حکومت استفاده و با تمام توان بسیاری از مبانی دین اسلام را نابود کرد، در این فضای پرتقابل «امام حسن مجتبی (ع)» اراده خود را با توافقنامه به اجرا گذاشتند و این رویکردی ارزنده بود. وی تاکید کرد: رویکرد «امام حسن مجتبی (ع)» چه از بعد اجتماعی و چه از بعد سیاسی ارزنده و آموزنده است لذا درپیش گرفتن این ابعاد در همه موارد با اهمیت است، «امام خمینی (ره)» نیز سیاستهایی همانند رویکرد «امام حسن مجتبی (ع)» برای همراهی و ارتقاء جهان اسلام در دنیا را مطرح میکردند لذا الگوپذیری از حرکت «امام حسن مجتبی (ع)» حتی در بعد بزرگ کشوری مهم و قابل توجه است موضوعی که مقام معظم رهبری نیز بر آن تاکید داشتهاند. ***الگوبرداری و الگوسازی از دو رویکرد امام دوم شیعیان فرضی الگو برداری از «ائمه اطهار (ع)» را مورد تاکید قرار داد و ابراز کرد: الگوبرداری از «ائمه معصومین (ع)» و توجه به سیرههای سیاسی و رفتاری آنها همچنین در پیش گرفتن رویکرد آنان بسیار مهم است همانگونه که در آیه ۲۱ سوره احزاب آمده است: «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا، البته شما را به رسول خدا چه در صبر و مقاومت با دشمن و چه دیگر اوصاف و افعال نیکو اقتدایی نیکوست، برای آن کس که به ثواب خدا و روز قیامت امیدوار باشد و یاد خدا بسیار کند» این رویکرد مسیر سعادت را به ما نشان میدهد و موفقیتها را یادآوری میکند لذا جریان الگوگیری و الگوپردازی امری قابل توجه است، زیرا چه جبهه حق و چه جبهه باطل آن را مد نظر دارند. وی پیرامون جلوگیری از خاکسپاری «امام حسن مجتبی (ع)» در کنار «پیامبراکرم (ص)» اظهار کرد: «پیامبراکرم (ص)» همواره به عنوان الگویی ارزنده و مهم در جامعه و حکومت اسلامی شناخته میشوند نزدیکی هر فرد به ایشان احترام و توجه جامعه اسلامی را در بر خواهد داشت، محل خاکسپاری «امام حسن مجتبی (ع)» زمینه را برای توجه دوباره مردم به عظمت این امام بزرگوار و «ائمه اطهار (ع)» بار دیگر فراهم کرد، لذا برای جلوگیری از تشکیل این دایره قدرت در «ائمه معصومین (ع)» از خاکسپاری «امام حسن مجتبی (ع)» در کنار «پیامبر (ص)» جلوگیری شد.
***مهمترین اعمال در شب و روز شهادت «امام حسن مجتبی (ع)» فرضی با اشاره یه مهمترین اعمال در شب و روز شهادت «امام حسن مجتبی (ع)» خاطرنشان کرد: غسل کردن و روزه گرفتن در شب شهادت «امام حسن مجتبی (ع)» فضیلت بسیار دارد در عین حال دادن صدقه در روز شهادت این امام بزرگوار بسیار مورد تاکید قرار گرفته است، همچنین نمازی برای سالروز شهادت «امام حسن مجتبی (ع)» بیان شده که در کتاب «جمال الاسبوع» به آن نیز اشاره شده است، نمازی دو رکعتی که در هر رکعت آن یک مرتبه سوره حمد و بیست و پنج مرتبه سوره توحید خوانده میشود. انتهای پیام/ برچسب ها: اخبار مذهبی شهادت امام حسن(ع)
منبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: اخبار مذهبی شهادت امام حسن ع امام حسن مجتبی امام بزرگوار روز شهادت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۶۵۶۳۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بودجه دولتی برای حوزههای علمیه | جمع مبلغ نهادهای فرهنگی و مذهبی ۶۷ هزار میلیارد تومان!
روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از تخصیص بودجه دولتی برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی پرداخت.
این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی بخش هزینههای لایحه بودجه کل کشور سال ۱۴۰۳ فهرستی از بودجههای پیشنهادی دولت برای نهادهای فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانهها منتشر شد که با اعتراضهائی همراه است.
اعتراضها عموماً بر این محورها متمرکز هستند که در شرایط دشوار اقتصادی کشور چرا به این نهادها بودجه تعلق میگیرد و یا چرا چنین مبالغ زیادی برای آنها پیشنهاد شده است؟ محور دیگر اعتراض نیز اینست که این نهادها تأثیر ملموسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجههائی به آنها منطقی نیست.
طبق آنچه در فهرست منتشرشده آمده، جمع مبلغ پیشنهادی برای نهادهای فرهنگی و مذهبی ۶۷۰ هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.
بدون اینکه درباره محورهای اعتراضات یادشده قضاوتی داشته باشیم، بر این نکته تأکید میکنیم که بعضی از نهادهائی که نامشان در فهرست آمده اصولاً وجودشان ضرورتی ندارد، بعضی دیگر از آنها خاصیتی ندارند، تعدادی نیز به میزان بودجهای که برای آنها پیشنهاد شده اثربخشی ندارند و در مورد حرم امام خمینی نیز همانطور که در سالهای گذشته بارها تذکر دادیم اصولاً اینهمه توسعه و خرجتراشی خلاف مشی خود امام است. باقی میماند بودجهای که برای حوزههای علمیه پیشنهاد شده که اشکال اساسی آن مربوط به استقلال روحانیت است.
در سالهای گذشته هنگامی که به تخصیص بودجه دولتی برای حوزههای علمیه و نهادهای مرتبط با آنها انتقاد میکردیم، بعضی از طلاب و علما در قالب گلایه به ما میگفتند مگر از وضع شدیداً فلاکتبار طلاب و روحانیین از نظر معیشت خبر ندارید که به بودجه مربوط به حوزههای علمیه اعتراض میکنید؟
جواب این بود و اکنون نیز اینست که میدانیم بسیاری از طلاب و فضلای حوزههای علمیه و حتی علمای شهرستانها با فقر و ناداری دست و پنجه نرم میکنند و تعداد زیادی از آنها بخش قابل توجهی از وقت خود را به کارهای خدماتی از قبیل پیک موتوری، مسافرکشی و تمیز کردن خانهها و شرکتها مشغولند تا بتوانند از عهده حداقل هزینه زندگی برآیند. با اینحال به دلایل متعدد معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی ارتزاق کند.
ممکن است افرادی به دلایل خاصی که دارند، اعتقادی به آنچه ما به عنوان دلایل متقن برای ضرورت اجتناب روحانیت از پذیرش بودجه دولتی مطرح میکنیم نداشته باشند. این، حق طبیعی آنهاست که اینگونه فکر کنند و از تخصیص بودجه دولتی به حوزههای علمیه دفاع نمایند. میبینیم که در عمل نیز تفکر آنها بر کشور حاکم است و متولیان امور به آنچه دیگران با نیت خیرخواهی و مصلحتاندیشی برای روحانیت میگویند اعتنائی نمیکنند و ترتیب اثر نمیدهند.
مهمترین دلیل برای این تفکر که حوزههای علمیه و دستگاههای مرتبط نباید از بودجه دولتی ارتزاق کنند اینست که وابسته شدنشان به بودجه دولتی آنها را به دولت و حکومت وابسته میکند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است از آن سلب مینماید.
هیچکس نمیتواند ادعا کند که روحانیت میتواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را هم حفظ کند. علت اینکه امام خمینی هرگز اجازه استفاده حوزههای علمیه از هیچ بودجهای غیر از آنچه مردم با طیب خاطر به آنها میدهند را ندادند، همین بود که آن را با استقلال روحانیت در تضاد میدانستند.
تجربه چند دهه اخیر نیز بر صحت نظر امام خمینی مهر تأیید گذاشته است. مراجع صاحبنام و ذینفوذی مانند مرحوم آیتالله فاضل لنکرانی و آیتالله صافی گلپایگانی نیز بر همین عقیده بودند و همین مسیر را ادامه دادند.
نکته دیگری که باید مورد توجه روحانیت قرار گیرد اینست که تنگناهای معیشتی در حال حاضر به آنها اختصاص ندارد. این، گرفتاری بزرگی است که دهها میلیون نفر از مردم کشورمان با آن دست و پنجه نرم میکنند. افتخار روحانیت در طول تاریخ این بود که مانند ضعیفترین اقشار جامعه زندگی میکرد و به همین دلیل، خودش محبوب و کلامش نافذ بود.
حالا هم باید مانند مردم عادی زندگی کند تا مردم پذیرایش باشند. مردم وقتی استقلال روحانیت را ببینند و احساس کنند که حامی آنها و زبان گویای آنهاست، حاضرند هرچه دارند را با روحانیت تقسیم کنند تا این نهاد باقی بماند و بتواند در مقاطع حساس در برابر ظلم و ناروا بایستد.
خوبست این را هم به عنوان نکته پایانی بگوئیم که بودجههای دریافتی حوزهها بیش از آنکه صرف طلاب نیازمند شود به پشتمیزنشینانی میرسد که حوزههای علمیه بدون آن میزها هم میتوانند ادامه حیات بدهند و چه بسا حیات بهتر. با توجه به این واقعیتها آیا بهتر نیست روحانیت خودش پیشقدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟