به نقل از «الف»

چرا ترامپ سخنان بایدن را در مناظره مدام قطع می کرد؟

تاریخ انتشار: ۹ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۸۰۲۸۸۶

به گزارش الف،"راج پرساد" روانپزشک برجسته مقیم لندن در مقاله ای برای "پایگاه خبری پراجکت سیندیکیت"، تحلیلی روانشناسانه از بی ادبی های انتخاباتی ترامپ ارائه کرده و آن را به نوعی یکی از راهبردهای انتخاباتی وی توصیف کرده است :

«کمیسیون مناظرات ریاست جمهوری آمریکا در جریان مناظره دوم دونالد ترامپ و جو بایدن، میکروفون های دو طرف را در مواقعی که زمان صحبت کردنِ آن ها به پایان رسیده بود، خاموش می کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این اقدام جهت جلوگیری از قطع کردن صحبت های هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری آمریکا توسط طرف مقابل انجام شد. این اقدام کمیسیون مناظرات ریاست جمهوری آمریکا، در واکنش به اقدام مکرر ترامپ در قطع سخنان جو بایدن در جریان مناظره نخست دو طرف اتفاق افتاده است». 

با این حال، نباید از تحلیل این مساله گذشت که یک منطق روانشناسانه قوی، در پسِ تاکتیک ترامپ مبنی بر بی ادبی به بایدن و قطع سخنان وی وجود دارد. آیا ترامپ و بایدن از این تاکتیک می توانستند به نحوی بهره ببرند که برتری آن ها به طرف مقابل دیکته شود؟ 

اقدام کمیسیون مناظران ریاست جمهوری آمریکا مبنی بر استفاده از فناوری جهت جلوگیری از اقدام نامزدهای انتخاباتی آمریکا در قطع کردن سخنان یکدیگر، مبین این حقیقت است که این تاکتیک، مساله ای به مراتب قدرتمند تر و اساسی تر از آن چیزی است که بسیاری ممکن است آن را تصور کنند. استراتژیست های سرشناس در هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات، امکان دارد که این تاکتیک(قطع کردن سخنان طرف مقابل) را به مثابه یک راهبرد کارآمد ارزیابی کنند. در این نقطه باید این سوال را مطرح کرد: آن ها چه چیزهایی می دانند که ما نمی دانیم؟ 

پژوهش های روانشناسی که دربرگیرنده تجربیات علمی نیز هستند دریافته اند که انسان ها، آن هایی را که حرف دیگران را قطع می کنند، تواناتر، با اعتماد به نفس تر، و قانع کننده تر، تحلیل و ارزیابی می کنند. با این حال، اتخاذ این رویکرد از سوی هر فرد، چندان هم بی هزینه نیست زیرا انسان هایی که سخنان دیگران را قطع می‌کنند، کمتر از دیگران، دوست داشتنی و یا جذاب به نظر می رسند. 

در بحبوحه شیوع گسترده ویروس کرونا در آمریکا، بسیاری از رای دهندگان امکان دارد که مایل باشند تا به یک فرد قاطع رای دهند و چندان به اینکه وی دوست داشتنی است یا خیر، اهمیت نمی دهند. تبعات و پیامدهای روانشناسانه قطع کردنِ سخنان دیگر می تواند هم مثبت(زمانی که نشانه ای از قاطعیت و اعتماد به نفس باشد) و هم منفی(زمانیکه نشانه ای از بی ادبی تلقی گردد) باشد. جالب آنکه محققان دریافته اند که این مساله مخصوصا در مورد زنانی که سخنان دیگران را قطع می کنند، بیش از همه مصداق دارد. 

برخی پژوهش ها حکایت از این مساله دارند که مردان بیش از زنان، اقدام به قطع کردن صحبت های دیگران می‌کنند. برخی پژوهش های دیگر معتقدند که زنان بیشتر از مردان، هدف قطع شدن صحبت هایشان قرار می‌گیرند و مردان، صحبت های زنان را بیش از همتایان مَرد خود، قطع می کنند. با این حال، در مورد این مساله(قطع کردن صحبت های دیگران)، مولفه های زیادی ایفای نقش می کنند که مرتبط با ماهیت و زمانِ قطع کردن سخنان دیگران هستند. 

اَشکال مختلف قطع کردن صحبت های دیگران، آثار و نتایج متفاوتی را نیز با خود به دنبال خواهد داشت. ورود ناگهانی و عمیق به صحبت های دیگران، عمدتا معطوف به تغییر موضوع مورد بحث و جلوگیری از صحبت کردن دیگران است. ایجاد "وقفه های هم پوشان"، نوعی از قطع کردن سخنان دیگران است که زمانی اتفاق می افتد که فردی در حال پایان دادن به بیان یک نکته باشد. جالب است که حتی قطع کردن سخنان دیگران در شرایط سکوت نیز اتفاق می افتد. این پدیده زمانی اتفاق می افتد که یک فرد در حال صحبت است و ناگهان جمله ای را فراموش می کند و یا به دنبال جمله مناسب می گردد و درست در همین لحظه، رقیب وی وارد میدان می شود و از فرصت استفاده می کند و صحبت می کند و به نوعی، جو را در کنترل می گیرد. یک آزمایش روانشناسی که به بررسی آثار و تبعات اشکال مختلف قطع کردن سخنان دیگر پرداخته است اظهار می دارد که مخاطبان، عمدتا قطع کردن سخنان دیگران از روی نارضایتی  و عدم موافقت با صحبت های آن ها را(نظیر آنچه ترامپ در مناظرات انتخاباتی با بایدن به نمایش گذاشت) به مراتب مثبت تر از قطع کردن سخنان دیگر که با نیت تغییر موضوع انجام می شوند، ارزیابی می کنند. این احساس رضایت از قطع کردن سخنان دیگران در مخاطبان، حتی با وجود تمسک به این سیاست به طور مکرر، همچنان در آن ها(مخاطبان و افکار عمومی) مشاهده شده است. 

یک دلیل احتمالی برای این مساله این است که مخاطبان و افکار عمومی، قطع کردن سخنان دیگر که از روی عدم موافقت(با آن ها) انجام شود را به مراتب کاربردی و مفید تر از قطع کردن سخنان دیگر که با محوریت تغییر موضوع انجام شود، ارزیابی می کنند. به بیان دیگر، این یافته نشان می دهد که می توان سخنان دیگران را قطع کرد و برای آن توجیح قابل قبولی نیز ارائه کرد(حتی با عِلم به اینکه این عمل، بی ادبی است). 

با این همه، قطع کردن سخنان دیگران وقتی در جریان یک مناظره انتخاباتی و با هدف شکست دادن آن ها انجام شود، از یک منطق روانشناسانه بسیار قوی برخوردار است. برای مثال، اگر شما بدانید که رقیب شما مدام به دنبال قطع کردن سخنان شماست و می خواهد برای خود از این مساله یک دستاورد بسازد، بدون تردید با سرعت بیشتری اقدام به صحبت کردن می کنید. ترس از این مساله که یک نفر مدام در کمین است تا صحبت های شما را قطع کند و از آن برای خود یک دستاورد بسازد موجب خواهد شد تا دقت شما در صحبت کردن پایین بیاید و احتمال گاف دادن های شما، افزیش یابد. این مساله همچنین فشارهای روانی را هم بر شما افزایش می دهد. 

در زمینه تاکتیک های مرتبط با قطع کردن سخنان دیگر، حتی فردی که اقدام به استفاده از این تاکتیک می کند می تواند طرف مقابل را شگفت زده کند و بگوید که با وی موافق است. همین مساله موجب می شود تا دیگران سکوت کنند و فردی که اقدام به قطع کردن صحبت های دیگران می کند این فرصت را داشته باشد که بگوید آنچه وی با آن موافقت دارد، چیزی نیست که دیگران انتظار آن را داشتند. این افراد به نحو مشابه، اجازه صحبت کردن را به رقبای خود نمی دهند. آنچه ترامپ در جریان مناظرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا با قطع کردن صحبت های طرف مقابل از خود نشان داد، نوعی تلاش جهت به هم ریختن ساختار فکری طرف مقابل خود بود. ترامپ سعی داشت تا قدرت فکر کردنِ درست را از جو بایدن بگیرد و وی را وادار به انجام اشتباهاتی کند که می‌توانست تبعات وخیمی برای او به دنبال داشته باشد. درست بر همین اساس است که گفته می شود وقتی ترامپ در جریان مناظرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا سخنان بایدن را مدام قطع می کرد، به دنبال اهداف فراوانی بود و این مساله به خودی خود، از عقبه روانشناسانه بسیار قدرتمندی برخوردار بوده است. 

 ----------------------------------------

***نویسنده: راج پرساد، وی یک روانپزشک برجسته ساکن در لندن است. 

*لینک:  https://www.project-syndicate.org/commentary/psychology-of-donald-trump-debate-interruptions-by-raj-persaud-2020-10

 

منبع: الف

کلیدواژه: ریاست جمهوری آمریکا دیگران را قطع قطع می کنند طرف مقابل صحبت کردن بی ادبی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۸۰۲۸۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۸ نکته درباره‌ افکار و خطاهای شناختی/ چطور خشم خود را کنترل کنیم؟

همه انسان‌ها از استعداد لازم برای منفی فکرکردن برخوردارند. گرچه ممکن است بیماران مبتلا به بیماری‌های روان‌پزشکی یا کسانی که افسردگی، خشم، اضطراب، ترس وعشق را تجربه می‌کنند، در مقایسه با افراد عادی افکارغیرمنطقی و منفی بیشتری داشته باشند. 

افراد به‌هنجار و عادی نیز در موقعیت‌های خاص مانند زمانی که هیجان خاصی را تجربه می‌کنند، آمادگی تولید افکار منفی را دارند. بنابراین یکی از راه‌های به دام کشیدن افکار منفی، توجه به هیجانات است.

وقتی برانگیخته هستید یا زمانی که در حال گذر از مرحله‌ پیش از خشم به مرحله‌ خشم و پرخاشگری هستید، بدانید که «افکار برانگیزاننده» نقش کلیدی را بازی می‌کنند و کنترل خشم بدون مهار این افکار امکان پذیر نیست. از طرفی برانگیختگی و هیجان، در فرآیند پردازش اطلاعات تداخل ایجاد می‌کنند و سبب می‌شوند که فرد به گونه‌ای خاص فکر کند. سوگیری در پردازش اطلاعات که تحت تأثیر خطاهای شناختی است، نه تنها به خشم دامن می‌زند، بلکه فرد را از دسترسی به اطلاعات ناب نیز محروم می‌کند. اولین گام شناسایی خطاهای شناختی در فکر است. این خطاها عبارتند از:

۱- برچسب‌ها:

برچسب‌هایی مانند بی انصاف، گستاخ، احمق، سوء استفاده‌گر، رذل و... می‌توانند شما را خشمگین‌تر کنند و به همین دلیل واکنش‌های پرخاشگرانه‌ شدیدتری از خود نشان دهید. زیرا برچسب‌هایی که به دیگران می‌زنید، سبب می‌شود که دیگران را تحقیر یا سرزنش کنید و دقیقاً به خاطر همین برچسب‌ها، حق مسلم خود می‌دانید که آنها را بکوبید یا زیر سؤال ببرید. شما ممکن است حتی به خودتان برچسب‌هایی مانند از بدشانسی من است، آدمی ابله‌تر از من پیدا نکردند ، از بس ملاحظه کار هستم چنین دردسرهایی برای من پیش می‌آید بزنید.

حال وقتی به خود یا دیگری برچسب می‌زنید از خود بپرسید آیا کلی قضاوت نمی‌کنم؟ این برچسب مرا بیشتر عصبانی می‌کند یا آرام می‌کند؟ پاسخ دادن به این سؤالات می‌تواند به شما کمک کند تا برچسب زدن را متوقف کنید و برچسب ها را زیر سؤال ببرید. برای مثال ممکن است فردی در بسیاری از زمینه ها مسئولانه عمل کند اما در زمینه‌ی خاصی غیرمسئول باشد پس نمی‌توان به او برچسب کلی زد.

۲- قصد و عمد:

اگر کسی به شما وعده‌ای دهد و نتواند در زمان مقرر شده به وعده‌ی خود عمل کند، ممکن است دلایل زیادی برای این خلف وعده وجود داشته باشد اما اگر پیش خود فکر کنید که حتماً قصدی در کار بوده و فرد از روی عمد دست به چنین کاری زده است، خشمگین می‌شوید؛ زیرا احساس می‌کنید از شما سوء استفاده شده است. در این حالت نمره‌ی برانگیختگی شما در چند ثانیه از ۳ به ۱۰ می‌رسد و به سرعت به مرحله‌ی خشم و پرخاشگری می‌رسید، زیرا وقتی احساس کنید قربانی هستید و طرف به عمد خواسته است برای شما مشکلی ایجاد کند، تنها با تنبیه و حمله به طرف مقابل آتش خشم درون‌تان خاموش می‌شود. برای مثال، کسی گوشی تلفن را برنمی‌دارد و شما پیش خود می‌گویید: «عمداً گوشی را برنمی‌دارد و پاسخ تلفن مرا نمی‌دهد.»

۳- ذهن خوانی:

خواندن ذهن دیگران، عادت بیمارگونه‌ی بسیاری از انسان هاست. زمانی که هیجان خاصی را تجربه می‌کنیم، بیشتر از مواقع دیگر به ذهن خوانی دست می‌زنیم. وقتی اندکی برانگیخته هستید و میزان برانگیختگی شما به نمره‌ی ۳ یا ۴ رسیده است، تنها یک یا دو ذهن خوانی کافی است که به نقطه‌ی انفجار برسید. وقتی ذهن‌خوانی می‌کنید در مورد این که دیگران چه فکرهایی درباره شما دارند، پیش خودتان حدس‌هایی می‌زنید و سپس فرض را بر این می‌گذارید که این فرض‌ها درست است و دیگران در مورد شما این گونه فکر می‌کنند.

۴- فاجعه سازی:

فاجعه سازی از اتفاق پیش آمده یا عملکرد طرف مقابل می‌تواند شما را از نقطه‌ ۰ به نقطه  ۱۰ در مقیاس برانگیختگی برساند. فاجعه‌سازی اغلب در قالب جملات این وحشتناک است، فاجعه است و  غیرممکن است، می‌باشد.

نوع دیگری از فاجعه‌سازی «مطلق نگری» است. مطلق نگری در برابر نسبی‌نگری قرار دارد و با واژه‌هایی مانند «او همیشه... او هیچ وقت..... او هرگز...» همراه است.

طبیعی است که وقتی احساس قربانی شدن کنید، یا احساس کنید دیگری نسبت به شما ظلم کرده است و حق شما را تضییع نموده است، احساس خشم کنید و دست به پرخاشگری بزنید. برای مقابله با بزرگ‌نمایی و فاجعه‌سازی از فنون همدلی، پرس وجو، کاوش و بررسی سود و زیان استفاده کنید.

۵- دنبال مقصر گشتن:

در صورتی که با مشاهده‌ی یک رویداد ناخوشایند، درصدد یافتن یک فرد مقصر یا گناه کار باشید تا همه‌ی تقصیرها را به گردن او بیندازید، خشمگین‌تر خواهید شد و ممکن است دست به پرخاشگری بزنید. برای مثال: همه اش تقصیر اوست. اگر او دیر نمی‌کرد این اتفاق نمی افتاد.

به جمله‌ی بالا نگاه کنید و تأثیر آن را در ایجاد خشم ببینید.

۶- نتیجه‌گیری شتاب‌زده:

از یک رویداد یا اتفاق خاص، سریع نتیجه گیری می‌کنید و بر اساس آن واکنش نشان می‌دهید. برای مثال، اگر کسی به موقع سر قرار حاضر نشود، بلافاصله نتیجه می‌گیرید که شما را عمدا معطل کرده و سر کار گذاشته است. با این نتیجه‌گیری زودرس، به سرعت خشمگین می‌شوید و واکنش منفی نشان می‌دهید.

۷- پیش‌بینی منفی:

پیش‌بینی منفی رفتارهای احتمالی دیگران، می‌تواند برانگیزاننده خشم باشد. برای مثال کسی از شما کتابی امانت می‌گیرد و به موقع به شما نمی‌رساند با خود می‌گویید: «اگر با او برخورد نکنم و به اصطلاح او را سر جایش ننشانم دفعه‌ بعد هم این کار را خواهد کرد.» «اگر از من حساب نبرد به این رفتارها ادامه خواهد داد.» همان طور که می‌بینید پیش‌بینی منفی برای رفتار دیگران می‌تواند برانگیزاننده‌ی خشم باشد و سبب می‌شود واکنش منفی شدیدی از خود نشان دهید.

۸- تعمیم:

در تعمیم فرد با استفاده از کلماتی مانند «همیشه»، «هرگز»، «هیچوقت» یک رویداد را تعمیم می‌دهد. برای مثال: «دیر کردن کار همیشگی‌اش است.»

الهه ضمیری - خبرنگار تحریریه جوان قدس