به نقل از «ناطقان»

سرنوشت تنها زن پاکبان درایران

تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۸۱۶۵۷۵

روزنامه خراسان با با زنی که 15 سال پاکبان شهرش بود گفتگو کرده است. ناطقان: پیش قلعه در بخش مانه شهرستان مانه و سملقان، واقع در استان خراسان شمالی است؛ شهری کوچک که طبق سرشماری سال 95، 2001 نفر جمعیت داشته است. خب حالا برویم سروقت قصه صغری خانی. ایشان از حدود 15سال پیش به پیشنهاد و کمک شهردار وقت، به عنوان تنها رفتگر خانم مشغول به کار می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در تمام سال‌های خدمتش به گواهی همشهری‌هایش کارش را به بهترین نحو انجام می‌دهد اما بعد از سال ها کار و به رغم شرایط دشوار خانوادگی‌اش، بیمه نمی‌شود.





او حالا در 65 سالگی به دلیل دیسک کمر از کار افتاده است و در خانه‌ای که کمیته امداد در اختیار فرزندانش قرار داده است، با ماهی 300 هزار تومان روزگار می‌گذراند. منصفانه نیست، نه؟ باید پرسید اگر صغری خانی مثل دیگر همکارانش در مرکز توجهات قرار نمی‌گرفت، چه سرنوشتی پیدا می‌کرد؟ در ادامه گفت‌وگوی ما با ایشان را می‌خوانید. گفت‌و‌گویی ساده و بی‌آلایش که بیشتر اوقات با پاسخ‌های بسیار کوتاه اما تامل‌برانگیز خانم خانی همراه می شود.

اوضاع چطور است خانم خانی؟

چی بگویم؟ پانزده سال در شهرداری زحمت کشیدم، بیمه‌ام نکردند. حالا هم از کار افتاده شده‌ام. نشسته‌ام گوشه خانه و با ماهی 300 هزار تومان زندگی می‌کنم. تازه همان را هم بعضی وقت‌ها کامل نمی‌دهند؛ 200تومان می‌دهند و بقیه‌اش را نگه می‌دارند. این پول، آب می‌شود؟ برق می‌شود؟ نان می‌شود؟

چه اتفاقی برای‌تان افتاده است که خانه‌نشین شده‌اید؟

دیسک کمر گرفتم. نمی‌توانم از جایم تکان بخورم.

چرا با این سابقه کار، بیمه نشدید؟

هیچ کدام از کارگرهایی که خیابان جارو می‌کردند، بیمه نشدند.

یادم است که چندسال پیش روزنامه‌ها با شما زیاد مصاحبه می‌کردند. فایده‌ای هم داشت؟

نه بابا، هیچ تأثیری نداشت. گفتند بیمه‌ات می‌کنیم و بهت کمک می‌کنیم اما به قول‌شان عمل نکردند.

چندتا برنامه تلویزیونی هم رفتید، درست است؟

بله، دوبار از طرف تلویزیون دعوتم کردند. بعدش هم کلی قول دادند ولی فقط یک آشپزخانه و حمام برای‌مان درست کردند و وضع‌مان با قبل، فرق دیگری نکرد.

غیر از رفتگری، شغل دیگری هم برای امرار معاش داشتید؟

بله، در غسالخانه هم کار می‌کردم. میت می‌شستم و غسالخانه را هم جارو و نظافت می‌کردم.

وقتی شاغل بودید، درآمدتان چقدر بود؟

اوایل با 20 هزار تومان شروع کردم تا بعدها رسید به 700 هزار تومان. حالا شانس من، شنیده‌ام حقوق رفتگرها به تازگی بیشتر شده است.

قبل از رفتگری، چه کار می‌کردید؟

توی بیابان کار می‌کردم؛ پنبه ‏جمع کنی و این‌ها. خانه مردم هم می‌رفتم و فرش‌های‌شان را می‌شستم. توی برف و باران، فرش می‌شستم تا شش تا پسرم را بزرگ کردم.

شهرداری چطور شما را برای پاکبانی پذیرفت؟ ایراد نگرفتند که کار خانم‌ها نیست؟

چه کار می‌کردم؟ دزدی می‌کردم؟ دستم را جلوی مردم دراز می‌کردم؟ خدای نکرده کار ناصواب می‌کردم؟ می‌خواستم زحمت بکشم، خرج خانواده‌ام را دربیاورم.

معلوم است که شما کار درست را انجام دادید. منظورم این است که پذیرفتن یک خانم پاکبان برای‌شان سخت نبود؟

نه!

یعنی اگر زن‌های دیگر شهرتان هم می‌خواستند، اجازه داشتند این کار را انجام بدهند؟

هیچ‌کس برای انجام این کار نمی‌رود. خجالت می‌کشند. حتی می‌خواستم چند نفر از زن ها را با خودم ببرم شهرداری ولی خودشان قبول نکردند. تازه به من هم می‌گفتند تو چطور رویت می‌شود جارو دستت بگیری و بروی توی شهر. من اما خجالتی نداشتم که روزی حلال دربیاورم. بچه‌هایم هم شکایتی نداشتند. تازه خوشحال هم بودند که خرج زندگی را درمی‌آوردم!

 

مردهای شهر چه می‌گفتند؟

هیچ حرفی نمی‌زدند. پشتم به مردهای همکارم گرم بود که برایم مثل برادر بودند.

گفتید شش تا پسر دارید که ظاهرا یکی‌شان با شما زندگی می‌کند. اوضاع بقیه پسرها چطور است؟

آن‌ها هم کارگری می‌کنند اما خرج نمی‌رسد.

تنها چیزی که از قدیم یادم مانده، کار و کار و کار است

از خانم خانی می‌خواهم از زندگی شخصی‌اش برایم بگوید و کمی درباره قدیم‌ها حرف بزنیم

احساس می‌کنم خانم خانی از تکرار چندباره این حرف‌ها خسته شده است. سعی می‌کنم موضوع بحث را عوض کنم تا حال وهوای هر دوی‌مان کمی عوض شود. ازش می‌پرسم بعد از آن همه سال کار کردن، حالا که توی خانه نشسته است با همه سختی‌های معیشت، فکر نمی‌کند فرصت خوبی است برای کمی استراحت. جواب می‌دهد: «از وقتی نشسته‌ام توی خانه، همیشه مریضم. البته سرم با دو تا نوه‌ام گرم است. دو تا دختر دو و چهار ساله‌اند و به آن‌ها رسیدگی می‌کنم ولی دلم می‌خواهد کاری برای انجام دادن داشته باشم. بعضی وقت‌ها برای کشاورزی و پنبه جمع‌کنی می‌روم. البته نمی‌توانم سرپا بایستم و اگر کار نشستنی باشد، انجام می‌دهم». انگار از بحث کار گریزی نیست. می‌گویم دل‌تان می‌خواهد کمی درباره قدیم‌ها حرف بزنید؟ مثلا درباره روزهای بچگی بگویید، «از وقتی به دنیا آمدم، تنها چیزی که یادم می‌آید فقط کار و کار و کار است»؛ یا از روز ازدواج؛ «یادم نیست کی ازدواج کردم.

فقط می‌دانم خیلی کوچک بودم، به عقل نمی‌رسیدم»؛ وقتی پسرها کوچک و بازیگوش بودند: «بچه‌هایم که کوچک بودند، به پشتم می‌بستم‌شان و کار می‌کردم». خب مثل این‌که اشتباه می‌کردم. در واقع شاید احساس خودم را به ایشان فرافکنی کرده‌ام؛ سختی عریان زندگی، چیزی نیست که آدم بتواند مواجهه با آن را تحمل کند و لابد این دلیلی ا‏ست که می‌خواستم بحث را عوض کنم. حالا می‌فهمم طبیعی است کسی که سال‌های عمرش را با کار مداوم سپری کرده است، حرف دیگری برای گفتن نداشته باشد. با این حال، دلم می‌خواهد خانم خانی کمی از زندگی شخصی‌اش برایم بگوید.

این روزها زندگی‌تان چطور می‌گذرد؟

در این دو سالی که کار نمی‌کنم، زندگی خیلی سخت‌تر شده است؛ نه روغن و برنج دارم، نه اسباب زندگی. با پسر و عروس و دو تا نوه‌ام زندگی می‌کنم. پسر و عروسم کار می‌کنند ولی فقط می‌توانند خرج خودشان را دربیاورند. ما که ملک و زمین نداریم، روزگارمان را بگذرانیم. تو بگو یک درخت که کلاغ رویش بنشیند!

اگر شرایط مهیا بود و امکان انتخاب کردن داشتید، دل‌تان می‌خواست با چه شغلی امورات تان رابگذرانید؟

کار بیابان، کار خانه، هر شغلی باشد فرقی نمی‌کند. اصل این است که حلال باشد.

اگر فرزند دختر داشتید، بهش اجازه می‌دادید کار رفتگری انجام بدهد؟

نه. من مجبور بودم. اگر دختر داشتم، می‌گفتم درس بخواند. درس از همه چیز بهتر است.

شما توی شهرتان مشهور هستید، چه احساسی دارید؟

بله، همه من را می‌شناسند. خوشم می‌آید. سلام علیک می‌کنم با همه.

سختی‌های کار رفتگری چه بود؟

جارو می‌کردم، بیل می‌زدم، زمین می‌کندم، گودال پر می‌کردم. فرغون سنگین پرخاک را تنهایی جابه‌جا می‌کردم. هم [نظافت] خیابان دستم بود و هم پارک. همه‌اش سختی بود.

من شنیدم شما کارتان را خیلی تمیز و دقیق انجام می‌دادید.

بله، کار شهرداری را از کار خانه مهم‌تر می‌دانستم. می‌گفتم اول شهر، باید تمیز شود و بعد خانه ولی خب راحت نبود. ظهر که از سر کار می‌آمدم، غذا درست می‌کردم. شوهر پیری داشتم که مریض بود و باید پوشک می‌بست. آن چند ساعتی که توی خانه بودم، ازش مراقبت می‌کردم و باز برای شیفت بعدی می‌رفتم سر کار.

همشهری های ‌تان هم خیلی از شما راضی بودند.

(با خنده) یکی می‌گفت بیا طرف ما را جارو کن، آن یکی می‌گفت بیا سمت خانه ما!

خاطره‌ای از کارتان دارید؟

دوبار مدارک مردم را پیدا کردم و بهشان برگرداندم. خیلی خوشحال شدند و همین خاطره خوب من است. یک بار کیفی پیدا کردم که پر از چک امضا کرده برای کارگرهایی بود که جاده درست می‌کردند. تمام روز تا وقتی کارم تمام بشود، کیف را توی دهانم نگه داشتم و آخر وقت بردم به صاحبش تحویل دادم.

اگر برگردید به زمان قدیم، چه تصمیمی می‌گیرید و چه چیزی را تغییر می‌دهید؟

درس می‌خواندم. آن وقت‌ها می‏گفتند چه معنی دارد دختر درس بخواند.

بقیه زن‌های شهرتان هم مثل شما کار می‌کنند؟

بله. تقریبا همه‏شان می‌روند سر کار، شش صبح می‌روند تا دم غروب.

شما سال‌ها بی‌توقع و باشرافت کار کردید. بیایید امیدوار باشیم که این مطلب تأثیری داشته باشد، درددلی یا خواسته‌ای دارید که از این طریق به گوش مسئولان برسد؟

چی بگویم؟ از طرف شهرداری یک زمین به من داده‌اند که برای خودم خانه درست کنم ولی پولش را ندارم. دلم می‌خواهد اگر دو روز دیگر بچه‌ها گفتند از خانه ما برو، سقفی برای خودم داشته باشم. دست‌شان درد نکند که زمین داده‌اند ولی دستم خالی است و نمی‌توانم بسازمش. توی همین خانه بچه‌ها هم گاز نداریم که غذا بپزیم.

این روزها کار پاکبان‌ها خیلی از قبل سخت‌تر شده و سلامتی‌شان در خطر است. برای ما حرف و توصیه‌ای دارید که با عمل به آن باری از دوش همکاران سابق شما برداشته شود؟

فقط از مردم خواهش می‌کنم توی خیابان زباله نریزند و کار رفتگرها را زیاد نکنند. توی شهر ما، بعضی از مردم اهمیت نمی‌‌دهند. بعضی از کشاورزان خیابان‌ها را کثیف می‌کنند و عین خیال‌شان هم نیست. از مسئولان هم می‌خواهم کارگرهای شهرداری را بیمه کنند.
منبع: صراط برچسب ها: زن ، پاکبان ، ناطقان ، ایران ، خراسان

منبع: ناطقان

کلیدواژه: زن پاکبان ناطقان ایران خراسان کار می کردم هزار تومان خانم خانی بچه ها سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۸۱۶۵۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سرنوشت غزه پس از آتش بس چه خواهد بود؟

به نظر می‌رسد اسرائیل و حماس به طور جدی در حال مذاکره برای پایان دادن به جنگ غزه و بازگشت اسرای اسرائیلی هستند. یک پیشنهاد آتش بس فاش شده حاکی از مصالحه هر دو طرف پس از ماه‌ها مذاکرات بن بست است.

به گزارش جماران، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، این هفته اسرائیل را به دلیل ارائه آنچه که به عنوان امتیازات مهم توصیف کرد مورد تمجید قرار داده و گفت: «اکنون زمان آن رسیده است که حماس این توافق را امضا کند.»

در همین حال، رهبران حماس می‌گویند که در حال بررسی این پیشنهاد با «رویکرد و نگاه مثبت» هستند و تیمی را برای ادامه مذاکرات به مصر اعزام می‌کنند.

در زیر آنچه را که ما تاکنون در مورد پیشنهاد فعلی می‌دانیم و توسط مقامات مصری و حماس تایید شده است، می‌خوانید:

حماس و اسرائیل چه می‌گویند؟

رهبران اسرائیل در حال بررسی این موضوع هستند که آیا توافقی را بپذیرند که تهاجم زمینی برنامه ریزی شده آن‌ها به شهر رفح در جنوب غزه را به تأخیر بیندازد یا از آن جلوگیری کند؛ سناریویی که با وعده‌های نخست وزیر بنیامین نتانیاهو برای پیروزی کامل و نابودی حماس فاصله دارد.

رهبران حماس باید تصمیم بگیرند که آیا دست کشیدن از گروگان‌ها (اسرا)، بزرگترین ابزار چانه‌زنی این گروه، ارزش تضمین یک آتش‌بس طولانی‌مدت را که لزوماً پایان دائمی جنگ نیست، دارد؟

طرح پیشنهادی میانجیگران مصری با هدف جلوگیری از حمله اسرائیل به رفح است که به گفته ایالات متحده عواقب مخربی برای بیش از یک میلیون آواره فلسطینی در مرز با مصر خواهد داشت. مصری‌ها همچنین به اسرائیل نسبت به این عملیات هشدار داده‌اند، زیرا می‌ترسند سیل آوارگان فلسطینی به خاک این کشور رانده شوند.

تنش زدایی در چند مرحله

مرحله اولیه این معامله به مدت ۴۰ روز ادامه خواهد داشت. حماس در ازای آزادی اسرای فلسطینی که توسط اسرائیل نگهداری می‌شوند، شروع به آزادی زنان غیرنظامی اسیر خواهد کرد.

پس از اولین گروه، نیرو‌های اسرائیلی از یک جاده ساحلی در غزه عقب نشینی کرده و به سمت داخل می‌روند تا ورود کمک‌های بشردوستانه را تسهیل کنند. این امر همچنین به غیرنظامیان آواره اجازه می‌دهد تا به خانه‌های خود در شمال نوار غزه بازگردند. حماس لیستی از گروگان‌هایی که در آن مدت هنوز زنده هستند ارائه می‌کند. اسرائیل تخمین می‌زند که حماس حدود ۱۰۰ گروگان و بقایای ۳۰ نفر دیگر را در اختیار دارد که یا در حمله ۷ اکتبر حماس کشته شدند یا در اسارت جان باختند.

در هفته سوم، هر دو طرف مذاکرات غیرمستقیم را با هدف بازگرداندن آرامش دائمی آغاز خواهند کرد. سه هفته پس از مرحله اول، نیرو‌های اسرائیلی از مرکز غزه خارج خواهند شد.

گام‌های بعدی به سوی صلح

مرحله دوم شش هفته‌ای به دنبال نهایی کردن تمهیدات برای آرامش دائمی، آزادی همه اسیران باقی مانده توسط حماس، اعم از غیرنظامی و سرباز، در ازای اسرای بیشتر فلسطینی است. اسیران سرباز قبل از شروع آرامش آزاد نمی‌شدند.

سومین و آخرین مرحله شامل آزادی بقایای اسیران مرده که هنوز در غزه هستند، اسرای بیشتری که توسط اسرائیل نگهداری می‌شوند و شروع یک طرح بازسازی پنج ساله است. این طرح می‌گوید که حماس موافقت خواهد کرد که زرادخانه نظامی خود را بازسازی نکند.

نقاط پرچالش

هر دو طرف می‌خواهند جنگ را با شرایط خود پایان دهند.

رهبران حماس ماه هاست که هر چیزی جز خروج کامل اسرائیل از نوار غزه و پایان دائمی درگیری‌ها را رد کرده اند. مذاکره کنندگان حماس در بازگشت به قاهره به دنبال شفاف سازی در مورد این موضوعات خواهند بود.

اسرائیل می‌خواهد همه اسیران باقی‌مانده را در خانه ببیند، و در حالی که حماس و دیگر گروه‌های مقاومت در میدان نبرد سرکوب شده و از قدرت در غزه بیرون رانده شده‌اند، قادر به انجام حمله دیگری مانند حمله در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نباشند.

اسرائیل می‌گوید حمله به رفح برای این اهداف حیاتی است. نتانیاهو می‌گوید اسرائیل با یا بدون معامله اسیران به این شهر حمله خواهد کرد.

نتانیاهو همچنین با فشار داخلی شدیدی مواجه است. هزاران نفر به تظاهرات هفتگی پیوستند و از او خواستند فوراً به یک معامله برای آزادی اسرا دست یابد. در عین حال، تندرو‌ها در کابینه او تهدید کرده اند که در صورت پایان دادن به جنگ، دولت را سرنگون خواهند کرد.

دولت بایدن، که حمایت نظامی و دیپلماتیک حیاتی از اسرائیل را فراهم می‌کند، می‌گوید که با حمله به رفح مخالف است، مگر اینکه اسرائیل طرحی «معتبر» برای حفاظت از غیرنظامیان در آنجا ارائه کند.

عدم قطعیت پس از جنگ

مشخص نیست که آیا پیشنهاد آتش بس به سؤالات کلیدی در مورد آنچه در غزه پس از پایان دور کنونی درگیری‌ها رخ می‌دهد، پاسخ می‌دهد یا خیر.

ایالات متحده خواستار طرحی شده است که شامل بازگشت تشکیلات خودگردان فلسطینی به رسمیت شناخته شده بین المللی است که در سال ۲۰۰۷ توسط حماس از غزه بیرون رانده شد و اکنون بخش‌هایی از کرانه باختری اشغالی را اداره می‌کند.

دولت بایدن به دنبال حکومت نهایی فلسطین در غزه و کرانه باختری به عنوان مقدمه برای تشکیل کشور فلسطین است. نتانیاهو و دولت راست‌گرای او نقش تشکیلات خودگردان فلسطین در غزه را رد می‌کنند و می‌گویند که هرگز اجازه تشکیل کشور فلسطینی را نخواهند داد.

اسرائیل خواستار آزادی عمل بی پایان برای ارتش خود در غزه است، در حالی که دولت بایدن می‌گوید که بازگشت اشغال نظامی اسرائیل به نوار غزه را نمی‌پذیرد.

همچنین مشخص نیست که چه کسی غزه را در مرحله بازسازی پنج ساله اداره خواهد کرد، در این مدت چه اتفاقی برای حماس خواهد افتاد و چه کسی هزینه بازسازی را پرداخت خواهد کرد.

در گزارش جدید سازمان ملل خسارات ناشی از جنگ غزه بیش از ۱۸.۵ میلیارد دلار برآورد شده است. این سازمان اعلام کرد که بازسازی تمام خانه‌های تخریب شده در نزدیک به هفت ماه بمباران و حملات زمینی اسرائیل تا سال ۲۰۴۰ طول خواهد کشید. طبق برنامه توسعه سازمان ملل، غزه پیش از جنگ با نرخ بیکاری ۴۵ درصدی دست و پنجه نرم می‌کرد.