به نقل از «تسنیم»

راغب: قاری قرآن بودن خیلی در موسیقی به من کمک کرد/ اجرای زنده به جای پلی بک

تاریخ انتشار: ۱۴ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۸۵۸۹۵۳

مصطفی راغب معتقد است که موسیقی زبان مشترک میان تمام انسان‌هاست؛ او با حضور در برنامه رادیویی چند قطعه را به صورت زنده خواند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبزنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مصطفی راغب، خواننده موسیقی مهمان برنامه «پنج شنبه جمعه» رادیو ایران بود. اجرای این برنامه بر عهده منصور ضلبطیان بود.
مصطفی راغب در این برنامه درباره خودش، آثارش و مسیری که در زندگی برای خواننده شدن طی کرده، نکات مهمی را بیان کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اشک شوقی که حاصل حمایت‌های خانه موسیقی است!

از نکات مهم حضور راغب در این برنامه رادیویی اجراهای زنده‌ی او با همراهی پیانو بود.

راغب برای نخستین آهنگش، بیداد زمانه را خواند. راغب بر خلاف دیگر خوانندگان که در چنین برنامه‌هایی آهنگ‌ها را پلی بک می‌کنند، این آهنگ را با همراهیِ پیانوی امیر حوتیان به صورت زنده اجرا کرد.

امین عشق با ترانه‌ای از بابک بابایی یکی از قطعه‌های اجرایی توسط راغب در این برنامه بود. این اجرا هم به صورت زنده و با همراهی پیانو انجام شد.

در ادامه متن صحبت‌های راغب را می‌خوانید:

متولد تهران و بزگ شده شهر تاریخی یزد هستم. پدرم رشته پزشکی می‌خواند و بورسیه شد و به دانشکده پیراپزشکی شهید صدوقی یزد رفت. یکساله بودم که به این شهر منتقل شدیم. 
لهجه یزدی را هم بلدم و با دوستان یزدی به این لهجه صحبت می‌کنم.

استان یزد موسیقی فولکور به آن معنی ندارد، اما به لهجه یزدی موسیقی هایی خوانده شده است. دوستانی در یزد هستند که برخی اشعار را به یزدی می‌خوانند و زیبا هم اجرا می‌کنند. در نوجوانی خیلی دوست داشتم که به یزدی بخوانم اما نشد.

اولین قدم‌هایم در موسیقی با کلام وحی بود. قاری قرآن بودم. صدا در خانواده ما ارثی است. از شش سالگی تلاوت می‌کردم و از استاد عبدالباسط تقلید می‌کردم. صوتشان طوری بود که واقعا روح را جلا می‌داد.

رفته رفته در مسابقات سرود شرکت کردم. در تک خوانی رتبه آوردم. تجربه تئاتر و نقاشی رنگ و روغن داشتم. از سال 83 به موسیقی اصیل ایرانی علاقمند شدم. به این موسیقی گوش می‌کردم و ارتباط خوبی بین موسیقی اصیل ایرانی و معماری اصیل یزد دریافتم. وقتی در آن کوچه باغ‌ها قدم می‌زدم می‌طلبید که موسیقی اصیل گوش کنم.

اگر الان از من بپرسند کجا را برای زندگی ترجیح می‌دهی قطعا یزد را انتخاب می‌کنم. چون سرشار از زندگی است و معماری اصیل ایرانی دارد که همه از آن انرژی مثبت می‌گیرند. بافت قدیمی و خانه‌های قدیمی سرشار از حس خوب و انرژی مثبت است. ولی وقتی به یک آپارتمان می‌رسی این حس و انرژی را نمی‌گیرید.

حس و حال خانه‌های قدیمی و بادگیرهای استان یزد فوق العاده است. یزد شهر قنات و قنوت و قناعت است.

انسان از بدو تولد با ریتم و آهنگ‌هایی که خدای مهربان درون طبیعت قرار داده است روبه‌رو می‌شود. موسیقی زبان مشترک همه انسان‌های جهان است. دستگاه‌های اصیل موسیقی ایرانی به موسیقی عرب نزدیک است. در موسیقی ایرانی آواز اصفهان را داریم و در موسیقی عرب همین نغمه هست که به آن نهاوند می‌گویند. همه این نغمه‌ها به هم مربوط هستند. خواندن قرآن و قاری بودن خیلی در موسیقی به من کمک کرد.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: موسیقی موسیقی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۸۵۸۹۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تصاویر دیده نشده از محمدرضا شجریان

آفتاب‌‌نیوز :

محمدرضا شجریان، خواننده محبوب و استاد آواز موسیقی اصیل ایران در سال ۱۳۱۹ در شهر مشهد در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. پدرش قاری قرآن بود و صوت قرآن را از ۸ سالگی به محمدرضا که صدای خوشی داشت نیز آموخت.

شجریان با اولین معلم موسیقی خود در سال ۱۳۳۶ زمانی آشنا شد که برای تحصیل به دانشسرای مقدماتی مشهد وارد شد. وی دو سال بعد علاوه بر تلاوت قرآن، برای رادیو خراسان آواز‌های بدون موسیقی را نیز اجرا کرد.

شجریان که پس از دریافت دیپلم از دانشسرای عالی، به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود از سال ۴۶ پس از چند سال تدریس در دبستان‌های مشهد به تهران منتقل شد. وی در تهران نزد اسماعیل مهرتاش درس آواز آموخت و همزمان خوشنویسی و نوازندگی سنتور را نیز پی گرفت.

اولین اجرا و ضبط صدای شجریان در پاییز سال ۴۶ در غالب برنامه «برگ سبز شماره ۲۱۶» از رادیو ایران پخش شد. اما او به دلیل اینکه پدرش می‌خواست نام «شجریان‌ها» با قرائت قرآن شناخته شود، در برنامه‌های رادیویی خود را با نام «سیاوش بیدکانی» معرفی کرد. تا اینکه در سال ۱۳۵۰ پدرش به خوانندگی آواز توسط وی رضایت داد و شجریان با نام خود در رادیو و تلویزیون حاضر شد. او در سال ۱۳۵۰ با فرامرز پایور آشنا شد و آموزش سنتور و ردیف آوازی «صبا» را نزد وی آغاز کرد.

شجریان همزمان با هوشنگ ابتهاج، شاعر پرآوازه متخلص به «سایه» آشنا شده و به واسطه وی همکاری با برنامه «گلها» در رادیو را آغاز کرد. محمدرضا شجریان در این مدت در رادیو با بزرگان موسیقی نظیر احمد عبادی، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف و فرامرز پایور قطعات بسیاری را اجرا کرد.

شجریان آموزش سبک آوازی «طاهرزاده» را از سال ۱۳۵۱ نزد «نور علی خان برومند» آغاز کرد و در سال ۱۳۵۲ نیز با عبدالله دوامی آشنا شد و ردیف آوازی وی را آموخت. او در همان سال در کنار هنرمندان بی نظیر موسیقی سنتی ایران نظیر محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، جلال ذوالفنون و ناصر فرهنگ‌فر به عضویت مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت پیوست.

سال ۱۳۵۴ شجریان به همراه محمرضا لطفی و ناصر فرهنگ‌فر در «جشن هنر شیراز» کنسرت «راست پنجگاه» را اجرا کردند. محمدرضا شجریان که پیش از انقلاب سال ۵۷ رادیو ملی را مانند بسیاری دیگر از هم دوره‌های خود ترک کرد. وی به همراه محمدرضا لطفی و حمایت هوشنگ ابتهاج که او هم پس از رویداد تلخ میدان ژاله از کار در رادیو دست کشیده بود، کانون «چاووش» را بنیان گذاشت.

شجریان با کانون چاووش که اکثر اعضای آن از گروه شیدا و عارف بودند آثار بسیاری را خواند که تعداد زیادی از آن‌ها محتوای انقلابی و ملی داشتند. «شب نورد» یا (برادر نوجوونه) از چاووش ۲ و «سپیده یا ایران‌ای سرای امید» و «ایرانی به سر کن خواب مستی» از چاووش۶، «همراه شو عزیز» و «ایران خورشیدی تابان دارد» از چاووش، از جمله این آثار هستند.

منبع: خبرگزاری ایلنا