کاسبان مذاکره

سعید آجورلو

هنوز پای بایدن به کاخ سفید باز نشده و درگیر نزاع داخلی با کمپین ترامپ است، آقای روحانی کمپین 1400 را کلید زده است. در مقابل محمد جواد ظریف که سعی می کند در قالبی دیپلماتیک شرایط مذاکره با دولت بعئی ایالات متحده را آغاز کند اما حسن روحانی در نقش لیدر یک جریان سیاسی به ایران هشدار می دهد که نباید فرصت های آینده را از دست داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تعبیر "فرصت سوزی" که در سخنرانی اخیر او بیان شد، طعنه ای به جریان های مخالف سیاسی دولت بود که نشان از خارج شدن روحانی از لاک دفاعی پس از دوران ترامپ دارد. اما به واقع برنامه حسن روحانی تا خرداد 1400 چیست ؟ چرا او و جریان اصلاحات نقطه تمرکز خود را بر روی مذاکره قرار خواهند داد و این استراتژی چه معایبی دارد؟ در این مطلب سعی می کنیم کمی درباره این نکات بحث کنیم.

مذاکره به عنوان کمپین سیاسی

بزرگ ترین سرمایه حسن روحانی از زمان برآمدنش در سال 92 تا کنون ، سیاست خارجی بوده. برند روحانی و ثروت دولت او ، مذاکره و توافق درباره مساله هسته ای است که از آن به عنوان اصلی ترین عامل موثر بر وضعیت اقتصادی در سطح جامعه نام برده و با روایت های رسانه ای آن را به صورت کامل با معیشت مردم و اقتصاد جامعه پیوند زده است. در این راهبرد، وزارت خارجه و وزارت نفت مهم ترین نهادهای دولتی و اصلی ترین وزارتخانه ها هستند که یکی باید روابط خارجی را تسهیل کند و دیگری نفت بفروشد تا شرایط تامین بودجه دولت و سرمایه گذاری جدید پدید آید. در نگاه دولت روحانی بدون توافق با آمریکا در موضوع هسته ای امکان اداره اقتصاد کشور وجود ندارد و اساسا راه مستقل از سیاست خارجی برای اداره اقتصاد موجود نیست. نمونه چنین رویکردی را حداقل در سه سال گذشته از جانب دولت اعتدال به صورت عیان و شفاف مشاهده کردیم.

برجام نمونه عینی شده نگاه و رویکرد دولت روحانی به نحوه اداره کشور است که حاصل اعتبار یافتن دولت او به واسطه رای مردمی در سال 92 برای مذاکره با دولت آمریکا و دیگر طرف های مرتبط با پرونده هسته ای بود. دولت روحانی در واقع اعتبار خود در حاکمیت را برای مذاکره به اصلاحات عرضه کرد و در عوض حمایت آنها را در دو انتخابات کسب کرد. معامله ای که گرچه در ابتدا بیشتر تاکتیکی بود اما هر چه زمان جلو رفت بیشتر استراتژیک و راهبردی شد. درعین حال دولت روحانی تجربه مذاکرات هسته ای در فاصله 82 تا 84 را به عنوان بدیل نحوه مذاکرات در دولت احمدی نژاد سرمایه خود در حاکمیت می دانست و در این میان روابط خاص ظریف با دموکرات ها در آمریکا را هم به آن اضافه می کرد. داشتن اعتبار و اجازه مذاکره هم به عنوان آورده دولت او در مواجهه با طرف های غربی عرضه می شد . این گونه بود که مذاکره نه فقط تاکتیک که تبدیل به راهبرد و سرمایه دولت روحانی شد. بر همین اساس او مخالفان خود را هم مخالف بهبود معیشت مردم جلوه می داد و با عنوان دلواپس از آنها یاد می کرد.
با ظهور ترامپ اما روندی که حسن روحانی آغاز کرده بود متوقف شد و نه تنها زمینه ورود اصلاح طلبان به "برجام پلاس" مهیا نشد که دولت جمهوری خواهان برجام دموکرات ها را هم پاره کرد. در این میان دولت بنا شده بر پایه روابط خارجی و برجام کاملا آچمز شد. نه ترامپ آماده وارد شدن به مذاکره ای منطقی با ایران بود و با 12 شرط پامپئو پیش دستانه و طلبکارانه وارد شد و نه اطمینانی در داخل به مذاکره جدید وجود داشت. چرا که دولت ایالات متحده نقض عهد کرده بود و ورود به توافق جدید در شرایطی که تقریبا دو سال از اجرای برجام می گذشت به هیچ وجه نه ممکن و نه مطلوب بود.

در این شرایط دوستان حسن روحانی مانند حسین موسویان پیشنهاد کردند که او استعفا دهد. از سوی دیگر اصلاح طلبانی چون عباس عبدی هم خواستار کناره گیری حسن روحانی شدند. چرا که او بدون برجام برنامه ای برای اداره کشور نداشت و هزینه حضور او در قدرت به پای اصلاحات نوشته می شد. و چنین هم شد. تورم تقریبا 50 درصدی، ارز تقریبا ده برابری از سال 92 ، کوچک شدن اقتصاد، مدیریت پرانتقاد کرونا در سطح سیاست گذاری، کندی دستگاه بوروکراتیک و دیوانسالاری کشور و برخی دیگر از مسائل نشان داد که پیشنهاد استعفا به روحانی از سر نگرانی اصلاح طلبان و میانه روها برای آینده سیاسی شان بوده است.

کارنامه پرانتقاد دولت روحانی نارضایتی ها را به اصلاحات و خصوصا سید محمد خاتمی که دعوت کننده مردم برای رای به روحانی بود، سرریز کرد و اصلاحات با بحران مشروعیت و مقبولیت در سطح بدنه اصلاح طلب و عامه جامعه مواجه شد.

در چنین شرایطی حسن روحانی از پیروزی بایدن برای نجات دولت و اصلاح طلبان برای نجات خود استفاده می کنند. به تعبیری استفاده از کلیدواژه "مذاکره" یا کلماتی مانند "فرصت سوزی" تنها راه باقی مانده اصلاحات برای پاسخ به بحران های پیش رو است. از همین بابت آقای روحانی به نحوی که می توان از آن تعبیر به عجله و ذوق زدگی از پیروزی بایدن کرد، به جای مطالبه رفع تحریم از آمریکا به دنبال بازتولید دوقطبی مذاکره/ مقاومت در داخل است تا دولت خود و اصلاحات را از این گرداب نجات دهد. از این سخنان پیداست که برنامه دولت او در ماه های باقی مانده احیای این دوقطبی برای زنده کردن سرمایه خود در سیاست داخلی خواهد بود.

چرا روحانی و اصلاحات به دنبال مذاکره هستند؟

سوال اصلی و اساسی در این مقطع این است که چرا روحانی و به طور کلی اصلاح طلبان به دنبال احیای فراروایت مذاکره در زمان باقی مانده از دولت شان هستند. به این سوال از چند زاویه می توان پاسخ گفت.

اولین نکته، تمرکز بر مذاکره به عنوان راه حل بحران مشروعیت این جریان است. در نگاه بخش عمده ای از جامعه ، هویت اصلاحات با چالش مواجه شده و اصلاح طلبان فلسفه وجودی خود را از دست داده اند. این موضوع باعث شده با بحران نمایندگی هم بر بحران مشروعیت در سطح جامعه تولید شود. از همین بابت لازم است که در شرایط بحران و خلا "معنا" یک محتوا و مفهوم جدید ایجاد کنند یا به مفاهیم قدیمی معنای جدید دهند که در همین راستا به سمت فراروایت مذاکره حرکت می کنند. این فراروایت در واقع به دنبال یک پاسخ بزرگ و کلی به سوالات متعدد در زمینه های مختلف مخصوصا اقتصاد و معیشت کشور است.

آن پاسخ بزرگ که اصلاح طلبان و روحانی در آن هم نظر هستند مساله عادی شدن روابط با دولت ایالات متحده و به تعبیری "نرمال سازی" روابط است که راه و روش آن " مذاکره" و مصداق آن "برجام" است. مذاکره فراتر از جنبه های تاکتیکی برای این طیف، مساله ای "هویتی" و جنبه حیثیتی پیدا کرده که در صورت توفیق نیافتن در آن بحران فعلی دامنه دارتر و وسیع تر خواهد شد.

 به این سوال از زاویه تبلیغاتی هم می توان پاسخ داد. انزوای دولت روحانی به ویژه در یک سال اخیر نیاز آنها را به پروژه ای که بتوان بر آن پروپاگاندا کرد را بیشتر از قبل می کند. دست دولت اعتدال برای حضور در افکارعمومی به صورتی ایجابی کاملا خالی بود و بیشتر مجبور بود به جای تهاجم در حالت دفاعی قرار بگیرد. از همین رو بالا آمدن دولت بایدن اجازه تبلیغات و حضور در رسانه را به آنها خواهد داد و پیوند اصلاح طلبان و راست میانه را در سطح افکارعمومی با کلیدواژه مذاکره مستحکم می کند.

پناه بردن به فراروایت مذاکره اما پاسخ اجرایی و مدیریتی هم دارد. "تحریم" تنها پاسخ دولت روحانی به نابسامانی های اقتصادی کشور است. گرچه هیچ فردی نقش تحریم ها و فشار حداکثری آمریکا را در اقتصاد کشور نادیده نمی گیرد اما سوال این است که چرا گارد دولت روحانی برای نحوه اداره کشور پس از ترامپ تغییر نکرد و همچنان دولت او امیدوار به مذاکره با آمریکا بود؟ از این بابت مذاکره رمز پاسخ نگفتن به ناکارآمدی ها در چندین سال گذشته و پرش از حداقل سه سال گذشته بدون پاسخ گویی فنی و مدیریتی است. اگر هرگونه پاسخی به غیر از تحریم در تبیین شرایط موجود کشور نزد افکار عمومی معتبر شود، آن گاه تمام راه های نجات برای اصلاحات بسته خواهد شد و دولت روحانی با سرمایه "تقریبا هیچ" از عرصه کنار خواهد رفت. تحریم یکی از دلایل نابسامانی اقتصاد است ولی دلایل دیگری هم وجود دارند که دقیقا به دولت آقای روحانی بازمی گردند و پشت ابر تحریم پنهان شده اند. این دلایل از پشت ابر رفته رفته بیرون می آیند.

مذاکره محوری در ادبیات اصلاحات و روحانی دلایل سیاسی و معطوف به قدرت هم دارد. همان طور که پیش از این هم گفته شد ، مذاکره و سیاست خارجی تنها سرمایه نزدیک به نقد شدن اصلاحات و روحانی است و تنها با نقد کردن این سرمایه می توانند زمینه تداوم خود در قدرت را پدید آورند. از این جهت تمرکز بر این سرمایه به گمان آنها امکان بسیج سازی اجتماعی برای 1400 را فراهم می آورد.

در ادامه این رویکرد با توجه به ادبیات "گفتمان" ، اتکا به مذاکره ظرفیت ایجاد "دگر" و حذف " حاشیه" را برای اصلاحات خواهد داشت و با هراس افکنی از رقیب زمینه رای سلبی را ایجاد می کند. شکل دادن به دوقطبی دلاور/ دلواپس یا برجامیان/ نابرجامیان درهمین جهت خواهد بود. صحبت های جدید آقای روحانی انرژی دادن برای احیای این دوقطبی است. انگار اصلاحات ، مذاکره را برای بقای هویتی و سیاسی خود به گروگان گرفته است.

موانع اصلاحات و روحانی

آنچه اصلاح طلبان در سر دارند اما با موانع متعددی روبرو است و علاوه بر مساله مقدورات با محدودیت های مختلفی مواجه است که کمی درباره آنها سخن می گوییم.

نکته اول این است که افکارعمومی با سال 92 تفاوت های زیادی دارد و آن گونه که اصلاحات می خواهد و دولت می پندارند تک بعدی و تک عاملی به تحریم ها نگاه نمی کند. در نگاه جامعه بخش هایی از دولت زمینه کاسبی تحریم را با برخی تصمیم ها فراهم کردند و رانت هایی  نصیب برخی افراد شد. شبهه های فراوان درباره ارز 4200 تومانی از آن جمله است. در عین حال مردم نمونه ها و مصادیق فراوانی از سوءتدبیر در بخش های اجرایی را مشاهده کردند که اساسا ربطی به تحریم ندارد. نمونه عینی آن سوداگری حقوقی ها در بورس است. در نگاه جامعه ، مساله مدیریت و کارآمدی جدی تر از همیشه اهمیت پیدا کرده که شاهد آن پیمایش ها و نگرش سنجی های مختلف است.

نکته دوم که به عنوان یکی از چالش های اصلاحات و روحانی قلمداد می شود، بی اعتمادی جامعه به دولت ایالات متحده است که حتما بیشتر از قبل در میان افکارعمومی محسوس است. جامعه به غرب بدبین تر از گذشته شده و از همین بابت وعده های دولت را لفاظی و تبلیغاتی و  اصطلاحا "نسیه" می داند. یا با ادبیات خود اصلاح طلبان وعده هایی پوپولیستی که رقیب را به آن متهم می کردند.

مساله بعدی نحوه مواجهه بایدن با موضوع برجام است. هنوز هیچ نشانه ای که موید اراده بایدن برای بازگشت به برجام باشد، دیده نشده در حالی که او صراحتا اعلام کرد حاضر است به پیمان آب و هوایی پاریس بازگردد ولی درباره توافق هسته ای این گونه سخن نگفت. این گونه ذوق زده به استقبال بایدن رفتن در حالی که خود او هنوز نشانه ای برای بازگشت به شرایط 2016 اعلام نکرده بیشتر رفتاری سیاسی و تبلیغاتی است. "بایدن واقعی" با بایدن ساخته و پرداخته اصلاحات فاصله زیادی دارد.

درباره برجام اما نکته مهم توپی است که در زمین آمریکا قرار دارد. ما به تعهدات خود به صورت کامل عمل کردیم و بر اساس کاهش تعهدات طرف مقابل تعهدات مان را کاهش دادیم. در این شرایط دولت ایالات متحده باید تحریم ها را رفع کند و بر این اساس مشخص نیست که چرا دوباره آقای روحانی مانند "پیشابرجام" به جای مطالبه و شکایت و انتقاد از طرف های غربی به جدال داخلی علاقه دارد که البته کم و بیش درباره دلایل آن سخن گفتیم.

موضوع دیگری که باید مورد توجه جریان انقلابی قرار گیرد، دوقطبی ساخته شده مذاکره/ مقاومت  از جانب اصلاحات است که بازتاب واقعی خواسته ها و ذهنیت جامعه نیست. دوقطبی واقعی جامعه کارآمدی/ ناکارآمدی و تحریم/ رفع تحریم است. مردم حتما موافق رفع تحریم ها هستند اما معطل ماندن برای رفع تحریم دلیلی بر ناکارآمدی دستگاه اجرایی کشور نیست. رفع تحریم، مطالبه اصلی و جدی نظام و مردم است اما این توپ در زمین آمریکا است. رفع تحریم های بانکی و نفتی و تجاری و لغو فرمان های اجرایی رییس جمهوری آمریکا حداقل کاری است که ایالات متحده به آن متعهد شده و مانند همیشه نقض عهد کرده. در این شرایط حتما ذوق زدگی برخی مسئولان اجرایی طرف آمریکایی را برای فشار بیشتر بر کشور ترغیب می کند و منجر به ماندگاری تحریم ها خواهد شد.  امتیاز گرفتن حاصل قدرت بیشتر است نه اشتیاق بیشتر.  بر همین اساس نباید در دوقطبی ساخته و پرداخته اصلاحات حاضر شد و به جای آن "فراروایت ملی" از ظرفیت های کشور، قدرت منطقه ای و مساله کارآمدی و مردم محوری ساخت و در زمین اصلاحات بازی نکرد.

ما از غرب و آمریکا طلبکاریم و حقوق خود را مطالبه می کنیم و در این راه حتما به وعده آنها اطمینان نخواهیم کرد و به جای معطل کردن اقتصاد و معیشت مردم که خواسته "کاسبان مذاکره" است به دنبال راه های سازنده و ایجابی برای اداره کشور حرکت خواهیم کرد. نرمال شدن کشور از مذاکره نمی گذرد زمانی اقتصاد کشور نرمال می شود که به مذاکره نگاه کاسبانه نشود و سیاست خارجی در موضع خود قرار گیرد. سیاست خارجی درست و قوی از نگاه دقیق و واقعی به ظرفیت های کشور می گذرد. سیاسی و جناحی کردن سیاست خارجی بزرگ ترین ضربه به دیپلماسی کشور و دیپلمات ها است. وزارت خارجه باید نماد قدرت کشور باشد نه نماد اشتیاق به توافق. چرا که وزارت خارجه مشتاق و مضطر مجبور به اعطای امتیاز بیشتر و کسب امتیاز کمتر می شود. شان دستگاه سیاست خارجی و دیپلماسی کشور فراتر از بازی های سیاسی و مطامع گروه های مختلف است.

منبع: فردا

کلیدواژه: دولت ایالات متحده اصلاحات و روحانی اصلاح طلبان دولت روحانی سیاست خارجی آقای روحانی حسن روحانی اداره کشور رفع تحریم تحریم ها هسته ای دولت او

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۹۶۰۱۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل ردصلاحیت روحانی علنی می‌شود/ سخنگوی حزب اعتدال و توسعه: رئیس دولت دوازدهم برای حفظ شأن شورای نگهبان این کار را می‌کند

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، جواد هروی سخنگوی حزب اعتدال و توسعه در ارزیابی دلایل رد صلاحیت روحانی در انتخابات مجلس خبرگان رهبری و اظهارات اخیر وی گفت: البته آقای روحانی در جلسه اخیر مباحثی را به اعضای دولت خودشان اشاره کردند و گفتند من دلایل رد صلاحیتم را در روزهای آینده به تفضیل خواهم گفت. اما اینکه در مقابل دلایل ردصلاحیت سکوت کنند، هم نمی‌پذیرند. چون این موضوع جایگاه شورای نگهبان را تضعیف می‌کند نه شخص را، لذا به جهت قداست شأن شورای نگهبان چنین دفاعی را انجام خواهند داد و ظاهرا دلایلی که شورای نگهبان به ایشان اعلام کرده مقبول نظرشان نیست و می‌خواهند دلایل خودشان را به صورت علنی در رسانه‌ها اشاره کنند، اما اینکه مفاد آن چیست کسی دقیق خبر ندارد.

هروی در گفتگو با ایلنا، درباره پیش‌بینی خود از پاسخ روحانی به شورای نگهبان گفت: اینکه یکی از دستگاه‌های نظارتی کشور در عملکرد خودش مورد نقد قرار نگیرد یک ایراد اساسی است که در شاکله نظام دیده می‌شود. حتی اگر شورای نگهبان باشد. در ماه‌های گذشته شاهد این بودیم که شورای نگهبان از خیل عظیم داوطلبان در مجلس خبرگان رهبری و در مجلس شورای اسلامی، افراد زیادی را به دلایل غیرموجه و غیرمقبول از صحنه انتخابات خارج کردند و موجب شد که رقابت کاملا ضعیف باشد و ما پایین‌ترین حد مشارکت در طول بعد از انقلاب اسلامی را شاهد باشیم و در ادامه آن شأن و جایگاه شورای نگهبان را تنزل خواهد داد.

وی افزود: لذا حرکت‌هایی مثل حرکت آقای روحانی، می‌تواند این شأنیت را حفظ کرده و دوباره برگرداند. شاید شورای نگهبان نسبت به عملکرد خود تجدیدنظر کند. بسیاری از ردصلاحیت‌ شدگان نتوانستند پاسخ‌های مجاب‌کننده‌ای را بگیرند و این روند صورت خوبی در تصویر نظام ندارد که یک دستگاهی بدون دلیل بخواهد چیزی را بگوید و بحثی را باز کرده باشد. سابقه این موضوع را هم ما قبلا داشتیم که آقای لاریجانی این اتفاق برایشان مطرح شد و جواب‌هایی که شورای نگهبان به ایشان داده بود نه تنها قانع‌کننده نبود بلکه آقای لاریجانی به تفصیل حدود ۴۰ صفحه پاسخ دلایل ناموجه شورای نگهبان را دادند که شاید این قضیه بتواند مؤثر واقع شود که حالا مؤثر واقع نشد.

این فعال سیاسی افزود: لذا شیوه شورای نگهبان باید مبتنی‌بر نگرش دموکراتیک باشد و آن چیزی که ما در بحث تسامح و تساهل اسلامی هم داریم در این جایگاه باید حفظ شود. لذا کسانی مثل آقای روحانی از جایگاه شایسته‌ای در نظام برخوردار بوده و شخصیت‌ قابل‌توجه و موجهی در نظام هستند، فکر می‌کنم اینکه ایشان پاسخی بر پاسخ‌های شورای نگهبان بدهند و عدم‌قانع‌کننده بودن و مجاب‌کننده بودن پاسخ‌های شورای نگهبان را پاسخ بدهند، امر مقبول و پسندیده‌ای است و باید شورای نگهبان هم بپذیرد و فکر می‌کنم اگر آنها هم پاسخ‌های مجاب‌کننده‌ای متقابلا داشته باشند، فضای مخدوش فکری رسانه‌ای و اجتماعی را هم روشن خواهد کرد.

وی در پاسخ به این سوال با توجه به دلایل ردصلاحیت آقای روحانی، با توجه به آسیب‌شناسی سطح مشارکت مردم در انتخابات، طرح این موضوع و دلایل رد صلاحیت چقدر می‌تواند در مشارکت در انتخابات ۱۴۰۴ تاثیرگذار شود، گفت: با عنایت به اینکه در آخرین انتخاباتی که داشتیم متأسفانه دستگاه‌های نظارتی و اجرایی به آسیب‌شناسی کاهش حضور مردم نپرداختند و این برای نظام ما که یک نظام مردمی بوده کاملا یک آسیب جدی است. لذا کسانی مثل آقای روحانی یا پاسخ‌هایی مثل آقای لاریجانی حرکت‌هایی در بعد نقض نظارتی می‌بینم که اگر دستگاه‌های نظارتی به آن توجه نکنند ما آسیب‌های جدی‌تری خواهیم دید. در جلسه گذشته اجلاس حزب اعتدال و توسعه مطرح شد که اگر همین روند موجود دستگاه‌های اجرایی و نظارتی وزارت کشور و نظارتی شورای نگهبان ادامه پیدا کند، باید منتظر باشیم انتخابات ۱۴۰۴ از آنچه که در ۱۴۰۲ انجام گرفت هم افت بیشتری داشته باشد.

هروی گفت: من باب نقد را نه تنها در جمهوری اسلامی، بلکه در دستورات صریح مکتب حیات‌بخش اسلام کاملا می‌بینم، در روایات و تاریخ اسلام، در شخصیت مبارک حضرت پیامبر(ص) و حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) شما می‌بینید که کاملا به نقد یا نقادی به نحوه حاکمیت یا نظارت آن بزرگواران اعتنا می‌کردند. اما دستگاه شورای نگهبان اگر از جریان نقد و نقادی بخواهند عامدانه فاصله بگیرند ضربه‌ای بر شاکله نه تنها شورای نگهبان، بلکه بر شاکله نظام و کشور وارد خواهد شد. اصلا نقد و نقادی جزو اصول مکتب ما است و لذا بزرگان ما همیشه به این دیدگاه روی آوردند و توجه کردند.

وی در پاسخ به این سوال رهبری در سال ۱۴۰۰ بعد از اعلام اسامی تأیید و ردصلاحیت‌شدگان از واژه جفا در حق ردصلاحیت برخی از کاندیداها استفاده کردند و به شورای نگهبان هشدار دادند که باید این مسأله جبران شود. اما به نظر می‌رسد این رویه تغییر نکرده است. تحلیل شما درباره این موضوع چیست، گفت: من می‌خواهم به صراحت بگویم که اگر شورای نگهبان در آن مقطع زمانی به فرمایشات و منویات مقام معظم رهبری واقعا توجه می‌کردند و پشت گوش نمی‌انداختند، تصور می‌کنم آحاد جامعه آنقدر ناامیدانه وارد فضای انتخابات ۱۴۰۲ نمی‌شدند و آن آسیب‌شناسی که در نگرش تیزبینانه مقام معظم رهبری وجود داشت، اگر در دستور کار شورای نگهبان قرار می‌گرفت و نگرش نقادپذیری را پیشه می‌کردند، انتخابات ۱۴۰۲ ما به اینچنین آفتی که دچار دور شدن مردم از صحنه انتخابات باشند، منجر نمی‌شد.

هروی در پاسخ به این سوال آینده سیاسی آقای روحانی را با اتفاقات اخیر چطور پیش‌بینی می‌کنید، گفت: انقلاب از ابتدای حیات خود بسیاری از سختی‌ها را تحمل کرده و عبور کرده است. بسیاری از نخبگان و بزرگان و بسیاری از شخصیت‌های برجسته را از دست داده، به این هدف و با این مقصود که بتواند به دیدگاه‌ها، اهداف و برنامه‌های خودش برسد. لذا بسیاری از بزرگان ما به شهادت رسیدند، بسیاری کنار رفتند و همه اینها در راه این است که ما بتوانیم دستاوردهای انقلاب‌مان را حفظ کنیم. اما اگر قرار بر این باشد که یک نگرش تمامیت‌خواه وارد عرصه نظام شود و اقلیت حاکم، حتی به فرمایشات مقام معظم رهبری هم توجه نکنند، این آفت انقلاب ما را دچار خطر خواهد کرد.

وی تصریح کرد: در جلسه حزب اعتدال هم همه متفق بر این بودند که باید در نحوه نگرش و و بحث نظارتی دستگاه‌ها در امر انتخابات در کشور یک آسیب‌شناسی و بازنگری جدی شود. رویه موجود در واقع مورد قبول حزب اعتدال و توسعه نیست. از اول انقلاب خیلی‌ها آمدند و رفتند. ما خیلی شخصیت‌گرا نیستیم و همان‌طور که حزب اعتدال و توسعه پایبند به مرام مدنی خودش است، نه شخص. لذا از منظر حزب اعتدال و توسعه ما برنامه‌ها و رسالت انقلاب و نظام برای‌مان مهم است که بتوانیم به آن برسیم.

۲۷۲۱۱

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902738