به نقل از «تسنیم»

یادداشت|قانون باز و سیستم بسته!

تاریخ انتشار: ۲۴ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۹۶۵۴۹۹

مشکل بزرگ در مورد اتباع افغانستانی این است که موارد مختلفی مانع بهره‌مندی از امکانات و حقوق است. از رفتار سلیقه‌ای یک کارمند، تا یک بند در قانون اساسی. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌ فرشته حسینی بازیگر مهاجر افغانستانی چند روز پیش در صفحه شخصی خود در اینستاگرام در مطلبی با عنوان «روز خوبی برای مادرم نبود» به ماجرای نفروختن سیم‌کارت به مهاجرین افغانستانی در ایران انتقاد کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این مطلب که بارخوردهای بسیاری داشت،‌ موجب شد تا بار دیگر برخی مشکلات جامعه مهاجر افغانستان مطرح شود. البته آذری جهرمی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات نیز در واکنش به این انتقاد حسینی گفته است که فروش سیم‌کارت به مهاجران افغانستانی منع قانونی ندارد و مشکل از دفتر خدمات ارتباطی بوده است.

حالا محمدکاظم کاظمی شاعر و نویسنده مهاجر افغانستانی در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده، به این موضوع اشاره کرده است. این یادداشت به شرح ذیل است:

«دو سال پیش بود. به من پیامک آمد: «همراه اول تولد شما را تبریک می‌گوید»  ولی آن روز، روز تولد من نبود. در واقع روز تولد یکی از دوستان ایرانی بود که سیم‌کارت تلفن همراه من به نام اوست. از جهتی البته بد نشد. تولد آن دوست را تبریک گفتم و او حیران ماند که من چطور به خاطرم مانده است.

درست زمانی بود که بناگاه سیم‌کارت‌های تلفن ما مسدود شد. بعد از پیگیری‌ها و دویدن‌های بسیار از این دفتر خدماتی به آن دفتر و از شعبه به ریاست و از ریاست به شعبه. در نهایت دیدیم که سیستم، سیم‌کارت‌های اتباع را ثبت نمی‌کند. نگفتند که قانون این است. فقط گفتند که سیستم قبول نمی‌کند و درست هم می‌گفتند، یا لااقل دلیلی نداشت که راست نگویند.
و البته این مشکل یکی دو نفر نیست. گویا قانون همین است که اتباع خارجی نتوانند سیم‌کارت به اسم خودشان بگیرند. البته اقوامی از ما که از هلند آمده بودند، یعنی از افغانستانی‌‌های مقیم هلند بودند و پاسپورت خارجی داشتند به راحتی گرفتند. گویا در میان اتباع خارجی نیز «اتباع» تا «اتباع» داریم.

شاید هم قانون چنین نباشد. ولی سیستم‌ها عمل نمی‌کند. گویا قانون را باز گذاشته‌اند، ولی سیستم‌ را بسته‌اند. در بعضی امور دیگر برای ما مهاجرین هم همین طور است. گاهی منع قانونی برای امری نداریم، ولی سیستم‌ها عمل نمی‌کند. بگذریم از مواردی که منع قانونی نداریم ولی مقررات جاری ممنوعیت ایجاد می‌کند و مواردی هم که البته منع قانونی صریح هست در بسیاری از امور.

مشکل بزرگ در مورد ما اتباع افغانستان این است که مسائل مختلفی می‌تواند مانع بهره‌مندی ما از این امکانات و حقوق باشد. ممکن است قضیه از رفتار سلیقه‌ای یک کارمند، تا یک بند در قانون اساسی در نوسان باشد و متأسفانه مرجعی نیست که این قضیه را به خوبی روشن کند.

چند روز قبل نفیسه حسینی از اتباع افغانستان یادداشت تأثربرانگیزی در این مورد نوشت که در فضای مجازی بسیار انعکاس پیدا کرد. روایتی بود از یک دانش‌آموز مهاجر که به خاطر مسدودشدن سیم‌کارت تلفن نتوانسته است درس‌هایش را پیگیری کند. بعداً پیام جناب آذری جهرمی وزیر محترم ارتباطات را دیدیم که گفته بود واگذاری سیم‌کارت تلفن به اتباع افغانستان منعی ندارد. ولی باز هم گویا سیستم‌ها بسته است.

واکنش‌ها به حذف زبان فارسی از فهرست زبان‌های خارجی افغانستان/ نام خانه پدری ما «فارسی» است

ولی به راستی در این روزگاری که تلفن همراه از ضروریات زندگی هر انسانی شده است، چرا اتباع افغانستان که اقامت قانونی در ایران هم دارند، نتوانند یک سیم‌کارت تلفن به نام خود داشته باشند؟‌ الان خط تلفن یعنی وسیله خبرگیری از شخص، وسیله اطلاع‌یافتن از بسیار چیزها، وسیله استفاده از بسیاری از خدمات. امروزه وقتی یک بسته پستی را ارسال می‌کنیم مراحل ارسال بسته پستی به ما پیامک می‌شود. وقتی یک کار اداری داریم، مراحل انجام کار ما پیامک می‌شود. قبض‌های آب و برق و گاز و تلفن پیامک می‌شود. وقتی شخصی را از یک سیم‌کارت تلفن محروم می‌کنیم، تنها از مکالمه محروم نکرده‌ایم، از بسیاری چیزها محروم کرده‌ایم که گاهی از ضروریات زندگی اوست.

 شخص در این موارد چه می‌کند؟ همان کاری که من کردم. ناچار یک سیم‌کارت به اسم یک ایرانی می‌خرد، یک دوست، یک همسایه، یک همکار و البته در این صورت هم برای آن ایرانی کار اضافی درست می‌شود و هم در مواقع سوختن یا گم‌شدن سیم‌کارت یا هر امر دیگر، لازم است که آن شخص ایرانی هم درگیر ماجرا باشد و البته وقتی سیم‌کارت‌های افراد به اسم خودشان نیست، از نظر امنیتی هم همه چیز مبهم است. خط به اسم یک نفر است و یکی دیگر از آن استفاده می‌کند. خود این قضیه عوارض و توابعی دارد.

به راستی وقت آن نرسیده است که مسئولان محترم، در این روزگاری که چنین همدلی‌های عظیمی میان دو ملت خودنمایی می‌کند، چنان که در واقعۀ‌ دانشگاه کابل دیدیم. در این روزگاری که پرچم افغانستان با نورافشانی زیبایی بر روی برج میدان آزادی نقش می‌بندد و در سطح شهرهای بزرگ ایران تابلوهای «جان پدر کجاستی» نوشته می‌شود،‌ جامعه مهاجر افغانستان را بیشتر دریابند؟

این‌ها البته بسیار هم نیک و ارزشمند است و جای سپاس دارد، می‌شود این را گفت که کسانی از همان ملت، در همین شهرها هستند که برای دریافت یک سیم‌کارت تلفن همراه مشکل دارند. می‌شود این‌ها را نیز دریافت و من تصور می‌کنم که کار سختی نیست.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: اتباع افغانستانی محمد کاظم کاظمی دانش آموزان اتباع وزارت ارتباطات مهاجرین افغانستانی محمد کاظم کاظمی دانش آموزان اتباع وزارت ارتباطات مهاجرین افغانستانی مهاجر افغانستان اتباع افغانستان سیم کارت تلفن سیم کارت یک سیم کارت منع قانونی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۹۶۵۴۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سرک کشیدن در موبایل همسر باعث قتل شد!

 ۲۶ فروردین امسال، صدای درگیری و فریادهای زن و مردی جوان در یکی از خیابان‌های شمال تهران توجه رهگذران را به خود جلب کرد. رهگذران که شاهد درگیری بودند، ناگهان با صحنه تلخ و عجیبی مواجه شدند.

مرد جوان گوشی تلفن همراهی در دست داشت و زن جوان با اصرار از او می‌خواست گوشی‌اش را پس بدهد اما در یک لحظه مرد عصبانی دست به جیب شد و با بیرون آوردن یک چاقو ضربات متعددی به زن جوان زد و پا به فرار گذاشت.شاهدان بلافاصله با اورژانس و پلیس تماس گرفتند و زن جوان به بیمارستان منتقل شد اما ۱۹ ضربه چاقو او را به کام مرگ کشاند. گزارش قتل زن جوان به بازپرس سالار صنعتگر اعلام شد و تیم جنایی تحقیقات خود را برای شناسایی و دستگیری عامل جنایت آغاز کردند.

هویتی برای قاتل

با حضور کارآگاهان اداره دهم پلیس آگاهی در محل، مشخص شد محل سکونت زن جوان چند خیابان پایین‌تر از محل قتل بوده است. یکی از شاهدان در تحقیقات گفت: زن جوان اصرار داشت که گوشی تلفن همراهش را از قاتل بگیرد اما او ممانعت می‌کرد و می‌خواست محتویات داخل گوشی را ببیند. به همین دلیل مقتول به دنبال مرد جوان می‌دوید و فریاد می‌کشید.

خیلی زود محل زندگی مقتول و خانواده‌اش شناسایی شد و در تحقیقات از آنها مشخص شد مقتول مدتی قبل از همسرش جدا شده و با فرزندش زندگی می‌کرده است. مدتی قبل او با مردی به نام پژمان آشنا شد.

اما بعد از چند ماه زن جوان تصمیم به جدایی گرفت اما مرد جوان موافق جدایی نبود. با این اطلاعات احتمال ارتکاب قتل از سوی پژمان قوت گرفت و کارآگاهان با دریافت عکس وی و نشان دادن به شاهدان ماجرا مطمئن شدند که قتل از سوی او رخ داده است.

همچنین کارآگاهان اداره دهم پلیس آگاهی پایتخت در بازبینی دوربین‌های مداربسته اطراف محل درگیری تصاویر ضارب را بدست آوردند که با تطبیق عکسی که از پژمان در دست داشتند، تأیید می‌کرد که او قاتل فراری است.

دستگیری در شمال

با شناسایی هویت قاتل، تیم تحقیق راهی محل زندگی او شدند، اما مرد جوان آنجا را ترک و فرار کرده بود. تحقیقات برای شناسایی متهم ادامه داشت تا اینکه رد او در یکی از شهرهای شمالی کشور بدست آمد. کارآگاهان اداره دهم پلیس آگاهی پایتخت، پس از هماهنگی‌های قضایی، راهی محل مخفیگاه متهم شده و او را بازداشت کردند.

متهم پس از انتقال به پایتخت، به قتل ناخواسته زن جوان اعتراف کرد. پژمان، برای تکمیل تحقیقات به دستور بازپرس شعبه هشتم دادسرای امور جنایی پایتخت به اداره آگاهی منتقل شد و تحقیقات در این خصوص ادامه دارد.

نمی‌دانستم مرتکب قتل شده‌ام

مرد جوان که به اتهام قتل بازداشت شده، مدعی است پس از ضربه زدن به زن جوان و هنگام فرار از اینکه زن مورد علاقه‌اش به قتل رسیده بود، اطلاع نداشته و بعد از دستگیری متوجه شده است.

با مقتول چطور آشنا شدی؟

۵ ماه قبل در یکی از خیابان‌های شمال تهران با او آشنا شدم. رابطه‌مان اوایل در حد تلفن و پیامک بود، اما کم کم قرار ملاقات‌ها شروع شد و مدام همدیگر را می‌دیدیم. به خودم که آمدم متوجه شدم او را خیلی دوست دارم و او همان زنی است که سال‌ها دنبالش بودم.

با این همه علاقه چرا او را به قتل رساندی؟

قصدم کشتن نبود. اصلاً نمی‌دانستم که او را کشته‌ام. وقتی او را زدم و فرار کردم نگران حالش بودم اما جرأت نمی‌کردم تماس بگیرم.

می‌دانستم پلیس در تعقیبم است و می‌ترسیدم که لو بروم از طرفی هراس این را داشتم که بشنوم او کشته شده است.

چرا تلفنش را گرفته بودی؟

شک کرده بودم. رابطه ما خیلی خوب بود اما از یک هفته قبل از قتل همه چیز تغییر کرد. رفتارش سرد شده بود و تلفن‌هایم را پاسخ نمی‌داد. از هر ۱۰ پیام یک پیام را جواب می‌داد. پیگیر رفتارش شدم و او گفت که دیگر نمی‌خواهد با من ادامه دهد و خواست که با او تماس نگیرم.

چرا؟

خودم هم نمی‌دانم، رابطه‌مان خوب بود و حتی قرار بود با هم ازدواج کنیم. اما یک دفعه تغییر کرد، احساس می‌کردم شخص دیگری وارد زندگی‌اش شده است و باید به این موضوع پی می‌بردم.

روز حادثه چه اتفاقی افتاد؟

به مقابل خانه‌اش رفتم و از او خواستم گوشی تلفن همراهش را بدهد تا آن را بررسی کنم. تصور می‌کردم اگر پای شخص سومی در این میان باشد، بی‌شک پیام‌ها یا تماس‌هایش را در گوشی می‌بینم. اما او نمی‌خواست تلفنش را ببینم و زمانی که گوشی او را به زور گرفتم، تا چند خیابان آن طرف‌تر دنبالم آمد.

چرا چاقو داشتی؟

چاقو را بردم تا او را بترسانم و بتوانم گوشی تلفن همراهش را بگیرم و با بدست آمدن رمز گوشی، وارد آن شوم و بفهمم که آیا به من خیانت کرده است یا خیر.

چند ضربه به او زدی؟

نمی دانم، خیلی عصبانی بودم. پلیس می‌گوید که ۱۹ ضربه زده‌ام. آن زمان چون حالم را نمی‌فهمیدم، به یاد ندارم چند ضربه زده‌ام.

منبع: روزنامه ایران