کودکان چه جایگاهی در طراحی‌ و برنامه ریزی‌های شهری دارند؟

یک دکترای طراحی شهری گفت: کودکان بخش قابل توجهی از ساکنان یک شهر را تشکیل می‌دهند و نقش بسیار تاثیر گذاری در جامعه دارند چراکه این کودکان هستند که در آینده تصمیم گیر و سیاست گذار می‌شوند و شهر را مدیریت، طراحی و برنامه ریزی می‌کنند.

فریناز مقتدری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه توجه به شهر دوستدار کودک شامل دو بخش سلامت و آموزش، فرهنگ و سبک زندگی است، اظهار کرد: سبک زندگی و ترجیحات محیطی افراد در دوران کودکی شکل می‌گیرد و این یکی از مهمترین مسائلی است که باید در ارتباط با کودکان در شهر مورد توجه قرار بگیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: سبک زندگی که در کودکی به افراد آموزش داده می‌شود موجب شده تا آنها رفتاری متناسب با آن را در بزرگسالی داشته باشند.

این دکترای طراحی شهری با بیان اینکه نوع رفتار یک فرد در شهر از دوران کودکی پایه ریزی می‌شود، خاطرنشان کرد: به طور مثال چنانچه همه رفت و آمدهای یک کودک با خودرو شخصی انجام شود در بزرگسالی نیز رفت و آمد با اتومبیل شخصی برای او به یک ترجیح تبدیل می‌شود.

مقتدری به اهمیت توجه به سلامت روان و جسم کودکان اشاره و عنوان کرد: کودکان باید این امکان را داشته باشند که فعالیت فیزیکی انجام دهند و ابعاد مختلف محیط شهر محل سکونت خود را درک کنند، تعاملات اجتماعی را ببینند و ترجیحات محیطی را درک کنند. تمامی اینها بر سلامت جسم و روان آنان مستقیماً اثر می‌گذارد.

محیطی زندگی کودکان بر شخصیت آنها در آینده تأثیر گذار خواهد بود

وی با تاکید بر اهمیت مناسب سازی محیط شهری خصوصاً در سطح محلات، تصریح کرد: کودکان باید وارد محیط شهری و تعاملات اجتماعی با محیط اطراف شوند، امنیت را در شهر احساس کنند، فعالیت داشته باشند، محیط و تناسبات فضایی و مسائل و مشکلاتی که در شهر وجود دارد را درک کنند زیرا همه اینها موجب رشد روانی کودکان می‌شود.

این دکترای طراحی شهری تاکید کرد: اندازه و نوع محیطی که کودکان با آن ارتباط دارند بر سلامت روان، ارتباطی که در آینده با محیط اطرافشان دارند و حتی نوع شخصیتشان تأثیر خواهد داشت.

وی گفت: مطالعات در سطح دنیا نشان داده است که یکی از مهم‌ترین المان‌های سلامت در بزرگسالی به خصوص در مورد اضافه وزن و بیماری‌های قلبی و عروقی، داشتن فعالیت فیزیکی در کودکی است، بخشی از این فعالیت فیزیکی با ورزش و بازی کردن و بخشی دیگر با راه رفتن و دوچرخه سواری ممکن می‌شود.

مقتدری تاکید کرد: فعالیت کودکان و تردد آنان در شهر قطعاً نباید در مسیرهای طولانی و بدون نظارت بزرگسالان باشد، اما یک کودک باید بتواند مسیرهایی مثل مسیر "خانه تا مدرسه" را که مهم‌ترین سفر درون شهری برای او است، با امنیت طی کند.

این دکترای طراحی شهری افزود: مسیر خانه تا مدرسه باید امنیت و امکانات کافی برای کودکان داشته باشد تا آنان بتوانند تماماً یا بخشی از این مسیر را مستقلاً تردد کنند و نظارت مستقیم والد برای آنها نباشد.

وی اظهار کرد: طی مسیر خانه تا مدرسه به صورت پیاده یا با استفاده از دوچرخه بر سلامت روان، سلامت جسم و نوع سبک زندگی کودکان در آینده و انتخاب روش تردد آنان در شهر در دوران بزرگسالی مؤثر است، انجام این اقدامات نوعی فرهنگ سازی است که باید از دوران کودکی شروع شود و به همین دلیل است که در دنیا اصطلاحاتی مثل شهر دوستدار کودک، حمل و نقل و تردد امن و ایمن کودکان در شهر و بازی کودکان در شهر مطرح می‌شود و متخصصان در حال کار بر روی آن هستند.

مجزا کردن کودکان از فضاهای شهری کار درستی نیست

وی ادامه داد: کودکان شهروندان مهم و اثرگذاری هستند که بخش قابل توجهی از شهروندان یک شهر را تشکیل می‌دهند. همین کودکان هستند که در آینده تصمیم گیر و سیاست گذار می‌شوند و شهر را مدیریت، طراحی و برنامه ریزی می‌کنند.

این دکترای طراحی شهری خاطرنشان کرد: مجزا کردن کودکان از فضاهای شهری کار درستی نیست و حتماً باید در فرآیند طراحی و برنامه ریزی برای شهر این شهروندان را نیز در نظر گرفته شوند. در نظر داشتن فضاهایی جدا در شهر برای کودکان عملاً محروم کردن آنان از بخش مهمی از شهر است و در این صورت بخشی از شهروندان را از یک بخشی از شهر حذف می‌کنیم.

مقتدری افزود: چنانچه ما در فرآیند طراحی یا برنامه ریزی شهری، در محدوده‌ای از شهر موضوع مشارکت را مطرح می‌کنیم باید بدانیم که کودکان بخشی از شهروندان هستند اما ادراک محیطی آنان با بزرگسالان متفاوت است.

وی با بیان اینکه درک کودکان از امنیت، زیبایی و تعامل و دید آنان نسبت به مسائل با بزرگسالان متفاوت است، تاکید کرد: باید در طراحی‌ها همان طوری که نظر بزرگسالان در نظر گرفته می‌شود، نظر آنان نیز مدنظر باشد زیرا شهر مجموعه‌های از شهروندان است که در سنین مختلف، با ویژگی‌های مختلف و توانمندی‌های مختلف هستند و اینکه بخشی از شهروندان به هیچ عنوان در طراحی‌ها در نظر گرفته نشوند، درست نیست.

این دکترای طراحی شهری گفت: کودکان در پرسشنامه‌ها جز گروه‌های هدف نیستند و از آنها سوال نمی‌شود که چه نوع کف سازی را ترجیح می‌دهند یا چه فعالیت‌هایی را دوست دارند، حتی هیچ گاه سوالی در ارتباط با مشکلات یک محله از دید یک کودک پرسیده نمی‌شود.

کد خبر 456364

منبع: ایمنا

کلیدواژه: کودک شهر شهر دوستدار کودک کلانشهر تعاملات اجتماعی در معماری طراحی شهری طراحی شهر دوستدار کودک سلامت مشارکت شهروندان کودکان حقوق کودک مناسب سازی محیط شهر سبک زندگی امنیت کودکان پرسش فضاهای شهری سلامت کودکان شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق برنامه ریزی بخشی از شهر سبک زندگی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۲۶۶۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سبک بسکتبال ایران باید تغییر کند/ ضعف برنامه‌ریزی دلیل انتقادهاست

کارشناس بسکتبال ایران گفت: ابتدا باید سبک بسکتبال خود را انتخاب کرده و تغییر دهیم، سپس به فکر انتخاب سرمربی آینده تیم ملی باشیم.

سیامک ویسی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تغییراتی که قرار است در راس کادرفنی تیم ملی بسکتبال ایران ایجاد شود، توضیح داد: قبل از اینکه جواب این سوال را بدهم، باید اینگونه به موضوع نگاه کنیم که یکسری قوانین بازی در تیم ملی ایران ایجاد شده که به مرور زمان ایجاد می‌شود، حالا بازیکن‌های نسل قدیمی‌تر ما در حال خداحافظی و در سن بازنشستگی هستند که در نتیجه آن، یک نسل جوانتر جایگزین می‌شوند.

او ادامه داد: اکنون که نسل جوانتر ما می‌خواهد کار کند، به نظر من باید دنبال این باشیم که سبک بسکتبال بازی کردن خود را انتخاب کنیم. اینکه ما فقط دنبال این باشیم دو سه سرمربی عوض کنیم عملا نمی‌تواند بازدهی داشته باشد. از نظر من وجود دمیر یا هر مربی خارجی دیگر اتفاق بدی نیست، اما باید ببینیم از حضور او چه چیزی می‌خواهیم و دنبال چه سبکی از بسکتبال هستیم.

کارشناس بسکتبال ایران با تاکید بر اینکه باید سبک بسکتبال بازی کردن تیم ایران تغییر کند، اظهار کرد: سال‌های گذشته که ما حامد حدادی را داشتیم، تیم ما خیلی وابسته به بازیکن بلند و شخص خود حدادی بود. حالا در نبود ایشان، با توجه به تغییر نسل تیم ملی و وجود بازیکنان کوتاه قامت‌تر البته مستعدتر، ما باید سبک بازی جدیدی را برای تیم ملی خود پیدا کنیم. وقتی این‌کار را کنیم، آن زمان می‌توانیم هم مربی خوبی انتخاب کنیم و هم زمان بدهیم که کار کند.

ویسی تصریح کرد: دو نکته مهم وجود دارد که باید به آن‌ها توجه کرد، هرچند که وقتی کمیته فنی تشکیل جلسه می‌دهد، قطعا به این نکات هم توجه کرده‌اند. نکته نخست اینکه ما چه بازیکنایی در اختیار داریم و آن مربی که می‌آید چه نوع سبک بازی دارد. نکته دوم هم اینکه مربی انتخاب شده باید اهداف فدراسیون را دنبال کند و از نظر من قطعا تیم ملی ما با تغییر نسل روبرو است. قطعا مشکلات زیاد خواهد بود و اگر بخواهیم همانطور که ۵ تا ۱۰ سال پیش بازی می‌کردیم پیش برویم، با مشکل روبرو می‌شویم. باید حتما زمان بگذاریم و آن مسائلی که هست را با گذشت زمان حل کنیم، چرا که گذر زمان خیلی مسائل را روشن می‌کند.

کارشناس بسکتبال ایران، در واکنش به تغییرات زیاد سرمربی تیم ملی طی دو سال گذشته، اظهار کرد: یکسری انتقادها نسبت به کاری که فدراسیون انجام می‌دهد همیشه وجود دارد. وقتی انتقادات هست قبل از شروع کارها ما باید برنامه‌ریزی مناسبی کنیم و بگوییم که از کجا به کجا می‌رویم. بی‌شک انتقادات زیاد خواهد بود، اما یکسری از آن‌ها سازنده است و یکسری هم خیلی منطقی نیست. وقتی ما وارد کار می‌شویم اگر برنامه‌ریزی درست باشد انتقادی هم باشد از مثبت‌ها استفاده می‌کنیم و اگر هم غیر منطقی باشد آن‌ها را کنار می‌گذاریم. الان نسبت به یکسری انتخاب‌های فدراسیون انتقاد وجود دارد که قطعا شاید دلیل آن وجود ضعف برنامه‌ریزی باشد.

ویسی در پاسخ به این سوال که آیا با مربی خارجی برای تیم ملی موافق است یا مربی داخلی، توضیح داد: این اعتقاد شخصی من است که مربی خارجی اگر بیاید و کسی باشد که نه فقط به تیم ملی بلکه به کل بسکتبال ما کمک کند، از او استقبال می‌شود. یک موضوع دیگر هم که خیلی به آن اعتقاد دارم، این است که آیا بسکتبال ما در سایر جهات هم پیشرفت کرده است یا نه؟ پیشرفت بسکتبال را فقط نتیجه می‌بینیم؟ ما اگر دنبال پیشرفت هستیم بسکتبال ما در همه موارد باید رشد کند. به عنوان مثال ما باید در بخش داوری، مربیان، بازیکنان، سخت افزار، امکانات و ... پیشرفت کنیم که به جمیع آن‌ها پیشرفت می‌گویند.

او در پایان تاکید کرد: به نظر من خیلی بهایی به مربیان در رده بزرگسالان داده نشد. اگر مربیان خود را پیشرفت ندهیم نمی‌توانیم مدعی شویم که پیشرفت کرده‌ایم. از نظر من در این شرایط مربی ایرانی می‌توانست بیشتر کمک کند. البته حضور مربی خارجی را هم اتفاق بدی نمی‌دانم، باید بیاید و به او زمان بدهیم. اینکه صرفا به نتیجه فکر و اکتفا کنیم رفتار درستی نیست. در کل اما من احساس می‌کنم که در شرایط فعلی مربی داخلی مناسب باشد. 

انتهای پیام