به نقل از «طرفداری»

داستان زندگی یک استادیوم 143 ساله؛ خانه ابدی آبی ها...

تاریخ انتشار: ۲ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۶۸۰۷۹

آنچه می خوانید نوشته ای از سهند نمازی یکی از کاربرهای خوش قلم شبکه اجتماعی طرفداری است که از این پس خواننده مطالبش در صفحه اصلی سایت طرفداری خواهید بود. خواندن این نوشته جالب درباره خانه چلسی که شما را به یک تور مجازی بازدید از استمفورد بریج می برد را به شما توصیه می کنیم

استمفورد بریج در سال 1877 افتتاح شد اما در دو دهه اول فقط مسابقات دو و میدانی در آن انجام می شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  استادیوم استمفوردبریج توسط یک ایستگاه راه آهن کوچک، چلسی و ایستگاه راه آهن فولام سرویس دهی می شد که بعدا پس از بمب گذاری در جنگ جهانی دوم تعطیل شد. در ابتدا به باشگاه فوتبال فولام پیشنهاد شد اما آنها به دلایل مالی آن را رد کردند تا در سال 1905 که باشگاه چلسی تاسیس شد، جوزف و گاس میرز، مالکان چلسی، استمفورد بریج را خریداری کردند. این استادیوم حدود 100000 جا برای تماشاگران داشت اما فقط 5000 نفر در زیر سقف طراحی شده توسط معمار مشهور اسکاتلندی، آرچیبالد لیچ مشهور ساخته شده بود، جا می گرفتند.  95،000 باقی مانده مجبور به استفاده از سکوهای بدون سقف کنار زمین دو و میدانی می شدند. در دهه های بعدی تغییرات زیادی رخ داد. یک جایگاه شرقی جدید، اولین سکویی که نزدیک زمین (بدون پیست دو و میدانی) ساخته می شود، در سال 1973 افتتاح شد. این قرار بود اولین کار از چهار هدف جدید باشد اما در طول کار هزینه ها چنان افزایش یافت که چلسی مالکیت خود را از دست داد. بخشی از ورزشگاه سپس توسط توسعه دهندگان ملک مارلر استیتس (Marler States) خریداری شد. پس از ورشکستگی شرکت در اوایل دهه 90، زمین به مالکیت کامل چلسی درآمد. یک واقعیت جالب دربراه استمفورد‌ بریج این است که در فصل 1984/85 حصاری برقی در اطراف زمین ساخته شد. این تصمیم به دلیل تعداد زیاد هولیگان ها و اوباش در آن زمان بود. در سال 1990، پس از حادثه هیلزبورو، اتحادیه دستور داد تا استادیوم های تمام باشگاه های لیگ برتری باید مجهز و استاندارد باشد. قسمت های باقی مانده از پیست دو و میدانی برداشته شد و با جایگاه های جدید و با سقف و صندلی ها تغییر یافت. سه فینال جام حذفی، انجام 5 بازی تیم ملی (آخرین بازی در سال 1946 بود) در این استادیوم انجام شد. همچنین در سال 1945، استمفوردبریج یکی از مهمترین مسابقات تاریخ خود را برگزار کرد. در پایان جنگ جهانی دوم، از طرف اتحاد جماهیر شوروی، دینامو مسکو به انگلیس دعوت شد و چلسی اولین تیمی بود که با آنها روبرو شد. جمعیت تخمینی بیش از 100000 نفر برای تماشای یک تساوی هیجان انگیز 3–3، با تماشاگران زیادی در پیست سگ ها و بالای سکوها، در استمفوردبریج قرار گرفتند.

فینال های جام حذفی که در استمفورد بریج برگزار شدند سال جمعیت قهرمان نتیجه نایب قهرمان 1920 50018 استون ویلا 0-1 هادرزفیلد تاون 1921 82805 تاتنهام 0-1 وولورهمپتون واندررز 1922 53000 هادرزفیلد تاون 0-1 پرستون نورث اند

 

بازی تاریخی چلسی - دینامو موسکو که با نتیجه 3-3 خاتمه یافت

 

جایگاه ها نمایی از استمفورد بریج کنونی

 

جایگاه ها و صندلی های استمفوردبریججایگاه متئو هاردینگ

جایگاه متیو هاردینگ که قبلا به آن سکوی شمالی می گفتند، در امتداد گوشه شمالی زمین قرار دارد. در سال 1939، سکوی شمالی دو طبقه ای احداث شد. در ابتدا هدف این بود که کل انتهای شمالی را در بر بگیرد اما وقوع جنگ جهانی دوم و پیامدهای آن باشگاه را مجبور کرد که جایگاه را کوچک نگه دارد. در سال 1976 برای تماشاگران ایستاده تراس های باز جایگزین شد. تراس شمالی در سال 1993 تعطیل شد و جایگاه فعلی دو طبقه (سکوی متیو هاردینگ) در آن پایان ساخته شد. این قسمت به نام مدیر سابق چلسی متیو هاردینگ است که به دلیل سرمایه گذاری در اوایل دهه 1990 و ساختن همان جایگاه در فصل 1996/97 قبل از مرگش در یک حادثه هلی کوپتر در 22 اکتبر 1996 باعث شد نام او روی این جایگاه قرار گیرد. 
 

 

جایگاه شرقی

تنها جایگاه سرپوشیده بریج در سال 1905، جایگاه شرقی با سقفی آهنی راه راه شیروانی بود. با حدود 6000 صندلی و یک فضای تراس دار. این جایگاه تا سال 1973 باقی مانده بود تا در مراحل آغازین بازسازی  ورزشگاه تخریب شد. جایگاه جدید در آغاز فصل 1974-75 افتتاح شد اما به دلیل مشکلات مالی در باشگاه، این تنها بخش توسعه بود که تکمیل شد.
ایستگاه شرقی در اصل به شکل سه طبقه خود در سال 1973 زنده مانده است اگرچه از آن زمان تاکنون بسیار مرمت و مدرن شده است. این قلب استادیوم است، محل استقرار تونل، گودال، رختکن، اتاق کنفرانس و... .طبقه میانی را تسهیلات، باشگاه ها و مجموعه های اجرایی اشغال می کنند. ردیف بالا یکی از بهترین منظره های زمین را برای تماشاگران فراهم می کند و این تنها بخشی است که از بازسازی گسترده دهه 90 زنده مانده است. با این حال، در آغاز فصل 2005/06، سرمربی وقت چلسی، خوزه مورینیو درخواست کرد تا بخش خانواده به این قسمت از جایگاه برود تا روحیه تیم را تقویت کند. طرفداران خارج از خانه به Shed End منتقل شدند.

 

The Shed End

Shed End در امتداد ضلع جنوبی زمین قرار دارد. در سال 1930، تراس جدیدی در ضلع جنوبی برای تماشاگران ایستاده ساخته شد. در ابتدا به عنوان فولهام رود اند (Fulham Road End) شناخته می شد اما هواداران آن را به نام "The Shed" ملقب کردند و این باعث شد تا باشگاه رسما نام این جایگاه بریج را تغییر دهد. این مکان به محبوب ترین جایگاه برای طرفداران پرشور و تعصبی چلسی تبدیل شد تا اینکه تراس در سال 1994 تخریب شد. پس از فاجعه هیلزبورو، استادیوم های تمام صندلی طبق قانون به عنوان اقدام ایمنی اجباری شدند. جایگاه نشسته که جایگزین آن شده است هنوز به عنوان Shed End شناخته می شود (به زیر مراجعه کنید).
جایگاه جدید به موقع برای فصل 1997/98 افتتاح شد. همراه با جایگاه متیو هاردینگ، منطقه ای از زمین است که بسیاری از طرفداران آواز در آن جمع می شوند. منظره ای که از سطح بالایی وجود دارد به عنوان یکی از بهترین ها در ورزشگاه شناخته می شود. Shed همچنین شامل موزه صدمین سالگرد و یک دیوار یادبود است، جایی که خانواده های هواداران فقید می توانند یک یادبود دائمی از عزیزان خود را بر این دیوار نصب کنند. این نشان دهنده حمایت ابدی آنها است. یک تکه بزرگ از دیوار اصلی پشت تراس Shed End هنوز ایستاده است. اخیرا با چراغ ها و تصاویر بزرگی از اسطوره های چلسی تزئین شده است. از سال 2005، به طرفداران 3000 بلیط به سمت شرق اختصاص داده شده است. یعنی تقریبا نیمی از ظرفیت جایگاه.
خاکستر پیتر اسگود در سال 2006 در زیر نقطه پنالتی Shed End آرام گرفت...

 

جایگاه غربی

در فصل 1964/65، جایگاه غربی ساخته شد تا جای تراس موجود در ضلع غربی را بگیرد. بیشتر جایگاه غربی شامل صندلی های چوبی نوک دار روی قاب های آهنی بود اما صندلی های جلو کاملا روی فرم های بتونی معروف به "نیمکت ها" بود. جایگاه قدیمی غرب در سال 1997 تخریب و جایگاه غربی جایگزین آن شد. این جایگاه دارای سه طبقه است، علاوه بر یک ردیف جعبه اجرایی که طول جایگاه را کشیده است.
ردیف پایین تر در سال 1998 افتتاح شد. با این حال، مشکلات مربوط به مجوز سبب شد تا که جایگاه به طور کامل تا سال 2001 تکمیل نشود. ساخت جایگاه تقریبا باعث بحران مالی دیگری شد که می توانست باعث سقوط باشگاه شود اما رومن آبراموویچ مانع این اتفاق شد. کن بیتس با وام 70 میلیون پوندی برای تأمین مالی پروژه، چلسی را به دلیل شرایط بازپرداختی که با آن موافقت کرده بود، در موقعیت مالی بسیار خطرناکی قرار داد.
اکنون این جایگاه اصلی ترین چهره خارجی استادیوم است که اولین چیزی است که هواداران هنگام ورود به دروازه اصلی جاده فولام می بینند. ورودی اصلی قبلا به نام بازیکنان سابق چلسی، نایجل اسپاكمن و دیوید سپیدی نامگذاری شده بود. در سال 2020، تابلوهای ورودی ها با نام آن بازیکنان برداشته شد تا علامت های راهنما جایگزین شوند. به این معنی که دیگر ورودی ها به نام هیچ بازیکنی نامگذاری نمی شوند. این جایگاه همچنین دارای بزرگترین محوطه مسابقه در ورزشگاه است و همچنین به عنوان "سالن بزرگ" شناخته می شود و برای بسیاری از کار در استمفوردبریج از جمله مراسم "بهترین  های سال چلسی" مورد استفاده قرار می گیرد.
جعبه های اجرایی که درباره آن در بالا صحبت شد، به عنوان سوییت های میلیونی (Millennium Suites) شناخته می شوند، خانه اکثر مهمانان در روزهای مسابقه هستند. همچنین هر جعبه به نام یکی از بازیکنان سابق چلسی نامگذاری شده است (نام های داخل کروشه):
سوئیت تمبلینگ (بابی تمبلینگ)
سوئیت کلارک (استیو کلارک)
سوئیت هریس (رون هریس)
'دریکز' (تد دریک)
بونتی (پیتر بونتی)
هالینز (جان هالینز)
در اکتبر 2010 مجسمه نه فوتی پیتر اسگود، اسطوره چلسی، که توسط فیلیپ جکسون ساخته شده، در خارج از استمفورد بریج و جلوی ورودی نصب شد.
یک پلاک در زیر مجسمه، نوشته شده توسط مورخ رسمی باشگاه ریک گلانویل، حک شده است:

STAMFORD BRIDGE HAS MANY HEROES BUT ONLY ONE KING
GRACEFUL TECHNICIAN /// NERVELESS STRIKER
ICON OF THE SWINGING SIXTIES
ADORED BY FANS /// SCORER OF IMMORTAL CUP FINAL GOALS
A BIG MAN FOR A GOLDEN AGE

در ژانویه 2020، چلسی از یک نقاشی دیواری بزرگ توسط سلیمان سوزا در دیوار خارج از ایستگاه غربی استادیوم رونمایی کرد. این نقاشی دیواری بخشی از کمپین چلسی است به نام "به یهود ستیزی نه بگو" که توسط مالک باشگاه رومان آبراموویچ تأمین مالی شده است. در نقاشی دیواری تصاویر فوتبالیست های جولیس هیرش و اورپاد ویس که در اردوگاه کار اجباری آشویتس کشته شدند و رون جونز، یک اسیر جنگی انگلیسی معروف به "دروازه بان آشویتس" دیده می شود.

 

موزه

در سال 2005، به مناسبت صدمین بازی جیانفرانکو زولا برای چلسی، موزه ای تحت عنوان موزه "صد ها" چلسی افتتاح شد و پیراهن زولا در آنجا آویزان شد. موزه در گالری شِد (Shed Galleria) سابق واقع شده است. بازدیدکنندگان می توانند از سالن WAG بازدید کنند. آنها دهه به دهه در طول تاریخ باشگاه با دیدن برنامه های قدیمی، لباس های قدیمی، کت خوزه مورینیو و سایر یادگاری ها سفر می کنند. یک شعار روی دیوار موزه می گوید: "من اقای خاص هستم." که اشاره به نقل قول معروف خوزه مورینیو هنگام امضای قرارداد به عنوان سرمربی چلسی دارد.

 پیراهن جیانفرانکو زولا به مناسب صدمین بازی اش برای چلسی، در موزه "صد ها" آویخته شد.

 

مگا استور

فروشگاه کالاهای تجاری باشگاه، معروف به مگا استور، در گوشه جنوب غربی ورزشگاه واقع شده است. این فروشگاه دو طبقه است. طبقه همكف عمدتا از سوغات و وسایل بچه گانه تشكیل می شود و طبقه اول شامل لباس هایی از جمله پیراهن های تمرینی، ژاكت ها، مانتوها و پیراهن های تیم است. همچنین دو مغازه کوچکتر وجود دارد، یکی در ورودی استمفورد بریج و دیگری که داخل ساختمان جدید موزه پشت جایگاه متیو هاردینگ واقع شده است.

مگا استور باشگاه چلسی

 

منبع: طرفداری

کلیدواژه: برای تماشاگران استمفورد بریج دو و میدانی افتتاح شد ساخته شد صندلی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۶۸۰۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییات کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران اعلام شد

آفتاب‌‌نیوز :

تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستان‌شناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافته‌های آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است.

حسین سرحدی ـ عضو هیأت علمی دانشگاه زابل ـ که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاه‌نگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافته‌های سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است.

او اضافه کرد: کاوش‌های اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمان‌ها یا خانه‌های دیگر مرتبط می‌کرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است.

در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفال‌هایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک‌ها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد.

باستان‌شناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کرده‌اند که استقرار در این مکان را با سایر محوطه‌های اطراف برقرار می‌کرد. این کالا‌های مبادلاتی به گمان باستان‌شناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آن‌ها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَک‌ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.

سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافته‌های سطحی، به نظر می‌رسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپه‌های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستان‌شناسی جنوب شرق ایران به شمار می‌رود.

منبع: خبرگزاری ایسنا