به نقل از «ایرنا»

کاهش سرعت پیشرفت پارکینسون با مصرف داروی دیابت

تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۱۱۵۵۰۵

به گزارش روز پنجشنبه پایگاه خبری ساینس‌دیلی، ویژگی اصلی بیماری پارکینسون از بین رفتن گروهی از سلول‌های عصبی دوپامین در مغز است که برای شروع و هماهنگی اندام‌ها در حرکت، نقش اساسی دارند.

از بین رفتن این سلول‌ها موجب کم تحرکی و کندی حرکت می‌شود.

سلول‌های عصبی دوپامین پروتئینی موسوم به سینوکلئین  را تولید می‌کنند که از تجمع آن ها ساختارهایی موسوم به اجسام لویی شکل می‌گیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اجسام لویی با شدت بیماری پارکینسون ارتباط دارند. در کنار این ساختارها انواع دیگری از ساختارهای کوچک نیز تشکیل می‌شوند که طیف وسیعی از اثرات سمی را دارند.

در این تحقیقات مشخص شد با رساندن مقادیر اندکی از پروتئین سینوکلئین به نورون‌های دوپامین می‌توان کانالی را در غشای سلولی باز کرد که موجب کاهش شدید تحریک‌پذیری نورون‌ها می‌شود.

محققان از این رویداد نتیجه گرفتند که مسدود کردن این کانال‌ها احتمالا می‌تواند موجب کاهش ساختارهای پروتئینی سمی و اجسام لویی شود.

همچنین محققان دریافتند برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان دیابت مانند گلی‌بنکلامید موجب بسته شدن این کانال‌های سلولی شده و اثر پروتئین سینوکلئین را به شدت کاهش می‌دهند و بدین ترتیب عوارض بیماری پارکینسون کاهش یافته و بیماری پیشرفت نمی‌کند.

به اعتقاد محققان با درک بهتر مکانیزم کارکرد پروتئین سینوکلئین و اثرگذاری آن بر نورون‌های مغزی می‌توان روش‌های درمانی موثری برای پارکینسون شناسایی کرد.

بیماری پارکینسون معمولا با لرزش غیرارادی یک دست آغاز می‌شود و به تدریج اکثر اندام‌ها را درگیر می‌کند.

عدم تعادل، درد عصبی، بی‌اختیاری، اختلال ‌خواب، تعریق بیش‌از حد، افسردگی و اضطراب از دیگر علائم این عارضه است.

علائم اولیه بیماری شامل لرزش بی‌اختیار در دست، انگشتان دست و چانه، ریز شدن دست‌خط، کاهش حس بویایی، اختلال خواب و بدخوابی، مشکل در حرکت و راه رفتن و کاهش تعادل، احساس سفتی و کاهش انعطاف‌پذیری پاها، یبوست، کاهش تن صدا، سرگیجه و غش کردن است.

در مجموع می‌توان گفت این عارضه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است که منجر به آسیب به سلول‌های عصبی می‌شود.

این افراد به مرور از شرکت در اجتماع و فعالیت‌های اجتماعی سر باز می‌زنند و دچار افسردگی می‌شوند.

بر اساس گزارش روزنامه ایندیپندنت، معمولا علائم پارکینسون از ۵۰ سالگی نمایان می‌شود. البته ممکن است از هر ۲۰ بیمار مبتلا، علائم در یک نفر قبل از ۴۰ سالگی بروز کند.

بر اساس اطلاعات بنیاد پارکینسون، مردان ۱.۵ برابر بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار دارند.

گزارش کامل این تحقیقات در نشریه eNeuro منتشر شده است.

برچسب‌ها پارکینسون افسردگی دانشگاه وارویک دیابت

منبع: ایرنا

کلیدواژه: پارکینسون افسردگی دیابت پارکینسون افسردگی دیابت اخبار کنکور بیماری پارکینسون سلول ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۱۱۵۵۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چند واقعیت علمی که زیر پوست ما جریان دارد

خارش پوست یکی از علائمی است که ممکن است در بسیاری از بیماری‌های مختلف بروز کند.

به گزارش ایسنا، خارش یکی از علائم شایع عارضه‌های پوستی است.

در این مطلب به نقل از بی بی سی، به چند واقعیت علمی که زیر پوست ما جریان دارد، می‌پردازیم:

۱. برآورد تقریبی نشان می‌دهد که ما حدود ۹۷ بار در روز خودمان را می‌خارانیم.

۲. احساس خارش بر اثر تماس با حشرات و گیاهان به دلیل سمومی است که بر پوست ما به‌جا می‌گذارند. مواد سمی باعث آزاد شدن هیستامین‌ها در بدن می‌شوند که نوعی واکنش ایمنی بدن است. در این واکنش بافت‌های عصبی پیام‌های احساس خارش را به مغز ما می‌فرستند.

۳. احساس خارش، شبکه عصبی ویژه خود را دارد. تاکنون تصور می‌شد احساس خارش و درد، مسیرهای دریافت یکسانی دارند اما در سال ۱۹۹۷ مشخص شد احساس خارش، بافت‌های عصبی ویژه‌ خود را دارد.

۴. پیام‌های خارش بسیار به کندی منتقل می‌شوند. بافت‌های عصبی سرعت‌های گوناگونی دارند. پیام‌های لمس با سرعتی حدود ۳۰۰ کیلومتر ‌در ‌ثانیه انتقال پیدا می‌کنند. «درد ناگهانی» (برای مثال وقتی به‌طور اتفاقی دست روی شعله گاز قرار می‌گیرد)‌ با سرعتی حدود ۱۳۰ کیلومتر در ساعت منتقل می‌شود. احساس خارش با سرعتی حدود سه کیلومتر در ساعت انتقال پیدا می‌کند که کمی آهسته‌تر از سرعت راه‌ رفتن انسان است.

۵. احساس خارش مانند خمیازه کشیدن مسری است. دانشمندان با نمایش فیلم موش‌هایی که خود را می‌خارانند به گروه دیگری از موش‌ها به این موضوع پی‌بردند. پس از نمایش فیلم، موش‌های تماشاگر هم شروع به خاراندن خود کردند.

۶. احساس مسری خارش بخش کوچکی از مغز به نام هسته سوپراکیاسماتیک (بخش قدامی هیپوتالاموس) را فعال می‌کند. عصب‌شناسان هنوز به‌ طور دقیق عملکرد این بخش از مغز را در چگونگی مشاهده و تکرار عمل خاراندن درنیافته‌اند.

۷. خاراندن بهترین راه برای خلاص شدن از مهاجمان خارش‌آور است. خاراندن، به دور کردن حشرات موذی یا دفع اثر گیاهان سمی کمک می‌کند. همچنین باعث گشادی رگ‌های خونی و در نتیجه جریان بیشتر گلبول‌های سفید و پلاسمای خون برای از بین بردن اثرات سمی می‌شود. به همین دلیل است که با خاراندن، پوست سرخ و لکه‌لکه می‌شود.

۸. خاراندن احساس خوشایندی است چون باعث ترشح سروتونین در مغز می‌شود.

۹. خوشایندترین نقطه برای خاراندن در بدن مچ پاست. پژوهش‌ها این موضوع را نشان داده است.

۱۰. هرچه بیشتر خود را بخارانید احساس خارش بیشتر می‌شود. خاراندن پوست باعث آزاد شدن هیستامین بیشتر می‌شود و پیام‌های خارش بیشتری به مغز فرستاده می‌شود. اگر این کار را ادامه دهید باعث آسیب دیدن پوست و ایجاد زخم و عفونت می‌شوید.

۱۱. در بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس (صدفک) یا اگزما (درماتیت) چرخه خارش آزاردهنده می‌شود. در چنین مواردی آنتی‌هیستامین‌ تجویز می‌شود تا اثرات هیستامین را خنثی کند و احساس خارش را کاهش دهد.

۱۲. پژوهش‌ نشان داده است که خارش مداوم و مزمن به اندازه درد مزمن ناتوان‌کننده است. خارش مزمن از اثرات جانبی بیماری‌های گوناگونی مانند بیماری‌های کبدی و لنفوم است.