هواداری کارشناس اقتصادی دانشگاه امام صادق از چین
تاریخ انتشار: ۱۶ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۲۱۹۷۷۶
ساعت 24 - یک کارشناس نوشت: چین که سالیانی نه چندان دور، کشوری در حال توسعه و تحت سلطه غرب تصور می شد و با فقر و گرسنگی نیمی از مردمش دست و پنجه نرم می‌کرد، امروز به وضوح قدرت اقتصادی خود را به رخ جهان می‌کشد و بالاترین ذخیره ارزهای خارجی، یعنی دو تریلیون دلار را در اختیار دارد.
به گزارش خبرگزاری فارس، ایمان صمدی‌نیا پژوهشگر دفتر مطالعات دیپلماسی اقتصادی دانشگاه امام صادق(ع) در یادداشتی با عنوان نگاهی تحلیلی به جریان سرمایه گذاری مستقیم خارجی چین پرداخت و نوشت: چین که سالیانی نه چندان دور، کشوری در حال توسعه و تحت سلطه غرب تصور می شد و با فقر و گرسنگی نیمی از مردمش دست و پنجه نرم می‌کرد، امروز به وضوح قدرت اقتصادی خود را به رخ جهان می‌کشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
امروز اژدهای افسانه ای در مسیری است که بنا بر پیش بینی ها در سال 2030 عقاب پیر و خسته را پشت سر می گذارد و تبدیل به بزرگترین اقتصاد جهان می شود. در طول چهل سال گذشته، چین از کشوری پذیرای سرمایه گذاری های خارجی به یک سرمایه گذار قدرتمند در سایر کشورها تبدیل شده است. از هر پنج میلیاردر در جهان حاضر، یک نفر چینی است و تصمیمات ابرشرکت های چینی، می تواند سرنوشت اقتصاد جهان را تغییر دهد.امروزه چین، بالاترین ذخیره ارزهای خارجی را دارد که بالغ بر دو تریلیون دلار تخمین زده شده است. بخش بزرگی از این ذخیره، دارایی‌های دلاری مانند اوراق خزانه آمریکا را تشکیل می‌دهد. با توجه به وضعیت رکود اقتصادی در آمریکا و کاهش مستمر ارزش دلار در مقابل سایر ارزها، سرمایه گذاری در این اوراق می‌تواند به کاهش ارزش یوان چین بیانجامد.
لذا پس از بحران مالی 2008، چین تصمیم به نقد کردن این دارایی ها و سرمایه گذاری در اقتصادهای در حال توسعه جهان گرفته است و از این طریق هم به حفظ و هم به رشد سرمایه های عظیم خود کمک کرده است. پیش از بحران مالی، چین درصدد به دست آوردن فناوری‌های خارجی، بنیان های تحقیق و توسعه و مدیریتی، شبکه توزیع و برندهای غربی بود و در این راه گام های استواری گذاشت تا جایگاه اقتصادی خود را تحکیم و سهم خود را در اقتصاد جهانی گسترش دهد، اما با زمین خوردن اقتصادهای غربی در طی بحران مالی، رشد اقتصادی مثبت و بی وقفه چین و افزایش شرکت‌های بین المللی چینی، قدرت چین نسبت به غرب رشد بی سابقه‌ای کرد و به مدد تجارت خارجی بی نظیر خود در جهان، اکنون یکه تاز اقتصادی جهان به شمار می‌آید.پس از عضویت چین در پیمان WTO در نوامبر 2001، استراتژی توسعه اقتصادی چین به سوی رقابت با جهان برای تولید اقتصادی رفت و در طی این سالها با استفاده از ویژگی‌هایی چون نیروی کار ارزان، جمعیت بسیار بالا، فراهم ساختن زیرساختهای تجاری و اقتصادی و سیاست های هوشمندانه اقتصادی توانسته است رقبا را با قدرت پشت سر بگذارد.حال چین پای را فراتر از مرزهای خود گذاشته است و سیاست‌ها واستراتژی‌های خود را در مسیر کسب نفوذ استراتژیک اقتصادی در سایر کشورها دیده است. این برنامه که به صراحت تحت عنوان «رفتن به خارج[1]» در برنامه دهم توسعه چین ذکر شده است، در پی به جریان انداختن و تشویق سرمایه گذاران چینی برای خروج از کشور و سرمایه گذاری در سایر کشورها است. پروژه رفتن به خارج چین، در واقع از سه بخش تشکیل شده است: ایجاد مازاد تجاری، شکاف مثبت میان سرمایه گذاری و پس انداز و در نهایت جریان سرمایه داخلی برای سرمایه گذاری در بازار سرمایه جهانی و کمک به اجرای استراتژی های بین المللی سازی از طریق سرمایه گذاری خارجی.
اهداف راهبردی سرمایه گذاری چینی
هدف چین از اتخاذ چنین رویکرد استراتژیکی را می توان از سه جنبه بیان کرد: اولا با توجه به رشد بی نظیر سرمایه گذاری خارجی در چین از 2001 تا کنون و ناتراز بودن رشد تولید ناخالص داخلی و سرمایه عظیم ورودی به این کشور که در نمودار 1 نیز اشاره شده است، به علاوه نرخ بهره بالا موجب می شد که یوآن چین تقویت شود و مزیت رقابتی محصولات چینی را که همان قیمت‌های پایین بود را از بین ببرد. لذا چین مازاد سرمایه خود را در سایر کشورها سرمایه گذاری کرد.
ثانیا دستیابی به تکنولوژی های کشورهای غربی، بنیان های تحقیق و توسعه و شبکه های توزیع برند های غربی، دلیل دیگری برای سرمایه گذاری خارجی چین محسوب می شود. این هدف، با سرمایه گذاری چین در جوینت ونچره وشرکت های دارای فناوری بالای[غربی محقق شد.
ثالثا سرمایه گذاری چین در کشورهای در حال توسعه با افق روشن اقتصادی، نه تنها نفوذ استراتژیک چین را در این کشورها افزایش می دهد بلکه تامین منابع طبیعی اعم از نفت و گاز و مواد معدنی را برای این کشور تضمین می‌کند. توسعه اقتصادی سریع چین، افزایش تقاضای موادخام و بازارهای جدید را نیز تسریع می‌کرد. چین با سرمایه گذاری در کشورهای تولیدکننده موادخام، نه تنها زنجیره تامین مواد خام خود را گسترش می داد، بلکه بازارهای جدیدی برای محصولات خود خلق می‌کرد که برخی از این بازارها مانند بازار کشورهای آفریقایی منحصرا در اختیار چین قرار گرفتند
منبع: ساعت24
کلیدواژه: احمدی نژاد سرمایه گذاری سایر کشورها حال توسعه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۲۱۹۷۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هند در قرارداد بندر چابهار کمتر از یک چهارم مبلغ به تعهد خود عمل نموده!
تین نیوز
دبیر کل انجمن کشتیرانی: طرف هندی در قرارداد توسعه بندر چابهار برای عدم سرمایه گذاری و پیشبرد اهداف بهانه های فراوانی دارند یکی از آن ها تحریم است.
به گزاش تین نیوز به نقل از نبض بازار، مسعود پل مه دبیر کل انجمن کشتیرانی در خصوص قرارداد مابین ایران و هندوستان برای توسعه بندر چابهار ضمن برشمردن مشکلات و موانع پیشرفت این پروژه گفت: در ابتدای امر ما باید به فعالیت طرف هندی در بندر چابهار توجه کنیم. طبق قرارداد امضا شده مابین طرفین، وظیفه طرف هندی سرمایه گذاری در چابهار برای توسعه فعالیت بندری بوده نه تامین بار، پس اگر قرار باشد سرمایه گذاری صورت بگیرد و درنهایت نتیجه مطلوبی نداشته باشد، قطعا برای طرفین قرارداد خصوصا طرف خارجی، صرفه اقتصادی ندارد. در عین حال باید قید شود در مقابل، طبق امضای قرارداد مابین ایران و هندوستان، قرار بر این بوده که هندوستان چیزی حدود ٢٢٠ میلیون دلار در بندر چابهار سرمایه گذاری کند در حالی که بر اساس اطلاعاتی که بدست آمده، هندی ها کمتر از یک چهارم مبلغی که تعهد داده بودند در چابهار سرمایه گذاری کردند. جالب اینجاست که نصف بیشتر همین یک چهارم هم مبلغ تجهیزاتی است که هندی ها وارد چابهار کرده اند.
تحریم های اقتصادی بزرگترین مانع پیشرفت توسعه بندر چابهار استمسعود پل مه در ادامه عنوان کرد: در حال حاضر بندر چابهار برای بالابردن سرعت تخلیه کشتی ها، به تجهیزات راهبردی نیاز دارد. متاسفانه در این قرارداد و پروژه شاهد هستیم که شرایط و تجهیزات لازم برای پیشبرد به گونه ای رقم نخورده که علاوه بر انتفاع کشور ما در این بخش، طرف مقابل نیز سودی از بندر چابهار ببرد.
وی گفت: طرف هندی در قرارداد توسعه بندر چابهار برای عدم سرمایه گذاری و پیشبرد اهداف قرارداد بهانه های فراوانی دارند یکی از آن ها تحریم است. آن ها اعتقاد دارند بخاطر وجود تحریم های سنگین، قادر به انتقال تجهیزات به بندر چابهار نیستند. مورد دوم، گردش تجاری پایین بندر چابهار است. مشخص است که طرفین قرارداد یعنی هندی ها با این اوضاف و اوضاع برای ورود سرمایه به کشور و بندر چابهار به صرافت و تکاپو نمی فتند و همین موضوعات باعث می شود که قرارداد توسعه آنگونه که انتظار داریم پیش نرفته است.
سرمایه گذاران داخلی به راحتی می توانند جایگزین طرف هندی شوندپل مه دبیر کل انجمن کشتیرانی در ادامه تصریح کرد: متاسفانه طی چند سال اخیر و از زمانی که این قرارداد مابین ایران و هندوستان بسته شد و اهمال های فراوانی از سوی هندوستان انجام گرفت، ماهم کوتاهی کردیم و به این فکر فرو نرفتیم که جایگزین خارجی داشته باشیم یا از پارامتر ها و آلترناتیو های داخلی و سرمایه گذاران بخش خصوصی استفاده کنیم. کما اینکه الان سرمایه گذارانی هستند که حاضرند جایگزین طرف هندی شوند و در نهایت مدیریت لازمه را در به سرانجام رساندن کار به خرج بدهند.
پل مه ضمن اشاره به اهمال دولت در عدم توسعه بندر چابهار عنوان کرد: قطعا نمی توانیم از نقش دولت در توسعه یافتگی بندر چابهار غافل شویم، کم کاری دولت در احداث زیر ساخت های لجستیکی و اتصال ریل از بدیهی ترین کار هایی بود که باید دولت برای پیشبرد این امر انجام می داد، ولی متاسفانه هنوز اقدام مثبتی در این زمینه صورت نگرفته است. امن ترین، ارزان ترین و بدیهی ترین سیستم حمل و نقل در حوزه جغرافیایی شرق و جنوب شرقی کشور می تواند ریل باشد. متاسفانه زمان مشخصی نیز برای بهره برداری از ریل در این مسیر توسط دولت برنامه ریزی نشده است.
فعالیت اقتصادی در بندر چابهار توجیه نداردوی عنوان کرد: در کنار همه این مسائل نواقص دیگری نیز داریم. ما برای فعالیت بخش خصوصصی کامیون دار و متصدی باید شرایط مطلوب محیطی و زیستی را تامین بکنیم. اگر بندرچابهار را با بندر عباس یا بندر امام خمینی از لحاظ امکانات رفاهی، در دسترس بودن بار و بسیاری مزایای دیگر مقایسه کنیم، طبیعی است که وقتی کامیونی به سمت چابهار می رود توجیه اقتصادی برای آن ندارد و سعی می کند حمل و نقل و بار خود را به سمت بندر های امام و بندرعباس ببرد.
مسعود پل مه در پایان عنوان کرد: این مواردی که گفته شد عواملی است که می تواند ناکارآمدی و اهمال را در بندر چابهار افزایش بدهد و شرایط را برای اینکه این بندر بتواند تاثیر حداقلی بر اقتصاد کشور داشته باشد، دیگر فراهم نباشد. بدیهی است که ما با توجه به شرایط جغرافیایی و اقتصادی کشور از هر فرصتی برای توسعه چابهار بهره ببریم. اگر بندر چابهار و یا پروژه های سواحل مکران فعال شود حلقه های متعددی از زنجیره تامین بوجود خواهد آمد. وقتی کشتی های بزرگ و اصلی در بندر چابهار پهلو بگیرند، تخلیه و بارگیری کنند، قطعا ما نیاز به عوامل خدمات بندری داریم، بسیاری از تجار به چابهار نقل مکان می کنند، برای بارگیری و انتقال نیاز به کامیون داریم، در رن هایت تولید ثروت آنجا در بازه زمانی کوتاهی شکل خواهد گرفت. طبیعی است همین انتفاع به اکثریت مردم نیز خواهد رسید.
آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند