به نقل از «جام جم آنلاین»

قدیمی ترین اتومبیل جهان با ۱۲۵ سال سن، اما هنوز سرحال و در حال حرکت+عکس

تاریخ انتشار: ۲۱ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۲۸۴۵۱۰

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزیاتو، در سال ۲۰۱۱ قدیمی ترین اتومبیل مدل De Dion Bouton Et Trapardoux Dos-A-Dos که سال ۱۸۸۴ ساخته شده است به قیمت ۴.۶۲ میلیون دلار به فروش رسید. این اتومبیل کاملاً سالم بوده و سوخت آن غیر فسیلی و تنها آب است. علاوه بر این به خوبی از آن مراقبت شده و بیشتر عمر خود را تنها در تملیک یک خانواده بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امروزه ماشین های بخار بسیار کمی هنوز در حال حرکت هستند که بیشتر آن ها به قبل از پایان قرن نوزدهم مربوط می شوند. نکته جالب در مورد اتومبیل Dos-A-Dos این است که دوره رشد و افول سیستم های موتوری با احتراق خارجی را توآمان تجربه کرده است. با آغاز قرن نوزدهم دوران اتومبیل هایی که با موتور بخار حرکت می کردند به یکباره رو به افول گذاشت.
این قضیه تنها به سازندگان اتومبیل های Dos-A-Dos منحصر نبوده و بسیاری از سازندگان ماشین های بخار دیگر به سرنوشت مشابهی دچار شدند. قبل از این که این اتومبیل ها بتوانند به حرکت در بیایند، تکنولوژی و نوآوری آرزوهای آنان را نقش بر آب کرد.
بوتون (Bouton) و تراپاردوکس (Trapardoux)  
بوتون و تراپاردوکس از سال ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۴ و در دوران افول موتورهای بخار با هم در صنعت اتومبیل سازی حضور داشته و همکاری می کردند. در این دوره اختراع تکنولوژِی های جدید باعث شد که دوران موتورهای بخار به سر آمده و دوره موتورهای با سیستم احتراق داخلی آغاز شود. این دو بعد از اختلافات جزئی از هم جدا شدند اما قبل از سال ۱۹۸۴ تاریخ ساز شده بودند و تنها خود از موضوع خبر نداشتند. بوتون و تراپاردوکس هر دو مهندس بوده و قبل از راه اندازی کارخانه اتومبیل سازی De Dion Bouton Et Trapardoux در زمینه تولید اسباب بازی فعالیت داشتند. آن ها کارشان را با تولید موتور قایق آغاز کردند اما در ادامه به سمت طراحی موتور اتومبیل رفتند.
از شانس بد آن ها در آن زمان معلوم نبود که تکنولوژی به کدام سمت خواهد رفت. آن ها نیز مانند بسیاری دیگر از فعالان حوزه موتورهای بخار فکر می کردند که در ابتدای راه موتورهای بخار هستند. البته بوتون تغییرات را حس کرده بود اما تراپاردوکس همچنان عقیده داشت که باید روی موتورهای بخار متمرکز باشند. در سال ۱۸۹۴ این دو از هم جدا شدند. تراپاردوکس به تولید موتورهای بخار ادامه داد اما بوتون به طراحی و تولید موتورهای دارای سیستم احتراق داخلی روی آورد.
به هرحال آن ها موفق شدند که ۲۰ اتومبیل سه چرخه با نام Dos-A-Dos را از خود به یادگار بگذارند.
Dos-A-Dos  
در سال ۱۸۸۷ بوتون و تراپاردوکس وارد اولین مسابقه اتومبیل رانی جایزه ای جهان شدند که مسافت بین لندن و برایتون را شامل می شد. این مسافت ۲۰ مایل بود و تنها یک اتومبیل توانست مسیر مسابقه را با موفقیت به پایان برساند. جالب این که اتومبیل Dos-A-Dos تنها ۲۰ مایل را می توانست با یک تانک آب طی کند.
اتومبیل Dos-A-Dos در آن روز رکورد سریع ترین اتومبیل دارای موتور بخار را با سرعت ۳۷ مایل بر ساعت به خود اختصاص داد. اما بوتون و تراپاردوکس نمی دانستند که این تنها باری نخواهد بود که اتومبیلشان تاریخ سازی خواهد کرد.  
باید اذعان کرد که اتومبیلی که در سال ۱۹۸۷ برنده اولین مسابقه اتومبیل رانی جهان شد همان اتومبیلی نیست که امروزه هنوز نیز فعال است. بوتون و تراپاردوکس ۲۰ دستگاه دیگر از این اتومبیل ها تولید کرده بودند. از این تعداد تنها ۶ دستگاه باقی مانده که فقط یک دستگاه از آن ها توانایی حرکت دارد. این اتومبیل در سال ۲۰۱۱ بعد از این که به مدت ۸۱ سال در دست یک خانواده خاص بود به مزایده گذاشته شد. خریدار دو برابر قیمتی که حراج کننده انتظار داشت را ارائه داد که رقمی نزدیک به ۵ میلیون دلار بود (دقیقاً ۴.۶۲ میلیون دلار).
قیمت این اتومبیل در سال های اول ساخت آن حدود ۱.۸۰۰ تا ۵.۰۰۰ دلار بوده است که به حساب امروز مبلغی بالغ بر ۵۰.۰۰۰ تا ۱۴۰.۰۰۰ دلار خواهد شد. اگر قیمت اولیه این اتومبیل را ۵.۰۰۰ دلار در نظر بگیریم با فروش ۴.۶ میلیون دلاری خود حدود ۹۲۴ درصد سود داشته است.
سوال جالب و بی جواب در مورد اتومبیل Dos-A-Dos این است که چند سال دیگر نیز کار خواهد کرد؟

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: اتومبیل سوخت دلار موتور بخار قایق موتورهای بخار میلیون دلار اتومبیل ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۲۸۴۵۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خودروهای عضلانی جذابی که ناشناخته ماندند، از فورد فالکون کبرا تا کرایسلر والیانت (+عکس)

هرچند در آمریکا قبل از سال ۱۹۶۴ هم خودروهای اسپرت V8 وجود داشتند اما زمانی که پونتیاک پکیج محبوب GTO را برای مدل لمانز خود ارائه کرد، عصر جدیدی از پرفورمنس هیجان‌انگیز آغاز شد.

هرچند دوران طلایی ماسل کارها خیلی طول نکشید اما در همین مدت کوتاه حدود یک دهه‌ای، سه خودروساز بزرگ دیترویت و حتی AMC ماسل کارهای قدرتمند زیادی را معرفی کردند.

به گزارش پدال، فرمول ترکیب یک پیشرانهٔ قدرتمند با شاسی یک خودروی سواری معمولی آن‌قدر موفق عمل کرد که به خارج از آمریکا هم صادر شد. این باعث شد شعب خارجی خودروسازان آمریکایی ماسل کارهای اختصاصی خود را بر اساس مدل‌های محبوب همان کشور تولید کنند.

بومونت SD 396 سال ۱۹۶۸

به‌منظور رونق بخشیدن به خودروسازی در کانادا، در اوایل دههٔ ۶۰ فروش بسیاری از خودروهای ساخت آمریکا در این کشور ممنوع شد. به همین دلیل، جنرال موتورز برندی بنام آکادیان را معرفی کرد که به تولید خودروهایی بر اساس شورلت نوا در کانادا می‌پرداخت.

سپس در سال ۱۹۶۶، بومونت که یکی از محصولات آکادیان بود، به یک برند مستقل تبدیل شد و شروع به عرضهٔ خودروهایی بر اساس شورلت شول کرد. دو سال بعد، این برند کوپهٔ جدیدی را معرفی کرد که در ظاهر بسیار شبیه نسل دوم شورلت شول بود اما از چند ویژگی ظاهری اختصاصی و داشبوردی که از پونتیاک GTO گرفته شده بود بهره می‌برد.

قوی‌ترین نسخهٔ این خودرو SD 396 نام داشت که از همان قوای محرکهٔ شول SS 396 آمریکایی استفاده می‌کرد و در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل تولید می‌شد. زیر کاپوت این خودرو پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری بلوک بزرگ V8 قرار داشت که در نسخهٔ استاندارد ۳۲۵ اسب بخار و در نسخهٔ سفارشی ۳۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بومونت SD 396 فقط در سال ۱۹۶۸ و تنها در ۴۱ دستگاه ساخته شد.

فورد فالکون GT-HO Phase III سال ۱۹۷۱

در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰، تب ماسل کارها به استرالیا هم رسید و شعب محلی فورد، جنرال موتورز و کرایسلر را به ساخت نسخه‌های پرفورمنس بالا بر پایهٔ مدل‌های داخلی خود ترغیب کرد. یکی از بهترین ماسل کارهای استرالیایی تاریخ، GT-HO Phase III بود که یک نسخهٔ هومولوگیشن بر اساس فورد فالکون GT محسوب می‌شد.

هرچند آمریکایی‌ها این خودرو را به خاطر داشتن چهار در یک ماسل کار واقعی نمی‌دانستند اما برای استرالیایی‌ها، فالکون GT-HO Phase III یک عضلانی افسانه‌ای بود. این نسخه نسبت به فالکون GT استاندارد ارتقاءهای پرفورمنسی مثل ترمزهای بزرگ‌تر، سیستم تعلیق تقویت‌شده و باک سوخت بزرگ‌تر را تجربه کرد.

بااین‌حال، مهم‌ترین ارتقاء این ماشین تجهیز به نسخهٔ اختصاصی موتور ۵.۷ لیتری V8 کلیولند بود که ۳۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. GT-HO Phase III که در آن زمان سریع‌ترین سدان جهان لقب گرفت، می‌توانست ظرف ۶.۴ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۴ ثانیه کند. این سدان افسانه‌ای فقط در سال ۱۹۷۱ و در ۳۰۰ دستگاه ساخته شد.

فورد موستانگ شلبی اروپا سال ۱۹۷۱

برای دهه‌ها، فورد موستانگ فقط در آمریکای شمالی عرضه می‌شد و از نسل ششم بود که این خودرو سرانجام به مدلی جهانی تبدیل شد. بااین‌حال، در سال ۱۹۷۱ به درخواست یک فروشندهٔ خودروی بلژیکی، ۹ دستگاه از نسل اول موستانگ به‌طور خاص برای بازار اروپا ساخته شد.

این خودروها که موستانگ شلبی اروپا نام داشتند، بر اساس موستانگ مک‌وان ۱۹۷۱ در دو مدل GT350 و GT500 با پیشرانه‌های ۵.۸ لیتری و ۷ لیتری ساخته شدند و به ترتیب ۳۶۰ و ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشتند. از این ۹ دستگاه، فقط دو نمونه کانورتیبل بودند. موستانگ شلبی اروپا به نوارهای رنگی خاص روی بدنه، اسپویلرهای جلو و عقب و سیستم تعلیق قابل تنظیم در جلو مجهز بود.

کرایسلر والیانت چارجر R/T سال ۱۹۷۲

کرایسلر والیانت نسخهٔ ری‌بج شدهٔ پلیموث والیانت بود که در استرالیا تولید می‌شد. درحالی‌که پلیموث در آمریکا نسخهٔ پرفورمنس این خودرو را با نام والیانت داستر ارائه می‌کرد، همتای استرالیایی آن نسخهٔ چارجر R/T را داشت که در سال ۱۹۷۲ با اضافه شدن پکیج E49 به‌طور دیوانه‌واری قدرتمند شد.

بااین‌حال، زیر کاپوت والیانت چارجر R/T خبری از پیشرانه‌های V8 همی نبود و از یک پیشرانهٔ شش سیلندر خطی استفاده می‌کرد. البته این نسخه‌ای پرفورمنس بالا با ۴.۳ لیتر حجم بود که ۳۰۲ اسب بخار قدرت داشت. به لطف این نیرو، چارجر کوچک استرالیایی می‌توانست ظرف ۶.۱ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۱ ثانیه طی کند. پکیج E49 غیر از پیشرانهٔ قدرتمند، باک سوخت بزرگ‌تر، رینگ‌های آلیاژی و ترمزهای دیسکی جلوی قوی‌تر را هم به چارجر R/T اضافه کرده بود.

شورلت فیرنزا Can AM سال ۱۹۷۳

واکسهال فیرنزا یک کوپهٔ کوچک دودر بود که در نیمهٔ اول دههٔ ۷۰ در بریتانیا عرضه می‌شد و در آفریقای جنوبی هم با نام شورلت فیرنزا به فروش می‌رسید. این خودرو که از پیشرانه‌های چهار سیلندر جنرال موتورز اروپا استفاده می‌کرد، هیچ شباهتی به ماسل کارهای آمریکایی نداشت. بااین‌حال، نسخهٔ تولید محدودی بنام Can AM که در سال ۱۹۷۳ در آفریقای جنوبی عرضه شد همه‌چیز را تغییر داد.

این نسخه که با رنگ سفید، کاپوت مشکی و اسپویلر آلومینیومی اختصاصی ساخته شد، از پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 بلوک کوچک کامارو Z28 استفاده می‌کرد. این موتور با ۲۹۰ اسب بخار قدرت، فیرنزا Can AM کوچک و سبک‌وزن را ظرف ۵.۴ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

فورد فالکون کبرا سال ۱۹۷۸

در سال ۱۹۷۸، دوران طلایی ماسل کارها در ایالات‌متحده پایان یافته بود و هرچند تعدادی از خودروسازان هنوز ماسل کارهایی را با قدرت‌هایی بسیار کمتر از گذشته تولید می‌کردند اما فورد در بین آن‌ها نبود زیرا موستانگ که چند سال قبل جزء قوی‌ترین عضلانی‌های بازار بود، حالا به یک کوپهٔ کوچک بر اساس فورد پینتو تبدیل شده و با پیشرانه‌های بسیار ضعیفی عرضه می‌شد.

نسخهٔ موستانگ کبرا نیز در آن سال‌ها هرچند در ظاهر قدرتمند به نظر می‌رسید اما از لحاظ قدرت تفاوتی با نسخه‌های معمولی نداشت و با تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. بااین‌حال، شعبهٔ استرالیایی فورد کار به‌مراتب بهتری انجام داد و برای ادای احترام به موستانگ‌های شلبی، در سال ۱۹۷۸ فالکون کبرا را معرفی کرد.

این نسخه از چند ارتقاء بیرونی مثل کاپوت برآمده بهره می‌برد و با رنگ سفید و نوارهای آبی عرضه می‌شد. از فالکون کبرا تنها ۲۰۰ دستگاه ساخته شد که ۲۰۰ نمونهٔ اول به پیشرانهٔ ۵.۸ لیتری V8 با ۲۱۷ اسب بخار قدرت و ۲۰۰ نمونهٔ دوم به پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری با ۲۰۲ اسب بخار قدرت مجهز بودند. بنابراین، فالکون کبرا نه‌تنها ظاهری تهاجمی داشت بلکه بسیار قوی‌تر و سریع‌تر از موستانگ کبرای ۱۴۰ اسب بخاری بود.

کانال عصر ایران در تلگرام