واکنش نماینده تالش به عدم دسترسی دانش آموزان و دانشجویان روستای بسک به اینترنت/ حل مشکل تا ۱۵دی ماه
تاریخ انتشار: ۲۹ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۳۸۱۸۰۴
حسن محمدیاری با اشاره به عدم دسترسی دانش آموزان و دانشجویان روستای بسک تالش به اینترنت، گفت: طبق وعده مدیرکل فناوری اطلاعات استانداری گیلان، قرار است این پروژه تا ۱۵دی ماه به اتمام برسد و مشکل اینترنت دانش آموزان این روستا برطرف شود.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از 8دی، روستای بسک در دهستان جوکندان آخرین روستایی است که در مسیر جاده سوباتان تالش برق رسانی شده اما از قابلیت آنتن دهی اینترنت در این روستا خبری نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این روستا قابلیت پوشش دهی اینترنت ندارد و دانشجویان و دانش آموزان آن مجبورند در شرایط نامساعد آب و هوایی هر روز مسافت طولانی از روستا تا دامنه کوه را طی کنند تا بتوانند در کلاسهای مجازی شرکت کنند و برخی دانش آموزان که از گوشی هوشمند برخوردار نیستند در بهتری حالت اگر برق قطع نباشد فقط باید از طریق تلویزیون آموزش ببینند.
دانشجویان و دانش آموزان ساکن روستای بسک در بالاترین نقطه کوه که قابلیت آنتن دهی دارد آلاچیقی را ساخته اند تا بتوانند در کلاسهای مجازی شرکت کنند، آلاچیقی که در اوج سرما برپا شده و هیچ گونه امکاناتی ندارد. حسن محمدیاری نماینده مردم تالش، ماسال و رضوانشهر در گفتگو با خبرنگار 8دی، در واکنش به این موضوع با اشاره به تماس خود با فرزاد توکلی، مدیرکل فناوری اطلاعات استانداری گیلان مبنی بر پیگیری موضوع مشکلات دانش آموزان روستای ییلاقی بسک جوکندان، اظهار کرد: طبق اظهارات توکلی، این روستا در تعهد پوشش اینترنت ایرانسل و همراه اول نیست.
وی با بیان اینکه این موضوع جزء تعهدات شرکتهای وب است که باید در روستا دکل نصب کنند خاطرنشان کرد: این روستا مشکل برق دارد.
نماینده مردم تالش، ماسال و رضوانشهر با اشاره به اینکه طبق هماهنگیهای انجام شده، با هماهنگی اداره برق شهرستان تالش، کنتور در منطقه نصب شد تصریح کرد: در حال حاضر، منتظر ارسال تجهیزات از تهران به استان هستیم تا اقدامات نهایی را انجام دهیم.
محمدیاری عنوان کرد: طبق وعده مدیرکل فناوری اطلاعات استانداری گیلان، قرار است این پروژه تا ۱۵دی ماه به اتمام برسد و مشکل اینترنت دانش آموزان این روستا برطرف شود.
انتهای پیام/
منبع: دانا
کلیدواژه: دانش آموزان روستای بسک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۳۸۱۸۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بندبازی مرگبار برای تحصیل
تمام دردشان فعلا نبود همین پل ساده است که چون ندارند، دانشآموزان کمسن و سال روستا مجبورند با طناب از روی رودخانه رد شوند. چند روز پیش فیلم یک دقیقهای از وضعیت عبور و مرور آنها در فضای مجازی داغ شدکه نشان میداد حوادث مرگباری جانشان را تهدید میکند. در روستای کورکچ ۱۵۰ خانوار زندگی میکنند اما پشت آن ظاهر سبز و دلگشا و آسمان آبیاش، مادرانی همیشه نگران سلامت فرزندان خود هستندکه اگر به مدرسه رفتند، دوباره زنده به خانه برمیگردند. داوود تائی از اهالی این روستا به جامجم میگوید، چون مدرسه ندارند، بچهها مجبورند از روی پل رودخانه عمیق کاجو رد شوند تا به روستای بجاربازار در ۱۰ کیلومتری کورکچ بروند. پلیکه تائی در موردش توضیح میدهد، دو تکه طناب و سیم ۲۰ متری است که دو طرفش به دو درخت بسته شده. دانشآموزان با دو دست طناب بالای سرشان را میگیرند و زیر پایشان هم سیم نسبتا نازکی وزن بدنشان را تحمل میکند تا داخل رودخانه نیفتند. آنها برای رفتن به مدرسه دو راه بیشتر ندارند؛ یا باید از روی پل معلق رد شوند یا از مسیر دیگری که کلی زمان میبرد:«بچهها پنج روز در هفته به مدرسه میروند و پنج دقیقه طول میکشد تا از روی سیم و طناب رد شوند که خطرات مختلفی مثل حمله گاندوها و غرقشدگی تهدیدشان میکند. اگر از روی طناب رد شوند، ۲۰ دقیقهای به مدرسه میرسند، در غیر این صورت، حدود ۵۰ دقیقه طول میکشد تا به مدرسه برسند.»دانشآموزان چارهای جز یادگیری بندبازی روی طناب را ندارند.کوچکترها باید اول تمرین حفظ تعادل کنند، چون زیرپا و بالای دستشان سیم و طنابی استکه دائم تکان میخورد. تائی یک بار شاهد سقوط دختربچهای به داخل رودخانه بوده:«یک بار در خانه بودم که یکدفعه صدای جیغ شنیدم. وقتی به رودخانه رفتم، دختربچهای را دیدم که به رودخانه سقوط کرده بود که او را نجات دادیم. اگر در تاریکی هوا، بچهای به رودخانه سقوط کند، ممکن است هیچکس نفهمد و حتی جسدش هم پیدا نشود.»
اسلم جدگال، معلم مقطع دبستان شهید مفتح روستای بجار بازار استکه دانشآموزان روستای کورکچ به آن مدرسه میروند. جدگال میگوید: دانشآموزانیکه از کورکچ میآیند، از نبود پل و جاده مناسب بسیار ناراحت هستند. سیل هم بیاید میشود قوز بالا قوز: «از بچهها میپرسم چرا دیر به مدرسه میآیید، میگویند هیچ راهی برای زود رسیدن به مدرسه نداریم. خطر عبور و مرور خودروهای سوختکش و حمله گاندوها هم وجود دارد. چون مسیر رفتن به مدرسه طولانی است، بچههای پایه اول خیلی میترسند. بعضی از بچهها دو سه سال سنشان بالاتر میرود و بعد به مدرسه میروند و اگر به دلیل دوری راه نتوانند بیایند، ترک تحصیل میکنند.»
به دنبال آرزوها
دو دانشآموزیکه پنج روز در هفته از روی پل معلق رد میشوند، کنار تائی ایستادهاند. هر دو ۱۲ ساله هستند. صدای شیطنت و خندههای ریز امیرحسین و معاوذ را میشنوم.
امیرحسین نمیترسی از روی پل رد بشی؟
چرا میترسم غرق شوم یا بیفتم تو آب و گاندو منو بخوره.
تو که اینقد میترسی چطوری میری روی طناب؟
چون درس خوندن برام مهمه.
چرا؟
چون میخوام دکتر بشم.
معاوذ تو هم میترسی؟
آره خیلی.
خب چرا میری رو پل؟
چون تنها امید خانوادمم. نمیخوام زندگیام مثل اونا بشه.
تو میخوای چیکاره بشی؟
معلم.
آرزوت چیه؟
دلم میخواست تو روستامون مدرسه داشتیم و مجبور نبودم از رو پل رد بشم و این همه راه برم.