به نقل از «ایران آنلاین»

سینما رفتن، فراموش می‌شود؟

تاریخ انتشار: ۲ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۴۱۱۹۲۳

کرونا، در حالی سینماها را تعطیل و سینما رفتن را به یک عمل خطرناک تبدیل کرده که دهه 90 دهه سینماسازی، توسعه پردیس‌ها و ساخت سالن‌های چند منظوره بود. بخش خصوصی برای خارج شدن از باید و نبایدهای نهادهای صاحب سینما تمرکزش را روی ساخت سینماهای مدرن و مجهز گذاشت و انحصار از دست سینماداران ارگانی خارج شد، اما شیوع ویروس کرونا، نه تنها این حرکت را متوقف کرد، بلکه سینماداران را خانه‌نشین و بسیاری از کارگران سالن‌های سینما را بیکار کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در نبود اکران، فیلم‌های معدودی که روی پرده رفتند شکست خوردند و فضای آنلاین جایگزین مناسبی برای نمایش آثاری که مخاطب گسترده داشتند و می‌توانستند به گیشه رونق بدهند، نبود.
آنچه یک سال اخیر در حوزه سینماداری اتفاق افتاده تلخ و ناامیدکننده است. در مقابل، نمایش آنلاین فیلم‌ها آهسته آهسته به یک عادت یا سنت تبدیل شده و به‌دلیل دسترسی ساده، کم‌هزینه و کم‌خطربودن، مقبول واقع شده است. بخشی از برنامه نمایش فیلم‌ها در اغلب جشنواره‌هایی که امسال برگزار شدند بر بستر آنلاین بوده و این شیوه، تبلیغی برای فیلم دیدن در خانه و خارج از سالن سینماست.
سینما رفتن یک آیین جمعی است، حرکتی آگاهانه که بر اساس انتخاب گروهی شکل می‌گیرد و جمعی را در محدوده زمانی و مکانی خاص در تجربه و احساسی مشترک سهیم می‌کند. با مدرن‌تر شدن زندگی و تنوع در تفریح‌ها، دست‌کم در ایران و در دو دهه اخیر فیلم دیدن در سالن سینما اولویت بسیاری از اقشار نبوده است. ساخت پردیس‌ها بخشی از این جامعه را دوباره به سالن‌ها آورد. به‌دلیل فضاهای جانبی که این مجتمع‌های فرهنگی و تجاری داشتند، فیلم دیدن یکی از مجموعه گزینه‌هایی بود که می‌شد در چند ساعت اوقات فراغت تجربه کرد. به همین دلیل با رونق ساخت پردیس، سینماهای تک سالنی و معتبر قدیمی اغلب شهرهای ایران، خالی و سوت و کور شدند.
شیوع ویروس کرونا اما همه این معادلات را بر هم زد. بخش خصوصی امیدوار به رونق گیشه پردیس‌ها در شهرهای مختلف و مناطق متعدد تهران سالن می‌ساخت و نهادهایی مثل حوزه هنری که پراکندگی سینماهایشان قابل توجه است، با ساخت پردیس در استان‌های مختلف به‌دنبال گسترش نفوذ خود بودند اما دوران پلتفرم‌ها و نمایش آنلاین از راه رسید. در این فضا آثاری که در اکران عمومی شکست می‌خوردند و سینمادارها عرصه‌ای برای دیده شدنشان فراهم نمی‌کردند، موفق‌تر بودند. مخاطبان خاص این آثار که در شرایط عادی معمولاً از اکران آنها مطلع نمی‌شوند یا قرار است مطلع نشوند، در یک بازه زمانی این بخت را داشتند که در اکران آنلاین آن فیلم را ببینند.
پس از یک سال دوری از سالن سینما و فیلم دیدن در کنار دیگران، از تجربه اکران آنلاین می‌توان درس‌های بزرگ و مفیدی برای گسترش تماشاگران سینمای ایران گرفت. بعد از دوران کرونا، می‌توان پلتفرم‌ها و بسترهای اینترنتی را فضایی برای رونق نمایش و توسعه مخاطبان سینمای ایران در شکل‌های مختلف دید؛ سینمایی از جنس «هنر و تجربه» یا فیلم‌های کوتاه و مستند، در این بستر، مجال بیشتری برای خودنمایی دارند. جریان مستقل فیلمسازی، فیلم‌های تجربه‌گرا و آثاری که به‌دلیل نبود اقبال عمومی ،محتوم به اکران‌های بی‌موقع و نامناسب هستند در پلتفرم‌ها بهتر و بیشتر دیده می‌شوند.
پس از کرونا، زمان لازم است مردم به سالن‌های سینما بازگردند اما اکران آنلاین، تا آن روز رابطه مردم، سینما و سنت پسندیده فیلم دیدن را حفظ می‌کند.


 

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: فیلم دیدن سالن ها فیلم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۴۱۱۹۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جستجوی یک خانواده برای یافتن پیکر فرزندشان/ یادبودی برای یاسین

رضا عباسی کارگردان مستند «رش او» که این روزها در پکیج نوروزی پلتفرم هاشور در حال اکران است در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره علت پرداختن به این موضوع گفت: زمانی که وارد لرستان شدیم، ۱۲ ماه از سیل گذشته بود. خانواده‌ای عزیزشان را از دست داده بودند و به دنبال جسد فرزندشان بودند، این مساله خود به خود فضای دراماتیکی را در این خانواده جاری می‌کرد؛ پدر هر روز در رودخانه به دنبال جنازه پسرش بود، تلفن‌هایی از پیدا شدن جسد داشتند و باید آن‌ها را شناسایی می‌کردند و ... به همین دلیل تصمیم گرفتیم که در میان هزاران اتفاق دیگری که این سیل رقم زده بود، به این موضوع بپردازیم.

وی درباره تدوین این مستند که محصول مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی است، عنوان کرد: توزیع هوشمندانه اتفاقات در فیلم باید بتواند تماشاگر را همراه کند که کشمکشی با آن داشته باشد از این رو، این روایت را برای موضوع سیل انتخاب کردیم. فیلمبرداری در سه مقطع انجام شد، تصاویر آرشیوی هم از سیل وجود داشت. امیر ادیب‌پرور از تدوینگران به نام و خوب سینماست که دوست قدیمی من است و حرف مشترک با یکدیگر داشتیم، این همکاری باعث به وجود آمدن «رش او» با این چیدمان شد که برای ما راضی‌کننده بود.

عباسی درباره همکاری خانواده حاضر در مستند، بیان کرد: مژگان صیادی تهیه‌کننده «رش او» است که همراهی او با پروژه بسیار به ما کمک کرد و به تیم ما مجال داد که خانواده داغدار یاسین، ما را جزوی از خودشان ببینند. سعی کردیم نظم زندگی آن‌ها را به هم نزنیم و در ناپیداترین حالت ممکن، تصاویری را که برای روایت نیازمندیم، ضبط کنیم. ما کنار آن‌ها زندگی می‌کردیم، غذا می‌خوردیم، به چرا می‌رفتیم و به طور کلی عضوی از خانواده شدیم که بتوانیم لحظات نابی را تصویربرداری کنیم.

کارگردان «مازاد» درباره واکنش خانواده سوژه پس از به پایان رسیدن مستند و پخش آن، عنوان کرد: باتوجه به رابطه‌ای که کماکان با فضل‌الله جوادی، پدر یاسین دارم از نتیجه فیلم خوش‌شان آمده است. ما سعی کردیم که در ساده‌ترین حالت ممکن حق مطلب را ادا کنیم و با موضوع حیاتی یک خانواده روبه‌رو شویم چراکه پسر بزرگ یک طایفه لُر برای‌شان همه چیز است و به نوعی شاه مهره‌شان را از دست داده‌اند. شاید مستند «رش او» یاد یاسین را برای آن‌ها زنده نگه دارد.

وی که مستند «رش او» را به همراه عوامل حرفه‌ای ساخته است، درباره تفاوت شیوه مستندسازی حرفه‌ای و تک نفره تصریح کرد: بخشی از شیوه ساخت مستند به بودجه و بخشی دیگر به آمادگی سوژه مربوط می‌شود؛ شبکه‌های تلویزیونی که نیازمند محتوای تصویری مستند دارد، ترجیح‌شان فیلمسازی تک ‌نفره است چراکه معتقدند یک نفر با وسایل فیلمبرداری هم هزینه کم‌تری دارد، هم ممکن است که نظم زندگی سوژه را از بین نبرد تا بتواند راحت‌تر جلوی دوربین قرار گیرد. شاید فیلمسازی تک نفره، بنا به موضوع انتخاب شده و مواجهه فیلمساز با سوژه، پاسخگوتر باشد.

این مستندساز در پایان درباره اکران آنلاین مستندها تاکید کرد: اکران آنلاین، آن هم در این حجم گسترده تولید اتفاق خوشایندی‌ است. زیست ما در هیچ دوره‌ای تا این حد، در پیوند عکس و تصویر که زیبایی‌شناسی خاص خودش را وارد زندگی‌مان می‌کند، نبوده است. اکران آنلاین باعث شده است با گوناگونی نگاه‌ها در فیلمسازی مستند آشنا شویم درصورتی که پیش از این، تنها ۲ شکبه تلویزیونی مستند و شبکه چهار، فیلم مستند پخش می‌کردند و اکران آنلاین باعث شده است که فیلم‌هایی که در جریان جدی‌تر حوزه مستند عرضه می‌شوند، بیشتر و صحیح‌تر دیده شوند.

کد خبر 6085507 آروین موذن زاده