به نقل از «خبرگزاری آریا»

گفتگو با رضا معتمدي عکاس مستند اجتماعي نيشابور

تاریخ انتشار: ۳ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۴۲۷۲۳۲

خبرگزاری آریا-رضا معتمدی عکاس مستند اجتماعی نیشابور ازسال 1377به صورت تجربی درانجمن سینمای جوانان ایران  این هنر را آموخته ودارای مدرک عالی ازانجمن سینمای جوانان ایران در زمینه فیلم سازی وعکاسی  می باشد.

به گزارش خبرنگار آریا در نیشابور ،رضا معتمدی عکاس مستند اجتماعی نیشابور ازسال 1377به صورت تجربی درانجمن سینمای جوانان ایران  این هنر را آموخته ودارای مدرک عالی ازانجمن سینمای جوانان ایران در زمینه فیلم سازی وعکاسی  می باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

*لطفا خودتان را معرفی کنید؟

رضا معتمدی هستم متولد1354  و عکاس خود آموخته انجمن سینمای جوانان ایران

*آیا دراین زمینه تحصیل کرده اید؟

خیرمن عکاسی را ازسال 1377به صورت تجربی درانجمن سینمای جوانان ایران آموختم ودارای مدرک عالی ازانجمن سینمای جوانان ایران در زمینه فیلم سازی وعکاسی دریافت کرده ام

*پس شما هم در زمینه عکاسی آنالوگ وهم درزمینه دیجیتال سابقه فعالیت دارید؟

بله درسته خوب آن زمان عکاسی با دوربین های آنالوگ بود وخودمان در تاریک خانه ها عکسها را چاپ می کردیم به طوری که  درحال حاضر از نظر فیزیکی  عکاسی راحت تر شده ولی از باب هنری عکاس باید بینش عکاسی ونگاه فلسفی هنری در هرزمان داشته باشی که این هنردر درون هنرمند نهادینه شود

*جناب معتمدی یک مقدار درمورد عکاسی مستند اجتماعی توضیح دهید چون بیشتر آثار شما در این زمینه دیده می شود مشخصا به این نوع عکاسی علاقه مندید؟

درست فرمودید من خودم یک روستا زاده هستم وحضور انسانها وثبت آئین ها وسبک پوشش انسانهاوسبک زندگی انسانها را دوست دارم وبا احترامی که به شاخه های دیگر عکاسی وعکاسان دارم این نوع عکاسی برای بنده قابل تحسین است، من معتقدم که این آثار وپوشش ها وآئین ها رو به زوال است وبرای بنده این یک پدیده ی غیر قابل تحمل است سعی می کنم این  آثار راثبت و آرشیو کنم تابتوانیم. نسل های آینده را. از اصل خودشون دور نکنیم وفکر میکنم این رسالت یک عکاس مستند اجتما عی است چرا که همیشه می گویند عکاسان مستند اجتماعی چشم جامعه اند پس باید خیلی هوشیارانه وبا ثبات حرکت کنیم

*چرا این نوع پوشش وآئین رو به زوال است نظر خاصی دارید؟

نمیدانم شاید پیشرفت تکنولوژی که ناخود آگاه وارد زندگی بشر شده است که فکر میکنم قطعا به دور از انتظار نیست

* توضیح دهید فرق بین عکاس ومخاطب چیست؟

بله حتما این موضوع را باید توجه داشته باشید عکاس فکر می کند عکاسی می کند مخاطب عکس را می بیند فکر می کند پس عکاس باید خوب فکر کند تا مخاطب خوب ببیندچون صاحب اثر نمی تواند با اثرش همه جا راهی شود وتوضیح دهد این مخاطب است که قضاوت بعد از خلق اثر را برعهده دارد 

*جناب معتمدی خیلی خلاصه بگویید جایگاه عکاسی  در دنیا کجاست؟

خوب عکاسی بود که جنگ ملت ها را به تصویر کشید ،عکاسی بود خشک سالی قاره ها را به تصویر کشید، عکاسی بود که حوادث طبیعی این کره خاکی را به تصویر کشید واینها همه وهمه در گرو ثبت لحظه به لحظه این اختراع ورویداد عکاسی بود

*جایگاه این ژانر عکاسی مستند اجتماعی را بیشتر توضیح دهید؟

همان طور که گفته شداین ژانر عکاسی از رویدادها واتفاقهای اطرافمان بدون اغراق ودروغ وبی طرفانه ثبت لحظه می کند ودر این نوع عکاسی اگر بخواهیم به تاریخ نبوغ وپیدایش این شاخه مستند اجتماعی برگردیم زمان بحران اقتصادی وخشک سالی وفقر وگرسنگی نبود بهداشت شدیدی که پیش از جنگ جهانی دوم کل قاره آمریکا را تحت اشعاع قرارداد واین ژانر عکاسی بود که یک سند تاریخی را درتاریخ بشر ثبت کرد وعکاسان مستند اجتماعی بودن که پرده از این حادثه برداشتن وباعث آگاه سازی رجال سیاسی وحکومت آن تاریخ شدن که بیشتر به این مشکل چاره اندیشی کنن واین نوع عکاسی از زیباترین وپسنده ترین شناسنامه از واقعیت پیرامون بشر است ودر جنگ آمریکا با ویتنام هم عکاسان این شاخه عکسهای تکان دهنده ای از این جنگ آمریکا علیه ویتنام گرفتن که هیچ دوربین تصویربرداری به غیر از عکاسی قادر به این حوادث تلخ نبود که در تاریخ عکاسی دنیا ثبت شد

*آیا می توان گفت که انسانهای نخست در این پدیده مستند ونوع نگرش این ثبت ارتباطی داشته اند؟

چه سوال خوبی بله قطعا بی ارتباط نبودن انسانهایی که در دیوارهای غارها وروی چوب وپوست حیوانات نقش نگاری نمی کردن چطور مابه واقعیت های آن روزگار دست پیدا می کردیم پس این هنر یک وحدت درونی در انسانها وجود داشته ولی خوب تاریخ ابزارها را عوض کرده من معتقدم که هر ثبتی از تاریخ یک واقعیت ویک برشی از زندگی بشر است

*خوب برگردیم به خود شما فضا را عوض کنیم جناب معتمدی این اواخر می بینم در بعضی از نشریات به عنوان منتقد عکس نقد می نویسید میشود توضیح دهید؟

درسته من خوب همیشه به نویسندگی علاقه مند بودم ولطف دوستان است که قلم فرسایی بنده را قبول کردن  وبنده به عنوان منتقد عکس نقد می نویسم البته من به نقد فیلم هم علاقه مندم که بعضی از فیلم های سینمایی را می نویسم وفعلا بایگانی می کنم

*چه فیلمی از سینمای ایران رابه صورت منتقد نوشته اید؟

من چون خیلی به زادگاهم احترام میگذارم وهنرمندان شهرم را دوست دارم فیلم بیست به کارگردانی عبدالرضا کاهانی را نوشتم ودوست دارم روزی ایشان را ببینم و به این کارگردان خوب نیشابوری هدیه کنم .

*تاکنون چه مقامها وداوری و نمایشگاه هایی در زمینه عکاسی داشته اید؟

مقام هایی  درچندین جشنواره خارجی پذیرش اثر داشتم از جمله بلغارستان ، رومانی،  قطرو... درجشنواره های مختلف کشوری داشتم کسب مقام اول جشنواره ملی جشنواره  زعقران سرخ قائنات، مقام سوم جشنواره ملی تبریز مقام دوم جشنواره کشوری قاب بیداری مشهد  و... داوری جشنواره کشوری حماسه سیاسی، دواری جشنواره ملی گلبانک مسجد، داوری جشنواره استانی عطر عطش و برگزاری نمایشگاه انفرادی برج میلاد تهران  در نیشابور، شهر فیروزه، نمایشگاه گروهی  درامارات  وخانه عکاسان ایران تهران داشته ام.

*در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید؟

بله من جا دارد از استادان بزرگ که مایه افتخار نیشابور وکشور هستند تشکر کنم که خیلی در این زمینه هنر عکاسی ونویسندگی به من کمک کردن جناب مهندس حمید رضا هلالی وجناب محمد رضا چایفروش وامیدوارم گزافه گویی نکرده باشم ورسوای کلام نشده باشم.

سیدباقرمیرعلمدار

منبع: خبرگزاری آریا

کلیدواژه: گفتگو رضا معتمدی عکاس مستند اجتماعی نیشابور سینمای جوانان ایران مستند اجتماعی نوع عکاسی عکاس مستند توضیح دهید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۴۲۷۲۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ماجرای ورورد فیلمساز مشهور آمریکایی به تهران

تا پیش از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه فقط در بهمن‌ماه بلکه در اردیبهشت‌ با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.

به گزارش ایسنا، جشنواره جهانی فجر با وجود برخی انتقادهایی که در داخل کشور نسبت به آن مطرح می‌شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره‌ی برگزاری چهره‌های بنامی از سینمای دنیا را به ایران کشاند از جمله پل ژوزف شریدر که درست در همین روز چهارم اردیبهشت‌ماه در نشستی خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.

نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکایی

شریدر -فیلمنامه‌نویس و کارگردان مشهور امریکایی - که فیلمنامه‌های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و در روزهای گذشته فیلم جدیدش با نام «اوه، کانادا» به بخش مسابقه اصلی جشنواره کن راه یافته است، اردیبهشت سال ۱۳۹۸ به جشنواره جهانی فجر در تهران آمد و پس از برگزاری یک کارگاه فیلمنامه نویسی، در یک نشست خبری پاسخگوی سوال‌ اهالی رسانه شد.

او در آن نشست با اشاره به اینکه «در دنیا چند فستیوال هستند که می‌توان جشنواره جهانی فجر را با آن‌ها مقایسه کرد مثل جشنواره تورنتو ولی از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم» درباره آشنایی‌ خود با سینمای ایران گفته بود: «درباره جایگاه سینمای ایران که تردیدی نیست چون جایگاه ویژه‌ای دارد. در ۱۵ سال گذشته (تا سال ۱۳۹۸) سه نهضت ملی سینمای ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته و همیشه این انتظار می‌رود که در هر جشنواره‌ای از سینمای ایران فیلمی حضور داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد ولی بعد به فرهادی رسیدیم و حالا هم فیلم‌های دیگری هستند. یکی از دوستان من گادفری چیشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم‌های ایرانی زیادی دیده و کتابی درباره سینمای ایران می‌نویسد و به من فیلم‌های ایرانی پیشنهاد می‌دهد.»

شریدر که سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری تقدر شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه‌های مختلف و کمپانی‌هایی مثل نتفلیکس بیان کرده بود: «من فکر می‌کنم در این صد سال هرچه آموختیم خیلی به کارمان نیاید چون همه چیز تغییر کرده، مدت زمان فیلم‌ها عوض شده و اینکه کجا فیلم ببینیم و چگونگی پخش و عرضه، همگی تغییر کرده است. قبلاً فکر می‌کردم در یک مقطع گذار هستیم ولی الان فکر می‌کنم در یک مقطع گذار دائم هستیم. الان دیگر بازار هدف، آمریکایی‌ها نیستند بلکه برای چینی‌ها می‌سازیم.»

وی همچنین با اشاره به رشد روزافزون تکنولوژی گفته بود: «در حالی‌که فیلم‌ها منحصر به کلاس خاصی از فیلم‌سازان بودند، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هر کسی می‌تواند فیلم بسازد. پس خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد ولی خبر بد این است که دیگر نمی‌شود امرار معاش کرد.»

شریدر در بخشی دیگر از آن نشست درباره اینکه به نظر می‌رسد شناختش از سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی باشد که به نوعی سیاسی شناخته شده‌اند، بیان کرده بود: «تا جایی که من می‌دانم دو نوع سینما در ایران وجود دارد؛ یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم داخلی و من بیشتر فیلم‌هایی را دیده‌ام که بیرون نمایش داشته‌اند، اما فیلم‌هایی را که درباره جنگ بوده چون خارج از کشور چندان نمایشی نداشته مسلماً ندیده‌ام. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر هم دارید. با این حال من هیچ‌کدام از کارگردان‌ها مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی‌دانم ولی می‌دانم فیلم‌های سیاسی جذابی می‌شود اینجا ساخت.

این فیلمساز امریکایی در آن مقطع در واکنش به تحریم‌های رییس جمهور وقت ایالات متحده (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب‌های آن به هنرمندان و سینما با ابراز تأسف از تحریم‌ها اظهار کرده بود: «الان دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، در حالی که من همیشه و حتی زمان جنگ ویتنام به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم. در حال حاضر آنچه پیش آمده به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع برای دستیابی به نفت و منابع طبیعی شما است و این چیزی است که در ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با ماشین پروپاگاندا خیلی اندک است. به همین دلیل به نظرم این وضعیت بسیار عذاب‌آور است.»