اسطوره‌های فوتبال که در سال ۲۰۲۰ ما را ترک کردند
تاریخ انتشار: ۱۰ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۰۷۱۶۱
اگر سال ۲۰۲۰ بدترین سال برای حافظه زنده مردم کره زمین بوده باشد، در فوتبال این بد بودن حالتی بی‌رحمانه به خودش گرفت. نه فقط به دلیل تعطیلی دو ماهه فوتبال که باعث شد در هیچ نقطه کره زمین جز بلاروس مسابقات فوتبال برگزار نشود و نه به خاطر جایگاه‌های خالی تماشاچیان در استادیوم‌ها در بازی‌های باقی‌مانده.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«شاید در هیچ سالی به این تعداد شاهد درگذشت مفاخر ورزشی و اسطوره‌های فوتبال نبودیم. از همه مهم‌تر ۲۰۲۰ سال درگذشت با استعدادترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. این که بگوییم دیگو مارادونا بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال بود ادعای بزرگی است و بحث را به حاشیه می‌برد اما قطعا خیلی کمتر بحث‌برانگیز است که بگوییم هیچ تیم برنده جام جهانی در ادوار مختلف به اندازه آرژانتین ۱۹۸۶ تیمی یک‌نفره نبود. مارادونا در آن جام ۵ گل زد و ۵ گل ساخت. او در ناپولی چنان خوب بود که بهترین تیم باشگاهی تاریخ سری آ یعنی میلان ۱۹۹۰ آریگو ساچی فقط به خاطر تاثیرگذاری مارادونا و قدرت رهبری این بازیکن به مقام نایب‌قهرمانی رسید.
اما اگر مارادونا یک جام جهانی را تحت تاثیر قرار داد یک نفر دیگر بود که زندگی‌حرفه‌ای‌اش جنجال و شکوه زیادی داشت: پائولو روسی. او با چند بازگشت شگفت‌آور نام خود را در فوتبال جاودانه کرد. دو سال پس از محرومیت به خاطر تبانی که بعدها رد شد به فوتبال بازگشت در حالی که در جام جهانی ۱۹۸۲ در سه بازی اول نتوانست موفق باشد اما با ۶ گل در سه دیدار پایانی مقابل برزیل، لهستان و آلمان غربی جام را به پایان رساند و آقای گل شد. او یک تمام‌کننده کلاس بالا بود که قربانیان کلاس بالا را انتخاب می‌کرد.
نفر سوم که از دست رفت زننده گل نمادین جام جهانی ۲۰۰۲ بود. پوپا دیوپ بازیکن تیم تازه‌وارد سنگال با گلزنی مقابل فرانسه مدافع عنوان قهرمانی در بازی افتتاحیه شوک عظیمی به جام وارد کرد. فرانسه به خاطر همان یک گل و شکست در بازی افتتاحیه در دور گروهی کنار رفت. او هنگام مرگ ۴۲ ساله بود، مارادونا ۶۰ ساله و روسی ۶۴ ساله.
در سال ۲۰۲۰ خیلی از ستارگان خیلی زود از ما گرفته شدند. نفرات بعدی بازماندگان جام جهانی ۱۹۶۶ بودند. از انگلیس به عنوان تیم قهرمان پیتر بونتی، نورمن هانتر به عنوان یکی از هافبک‌های میانی نمادین فوتبال، نابی استیلز دفاع مستحکم و جک چارلتون که هم انگلیسی‌ها از او خاطرات خوبی داشتند و هم ایرلندی‌ها به این دلیل که او خاطرات بسیار خوبی در کسوت سرمربی برای تیم ملی ایرلند به جا گذاشت.
به نظر می‌رسد در رده باشگاهی هیچ باشگاهی مصون نمانده است. لیدز، چارلتون، هانتر و ترور چری را از دست داد. منچستریونایتد به جز استیلز، از داشتن آلبرت کیشال و قهرمان فاجعه هوایی مونیخ و بهترین دروازه‌بان جام جهانی ۱۹۵۸ یعنی هری گرگ محروم شد. گلین پاردو بازیکن متعصب منچسترسیتی رفت. کاردیف پیتر ویتینگهام را دید که در سن ۳۵ سالگی چشم فرو بست. چلسی عزادار بونتی شد. لیورپول قبل از این که سرمربی مورد علاقه خود را از دست بدهد، به خاطر ری کلمنس که هنوز دروازه‌بان طلایی آنفیلد است عزادار شد. بعد از آن نوبت به ژرار هولیه رسید. مرد برنده سه‌گانه و کسی که مانند چارلتون و مارادونا در پیروزی تیم ملی کشورش در جام جهانی نقش ایفا کرده بود و در داخل و خارج کشورش تاثیرگذار شد.
در سراسر فوتبال دلایل زیادی وجود دارد که آدم روی از دست دادن فوتبالیست‌های مورد علاقه تامل کند و غمگین شود. مایکل رابینسون بازیکن لیورپول که به یکی از مفسران محبوب در فوتبال اسپانیا بدل شد. رادومیر آنتیچ مهاجم صربستانی که توانست دو قهرمانی برای اتلتیکومادرید در قامت سرمربی به دست آورد. او تنها کسی بود که به عنوان سرمربی روی نیمکت هر سه تیم بزرگ لالیگا نشست.
خیلی قبل‌تر از این که روسی نفس‌های آخر را بکشد فوتبال ایتالیا سال بدی را تجربه کرده بود. پیترو آناستاسی گلزن فینال قهرمانی اروپا در سال ۱۹۶۸ به همراه پیرینو براتی که در سال ۱۹۶۹ سه‌گانه کسب کرد و تا روز آخر عمر عنوان آخرین بازیکنی که در فینال اروپا هت‌تریک کرده است را با خود حمل کرد در کنار لوییجی سیمونی مربی برنده جام یوفا در اینترمیلان از دست رفتند.
آلمان هانس تیلکوفسکی را از دست داد؛ دروازه‌بان برجسته‌ای که در فینال ۱۹۶۶ درون دروازه ژرمن‌ها ایستاده بود. هانس در سال ۱۹۶۵ بازیکن سال فوتبال آلمان شده بود. فرانسه در عزای میشل هیلداگو مربی برنده قهرمانی اروپا در سال ۱۹۸۴ نشست و هلند راب رانسنبرنیک فینالیست دو جام جهانی پیاپی ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸ را از دست داد. در جایی دورتر در کامرون استفان تاتاو کاپیتان تیمی که آرژانتین را با مارادونا در جام جهانی ۱۹۹۰ شکست داد، درگذشت. تیمی که به یک‌چهارم جام جهانی رسید. خود آرژانتین قبل از مارادونا برای درگذشت سیلویو مارزولینی که برخی معتقدند بهترین مدافع چپ تاریخ این کشور است ماتم گرفت.
هر یک از این بزرگان میراث بزرگی از خود به جا گذاشتند. در بعضی موارد عبور آنها فوتبال را تحت‌الشعاع قرار داد و برخی دیگر موفق شدند در دنیای فوتبال جاودانه شوند. فوتبال باید امیدوار باشد که ۲۰۲۱ مهربان‌تر باشد. هم با کسانی که امروز در حال بازی هستند و هم با کسانی که قبلا به فوتبال زندگی بخشیده بودند./ روزنامه اعتماد به نقل از فورفورتو
منبع: ایران آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۰۷۱۶۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فوتبالیست قرمزپوش لیگ برتری در ۷ سال فقط یک‌دقیقه بازی کرده!
طبیعی است که فساد در فوتبال بیش از هر فدراسیون دیگری رخنه کرده باشد، چراکه در آن پول زیادی وارد می‌شود و تعداد صفر قراردادهای منعقدشده در فوتبال تفاوت اساسی به رشته‌های ورزشی دیگر دارد. هر وقت رسانه، کارشناس یا افشاگری در فوتبال از فساد دم زده، مدیران فدراسیون فوتبال در مقام دفاع، خواهان شواهد و مدارک شده‌اند و برای کشف آن هیچ زحمتی به خود راه نداده‌اند.
کمیته های قضایی متعدد فوتبال از انضباطی گرفته تا کمیته اخلاق، به خصوص همین کمیته اخلاق، بدون ذکر نام و حتی گاهی اوقات بدون اعلام حکم صادره، به صورت پنهانی و در خفا برخی را محروم و گروهی را تبرئه می‌کنند.
بیشتر آنهایی که بدون اطلاع‌رسانی محروم می‌شوند هم با اعتراض به کمیته استیناف، حکم رد یا عفو می‌گیرند و در نهایت آب از آب تکان نمی‌خورد.
به طور مثال؛ در یک مورد عجیب بازیکنی در باشگاه دولتی فولاد خوزستان؛ هفت فصل است که در لیست حضور دارد اما فقط ۱۶ دقیقه بازی رسمی کرده که از همین مقدار ناچیز هم تنها یک دقیقه در لیگ برتر بوده است!!
برخی سایت‌ها با انتشار این مطلب پرسیده‌اند؛ راز بقای این بازیکن ۳۱ساله و گمنام در فوتبال چیست؟ پاسخ البته روشن است...
آیا اگر این تیم، خصوصی بود، مدیرعامل آن جرات داشت یک بازیکن آماتور فوتبال را بدون صلاحیت و کاربرد، هفت سال نگه دارد و قراردادش را تمدید نماید؟! این نا بازیکن ، فامیل و وابسته چه مقام و منصبی است که کسی جرات ندارد کنارش بگذارد؟ این چه ورزشکاری است که طی اینهمه سال نتوانسته حداقل کمی سطح فنی‌اش را در تمرینات بالا بکشد و برای دقایقی هم که شده، به زمین برود تا چنین آبروریزی رخ نداد!
چنین ورزشکار کم‌استعدادی، چگونه جای استعدادهای ناب فوتبال جنوب را اشغال کرده و تا کی می‌خواهد یک سهمیه بزرگسال را بسوزاند؟
پشت او کیست که هر مربی و مدیرعاملی می‌آید نمی‌تواند تکانش بدهد و همه مجبورند تحملش کنند؟ سعید آذری و گرشاسبی با آنهمه ادعا چگونه او را عضو تیم کردند و مربی در سطح نکونام چرا عذر او را نخواست؟ او کیست که با تغییر دولت ها و مدیران استانی و کشوری هم، محکم سرجایش هست و در واقع بقایش به مقامات سیاسی هم وابسته نیست؟ او تا حالا چقدر پول بابت قراردادهایش از این تیم متصل به بودجه دولتی گرفته است؟
بگذارید اسمش را بدون تعارف بگوییم؛ نام او ابراهیم سلجوقی است و از سال 1395 و در دوره مربیگری سیروس پورموسوی مربی کنونی استقلال خوزستان، به فولاد پیوست.
بازیکنی ۳۰ ساله که هفت فصل متوالی در لیست باشگاه خوزستانی بوده، اما آمار بازی بسیار بسیار کمی دارد و نگه‌داشتن او اصلا طبیعی نیست. جرات می‌خواهد که چنین مورد واضحی را جلوی چشم انبوه رسانه‌ها مرتکب شوند و فکر کنند کسی نمی‌بیند.
در سایت باشگاه فولاد خوزستان، آمار بازی این بازیکن ۱۶ دقیقه عنوان شده و در لیگ برتر فصل 1400-1399 یک دقیقه و در جام حذفی فصل 01-1400 به مدت ۱۵ دقیقه برای این بازیکن آمار بازی به ثبت رسیده است. او دو سال است بازی رسمی نکرده اما هنوز هست!
در حالی که سایت باشگاه فولاد پست این بازیکن را مهاجم عنوان کرده، ولی وی در یکی از مصاحبه‌هایش پست خود را مدافع اعلام کرده است. جالب است که مصاحبه هم کرده و چنین اعتماد به نفسی هم داشته!
این موارد در حالی رخ می‌دهد که در فصول گذشته بارها دیده شده که بازیکنان بزرگ فولاد به دلیل پُر بودن لیست و جایگزینی بازیکنان جدید با قلم قرمز مربیان این تیم روبه‌رو شدند، اما در مورد سلجوقی اوضاع متفاوت است.
باید گفت مشکل امروز فوتبال ایران همین جزئیات و ناعدالتی در سطوح باشگاهی و آکادمی ها است که فساد در آن فراگیر شده و هر فردی با پول و رابطه می‌تواند فرزند خود را به درجات بالاتر برساند و او را آنجا حفظ کند، بدون آنکه حق او باشد.
عمر حرفه‌ای در رشته فوتبال همین یک دهه است و بازیکنی نظیر سلجوقی، که معلوم نیست در تمرینات حاضر می‌شده یا خیر؟ حالا به سال‌های پایانی گشت و گذار خود در فوتبال نزدیک شده و اگر رضایت بدهد، نوبت به بقیه سفارشی‌ها برسد.
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد