به نقل از «خبرآنلاین»

روبر حسین درگذشت

تاریخ انتشار: ۱۲ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۲۷۵۴۵

بازیگر، کارگردان و فیلمساز سرشناس فرانسوی روبر حسین در شب سال نو و در ۹۳ سالگی بر اثر ابتلاء به ویروس کرونا در پاریس چشم از جهان فروبست.

روبر حسین که شخصیتی تأثیرگذار در تئاتر و سینمای فرانسه از دهه ۱۹۶۰ بود سازنده فیلم مشهور «بینوایان» در سال ۱۹۸۲ بود که با اقتباس از رمان ویکتور هوگو ساخته شد.

وی سی‌ام دسامبر ١٩٢٧ در پاریس به دنیا آمد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پدر وی آهنگسازی ایرانی و مادرش یک پیانونواز اوکراینی و هر دو مهاجر بودند. روبر حسین در رشته هنرهای دراماتیک تحصیل کرد و شاگرد رونه سیمون کارگردان معروف فرانسوی بود.

این بازیگر ابتدا در تئاتر به نقش‌آفرینی پرداخت و سال ١٩٤٨ با ایفای نقش‌های جانبی وارد سینمای فرانسه شد. او سال ١٩٥٥ اولین فیلم خود را با عنوان «بدجنس‌ها به جهنم می‌روند» ساخت.

روبر حسین به عنوان بازیگر ابتدا در فیلم‌های «آرامش جنگجو» و «شرارت و فضیلت» در نقش اصلی بازی کرد. از دیگر نقش‌های وی می‌توان به ایفای نقش شوهر میشل مرسیه در سریال «انژلیک» اشاره کرد. ایفای نقش یک تیرانداز در وسترن اسپاگتی «گورستان بی صلیب» که وی کارگردانی و نوشتن فیلمنامه آن را هم خودش انجام داده بود و ایفای نقش کشیش کاتولیک در فیلم «کشیش‌های ممنوعه» از دیگر آثار وی است.

وی در طول دوران کار هنری‌اش با بازیگران مطرحی چون سوفیا لورن در فیلم «مادام سن- ژن» در سال ۱۹۶۱ بازی کرد و بازی در فیلم «ناپدید شدگان دوویل» در سال ۲۰۰۷ از فیلم‌های اخیر وی بود. او آخرین بار در فیلم «یک مرد و سگش» در سال ۲۰۰۹ جلوی دوربین رفت.

روبر حسین نشان افسر، شوالیه و کوماندوی لژیون دونور، نشان ملی لیاقت، نشان افتخار مولیر، مدال شهر پاریس و نشان لیاقت فرهنگ فرانسه را در کارنامه داشت.

حسین در بخشی از زندگی‌اش در دهه ۱۹۷۰ همه انرژی‌اش را صرف تئاتر کرد از جمله نمایش‌اسطوره‌ای «بن‌هور» را در استاد دو فرانس استادیوم روی صحنه برد. ژیل ژاکوب رییس سابق جشنواره فیلم کن در توییتر به یاد وی نوشت: او شاهزاده تئاتر توده‌ها بود.

۲۵۸۲۵۸

کد خبر 1471780

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: سینمای جهان فرانسه ویروس کرونا ایفای نقش

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۲۷۵۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قطب‌الدین صادقی: تئاترِ اصفهان را احیا کنید

ایسنا/اصفهان قطب‌الدین صادقی با بیان اینکه اصفهان در تئاتر، صاحب یکی از سنت‌های بسیار درخشان است، گفت: برای احیای تئاترِ اصفهان به خلاقیت نیاز دارید، باید کار کنید، پژوهشگر می‌خواهید، به کُننده نیاز دارید و بدانید که بالاتر از حمایت نهادها، ارادۀ فردیِ آدم‌ها و روشن‌بینی هنرمندان است که اهمیت دارد.

این پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: آنتونی گیدِنز (جامعه‌شناس و روان‌شناس) دربارۀ بازیابی هویت فردی و اجتماعی که قطعاً هویت فرهنگی را نیز شامل می‌شود جملۀ درخشانی دارد که باید به آن توجه جدی کرد؛ اساس کلام او این است که اول باید داشته‌های خود را دسته‌بندی کنید، یعنی باید مشخص کرد که چه چیزهایی دارید؟ در گذشته چه کرده‌اید؟ چه چیزی آفریده‌اید؟ از چه تکنیک‌ها و روش‌هایی استفاده کرده‌اید؟ و چه محتوایی تولید کردید؟ بنابراین برای بررسی هویت، ابتدا باید همۀ این موارد توسط پژوهشگران، شناسایی و دسته‌بندی شود؛ یعنی در مرحلۀ نخست باید بدانید که صاحبِ چه گذشته‌ای هستید و در این گذشته چه چیزهایی وجود داشته؟ باید آن‌ها را شناسایی و دسته‌بندی کنید.

او ادامه داد: نکتۀ دوم برای بازیابی هویت از نگاهِ «گیدِنز» آن است که شناساییِ گذشته به تنهایی کافی نیست، بلکه باید برای آن دست به تولید بزنید، یعنی آن را ادامه دهید و تولیداتِ شما در راستای داشته‌های گذشته باشد. اما سومین و مهم‌ترین موضوع این است که این تولیدات باید مداومت داشته باشد، یعنی به شکلی نباشد که الآن کاری را انجام دهید و پنج سال به کار دیگری بپردازید، درواقع باید کارِ خود را پشت سرهم و مانند یک جریان سیال و پیوسته انجام دهید.

این کارگردان، نویسنده و نمایشنامه‌نویس، تأکید کرد: با رعایت این موارد است که شما صاحب هویت می‌شوید. هویت، ماندن و ساختن است نه گریختن و خاطره تعریف کردن. خاطره‌های نوستالژی هیچ ارزشی ندارند، اما زمانی این گذشته دارای ارزش است که آن را زنده کنید و به واقعیتِ روز تبدیل کرده و برای آن کار کنید و وقت و عمر و ابتکار بگذارید. در این صورت می‌توانید هرکاری را انجام دهید.

صادقی افزود: اصفهان از دورۀ صفویه به بعد، نشانه‌های مهمِ زیادی درخصوص تئاتر مردمی، تئاتر کوچه و بازار، تئاتر مذهبی، و نقالی داشته و از همه مهم‌تر دارای تئاتر کمیک بوده که در نوع خود در ایران یگانه است و باید دوباره احیا شود، تئاترِ اصفهان را دوباره احیا کنید، بیافرینید.

او که یکی از شخصیت‌های اثرگذار در حوزۀ تئاتر و سینمای ایران به شمار می‌رود، گفت: نباید نشست که ابر و ماه و خورشید و فلک آماده شوند تا شما یک گام بردارید! بلکه اگر لابه لای همین مشکلات و گرفتاری‌ها و بحران‌ها و گرانی، یک قدم برداشتید عالی است، اما اگر قدمی برنداشتید هیچ‌وقت به جایی نمی‌رسید.

این هنرمند و مترجم اضافه کرد: آیا گذشتگانِ ما همگی در رفاه بوده‌اند؟ اصلاً چنین نیست. حافظ را سه بار برای اعدام بردند و آخرین‌بار وقتی که به خانه برگشت دخترش از ترس و نگرانی، تمام لوح‌های شعر او را پاک کرده بود و بعد از آن حافظ دق کرد. در آن شرایط، او حافظ شده است. یا ببینید که چه ستم‌هایی به مولانا و فردوسی و دیگران شده است! اما خودشان بودند که شرایط را به سود خود تغییر دادند. چگونه؟ با کار، با تلاش و خلاقیت، با ایمان به کار خودشان، صرف‌نظر از تشویق و تنبیه.

صادقی گفت: من یا کارِ خود را دوست دارم یا ندارم، این کاره هستم یا نیستم؛ اما نباید منتظر باشم تا فلانی من را تشویق یا تنبیه کند. تشویق یا تنبیهِ او در من ذره‌ای تأثیر ندارد، من کارِ خودم را می‌کنم.

این استاد دانشگاه افزود: آگاهی بر زیبایی‌شناسیِ کارم و آگاهی بر محتوای درست و آگاهی بر سازنده بودنِ تئاتر، راهنمای من است. من کاری جز این در جامعه ندارم و باید وظیفه‌ام را به‌درستی انجام دهم. باید این تعریف در میان همه وجود داشته باشد، نه اینکه فرد منتظر باشند که فلانی قدمی برای او بردارد و یا کمکی بکند تا او بتواند روی صحنه برود و سرفه‌ای کند! چراکه با این تفکر به هیچ‌جا نمی‌رسند.

او تأکید کرد: آدم‌های بزرگ منتظرِ کسی نیستند، بلکه خودشان شرایط را فراهم می‌کنند و در بدترین شرایط، خلاقیتِ خود را ترک نمی‌کنند. قبل از هر چیز با آدم‌های دارای اعتقاد کافی به کارشان نیاز دارید.

انتهای پیام