به نقل از «دانا»

بدون هیچ امکاناتی مدال طلا گرفتم / مسئولان صرفا وعده دهنده نباشند!

تاریخ انتشار: ۱۸ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۶۰۱۰۰۳

ایمان عبداللهی دارنده مدال طلای المپیاد زمین شناسی راز موفقیت خود را هدفگذاری و تلاش برای رسیدن به هدف دانست و گفت: هیچ امکانات خاصی نداشته ام و با توکل به خدا به هدف رسیدم.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ ایمان عبداللهی دانش آموز  دبیرستان نمونه پاکزاد مهدی شهر دارنده مدال طلای المپیاد زمین شناسی کشور در گفت و گو با مرآت خود را متولد سال 1382 و ساکن شهر درجزین معرفی کرد و گفت: دوران ابتدایی و راهنمایی را در مدارس عادی شهر درجزین گذراندم و در حال حاضر دانش آموز مدرسه نمونه دولتی پاکزاد شهرستان مهدی شهر هستم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی درباره علاقه خود به زمین شناسی اظهار کرد: از دوره ی ابتدایی علاقه ی عجیبی به سنگ ها و کانی ها و جاذبه های زمین داشتم و این اتفاق برای خانواده عجیب بود و از همان دوران کلکسیونی از سنگ ها و کانی های مختلف را جمع آوری کردم و علاقه به این رشته ذاتی بوده و دلیل خارجی خاصی نداشت.

عبداللهی با بیان اینکه ساعات مطالعه روزانه وی برای کنکور به 12 ساعت می رسید، تاکید کرد: مطالعه ی من در حوزه ی علوم زمین تنها برای چند ماه اخیر نیست؛ بلکه از سال ها قبل در این زمینه کتاب های مختلفی را مطالعه کرده و حتی در دوره ی متوسطه اول شروع به جمع آوری و نوشتن اطلاعاتی در مورد زمین شناسی و نجوم کردم و از سال قبل که وارد المپیاد علوم زمین شدم مطالعاتم در این رشته چند برابر شد و در ماه های اخیر به بالای 10 ساعت رسید.

وی امکانات خود را مشابه تمام دانش آموزان دانست و گفت: من سال ها برای این موفقیت تلاش کردم و هیچ امکانات ویژه و خاصی نداشتم و  ندارم و همه ی این مطالعات چند هزار صفحه ای، کلاس های آنلاین و دوره ی تابستان المپیاد با تلفن همراهم بود.

دارنده مدال طلای المپیاد زمین شناسی درباره حامیان خود در این مسیر خاطرنشان کرد: قطعا مهم ترین دلیل موفقیت من توکل به خداوند متعال بود و سپس کمک های خانواده و دبیران و معلمان  و مدیر دبیرستان پاکزاد رضا قدوسی که در هر  شرایطی کمک کننده و همراه من بودند و انگیزه ها و تشویق های برخی از دوستان  که بر خود لازم میبینم از همه این عزیزان و سایر افرادی که به صورت مستقیم و غیرمستقیم به من کمک کردند تشکر کنم.

وی ایجاد توازن میان المپیاد و کنکور را بسیار دشوار دانست و افزود: این امر کار بسیار دشواری است و یقینا نمی توان هر دو را با هم پیش برد به گونه ای که هیچ کدام لطمه ای نبیند؛ چون المپیاد و کنکور دو راه جدا از هم هستند. اما برنامه ریزی درست و مناسب و تلاش و پشتکار زیاد می تواند مقداری توازن و هماهنگی ایجاد کند. 

عبداللهی مهمترین توصیه خود به دیگر دانش آموزان را هدفگذاری معرفی کرد و تصریح کرد: برای موفقیت چند نکته حائز اهمیت است؛ اول اینکه در زندگی هدف داشته باشند که مهمترین اصل در رسیدن به موفقیت است و در نهایت تسلیم نشوند و به خدا توکل کنند. 

وی افزود: المپیاد راهی پُر ریسک بود و قبول نشدن در هر مرحله ای از آن برابر است با از بین رفتن تمام زحمات قبل و المپیاد علوم زمین هم از جمله المپیاد های فاقد سهمیه( برای کنکور و پذیرش دانشگاه) است و از این نظر شرکت کنندگان این المپیاد بیشتر از سایرین از نظر درس و کنکور لطمه می خورند و امیدوارم که علاقه مندان با آگاهی و شناخت کامل تصمیم گیری کنند.

دارنده مدال طلای المپیاد زمین شناسی با بیان اینکه از مسئولین انتظار حمایت هرچه بیشتر از نخبگان را دارد گفت: امیدوارم به نخبگان و دانش آموزان منطقه توجه بیشتری شود و صرفا وعده دهنده نباشند!

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۶۰۱۰۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علی ربیعی خطاب به مسئولان: فعلاً تصمیمی نگیرید تا اوضاع بدتر نشود

علی ربیعی در روزنامه شرق نوشت: یکی از یکشنبه‌های اواخر سال ۹۲ بود. صندوق بازنشستگان فولاد را تازه تحویل گرفته بودیم. از صبح زود درگیر حقوق بازنشستگان این صندوق بودم. از طلوع آفتاب در خیابان، به دنبال دریافت حقوق عقب‌مانده‌شان تجمع کرده بودند. عصر آن‌روز به دولت رفتم و با کلی حرص و جوش برای تأمین حقوق این افراد، تقلا کردم. حدود ساعت ۱۰ شب، خسته و کوفته به خانه رسیدم. در یخچال هیچ غذایی نبود.

ناچارا یک سیب‌زمینی آب‌پز کردم و بساط نان و نیمرو هم آماده کردم تا با یک چای شیرین، غذایی به سبک دوران کودکی بخورم. کتری که روی گاز به جوش آمد، چای را در قوری یادگار مادرم دم کردم. تا آمدم قدری زنجبیل از طبقه بالای کابینت برداشته و به داخل قوری بریزم، شیشه زنجبیل از دستم رها شد. رها‌شدن شیشه همان و شکستن قوری و ریختن آب جوش بر روی بدنم همان.... غرغرکنان خم شدم تا تکه‌های شکسته‌شده قوری و شیشه زنجبیل را از زمین جمع کنم، زمانی که قد راست کردم، کله‌ام محکم به در باز کابینت خورد.

بی‌اختیار با بغضی در گلو سرم را در دست گرفتم و بر زمین نشستم. نشستن همان و فرو‌رفتن تکه‌های شکسته باقی مانده بر زمین در بدنم همان.... در آن حالت، تصمیم گرفتم دیگر هیچ حرکتی نکنم، چون هرکاری می‌کردم اوضاع خراب‌تر می‌شد.... و، اما امروز در وانفسای بی‌اعتمادی جامعه و تعارض‌های ارزشی این روزها، به‌طور مرتب با مصوبات و اقدامات جدید روبه‌رو می‌شویم که به مثابه «هردم از این باغ بری می‌رسد» به بدتر‌کردن اوضاع نابسامان جامعه دامن می‌زنند.

از این دسته از تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان، خواهش می‌کنم مدتی تصمیم نگیرید! گاهی بهتر است فقط بر سر جای خود بنشینید و کاری نکنید که اوضاع خراب‌تر نشود. شاید به‌این‌ترتیب جامعه به آرامش برسد! آنانی که دست‌تان می‌رسد! کاری نکنید، امروز بسیاری از دلسوزان، همگی از عمق جان، پر از دلشوره و نگرانی هستند.

نگاهی حتی سطحی به جامعه، تنش و ناامنی روانی، به‌خصوص در جامعه شهری را به‌خوبی نشان می‌دهد. معیشت به کنار، ذهن‌ها، سخت ناآرام است. این‌قدر با مداخلات مداوم، روال زندگی مردم را دستکاری نکنید. اصلا فکر می‌کنم لازم نیست زیادحرف بزنید و کاری بکنید. لطفا کاری نکنید؛ کلاهمان را به احترام‌تان برخواهیم داشت. جامعه را رها کنید.