به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

علت انتخاب خانه آقای عسکری برای سکونت امام در نوفل لوشاتو چه بود؟

تاریخ انتشار: ۲۱ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۶۳۲۹۶۵

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  امام خمینی در مهر ماه سال ۵۷ راهی فرانسه و روستای نوفل لوشاتو شد، یکی از همراهان ایشان، حجت الاسلام و المسلمین سید محمود دعایی بود که به نقل خاطراتی از آن روز‌ها پرداخته است که با هم مرور می‌کنیم:

آقای عسگری صاحبخانه نوفل لوشاتوی امام خمینی بود. حاج احمد آقا‌‎ ‎‌پس از این که مطمئن شد ایشان هیچ بهره گیری شخصی و خانوادگی از ‎ ‎‌حضرت امام و نام ایشان نمی‌خواهد انجام دهد قبول کرد که حضرت ‎ ‎‌امام در آن خانه سکونت کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیشتر بخوانید

امام خمینی (ره): اگر مقصد الهی باشد، هیچ اختلافی به وجود نخواهد آمد + فیلم

خود آقای عسگری هم پس از اطلاع از این تصمیم، آمد و تابلوی ‎‎‌جلوی خانه را که نام خودش بود کند و در تمام دوران اقامت امام در آن ‎ ‎‌جا هم هیچ گاه جلوی دوربین، که یک صحنه فیلم از او بگیرد، نرفت. ‎ ‎‌حاج احمد آقا همیشه از این فرد به پاکی و شایستگی یاد می‌کرد.

یا در مورد آقای حبیبی من یادم هست که مرحوم حاج احمد ‎ ‎‌آقا احترام ویژه‌ای قائل بود. دکتر حبیبی در آن زمان جزو سرشناسان ‎ ‎‌جناح‌های اسلامی و دانشجویی در پاریس و در کل اروپا بود که در ‎ ‎‌پاریس تشریف داشت. از دیگر افرادی که در آن زمان در پاریس بودند ‎ ‎‌آقایان غضنفرپور، قطب زاده، بنی صدر و دکتر یزدی بودند.

دکتر یزدی از امریکا به پاریس آمده بود. حاج احمد آقا معتقد بود که ‎ ‎‌آقای دکتر حبیبی کمتر از این‌ها خودش را مطرح می‌کند و هر کاری را که ‎ ‎‌به ایشان ارجاع دادیم به شایستگی و زیبایی خاص انجام می‌دهد، بدون ‎ ‎‌این که کمترین تظاهری بکند یا خودش را به نوعی مطرح سازد.

حاج احمد آقا از همان ابتدای شکل گیری مبارزات سعی داشت که ‎‎‌چنین عناصری را کشف کرده و از وجودشان بهره بگیرد. عامل اصلی ‎ ‎‌سنجش افراد، تقوا، قابلیت و توانایی اداره و انجام امور، صداقت و تواضع ‎ ‎‌آن‌ها بود. اندکی بعد از رفتن امام به پاریس، شهید حاج مهدی عراقی از ایران ‎ ‎‌آمدند و امور مربوط به بیت امام و امور بیرونی ایشان را بر عهده گرفتند.

منبع: جماران

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: امام خمینی امام خمینی ره نوفل لوشاتو حاج احمد آقا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۶۳۲۹۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سیمینی که دانشور بود

سیمینِ دانشور و جلال آلِ احمد زوجی بی‌نظیر بودند و به هم می‌برازیدند! سیمین نویسندهٔ جریان‌سازی نبود اما آثارش صاحب‌سبک و منحصربه‌فرد است. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، زنده‌یاد سیمین دانشور را می‌توان پرچمدار داستان‌نویسی مدرن زنان معرفی کرد. هرچند نام دانشور در کنار جلال همواره و همیشه به یاد می‌آید، اما او هیچ‌گاه زیر سایه نام زنده‌یاد آل احمد قرار نگرفت. او به زنان ایران جرأت نوشتن داد؛ امری که بیشتر در گذشته در انحصار مردان بود و کم‌کم در دهه‌های گذشته شاهد تغییر بوده است.

هشتم اردیبهشت‌ماه سالروز زنی است که دنیای داستان‌نویسی زنان ایران را وارد مرحله جدیدی کرد؛ مرحله‌ای که پس از او نام‌هایی در یادها مانده و می‌ماند که ادبیات معاصر بخشی بزرگی از هویت خود را مرهون قلم آنهاست؛ از فریبا وفی و زویا پیرزاد گرفته تا شهرنوش پارسی‌‌پور و دیگران. سالروز میلاد او بهانه‌ای شده است تا برخی از اهالی فکر و فرهنگ یادی کنند از خالق «سووشون». احمدرضا بهرام‌پور، پژوهشگر و منتقد ادبی، در بخش‌هایی از یادداشتی که به همین مناسبت نوشته، آورده است:

سیمینِ دانشور و جلالِ آلِ‌احمد نیز زوجی بی‌نظیر بودند و به هم می‌برازیدند! آل‌احمد متفکّر و نویسندهٔ همه‌ فن‌ حریفی بود. او چهرهٔ جریان‌سازی بود و دریچه‌ای که به‌خصوص از منظرِ گفتمانِ فرهنگی به روی داستان‌نویسان گشود با همهٔ اما‌و‌اگرهایش هم‌چنان پیروانی دارد. مؤلفه‌های نثر پرتکاپوی او که مهم‌ترین دستاوردِ نویسندگی‌اش بود، در نویسندگان پس‌ از او تکثیر شده‌است. دانشور زمانی با آل‌احمد آشنا‌ شد که هرکدام‌شان تجربه‌هایی را در عالم نویسندگی از سرگذرانده‌ بودند. او نیز مانندِ جلال، هم در محافلِ روشنفکری (به‌ویژه «کانون نویسندگانِ ایران») فعّال بود و هم آثاری در زمینه‌های داستان‌نویسی، ترجمه و زیباشناسی در کارنامه‌اش دارد.

زنی با عطری از گل‌های نارنج

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: سیمین نویسندهٔ جریان‌سازی نبود اما آثارش صاحب‌سبک و منحصربه‌فرد است. این دو، به‌رغمِ آن‌که در پاره‌ای مسائل و مباحث چندان هم‌رأی‌ نبودند، اما «کُفوِ» هم بودند و به‌رغم اتفاق‌هایی که ممکن بود به جدایی‌شان بینجامد، عمری در کنارِ هم عاشقانه زیستند.

نامه‌هایی که جلال و سیمین به‌ هم‌ نوشتند در چند جلد منتشر شده و حاکی از این دلدادگی‌ها است. سیمین نه دنباله‌روِ جلال و جار و جنجال‌هایش بود و نه در برابرِ او قرار می‌گرفت؛ او همواره درکنارِ جلال می‌ایستاد، البته با حفظِ حریمِ شخصی‌ و مراقبت از استقلالِ فکری و ادبی‌ِ خویش. و جلال حضورِ مستقیم و غیرِ مستقیم و نمادین در آثارِ او نیز دارد. یوسفِ مبارزِ سووشون و سرِ پرشوری که دارد، غرب‌ستیزی‌های جلال را به‌یادمی‌آورَد. در جزیرهٔ سرگردانی نیز شخصیتِ واقعی و تاریخیِ آلِ‌احمد در بخش‌هایی از داستان حضور دارد.

 

همچنین قرار است به مناسبت سالگرد تولد زنده‌یاد دانشور و سالگرد ازدواج سیمین و جلال مراسمی فردا، 9 اردیبهشت‌ماه ساعت 14:30 در خانه-موزه جلال آل احمد واقع در تجریش، دزاشیب، خیابان شهید رمضانی، کوچه سیمین دانشور، کوچه پسندیده، بن‌بست ارض، پلاک 1 برگزار شود.

انتهای پیام/