«افتادگی پا» چیست؟

افتادگی پا شامل دشواری در بلند کردن قسمت جلو پا می‌شود که می‌تواند مشکلاتی را هنگام راه رفتن ایجاد کند.   خبرگزاری میزان _ عصر ایران به نقل از هلث لاین نوشت: افراد دارای این علامت به طور معمول با بلند کردن زانو، مانند این که در حال بالا رفتن از پله هستند، راه می‌روند. دیگر علائم مرتبط با عضله و عصب بیماری ام‌اس می‌توانند چالش‌های ناشی از این شرایط را افزایش دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  گزینه‌های درمان بسیاری برای افتادگی پا از آتل‌ها تا فیزیوتراپی و عمل جراحی وجود دارند. آن‌ها ممکن است به طور کامل گام برداشتن عادی را بازیابی نکنند، اما اغلب می‌توانند علائم را به میزان قابل توجهی کاهش داده و راه رفتن فرد را تسهیل کنند.   افتادگی پا و بیماری ام‌اس به دلیل این که بیماری ام‌اس ارتباط بین مغز و بدن را مختل می‌کند، مشکلات مرتبط با عصب شایع هستند. احساس گزگز یا بی حسی در اندام‌های انتهایی مانند دست‌ها و پا‌ها اغلب نخستین نشانه‌های بیماری ام‌اس هستند.   مشکلات سیستم عصبی می‌توانند به عوارضی جدی‌تر تبدیل شوند. افتادگی پا در نتیجه ضعف در عضله تیبیالیس قدامی که توسط عصب پرونئال عمقی کنترل می‌شود، رخ دهد.   مشکلات راه رفتن مرتبط با افتادگی پا می‌تواند با علائم دیگر بیماری ام‌اس تشدید شود.   بی حسی در پا می‌تواند چنان شدید شود که فرد مبتلا به بیماری ام‌اس در احساس کف زمین یا این که پاهایش نسبت به کف زمین چه وضعیتی دارند با دشواری مواجه شود. این شرایط به نام آتاکسی حسی شناخته می‌شود. آتاکسی یک مشکل کنترل عضله است که از هماهنگی حرکت جلوگیری می‌کند.   بسیاری از علائم بیماری ام‌اس می‌تواند موجب دشواری در راه رفتن شود. احساس عمومی خستگی همراه با بیماری ام‌اس موجب خستگی عضلات پا می‌شود و گزگز یا اسپاسم‌ها در عضلات پا می‌توانند به مشکلات راه رفتن بیفزایند. حتی بدون افتادگی پا، راه رفتن برای افراد مبتلا به بیماری ام‌اس می‌تواند چالش برانگیز باشد.   دلایل دیگر افتادگی پا در شرایطی که بیماری ام‌اس دلیل شایع افتادگی پا است، مشکلات مرتبط با گام برداشتن با شرایط و رویداد‌های سلامت دیگر نیز پیوند خورده اند که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:   - اسکلروز جانبی آمیوتروفیک که به نام بیماری لو گریگ نیز شناخته می‌شود - دیستروفی عضلانی - سکته مغزی - بیماری شارکو ماری توث، یک اختلال عصبی   همچنین، افتادگی پا می‌تواند به دلیل آسیب دیدگی اعصابی که عضلات بالابرنده پا را کنترل می‌کنند، رخ دهد. اعصاب تحت تاثیر قرار گرفته ممکن است در زانو یا قسمت پایین ستون فقرات قرار داشته باشند.   دلایل دیگر شامل عمل جراحی جایگزینی کفل یا زانو و دیابت می‌شوند. آسیب عصبی در چشم که می‌تواند به احساس درد هنگام حرکت دادن چشم یا حتی کاهش بنیایی منجر شود نیز می‌تواند موجب دشواری در راه رفتن شود.   از دیگر دلایل افتادگی پا می‌توان به فشرده شدن عصب یا بیرون زدگی دیسک اشاره کرد.   گزینه‌های درمان برای افتادگی پا درمان افتادگی پا در درجه نخست به دلیل بروز این شرایط و میزان ناتوانی بستگی دارد. به عنوان مثال، درمان یک دیسک بیرون زده ممکن است افتادگی پا را بهبود ببخشد. اما عمل جراحی ستون فقرات ممکن است مشکل افراد مبتلا به بیماری ام‌اس را برطرف نکند.   ارتوتیک‌ها انواع مختلف ارتوتیک‌ها از جمله آتل‌ها و بریس‌ها در دسترس هستند. برخی از آن‌ها در داخل کفش استفاده می‌شوند، در شرایطی که برخی دیگر اطراف مچ پا یا نزدیک زانو پوشیده می‌شوند.   ارتوز مچ پا (AFO) یکی از وسایل پر استفاده است. در شرایطی که این محصول به بهبود گام برداشتن کمک می‌کند، اما فرد ممکن است به استفاده از کفشی بزرگ‌تر برای قرارگیری بریس نیاز داشته باشد. در صورت استفاده طولانی مدت، ارتوز مچ پا ممکن است ناراحت کننده باشد.   تحریک الکتریکی هنگام راه رفتن نیز می‌تواند به کاهش علائم افتادگی پا کمک کند. این درمان به نام تحریک الکتریکی عملکردی (FES) شناخته می‌شود. دستگاه‌های کوچکی در نزدیکی زانو قرار می‌گیرند که به حرکات پا واکنش نشان داده و محرک‌های الکتریکی خفیف را به عضله ارسال می‌کنند تا به حرکت درست کمک کنند.   مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد که ارتوز مچ پا و تحریک الکتریکی عملکردی هر دو می‌توانند سرعت گام برداشتن افراد مبتلا به افتادگی پا مرتبط با سکته مغزی را بهبود ببخشند.   فیزیوتراپی فیزیوتراپی نیز ممکن است کمک کند. انواع مختلف تمرینات می‌توانند عضلات پا را تقویت کرده و انعطاف پذیری را بهبود ببخشند. به ویژه، کار کردن با فیزیوتراپیستی که با بیماری ام‌اس و افتادگی پا آشنایی دارد می‌تواند مفید باشد.   عمل جراحی اگر ارتوتیک‌ها یا فیزیوتراپی برای مدیریت شرایط کافی نباشند، ممکن است برخی راه حل‌های جراحی مد نظر قرار بگیرند.   انتقال تاندون یکی از راه حل‌های بالقوه است. این نوعی عمل جراحی است که در آن محل اتصال استخوانی یک تاندون فعال از یک استخوان به استخوان دیگر منتقل می‌شود تا بدین وسیله حرکتی که از بین رفته دوباره از سر گرفته شود.   یک عمل جراحی دیگر می‌تواند کف پا و قوزک را به هم جوش دهد تا باری که روی عضله پرونئال وجود دارد، برداشته شود. اما این روش موجب کاهش انعطاف پذیری قوزک پا می‌شود.   همه عمل‌های جراحی با خطراتی همراه هستند، از این رو، مشورت با پزشک درباره تمام گزینه‌های درمان موجود اهمیت دارد. اگر قرار است یک عمل جراحی را انجام دهید، حتما خطرات، فواید و نتایج بلند مدت آن را بررسی کنید.   زندگی با افتادگی پا نوع خاص راه رفتن افراد مبتلا به افتادگی پا می‌تواند آن‌ها را به افرادی خجالتی تبدیل کرده و به راحتی موجب خستگیشان شود. اما همانند دیگر علائم بیماری ام‌اس، اغلب می‌توان این شرایط را با موفقیت مدیریت کرد.   نیازی نیست بدون دریافت کمک از دیگران افتادگی پا را تحمل کنید. صحبت با پزشک و همکاری با فیزیوتراپیست دو اقدامی است که می‌توانید در مسیر رسیدگی به این شرایط انجام دهید.   بیشتر بخوانید: خواص روغن آرگان برای پوست و مو انتهای پیام/
خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود. برچسب ها: پا سلامت

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: پا سلامت افراد مبتلا افتادگی پا افتادگی پا بیماری ام اس گام برداشتن پا می تواند عمل جراحی راه رفتن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۸۴۰۹۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

با این ۸ روش طول عمرتان بیشتر می‌شود

هیچ راه مطمئنی برای افزایش طول عمر وجود ندارد، اما تحقیقات نشان داده است افرادی که به دنبال تنوع و تغییر درست در سبک زندگی‌شان هستند، بیشتر عمر می‌کنند. تغییرات سبک زندگی به طور کلی شامل مواردی مانند تنظیم رژیم غذایی، تحرک و فعالیت فیزیکی و حتی افزایش تعاملات اجتماعی است.

در ادامه به برخی دیگر از این تغییرات اشاره می‌شود:

۱) با خورشید آشتی کنید

روزها بیرون بروید و بیشتر زیر نور آفتاب باشید. امید به زندگی را می‌توان به سادگی با بیرون رفتن و آفتاب گرفتن افزایش داد. یک بررسی در سال ۲۰۱۹ به این نتیجه رسید که کمبود ویتامین D با خطر بالاتر مرگ و میر مرتبط است. کمبود این ویتامین با افزایش دو برابری خطر مرگ ناشی از سرطان نیز ارتباط دارد.

قرار گرفتن در معرض نور خورشید، سلول‌های پوست را برای تولید ویتامین D تحریک می‌کند. ویتامین D برای بسیاری از عملکردهای حیاتی مانند: رشد و بازسازی استخوان، انقباضات غیر ارادی عضلات (مانند ضربان قلب و گوارش) و تبدیل گلوکز خون (قند) به انرژی ضروری است. کمبود ویتامین D می‌تواند همه این عملکردها را مختل کند و منجر به افزایش خطر شکستگی و پوکی استخوان، بیماری قلبی و دیابت نوع ۲ شود.

تحقیقات نشان می‌دهد که ۵۰ درصد از بزرگسالان با سطوح پایین ویتامین D به اندازه کافی زیر نور خورشید نمی‌روند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید به مدت ۱۵ دقیقه در روز برای حفظ سطح ویتامین D در افراد سالم کافی است.

مصرف مکمل‌های ویتامین D و خوردن غذاهای غنی از ویتامین D نیز راه‌های مؤثری برای افزایش سطح این ویتامین هستند.

۲) با دوستانتان وقت بگذرانید

امید به زندگی را می‌توان با معاشرت با دوستان و خانواده افزایش داد. مطالعات نشان داده‌اند که هرچه ارتباط افراد با عزیزانشان بیشتر باشد، سلامت کلی نیز ارتقا می‌یابد. شاید به این دلیل باشد که افرادی که ارتباطات سالم دارند، کمتر ریسک می‌کنند و بیشتر مراقب خود هستند. همچنین ممکن است وجود افراد مختلف در زندگی شما، به نوعی باعث کاهش استرس شود. علاوه بر این، افرادی که دارای روابط «معنادار» هستند، امید به زندگی بیشتر و بهتری دارند. روابط معنادار به معنای گفتگو در مورد اعتقادات، علایق یا دیگر موضوعات مشترکی است که طرفین از صحبت کردن پیرامون آن لذت می‌برند.

مطالعه‌ای منتشرشده در مجله PLoS Medicine نشان داد که بر اساس ۱۴۸ مطالعه شامل ۳۰۸۸۴۹ شرکت‌کننده، افرادی که روابط اجتماعی قوی‌تری دارند، ۵۰ درصد کمتر در معرض خطر مرگ زودرس هستند

۳) روزانه ورزش کنید

بهبود امید به زندگی به شدت با ورزش روزانه مرتبط است. مطالعات جامع نشان داده‌اند افرادی که به طور منظم، حتی سه ساعت در هفته، ورزش می‌کنند، حدود ۷ سال بیشتر از افرادی که ورزش نمی‌کنند، عمر می‌کنند. ورزش روزانه به معنای هر روز باشگاه رفتن نیست. ورزش‌های خانگی مانند یوگا، حرکات کششی، وزنه‌ زدن، شنا یا پیاده‌روی سریع می‌توانند بسیار مفید باشند، خصوص اگر سن‌تان خیلی بالاست.

۴) نخ دندان بکشید!

شاید عجیب به نظر برسد، اما خوب است بدانید استفاده روزانه از نخ دندان ممکن است طول عمر را افزایش دهد. استفاده از نخ دندان، از بیماری لثه پیشگیری می‌کند و جلوی عبور باکتری‌های موجود در دهان از بافت‌های آسیب‌دیده و ورود به جریان خون را می‌گیرد. بیماری لثه (پریودنتیت)، ششمین بیماری شایع در سراسر جهان است و ۱۱ درصد از جمعیت دنیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بر اساس بررسی‌های صورت‌گرفته در سال ۲۰۲۰، پریودنتیت شدید نه تنها با افزایش خطر بیماری قلبی، بلکه با افزایش خطر مرگ ناشی از حملات قلبی ارتباط مستقیم دارد

۵) گیاهخواری، راز طول عمر بیشتر

گیاهخواری این قابلیت را دارد که به شما کمک کند طولانی‌تر زندگی کنید. البته این مسئله بدان معنا نیست که گوشت را سبد غذایی‌تان حذف کنید. اما تحقیقات نشان داده که گیاهخواریِ اصولی، با کاهش مصرف قند و شکر، کاهش مصرف چربی‌های اشباع موجود در غذاهای حیوانی و جلوگیری از چاقی، به طول عمر بیشتر کمک می‌کند.

گیاهخواری هم‌چنین خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با افزایش سن مانند فشار خون بالا، دیابت، بیماری‌های قلبی و حتی سرطان روده بزرگ را کاهش می‌دهد.

۶) استرس خود را مدیریت کنید

استرس باعث ترشح هورمونی به نام کورتیزول می‌شود که منجر به افزایش ضربان قلب و گاهی تنگی تنفس می‌گردد. تداوم این شرایط در طولانی‌مدت می‌تواند مضر باشد و منجر به اضطراب، افسردگی، فشار خون بالا و بیماری قلبی شود.

همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد استرس طولانی‌مدت می‌تواند موجب پیریِ سلول‌ها شود. بر اساس مطالعات، افزایش سطح کورتیزول باعث تجزیه سلول‌ها و افزایش تولید رادیکال‌های آزاد می‌شود. رادیکال‌های آزاد مولکول‌هایی هستند که به DNA سلولی آسیب می‌زنند و باعث پیری و عملکرد نادرست سلول‌ها می‌شوند. این موضوع به نوبه خود باعث ایجاد انواع مختلف سرطان می‌شود.

برای مدیریت بهتر استرس در درازمدت، از درمان‌های ذهنی و جسمی مانند: مدیتیشن، یوگا و تمرینات تنفس عمیق استفاده کنید.

۷) تلویزیون را خاموش کنید!

با کاهش تماشای تلویزیون، می‌توانید سلامت خود را بهبود بخشید و همچنین امید به زندگی خود را افزایش دهید. تماشای بیش از حد تلویزیون، شما را غیرفعال می‌کند و احتمال افزایش وزن را بالا می‌برد. این عدم تحرک برای ساعات طولانی می‌تواند منجر به کمردرد و گردن‌درد مزمن شود. تماشای زیاد تلویزیون از شکل‌گیری تعامل اجتماعی با کیفیت جلوگیری می‌کند و می‌تواند به اضطراب و افسردگی منجر شود. همه این موارد تأثیر منفی بر سلامتی و هم‌چنین طول عمر شما دارد.

طبق مطالعات، افرادی که به طور متوسط شش ساعت در روز را صرف تماشای تلویزیون می‌کنند، حدود ۵ سال کمتر از افرادی که تلویزیون تماشا نمی‌کنند، زندگی می‌کنند. به طور متوسط، هر ساعت تماشای تلویزیون پس از ۲۵ سالگی، حدود ۲۲ دقیقه از طول عمر بیننده کم می‌کند.

۸) از رفتارهای پرخطر اجتناب کنید

شایع‌ترین علل مرگ و میر در جوانی، تصادفات، جراحات و رفتارهای خشونت‌بار هستند. طبق یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ در مجله Aging، رفتارهای پرخطر دیگری نیز وجود دارد که هرکدام به نحوی چند سال از طول عمرتان می‌کاهند.

۲۳۳۲۳۳

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902703