چرا رنگ آبی نماد دموکراتها و رنگ قرمز نماد جمهوریخواهان آمریکاست؟
تاریخ انتشار: ۲۱ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۹۵۵۷۳۳
به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، در طول کارزار انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ آمریکا موضوعی که جلب توجه میکرد، رنگ بندی نقشههای الکترال بود که در آن آبی نماد دموکراتها و قرمز برای جمهوری خواهان بود. اما این توافق کلی بر سر رنگ بندی حزبی از کجا نشات میگیرد؟
اگرچه در تاریخ سیاسی آمریکا اغلب از رنگ قرمز و آبی برای طرفهای مخالف هم استفاده میشده، این مسئله تا حدی جدید است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آرچی تسه، سردبیر ارشد بخش گرافیک پایگاه اینترنتی ویرج استدلال جالبی دارد. به گفته وی، جمهوری خواهان (republican) با حرف آر انگلیسی (R) شروع میشود که اول کلمه قرمز (red) است. شاید این یک ارتباط طبیعیتر بوده است.
احزاب سیاسی در آمریکا اکنون رنگهای اختصاصی خود را پذیرفته اند، در انتخابات ۲۰۲۰ دموکراتها به شهروندان آمریکایی میگفتند "به آبی رأی دهید!" و حامیان دونالد ترامپ کلاههای قرمز "Make America Great Again" را به سر کردند. روشن است که این تفکیک رنگی میتوانست برعکس هم باشد. طبق گزارش هیستری چنال، در سال ۱۹۷۶ اولین نقشههای رنگارنگ انتخاباتی از تلویزیون آمریکا پخش شد، اما در اینکه شبکههای تلویزیونی از چه رنگی برای کدام حزب استفاده میکنند، هیچ سازگاری بین آنها وجود نداشت. قرمز اغلب نماد دموکراتها و آبی برای جمهوری خواهان بود.
اگر کمی بیشتر به عقب برگردیم، قرمز و آبی گزینههای متفاوتی برای تمایز احزاب سیاسی یا دو طرف یک مسئله بودند. به عنوان نمونه در اواخر دهه ۱۸۰۰ و اوایل دهه ۱۹۰۰، روسای احزاب سیاسی در تگزاس جنوبی رأی گیری با رنگ قرمز و آبی برای جمهوری خواهان و دموکراتها را به منظور کمک به رای دهندگان بی سواد یا غیر انگلیسی زبان در نظرسنجیها در پیش گرفتند.
جمهوری خواهان اغلب در این سیستم قرمز بودند، اگرچه رنگها از شهری به شهر دیگر متفاوت بود. براساس گزارش Geographic Realm، نقشههایی که وابستگی حزب به رنگ قرمز و آبی را نشان میدهد دست کم به سال ۱۸۸۳ برمی گردد، اگرچه در آن نقشهها رنگ قرمز اغلب برای دموکراتها و آبی برای جمهوری خواهان درنظر گرفته میشد.
رنگ بندی حزبی در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۰ آمریکا به داد مقامات انتخاباتی رسید. رقابت میان جورج دبلیو بوش و ال گور بیش از حد طولانی و طاقت فرسا شده بود. همین مسئله گرایش به سمت تعیین رنگ قرمز و آبی برای جمهوری خواهان و دموکراتها را تقویت کرد. طبق نوشته هیستری چنل، شبکههای خبری مهم آمریکا "برای ایجاد ثبات در رنگ ها" به هم پیوسته اند و همین باعث شده گزارش تعداد کالجهای انتخاباتی مورد اختلاف و بازشماری آرا فلوریدا کمتر گیج کننده باشد.
آمریکا در تفکیک رنگ بندی حزبی روندی متفاوت از دیگر کشورها را در پیش گرفته است. در حالیکه در آمریکا استفاده از رنگ آبی برای یک حزب متمایل به چپ و قرمز برای یک حزب متمایل به راست مرسوم است در دیگر کشورها روند وارونه است اغلب قرمز را با احزاب سیاسی چپ و آبی را با احزاب محافظه کار میشناسند. به عنوان نمونه حزب محافظه کار در انگلیس از رنگ آبی استفاده میکند، در حالی که پرچم قرمز نماد حزب کارگر است.
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: حزب جمهوری خواه انتخابات آمریکا حزب دموکرات رنگ قرمز و آبی دموکرات ها احزاب سیاسی نقشه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۵۵۷۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روایت روزنامه جمهوری اسلامی از مدارا با طالبان بدون خط قرمز/ جازدن سیل به جای دادن حقابه!
به گزارش خبرآنلاین روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود نوشت: رواداری برای دولتها یک راهبرد مفید و موثر برای دستیابی به موقعیت در سیاستهای داخلی و خارجی است. اِعمال این راهبرد در زمینه سیاست داخلی هر قدر بیشتر باشد بهتر است ولی در مورد سیاست خارجی اگر مرز مشخصی رعایت نشود، قطعاً زیانهای فراوانی به همراه خواهد داشت.
از حکمرانان یک نظام سیاسی دینی همچون نظام جمهوری اسلامی انتظار اینست که حداکثر رواداری را در سیاست داخلی اِعمال کنند و به این فرموده پیامبر خدا صلیالله علیه وآله پایبندی نشان دهند که اگر حاکم در عفو اشتباه کند بهتر است از اینکه در عقوبت کردن گرفتار خطا شود. «...فان الامام لان یخطئ فی العفو خیر له من ان یخطئ فی العقوبه». متاسفانه سیاست داخلی ما بر این توصیه رسولالله مبتنی نیست و بعضی از حکمرانان ما تصورشان اینست که با سختگیری و فشار حداکثری در کیفر دادن میتوانند مردم را به مسیری که میخواهند سوق دهند. عجیب است که علیرغم تجربیات متعدد و مستمری که در زمینه کارآمد نبودن سیاست زور و فشار وجود دارد، این دسته از حکمرانان همواره بر استمرار این سیاست شکستخورده اصرار میورزند.
عجیبتر اینکه همین حضرات که اِعمال فشار حداکثری در سیاست داخلی را میپسندند، در زمینه سیاست خارجی به ویژه درباره بعضی کشورها که خطرناک بودنشان برای منطقه و آینده منافع ملی ایران اظهر منالشمس است، به رواداری کامل و بدون قید و شرط معتقدند! با اینکه طبق ضربالمثل معروف «مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید میترسد» حکمرانان ما باید از کسانی که بدترین سابقه تروریستی، تکفیری، بدعهدی و پایبند نبودن به قوانین و مقررات بینالمللی را دارند برحذر باشند، آنها را به راحتی تحمل میکنند، تخلفاتشان را نادیده میگیرند و امتیازات زیادی در اختیارشان قرار میدهند.
امیرخان متقی، وزیر خارجه حکومت خودخوانده طالبان که از سران بدسابقه این گروه تروریستی تکفیری است، اخیراً ضمن انکار حضور داعش در افغانستان گفته است این گروه تحت حمایت سه کشور منطقه قرار دارد و این سه کشور داعش را حمایت میکنند و باعث ناامنی منطقه شدهاند. هرچند امیرخان اسمی از این سه کشور نیاورده ولی آشنایان با تفکر او گفتهاند منظورش سه کشور تاجیکستان، ایران و پاکستان هستند که طبق ادعای این طالب متوهم، اولی نیروی انسانی داعش را تامین میکند، دومی راه عبور را برایشان باز میگذارد و سومی بودجه و مراکز برنامهریزی آنها را برعهده دارد.
جالب است که دولتمردان تاجیک و پاکستانی همواره از وجود گروههای متعدد تروریستی ازجمله داعش در افغانستان تحت حاکمیت طالبان خبر میدهند و این کشور را کانون ناامنی میدانند. از طرف دیگر، هر وقت قتل و غارت و جنایتی در افغانستان اتفاق میافتد حکومت خودخوانده طالبان آن را به گردن داعش میاندازد در حالی که همه میدانند طالبان با داعش تقسیم کار کرده و جنایتهای خود را به گردن داعش میاندازد و داعش هم که با طالبان همدست است، این تقسیم کار را پذیرفته و جنایات را گردن میگیرد. با اینکه این واقعیت کاملاً قطعی و روشن است، امیرخان متقی با وقاحت تمام ادعا میکند داعش در افغانستان حضور ندارد و این سه کشور حامیان داعش هستند.
پاکستان و تاجیکستان در حال تسویه حساب با طالبان هستند و آنچه مایه تاسف است اینست که ایران هنوز به سیاست مدارا با این گروه تروریستی تکفیری ادامه میدهد و این گروه علیرغم بدعهدیها و تخلفاتی که از قوانین بینالمللی دارد دائماً از ایران امتیاز میگیرد. در نزدیک سه سالی که طالبان بر افغانستان سلطه دارد هنوز حاضر نشده حقابه ایران از هیرمند را بدهد و اخیراً که سرریز سیل به سیستان رسید، طالبان آن را به عنوان حقابه ایران جا زد! امتیازات سیاسی و تجاری زیادی نیز از ایران میگیرد و مهمتر اینکه خطر ناامنی در ایران به دلیل ورود عناصر وابسته به طالبان هر روز افزایش مییابد ولی حکمرانان ما به هشدارها اعتنا نمیکنند. حالا که امیرخان هم ایران را به همکاری با داعش متهم کرده آیا باز هم سیاست مدارا با طالبان جایز است؟ خط قرمز کجاست؟
311311
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901685