کتاب «حجره شماره دو» و روزهای پیروزی انقلاب/ این صدای انقلاب اسلامی ایران است
تاریخ انتشار: ۲۲ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۹۶۷۹۳۳
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، کتاب «حجره شماره دو» شامل خاطرات حجت‌الاسلام ابوالقاسم اقبالیان نوشته رضا یزدانی است، این‌کتاب، اثری در حوزه تاریخ شفاهی انقلاب و دفاع مقدس استان قم است. حجت‌الاسلام ابوالقاسم اقبالیان یکی از شاهدان عینی است که در بسیاری از مقاطع حساس تاریخ انقلاب و دفاع مقدس حضور داشته و نقش‌آفرینی کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«حجره شماره دو» تنها خاطرات شخصی یک مبارز انقلابی نیست، بلکه خلاصه‌ای است از تاریخ انقلاب و دفاع مقدس قم. زیرا راوی این‌کتاب در بیشتر اتفاقات مهمِ انقلاب در قم نقش مؤثر داشته و بعضی از روایت‌های او مکمل روایت‌های ناقصی است که پیش از این دیگران نقل کرده اند. با کنار هم قرار دادن این برش‌های تاریخی، مخاطبان به روایتی کامل دست خواهند یافت.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
«لحظه‌های انقلاب»
زمزمه آمدن امام به ایران، نور امیدی در دل‌هایمان انداخت. بعد از این همه انتظار لحظه‌های دیدار داشت از دیوار نگرانی‌هایمان سرک می‌کشید. خروشی در دل مردم راه افتاده بود و سر هر کوی و برزن خبرهایی از آمدن امام به گوش می‌رسید.
نزدیک دو هفته‌ای بود که مملکت بدون شاه روزگار می‌گذراند. روزهای اوّل بهمن سال ۱۳۵۷ بود که خبر رسید امام خمینی می‌خواهد به ایران بیاید امّا دولت بختیار فرودگاه مهرآباد را بسته است. به همین خاطر جمع زیادی از طلاب و روحانیون انقلابی در مسجد دانشگاه تهران تحصن کردند. بلافاصله به منزل آیت‌الله محمد مؤمن در محله باغ پنبه در خیابان باجک قم رفتم. از ایشان خواستم اجازه بدهد طلبهها را برای شرکت در تحصن به تهران ببرم. آقای مؤمن قبول کرد و گفت: «شما به وظیفه‌تون عمل کنید. فقط با آیت‌الله مطهری هماهنگ باشید»
ایشان با تهران تماسی گرفت و همان روز من و شیخ غلامعلی سلیمی را که در این سال‌ها پابه‌پای هم فعالیت انقلابی می‌کردیم، به آقای مطهری معرفی کرد. بلافاصله اعلامیّه‌ای در مدرسه فیضیه نصب کردیم:
«قابل توجه طلاب گرامی!
در صورت تمایل برای شرکت در تحصن طلاب و دانشجویان با هدف اعتراض به بسته شدن فرودگاه مهرآباد برای ورود حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی (حفظه الله) به حجره دو فیضیه مراجعه فرمایید.»
حجره شماره دو به محل ثبت نام تبدیل شده بود. یکی یکی طلبهها به ما مراجعه می‌کردند و اسمشان را می‌نوشتیم. هزینه رفت و برگشت را هم از خودشان می‌گرفتیم. لیست که بسته شد، با تلفن عمومی به تهران زنگ زدم و خبر دادم چه روزی خودمان را به تحصن می‌رسانیم.
هشتم بهمن سال ۱۳۵۷، دو اتوبوس و یک مینی‌بوس طلبه از قم به سمت دانشگاه تهران به راه افتادیم. ماشین‌ها از صدای گفت‌وگوی طلبهها پر شده بود. یکی از خوابی که دیده بود، تعریف می‌کرد: «خیابونای قم پر از جمعیت بود و همه داشتن به طرف حرم می‌رفتن. پرسیدم چی شده؟ یکی گفت امام اومده. تا گفتم کدوم امام، از خواب بلند شدم»
طلبه‌ای دیگر از اینکه بختیار چه گفته و امام خمینی چه جوابی داده است، حرف می‌زد. من هم یاد آقای یحیی انصاری افتادم؛ همان روزهایی که تا مرا می‌دید، گریه‌اش می‌گرفت. این گریه‌ها به خاطر خوابی بود که برایش تعریف کرده بودم: «وسط یه بیابون خشک مشغول چروندن چندتا گوسفند بودم. یه لحظه از دور دیدم بیابونا دارن سبز می‌شن و گوسفندا به سمت سبزی‌ها می‌دوند. مردم هم به همان طرف می‌دویدند...»
ایشان کمی تأمل کرد و گفت: «تعبیر خواب شما اینه که آقای خمینی به ایران میاد و مردم از او به شدت استقبال می‌کنن.»
در همین فکر و خیالات بودم که دم عوارضی قم-تهران، فردی وارد اتوبوس شد و پرسید: «آقای اقبالیان کیه؟»
من که صندلی جلو نشسته بودم، گفتم: «بنده هستم. بفرمایید.»
بیاید پایین کارتون دارم.
بلافاصله پیاده شدم. مرا چند قدم دورتر از اتوبوس برد و آرام گفت: «آقای مطهری پیغام دادن وقتی نزدیک دانشگاه تهران رسیدید، باهم پیاده نشید. هر چند متر چند نفر پیاده بشن تا مأمورا شک نکنن.»
از او خداحافطی کردم و پیغام آقای مطهری را به سیدکاظم قاسمی که مسئول اتوبوس دوم بود، رساندم. به طلبه‌هایی که در مینی‌بوس بودند هم خودم رفتم و توضیح دادم. حول و حوش ساعت ده صبح بود که به تهران رسیدیم. از میدان بیست و چهار اسفند تا دانشگاه پنجاه متر پنجاه متر طلبهها را پیاده می‌کردیم. اتوبوس اوّل و دوم به همین منوال مسافرانش را پیاده کرد. امّا مأمورها که دیدند این همه طلبه دارند با هم از مینی بوس پیاده می‌شوند، مشکوک شدند. می‌خواستند جلوی آن را بگیرند که طلبهها زودتر پیاده شدند و از کوچه پس کوچه‌های خیابان شاه رضا فرار کردند.
بعد از یک ساعت همه طلبه‌هایی که از قم آمده بودند، در مسجد دانشگاه تهران جمع شدند. خیلی از علما هم حضور داشتند؛ آیت‌الله بهشتی، آیت‌الله طالقانی، آقای خامنه‌ای و آقای هاشمی رفسنجانی و آیت‌الله فاضل لنکرانی هم خودشان را از قم رسانده بودند. آیت‌الله صدوقی از یزد آمده بود. آقای باهنر هم بود. به چهره هر کدامشان که نگاه می‌کردم، خاطره‌ای در دلم زنده می‌شد؛ خاطره روزهای مبارزه. آقای مطهری که ما را دید، خیلی خوشحال شد. بعد از احوالپرسی، از وضعیت قم پرسید و صحبت‌هایی درباره ورود امام کرد. بالای سردر مسجد دانشگاه تهران، اسم محمدرضا شاه پهلوی را کَنده و به جایش عکس امام خمینی را نصب کرده بودند. پلاکارد سفید رنگی با خطی خوش از دور چشم نوازی می‌کرد: «ما بی صبرانه چشم به راه بازگشت امام خمینی به وطن می‌باشیم.»
بیرون از دانشگاه هم شلوغِ مردمی بود که به حمایت ما آمده بودند و شعار می‌دادند. عکس امام را روی دست گرفته بودند و مرگ بر بختیار می‌فرستادند. با اینکه آن روز باران شروع به باریدن کرد اما نتوانست مردمی که بیرون از دانشگاه نشسته بودند را برگرداند. صدای سرودخواندن مردم به گوش می‌رسید:
ای ملت ما با هم متحد می‌شویم، تا برکنیم ریشه استبداد، درود درود درود، درود بر خمینی!
عصر آن روز به همراه آقای سلیمی به قم برگشتیم. اوضاع کشور مثل همیشه نبود. آرامش قبل از طوفان را می‌شد در نگاه مردم حس کرد. هم امیدوار به بازگشت امام بودند و هم بیمناک فردای کشور. عده‌ای همچنان معتقد بودند که مملکت شاه می‌خواهد و انقلاب، کشور را بی سر و سامان می‌کند. عده‌ای امّا منتطر بودند که کشور به دست انقلابی‌ها بیفتد تا هرچه زودتر نظم پیدا کند.
یازدهم بهمن سال ۱۳۵۷، در قم بودم که خبر رسید فردا امام به ایران می‌آید. سر از پا نمی‌شناختیم. شادی از در و دیوار شهر می‌بارید. احساس می‌کردم خورشید نورانی‌تر از قبل می‌تابد و آسمان آبی‌تر از همیشه است. در حیاط فیضیه سرگرم صحبت با یکی از طلبه‌هایی بودم که از تحصن تهران برگشته بود. ناگهان شیخ غلامعلی سلیمی از راهروی ورودی داخل حیاط شد. تا مرا دید، اشاره کرد که کار واجبی دارد. چند دقیقه بعد که صحبتم با آن طلبه تمام شد، با آقای سلیمی به حجره شماره دو رفتیم. ایشان گفت: «همونطور که خبر داری فردا قراره حضرت امام تشریف بیارن. قرار شده با چند نفر از بچه‌های انقلابی جزو کمیته استقبال از ایشان باشیم. باید نزدیک تانک‌های رژیم وایستیم تا اگه خدانکرده قصد شلیک به طرف امام رو داشتند، جلوشون رو بگیریم.»
تا فهمیدم حرف، حرف سلامتی امام است، بدون ذره‌ای درنگ پذیرفتم. همان‌جا زمان و مکان قرار فردا را مشخص کردیم. به خانه که رسیدم، فوراً سراغ کلت رولور افغانی که چند سال پیش خریده بودم، رفتم. خشابش را پر از فشنگ کردم و زیر بالشم گذاشتم. وصیت نامه‌ام را نیز به همسرم دادم. ساعت چهار صبح بود که از خانه بیرون زدم. قرارمان جلوی درب ساعت حرم بود. من که رسیدم، اسماعیل صادقی هم از در حرم بیرون آمد. یک ربعی منتظر ماندیم تا بقیه هم بیایند. شیخ غلامعلی سلیمی و سیدعلی نوربخش و آقای اسماعیلی، از دیگر انقلابی‌های قم، هم خودشان را یکی یکی رساندند و حول و حوش ساعت چهار و نیم صبح از جلوی حرم سوار ماشین شدیم و به طرف تهران حرکت کردیم. نماز صبح را وسط راه خواندیم. از خانه نان و پنیر و سبزی آورده بودم و در همان ماشین صبحانه‌مان را خوردیم. ساعت شش و نیم صبح به تهران رسیدیم و بلافاصله به فرودگاه مهرآباد رفتیم. حدود ده تانک ارتشی بیرون فرودگاه ایستاده بود. هر کداممان بین دو تانک ایستادیم. یکی از بچه‌های انقلابی تهران راهنمایی‌مان می‌کرد که کجا بایستیم و اگر تانک‌ها خواستند حرکت کنند، چه عکس العملی نشان بدهیم. ساعت نه صبح هواپیمای پاریس-تهران در فرودگاه مهرآباد نشست و سیل جمعیت مشتاق و منتظر به طرفش راهی شدند. حس و حال بی‌نظیری بود. مردم خوشحال بودند و به هم تبریک می‌گفتند. یک عده با تاج‌های گل آمده بودند.
زن‌های چادری و زن‌های بی حجاب، مردهای ریشو و مردهای کراوات زده همه و همه چشم انتظار دیدن رهبرشان بودند. پلاکاردهای «مرگ بر بختیار» و «درود بر خمینی» تمام خیابان آیزونهاور و دورتادور میدان شهیاد را پر کرده بود. آن قدر ایستادیم تا ماشینی که امام را با خود می‌بُرد نیز رفت. تانک‌ها هم گلوله‌ای شلیک نکردند. حواسم به شیخ غلامعلی بود تا اینکه یکی یکی بهمان اشاره کرد که مأموریت تمام است. خیالمان که راحت شد، پیاده به سمت بهشت زهرا (س) راه افتادم. بی‌وقفه راه می‌رفتم و حتی یک دقیقه هم برای استراحت نایستادم. نزدیک بهشت زهرا (س) در میان راه یکی از بچه‌ها مرا دید و با موتور او مقداری از راه را طی کردم. هرچند اوول قبول نمی‌کردم چون می‌خواستم ثواب پیاده روی را برایم بنویسند. وقتی به بهشت زهرا (س) رسیدم که امام مشغول سخنرانی بود: «من دولت تعیین می‌کنم. من به پشتوانه این ملت دولت تعیین می‌کنم...»
صدای رسایش را می‌شنیدم. صدایی که سال‌ها از دل نوارها شنیدم بودم. هرچند پانزده سال گذشته بود و پانزده سال پیرتر شده بود امّا امام خمینی همان حاج‌آقا روح‌اللهی بود که سیدرضاء بهالدینی تعریف شجاعتش را می‌کرد: «یه روز من و شیخ رضا مدنی و آقا روح الله مشغول مباحثه بودیم. یکی از مأمورهای رژیم تا نگاهش به ما افتاد، رو به ما کرد و بلند بلند شعری خوند که تو اون به طلبهها توهین می‌کرد. آقا روح الله هم نه گذاشت و نه برداشت، فوراً از جاش بلند شد و سیلی محکمی به اون مأمور زد. اون مأمور که حسابی ترسیده بود، پا به فرار گذاشت. شیخ رضا ترس برش داشته بود. به آقا روح الله می‌گفت: الان مأمورا مثل مور و ملخ می ریزن و ما رو دستگیر می کنن. امّا آقا روح الله با همون سر نترسی که داشت، گفت: ما سرِ جا خودمون می‌شینیم. هرکی هم بیاد، می‌زنمش.»
در همین حال و هوا بودم که آقای سلیمی درِ گوشم گفت: «از طرف آقای مطهری پیغام دادند که به قم برگردید».
دو سه روز از برگشت امام به ایران گذشته بود. رادیو و تلویزیون هنوز دست رژیم شاه بود امّا از حضور امام خمینی گزارش تهیه می‌کرد. همه مردم کار حکومت پهلوی را تمام شده می‌دانستند ولی هنوز در دل‌ها تردید وجود داشت. با این وجود مطمئن بودیم دیر یا زود حکومت جمهوری اسلامی خودش را به عالم نشان می‌دهد. در خانه با چند نفر از انقلابی‌های قم مشغول صحبت بودیم که صدای در آمد. شاگرد آقای ابوالقاسمی بنگاه‌دار محل بود و با رمز و اشاره گفت که از تهران تماس گرفته‌اند. از آنجایی که هر خانه‌ای تلفن نداشت و تلفن آقای ابوالقاسمی واسطۀ ما و تهران و انقلابی‌ها بود. از آنجایی که می‌ترسیدیم مأموران رژیم صحبت‌هایمان را شنود کنند، پشت گوشی با کد و رمز حرف می‌زدیم. فردی که از طرف آقای مطهری زنگ زده بود، با کد و رمز پیغام داد که برای دیدار با امام خمینی در مدرسۀ رفاه تهران هرچقدر می‌توانید از قم طلبه بیاورید.
دوباره اعلامیّه ثبت نامی در فیضیه پخش کردیم و چهاردهم بهمن سال ۱۳۵۷، با هشت اتوبوس راهی مدرسه رفاه تهران شدیم. روزهای نزدیک به پیروزی انقلاب، هم حساس بود و هم با بلاتکلیفی همراه بود. شاه رفته بود و بختیار اداره امور کشور را در دست داشت. نیروهای رژیم کاری به کار انقلابی‌ها نداشتند. توصیه بزرگان این بود که بدون هماهنگی کسی نباید شعاری بدهد و همه باید آرامش عمومی کشور را حفظ کنند تا بهانه‌ای به دست مخالفان داده نشود. آن روز تا ظهر در مدرسه رفاه بودیم و بعد از دیدار امام خمینی، ناهار را خوردیم و تا عصر خودمان را به قم رساندیم. دو روز بعد هم دستۀ دیگری از طلاب را به مدرسۀ رفاه بردیم.
شب بیست و دوم بهمن ماه سال ۱۳۵۷، خانه من پاتوق بچه‌های انقلابی شده بود. حسین شکارچی، حسین و علی ابوالقاسمی، احمدآقا بستنی فروش محله همه و همه دور هم جمع شده بودیم و اخباری که از جاهای مختلف گرفته بودیم را برای هم تعریف می‌کردیم. تلویزیون روشن بود که ناگهان تصویر شیخ فضل‌الله محلاتی را به صورت زنده در قاب تلویزیون دیدیم. ناگهان همهمه‌ها خوابید و سکوت تمام خانه را گرفت:
این صدای انقلاب اسلامی ایران است! این صدای انقلاب اسلامی ایران است!
خنده و گریه‌مان در هم آمیخته شد و همدیگر را در آغوش کشیدیم. داشتیم روزی که سال‌های سال برای آن جنگ کرده بودیم را با چشم خودمان می‌دیدیم. هرچند به راحتی باور نمی‌کردیم. من هم شبیه بقیه اشک می‌ریختم و لحظه‌هایی که به امید چنین روزی نفس می‌کشیدم، از جلوی چشمم رد می‌شد.
صبح بیست و دوم بهمن سال ۱۳۵۷ از خواب بلند شدم. اوّلین صبحی که مردم ایران سایۀ یک حکومت دینی را روی سرشان حس می‌کردند. تلویزیون را روشن کردم، طنین سرود «بهاران خجسته باد» تمام خانه را برداشته بود. دیگر مجبور نبودیم عکس شاه و علیاحضرتش را در تلویزیون و سردرِ اداره‌ها و مدرسه‌ها ببینیم. ایران، ایرانِ خمینی شده بود.
همان روز آیت‌الله محمد یزدی ستاد انتظامات قم را راه انداخت. مقرِّ این ستاد منزل ایشان بود و نمایندگی محله جوی‌شور هم به من سپرده شد. در روزهای آغازین انقلاب شکل گرفتن چنین تشکیلاتی برای نظم دادن به اوضاع کشور بسیار لازم بود. در اوّلین اقدام به پاسگاه یک در چهارراه بیمارستان رفتم و با کمک چند نفر از انقلابی‌ها آن جا را خلع سلاح کردیم. همان پاسگاهی که یکی از مأمورهایش در نوزده دی ماه سال پیش از پشت بام شیشه‌های بانک صادرات را شکست و بهانۀ تیراندازی به سمت مردم را جور کرد.
بعد از آن هم به دستور آقای یزدی به روستاهای قلعه‌چَم، سَلَفچِگان، کَهَک و راهجِرد رفتیم و پاسگاه‌های آن جا را نیز خلع سلاح کردیم. وارد هریک از این روستاها که می‌شدیم، ابتدا با یک بلندگوی دستی اعلام می‌کردیم که: «مأمورای محترم! این پاسگاه تحت نظارت ستاد انتظاماته و بنده هم نماینده آیت‌الله یزدی هستم. شما هم برادر مایید. شاه رفته و حکومت جمهوری اسلامی برقرار شده. اگه دوستانه تسلیم بشید، در امان هستید امّا اگه مقاومت کنید، مجبور به برخورد انقلابی هستیم.»
بیشتر این پاسگاه‌ها بعد از کمی صحبت و اطمینان خاطر از اینکه کاری به کارشان نداریم و در امنیت کامل هستند، تسلیم می‌شدند. یکی دو تایی هم که ابتدا مقاومت کردند، بعد از چند ساعت خودشان داوطلبانه خلع سلاح شدند. در هر روستا بعد از آنکه پاسگاه‌ها را به طور کامل تسلیم می‌کردیم، یکی از انقلابی‌های روستا را به عنوان نمایندۀ ستاد در آن جا می‌گذاشتیم و یکی دو تا از مأمورها را بدون سلاح در اختیار او قرار می‌دادیم.
در گیرودار خلع سلاح پاسگاه‌های قم بودم که چندتا از بچه‌های ورامین خبر آوردند حاج آقای محمودی برای تسلیم کردن پاسگاه‌های ورامین از من کمک می‌خواهد. شبانه خود را با همان کسی که از طرف حاج آقا آمده بود، به ورامین رساندم. اوّل مرا به ژاندارمری روبروی کارخانه قند بردند. حسن، پسر حاج آقای محمودی، با عده‌ای از بچه‌های انقلابی ورامین آنجا منتظر تسلیم شدن پاسگاه بودند. کمی با حسن صحبت کردم و وضعیت را که فهمیدم، بدون اسلحه جلوی پاسگاه رفتم. دوتا از مأمورها به رویم اسلحه کشیدند. دست‌هایم را به نشانۀ تسلیم بالا بردم و گفتم: «من سلاح ندارم ولی دو تا حرف دارم.»
آن دو مأمور چند لحظه به هم نگاه کردند و بعد یکی‌شان گفت: «حرفت چیه؟»
گفتم: «بذار با رئیستون صحبت کنم.»
آن یکی داخل پاسگاه رفت، بعد از چند دقیقه بیرون آمد و با اشاره به من گفت: «فقط تو بیا!»
با آن مأمور وارد پاسگاه شدم. با روی خوش با رئیس پاسگاه سلام و احوالپرسی گرمی کردم. برخورد مرا که دید، کمی یخش آب شد. گفتم: «جناب سروان! حکومت شاه تموم شد. الان جمهوری اسلامیه. دیر یا زود باید همه تسلیم شن. اگه الان تسلیم شید به نفعتونه وگرنه هرچی دیرتر بشه، برای خودتون بد می‌شه.»
کمی فکر کرد و گفت: «آخه حاج آقا اینجا هنگه. من اگه تسلیم بشم بقیه پاسگاه‌ها هم تسلیم می‌شن.»
به شوخی گفتم: «هنگه یا منگه نمی‌دونم. کار رژیم تموم شده. به نفع خودته و نیروهات که بی‌دردسر تسلیم شن.»
حرف‌هایم را که شنید، خندید و به فکر فرو رفت. حکم‌های نمایندگی از طرف آقای یزدی را نشانش دادم و گفتم: «ببین بزرگوار! من نماینده آقای یزدی رئیس کمیته انتظامات قم هستم.»
سرش را خاراند و گفت: «روی کاغذ می‌نویسی که از طرف آقای یزدی اسلحه‌ها رو تحویل گرفتی تا مسئولیتی رو دوش من نباشه؟»
من که دیدم دارد از خر شیطان پایین می‌آید، گفتم: «اینجا حاج آقای محمودی نماینده جمهوری اسلامیه. می‌گم ایشون براتون کاغذ بنویسه.»
یکی از بچه‌ها را فرستادیم تا نامه‌ای با مُهر و امضای حاج آقای محمودی بنویسد و بیاورد. بعد از یک ساعت نامه را به دست رئیس پاسگاه که هنوز دو به شک بود، دادیم و پاسگاه را بدون درگیری خلع سلاح کردیم. پسر حاج آقا هم به طور موقت در آنجا ماند و مأمورها را مرخص کردیم و تمام اسلحه‌ها را نیز به منزل حاج آقای محمودی منتقل کردیم. چند پاسگاه دیگر هم با همین روش تسلیم شدند. اکثر آن مأمورها قلباً به امام و انقلاب علاقه‌مند بودند امّا می‌ترسیدند برای آینده شغلی‌شان بد شود. من هم از همین طریق درِ صحبت را باز می‌کردم و بهشان اطمینان خاطر می‌دادم که مشکلی برایشان پیش نخواهد آمد.
بیست و پنجم بهمن سال ۱۳۵۷، بعد از اینکه تمام پاسگاه‌های ورامین تسلیم شدند، به قم برگشتم.
کتاب «حجره شمارۀ دو»، خاطرات حجت‌الاسلام ابوالقاسم اقبالیان، اثری در حوزه تاریخ شفاهی انقلاب و دفاع مقدس استان قم، به قلم رضا یزدانی، به همت حوزه هنری قم و انتشارات سوره مهر منتشر شد.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: امام خمینی حجره شماره دو 22 بهمن فجر 42 انقلاب اسلامی انقلاب و دفاع مقدس فرودگاه مهرآباد بچه های انقلابی دانشگاه تهران جمهوری اسلامی بهمن سال ۱۳۵۷ حجره شماره دو آقا روح الله شیخ غلامعلی طرف آقای انقلابی ها امام خمینی آقای مطهری آقای یزدی پاسگاه ها بچه ها آیت الله خلع سلاح چند نفر طلبه ها حاج آقا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۶۷۹۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
خاتمی: به زور کسی را به بهشت نمی‌بریم/ انگ زدن به یکدیگر مشکل بی‌حجابی را حل نمی‌کند/ عملیات تنبیهی وعدۀ صادق یک کار الهی بود
آفتاب‌‌نیوز :
نماز جمعه این هفتۀ تهران، به امامت سید احمد خاتمی، در دانشگاه تهران برگزار شد.
وی ضمن اشاره به خطبه ۱۸۸ نهج البلاغه و سفارش امیر مؤمنان به تقوای الهی، گفت: مولا سفارش می‌کنند که نعمت‌های خدا را شاکر باشید. «آلَاء» را تفسیر کرده‌اند به نعمت‌های معنوی، «نَعْمَاء» رو تفسیر کرده‌اند به نعمت‌های مادی؛ غرق در نعمت‌های خدا هستید. بر داده‌های ذات مقدس ربوبی شاکر باشید و فراوان شکر او را به جا بیاورید.
امام جمعۀ موقت تهران، با بیان اینکه در خطبه‌های اول سخن از مباحث توحیدی بوه است، بیان داشت: بحث توحیدی که در این خطبه طرح می‌کنم، این است که ذات مقدس ربوبی، جای جای‌اش ارحم الراحمین است و جای جای‌اش نیز اشد المعاقبین. در دعای افتتاح خواندیم. در جای جای‌اش خدا مجازات می‌کند.
خاتمی ادامه داد: انتقام خداوند غیر از انتقام بشر است. انتقام بشر برای آن است که دل خنک شود، اما انتقام خداوند مجازات او است. در قرآن ۱۷ بار واژه انتقام آمده است؛ بخشی از انتقام‌ها، انتقام‌هایی است که از سوی دشمن گرفته می‌شود، ولی بسیار زیادی از آن‌ها انتقام‌های خداست. ۵ بار خداوند به صفت «اللَّهَ عَزِیزٌ ذُو انْتِقَامٍ» موصوف شده و گفته‌اند، انتقام گرفته‌ایم.
وی افزود: قرآن در سه آیه با تاکید صریح می‌کند که «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنْتَقِمُونَ»، تحقیقاً تردید نکنید که ما به حساب مجرمان می‌رسیم و نابودشان می‌کنیم؛ سوره سجده آیه ۲۲ سوره، زخرف آیه ۴۱، سوره دخان آیه ۱۶. ما انتقام می‌گیریم.
امام جمعۀ موقت تهران تصریح کرد: این ما را من با حساب در این خطبه ذکر کرده‌ام؛ و حساب آن این است که بگویم آنچه که ایران اسلامی در برابر رژیم غاصب صهیونیستی انجام داد، یک کار الهی بود. کاری بود که بر اساس قرآن صورت گرفت.
خاتمی بیان داشت: در کتاب‌هایی که راجع به اسماء و صفات خدا است، فراوان آمده که «تخلقوا به اخلاق الله»؛ تخلق به اخلاق الهی داشته باشید و بکوشید آن خلقی را که باید داشته باشید، بدست آورید. یکی از همین موارد، انتقام به جایی است که نظام اسلامی از رژیم صهیونیستی گرفت.
وی در توضیح عملیات تنبیهی وعدۀ صادق، گفت: این حمله تنبیهی و عملیات وعده صادق، بخشی‌اش مربوط به گذشته است. آن بخش مربوط به گذشته است، این است که زدند و ما محکم‌تر زدیم. یک بخش دیگر آن نیز مربوط به آینده است؛ و آنچه مربوط به آینده است، این است که اگر دوباره بخواهند این غلط را تکرار کنند، سیلی محکم‌تر خواهند خورد. نظام، نظامی قرآنی است و ما قرآنی عمل خواهیم کرد؛ اسلامی عمل خواهیم کرد.
امام جمعۀ موقت تهران، در آغاز خطبۀ دوم گفت: در هفته‌های گذشته، مناسبت نیروهای مسلح را داشتیم؛ دوم اردیبهشت سالروز تاسیس سپاه پاسدار انقلاب اسلامی در سال ۵۸، ۲۹ فروردین روز ارتش جمهوری اسلامی ایران، ۲۱ فروردین شهادت سپهبد صیاد شیرازی و ۳ اردیبهشت، شهادت سپهبد قرنی. این مناسبت‌ها می‌طلبد یک کلمه از نیروهای مسلح بگویم؛ از این بازو‌های پرتوان ملت.
خاتمی گفت: مولا امیرالمؤمنین، پنج تعبیر را در رابطه با نیروهای مسلح در عهد مالک اشتر دارند. یک، نیروهای مسلح دژ مستحکم ملت‌اند و نخواهند گذاشت که دشمن کمترین تعرضی به ملت داشته باشد.
وی ادامه داد: دو، نیروهای مسلح «زَین الوُلاةِ» (زینت زمامداران‌اند)؛ دیدید که چه تعابیر زیبایی رهبر معظم انقلاب در هفته گذشته راجع به نیروهای مسلح داشتند. سه، این‌ها مایۀ عزت دین‌اند؛ عزت نظام اسلامی، عزت دین است. استادی از مراجع به من گفتند که به آقا بگو هرچه می‌توانید خود را تقویت کنید، تقویت شما تقویت دین است، تقویت شما تقویت اسلام است. چهارم، نیروهای مسلح «سُبُل الأَمن» هستند؛ اگر این‌ها نبودند و با داعش نمی‌جنگیدند، اگر حاج قاسم ما نبود و با داعشی‌ها نمی‌جنگید، ما باید با آن‌ها در خیابان‌های تهران می‌جنگیدیم. اگر دانشگاه ما، حوزه علمیۀ ما، آموزش و پرورش ما، کشاورزی ما و...، همه چیز با آرامش اداره می‌شوند، در سایه خدمات این عزیزان است.
امام جمعۀ موقت تهران افزود: پنجم، مردم نیاز به این عزیزان دارند که به آن‌ها خدمت کنند. مسئله امنیت رکن و زیربنای همه توسعه‌ها است. اولین ویژگی که قرآن برای یک جامعه نمونه بیان می‌کند، امنیت است. این افتخاری برای نیروهای مسلح ما است که چنین تعابیری را مولا در رابطه‌شان داشته باشد. جداً تمام نیروهای مسلح ما، شایسته تقدیر و تکریم‌اند؛ ارتش ما، سپاه ما، نیروی انتظامی ما، وزارت دفاع ما و بسیج ما، بحمدالله این ویژگی‌های مولا علی را دارند.
خاتمی بیان کرد: چهارشنبه ۵ اردیبهشت، سالروز شهادت حضرت حمزه سیدالشهدا و شهادت مرحوم حضرت عبدالعظیم حسنی بود. یک تعبیر در رابطه با عبدالعظیم حسنی دیدم که زنده زنده دفنش کردند و او را به شهادت رساندند؛ بزرگی که ثواب زیارتش، ثواب زیارت سالار شهیدان ابی عبدالله الحسین علیه السلام است.
وی در بیان نکتۀ سوم خود در این خطبه بیان داشت: نکتۀ سوم، سالروز شکست حمله نظامی آمریکا به ایران در طبس در سال ۱۳۵۹ برای نجات گروگان‌هایشان است. خود کارتر می‌گوید ۶ ماه تدارک عملیات مخفیانه کردم، تعدادی هواپیمای نظامی، ۲۰ بالگرد حامل موتورسیکلت‌ها و جیب‌های نظامی و نارنجک و توپ و مسلسل فرستادم، هیچکس هم نمی‌دانست. عملیات شروع شد و استارت عملیات را زدند؛ هواپیما سقوط کرد و عملیات این‌ها را ناکام گذاشت.
امام جمعۀ موقت تهران، با اشاره به آیات سورۀ فتح، تصریح کرد: خدای امروز خدای دیروز هم هست. ان تنصر الله ینصرکم و یثبت اقدامکم.
خاتمی ادامه داد: مناسبت چهارم، روز یازدهم اردیبهشت، روز جهانی کارگر است. مقام معظم رهبری فرمود طبق آمار، نیمی از جمعیت ما کارگران و خانواده‌هایشان هستند و اگر حال این نیم جمعیت خوب شود، ان‌شاءالله حال نیمی از جمعیت ایران به سامان خواهد شد. آقا در مناسبت‌هایی که روز کار و کارگر هست، کلماتشان منشور است. به وزیر محترم کار می‌گویم که این منشور را تدوین و ترسیم کنید؛ باید‌های آقا را در رابطه با کارگرها، از جمله امنیت شغلی که آقا فرمود، اجرایی و عملیاتی کنید. قصه این است که فرمایش ایشان خطابه نیست، بلکه دستورالعمل اجرایی است. بخشی از این کار، اجرایی شده و امیدوارم، باقی آن نیز عملیاتی شود.
وی در بیان ادامۀ مطالب خطبۀ دوم گفت: پنجمین مطلب در رابطه با شهید علامه آیت الله مطهری است؛ بزرگی که در مورد او مطالب زیادی شنیده‌اید. حق او بسیار زیاد است. من فقط یک مطلب راجع به ایشان می‌خواهم بگویم. در روایات ما هست که عالمام شیعه، مرزبانند. انصافاً شهید مطهری، مرزبان دین بود.
عضو فقهای شورای نگهبان بیان داشت: شهید مطهری، آنجا که پای مبارزه و زندان رفتن بود، زندان رفت. آنجا که جای مبارزه با کمونیست‌ها و مارکسیست‌ها و ایستادن در مقابل میدان‌داری آن‌ها بود، با کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم که متن آن از علامه طباطبایی و شرحش با ایشان بود، در مقابلشان ایستاد. این کتاب تکیه‌گاهی بود در مقابلل با این منحرفین. همچنین، آنجا که التقاطی‌ها وارد میدان شدند، با تمام وجودش وارد میدان شد.
عضو مجلس خبرگان رهبری گفت: اگر اسم این شهید را شهید مبارزه با التقاط بگوییم، مبالغه نکرده‌ایم. گروهک فرقان از مصادیق کامل التقاطی‌های بی‌دین بود. خود شهید مطهری، سه ماه مانده به شهادتش گفته بود که روزی این فرقانی‌ها، مرا خواهند کشت. با علم وارد میدان شد. می‌دانست که او را می‌کشند، ولی جانش را پای پاسداری از دین گذاشت.
وی ادامه داد: مطلب ششم، در رابطه با غزه است. بحمدالله همین جا، جای تجلیل از صدا و سیما است که در عرصه غزه، خوب عمل کرده و می‌کند؛ هم جنایات وحشیانه صهیونیسم را نشان می‌دهد و هم اقتدار جبهه مقاومت را.
امام جمعۀ موقت تهران در این خصوص گفت: یک پدیده نسبتاً جدیدی در دنیا پیدا شده و آن پدیده، عبارت است از خروش دانشگاهیان در آمریکا؛ در دانشگاه جورج واشنگتن، کالیفرنیا، سوربون فرانسه و... به حمایت از مظلومین غزه برخاسته‌اند.
خاتمی بیان داشت: این کشوری که به دروغ خود را حامی حقوق بشر معرفی می‌کند، ۱۰۰ نفر از این معترضین را دستگیر کرده است؛ انصافاً مرگ بر آمریکا حقش است. استاد برجسته روابط بین‌الملل در دانشگاه هاروارد می‌گوید که آمریکا، باید بپذیرد که نسل جدید آمریکا، نسلی است که بالکل تغییر کرده است. معنای این حرف، این است که بعد از حدود ۲۰۰ روز مقاومت جانانه مردم غزه، بیداری وجدانی در دنیا شکل گرفته است؛ بیداری دینی و بیداری اسلامی پیش از این شکل گرفته بود، اما احساس می‌شود این بیداری وجدانی، از برکات حدود ۲۰۰ روز مقاومت جانانه مردم غزه است.
عضو فقهای شورای نگهبان افزود: نکته هفتم، در رابطه با حمله جانانه انتقامی ایران است. در خطبه اول گفتم آنچه را که به فضل خدا ایران اسلامی صورت داد، مستند قرآنی داشت؛ آیات انتقام را اشاره کردم. ما طبق سورهٔ بقره آیهٔ ١٩۴ عمل کردیم. آنکه کنسولگری شما را زد، شما نیز بزنید و پروا نکنید.
عضو مجلس خبرگان رهبری اشاره کرد: این عملیات، در واقع نمایش قدرت و اقتدار ایران اسلامی بود. در اینجا، حتی آن‌هایی که نفهمیدند، بفهمند که چرا آقا در قصه موشکی، فرمودند اینجا جای مذاکره نیست، و برجام ۲ و ۳ رفت هوا. نقشۀ دومشان، مذاکره موشکی بود؛ مذاکره موشکی نکردیم، نمی‌کنیم و نخواهیم کرد.
وی تصریح کرد: در این عملیات، دشمن خوب فهمید که ما اهل عمل همراه با شعاریم؛ اگر می‌گوییم می‌زنیم، محکم می‌زنیم و با هیچکس تعارف نداریم. این مسئله مهمی است. این، سیره مولای ما علی است، در خطبهٔ هشت نهج البلاغه؛ ما اول عمل می‌کنیم و بعد می‌گوییم. تا نباریم سیلاب جاری نمی‌کنیم؛ اگر چیزی را بگوییم پای حرفمان می‌ایستیم.
امام جمعۀ موقت تهران افزود: ما در این عملیات عجله نکردیم، بیمارستان نزدیم، مدرسه و مراکز اقتصادی را نزدیم حتی پادگان‌های نظامی را نزدیم؛ بلکه فقط پادگانی را زدیم که از آن پادگان به کنسولگری ما حمله کرده بودند؛ و اسم این کار تدبیر و عملکرد عاقلانه و هوشمندانه است.
خاتمی تصریح کرد: به فضل خداوند همه بدخواهان ایران را سر جای خودشان نشاندیم به آن‌ها اعلام کردیم بازی با ایران بازی با دم شیر است و اگر بخواهیم با ایران آنچنان عمل کنید پاسخ جدی خواهید شنید. در این عرصه سه جبهه شکل گرفت. در جبهه مقاومت یمنی‌ها، حزب‌الله لبنان، حشدالشعبی و آزادگان دنیا احسنت گفتند. جبهه دوم، جبهه آمریکا و انگلیس و اتحادیه اروپا بود؛ شما بدبخت هستید که آبروی خود را به ریسمان پوسیده رژیم صهیونیستی گره زده‌اید. بدانید که رژیم صهیونیستی نابود شدنی است.
عضو مجلس خبرگان رهبری افزود: جبهه سوم، جبهه کسانی بود که همواره ما را دعوت به خویشتن‌داری کردند؛ و ما شما را دعوت می‌کنیم که ارتباط با رژیم صهیونیستی را قطع کنید. شما عرب هستید، مسلمان هستید، آن‌ها عرب و مسلمان را می‌کشند، لااقل تا زمانی که این رژیم آن‌ها را می‌کشد شما ارتباط خود را با آن‌ها قطع کنید. دنیا متوجه شد همان قدر که ایرانیان از اسلام دفاع می‌کنند به همان اندازه نیز از میهن شان دفاع می‌کنند. وقتی مراکز دیپلماسی ما هدف قرار می‌گیرد یعنی خاک ما هدف قرار گرفته است، به همین دلیل ما نیز آنان را زدیم. متدینین همانطور که در جنگ ۸ ساله از ایران دفاع کردند، اکنون نیز دفاع خواهند کرد.
عضو فقهای شورای نگهبان با اشاره به موضوع حجاب گفت: حجاب از ضروریات دین است. ١٠ آیه قرآن درباره حجاب است. صد‌ها روایت درباره حجاب آمده است. رهبری فرمودند بی‌حجابی هم خلاف شرع و هم خلاف قانون است و نظام اسلامی در مقابل این ناهنجاری خواهد ایستاد به زور کسی را به بهشت نمی‌بریم، اما نظام در مقابل ناهنجاری خواهد ایستاد و عقب‌نشینی هم ندارد. تقاضا دارم در مساله عفاف و حجاب، دوقطبی شکل ندهید؛ به اندازه کافی، دوقطبی وجود دارد. منطقی و استدالی بحث کنید و به یکدیگر انگ نزنید. انگ زدن به یکدیگر مشکل بی‌حجابی را حل نمی‌کند.
منبع: خبرگزاری فارس
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»