فضاپیمای اماراتی به جو مریخ رسید
تاریخ انتشار: ۲۴ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۹۸۶۶۵۲
ایتنا - صرف رساندن فضاپیما به بهرام دستاوردی بزرگ به شمار می‌رود و کشورها به تلاش در آن و رسیدن موفقیت مباهات می‌کنند. فوریه ماهی بزرگ برای دوستداران فضا و افراد علاقه‌مند اکتشاف در مریخ خواهد بود. از ژوئیه 2020، فضاپیماهایی از سه کشور مختلف زمین را برای سفری هفت ماهه به مریخ ترک کرده‌اند. این فضاپیماها شامل Perseverance Rover متعلق به ناسا، Tianwen-1 متعلق چین و Hope متعلق به امارات متحده عربی هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش ایتنا و به نقل از اسلش‌گیر، هدف اصلی این ماموریت‌ها آشنا شدن بیشتر با مریخ (بهرام) و چه بسا یافتن شواهد حیات باستانی بر روی سیاره سرخ است.
تنها مورد از این سه فضاپیما که این ماه بر روی مریخ فرود خواهد آمد Perseverance (استقامت) است. دو فضاپیمای دیگر در مدار این سیاره خواهند چرخید. تاریخ ورود پیش‌بینی‌شده Perseverance بر روی سطح این سیاره 18 فوریه است.
ناسا سابقه بسیار طولانی فرود فضاپیما بر روی سطح مریخ دارد. مریخ‌نورد Curiosity ناسا نه سال است که بر روی سطح مریخ مشغول فعالیت است.
مطابق برنامه پیش‌بینی شده قرار بوده که فضاپیمای Hope (امید) مانور قرار گرفتن در مدار مریخ را در 9 فوریه (21 بهمن) و تیانون-1 همین عملیات را در 10 فوریه انجام دهد. امید برای تجزیه و تحلیل اتمسفر مریخ در مدار خواهد ماند.
اکنون مریخ‌نورد اماراتیی به هدف خود رسیده و در مدار آن قرار دارد.
فضاپیمای تیانون-1 چین یک لندر و روور (مریخ‌نورد) دارد، ولی فرود آن بر روی سطح مریخ احتمالا در ماه مه (اردیبهشت) خواهد بود. صرف رساندن فضاپیما به مریخ اقدامی بزرگ به شمار می‌رود و کشورها به تلاش در آن و رسیدن موفقیت مباهات می‌کنند.
گفتنی است مدارهای زمین و مریخ هر 26 ماه در نزدیک‌ترین حالت به هم قرار می‌گیرند که آژانس‌های فضایی از این فرصت که با نام انتقال مداری هافمن نامیده می‌شود بهره‌برداری می‌کنند. وقتی یک فضاپیما در این بازه زمانی به فضا پرتاب شود برای انجام سفارش نیاز به سوخت کمتری خواهد داشت.
ژوئیه 2020 زمانی بود که مریخ و زمین در چنین موقعیت مناسبی قرار گرفتند و امید در 19 ژوئیه 2020، تیانون-1 در 22 ژوئیه 2020 و استقامت در 30 ژوئیه 2020 به فضا پرتاب شدند.
بسیاری از رویه‌های انجام شده توسط فضاپیما برای ورود به مدار به صورت خودگردان است چرا که 13 دقیقه طول می‌کشد تا سیگنال‌ها از مریخ به زمین برسند.
منبع: ايتنا
کلیدواژه: مریخ فضاپیما امارات عربی متحده بر روی سطح ژوئیه 2020
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۸۶۶۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ستاره‌شناسان قوی‌ترین شواهد برای سیاره نهم را کشف کردند
تیمی از پژوهشگران می‌گویند پس از مطالعه‌ی گروهی از اجرام دوردست و ناپایدار که از مدار نپتون گذر می‌کنند، قوی‌ترین شواهد آماری را مبنی بر اینکه سیاره نهم واقعا در منظومه شمسی وجود دارد، پیدا کرده‌اند.
وقتی نوبت به کشف سیاره‌ها می‌رسد، پیدا کردن آنها در اطراف ستاره‌های دیگر در واقع کمی ساده‌تر از پیدا کردن آنها در اطراف ستاره خودمان است. به‌منظور پیدا کردن سیاره‌های جدید، اخترشناسان می‌توانند به لطف تکنیکی به نام «روش گذار»، افت نور هنگام عبور سیاره‌ها از مقابل ستاره میزبان را از طریق تلسکوپ‌ها مشاهده کنند.
ستاره‌شناسان همچنین با بررسی لرزش‌های ستاره که ناشی از سیاره‌هایی است که دور آن در گردش هستند، به وجود سیاره‌ها پی می‌برند. ازطریق این روش‌ها و چند روش دیگر، ما در چند دهه گذشته هزاران سیاره فراخورشیدی را کشف کرده‌ایم، درحالی‌که تعداد سیاره‌ها در منظومه شمسی همچنان هشت عدد باقی مانده است.
کشف سیاره‌های واقع در اطراف خورشید خودمان بر دو روش متکی است: رصد آنها در آسمان و شناسایی اختلالات جزئی در مدار اجرام دیگر. سیاره‌های زهره، عطارد، زحل، مشتری و مریخ همه ازطریق مشاهدات بصری کشف شدند.
اورانوس در سال ۱۷۸۱ زمانی کشف شد که ویلیام هرشل، ستاره‌شناس آلمانی دریافت جسم درخشانی در آسمان نسبت‌به ستاره‌های دیگر در حرکت است. نپتون زمانی کشف شد که اوربن لو وریه، اخترشناس و ریاضیدان فرانسوی متوجه شد مدار اورانوس با مدار پیش‌بینی‌شده توسط فیزیک نیوتنی متفاوت است. او پی برد که این پدیده می‌تواند توسط سیاره دیگری دورتر از اورانوس که بر مدار آن تاثیر می‌گذارد، توضیح داده شود و پیش‌بینی کرد سیاره کجا می‌تواند باشد.
اما کشف سیاره‌ها در منظومه شمسی ممکن است هنوز به پایان نرسیده باشد. در سال ۲۰۱۵، دو ستاره‌شناس موسسه فناوری کالیفرنیا شواهدی ارائه کردند که نشان می‌داد شش جرم فراتر از مدار نپتون به شکلی در کنار هم قرار گرفته‌اند که گویی توسط جرمی با نیروی گرانشی بزرگ در نزدیکی هم جمع شده‌اند. با وجود استدلال منتقدان مبنی بر اینکه تشخیص سیاره فرضی ممکن است به دلیل ناهنجاری آماری و سوگیری انتخاب باشد، تیم بر این باور است که اجرام مذکور ممکن است تحت‌تاثیر جرمی بزرگ‌تر در آن‌سوی مدار نپتون در گردش باشند.
پژوهشگران در مقاله‌ای جدید، با بررسی اجرام دارای دوره‌ی مداری طولانی که از مدار نپتون عبور می‌کنند، دریافتند که نزدیک‌ترین نقطه مدار آنها به خورشید در حدود ۱۵ تا ۳۰ واحد نجومی است. درمقابل، فاصله بین خورشید و زمین یک واحد نجومی است. آنها با انجام شبیه‌سازی‌هایی برای کشف آنچه که به بهترین نحو مدار این اجرام را توضیح می‌دهد، دریافتند مدلی که شامل سیاره عظیمی در آن‌سوی نپتون باشد، وضعیت پایدار این اجرام را خیلی بهتر از شبیه‌سازی‌هایی توضیح می‌دهد که در آنها سیاره نهم وجود ندارد. در این مدل، متغیر‌های دیگری مانند جزر و مد کهکشانی و تاثیر گرانشی ستاره‌های درحال عبور نیز درنظر گرفته شد.
گرچه یافته‌های مطالعه جدید جالب است، این تجزیه‌و‌تحلیل مکان پیدا کردن چنین سیاره‌ای را مشخص نمی‌کند. البته ممکن است به‌زودی با آغاز کار رصدخانه ورا روبین سرانجام اطلاعات قطعی‌تری درباره سیاره نهم به دست آوریم.
یافته‌های پژوهشگران در پایگاه مقاله‌های پیش‌انتشار آرکایو بارگذاری شده و برای انتشار در مجله‌ی The Astrophysical Journal Letters پذیرفته شده است.
منبع: زومیت
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور