به نقل از «فارس»

عوام فریبان پوپولیست

تاریخ انتشار: ۲۸ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۰۲۷۹۸۸

خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: در سراسر تنها دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ در ایالات متحده، مخالفان او در هر دو حزب دمکرات و جمهوریخواه مرتبا چهره یک دیکتاتور فاشیست بالقوه را از او ترسیم کرده اند. اما با خروج ترامپ از کاخ سفید، دیگر این قیاس موجه نیست. آن رهبر ایتالیا که ترامپ بیش از هر کسی به او شباهت دارد، نه دیکتاتور فاشیست بنیتو موسولینی بلکه سیلویو برلوسکونی نخست وزیر پیشین و گرفتار رسوایی این کشور است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

چهره هایی چون ترامپ و برلوسکونی- سلاطین یا سلبرتی های رسانه ای که به عنوان عوام فریبان پوپولیست ضد تشکیلات وارد گود انتخابات می شوند- در دمکراسی های غربی معاصر امور غیرمعمولی نیستند. در اروپا این فهرست شامل رهبران منتخب متعددی می شود، مثل آندری بابلیس نخست وزیر چک و یکی از ثروتمندترین افراد این کشور، پترو پوروشنکو رئیس جمهور پیشین اوکراین و «سلطان شکلات» قبلی کشورش و جانشین او ولودیمیر زلنسکی یک بازیگر کمدی که قبلا نقش یک رئیس جمهور اوکراین را در تلویزیون بازی کرده بود.
هرچند ترامپ اولین عوامفریب واقعی است که به عنوان رئیس جمهور آمریکا انتخاب شده، ولی  سرگرمی سازان یا توانگرسالارانی که با گرفتن ژست مدافع مردمان عادی توانسته اند مناصب انتخابی را تصرف کنند، چندین نسل است که به تعداد زیاد در انتخابات شهرداری ها و فرمانداری ها پیروز شده اند. به خصوص هرچه گذشته سلبرتی رسانه ای بودن به پایگاهی معمول برای پیروزی انتخاباتی در آمریکا تبدیل شده است.

در دهه 1930 دبلیو.لی اودنیل ستاره موسیقی رادیویی کشور، فرماندار تگزاس و بعد سناتور آمریکا شد. در دهه های 1960 تا 1980 رونالد ریگان در اقدامی معروف روند تبدیل شدن از یک بازیگر هالیوود به فرماندار کالیفرنیا و بعد کاخ سفید را با موفقیت انجام داد. به همین ترتیب جس هلمز سناتور درگذشته کارولینای شمالی در ابتدا به عنوان یک ستاره رادیویی دست راستی بود که به شهرت رسید. بعد در سال 1999 جس ونتورا سلبرتی کشتی تلویزیونی (که به همراه ترامپ  برای تصرف «حزب اصلاحات» راس پروت تلاش کرده بودند) برای یک دوره به عنوان فرماندار مینه سوتا انتخاب شد و در سال 2003 هنرپیشه سینما آرنولد شوارتزینگر بدون هیچ تجربه سیاسی قبلی فرماندار کالیفرنیا شد (ونتورا قبلا به عنوان شهردار یکی از حومه های مینیاپولیس خدمت کرده بود.)
عوامفریبان پوپولیست در کشورهای دمکراتیک عموما قصد ندارند دولت های پلیسی به وجود آورند و حتی اگر سعی کنند هم نمی توانند. هرچند دیکتاتورهای فاشیست دوران جنگ از سوی ارتش، پلیس، بروکراسی و تشکیلات تجاری کشورشان حمایت می شدند، پوپولیست ها به حمایت گروه های غیرنخبه حاشیه ای متکی هستند و معمولا بیشتر سایر مراکز قدرت در اجتماع مخالف آنها هستند.
از این رو بسیاری از عوامفریبان متظاهر در جنوب آمریکا- مثل هوئی پی.لانگ فرماندار لوئیزیانا (و بعد سناتور آمریکا) یا تیم زن و شوهر پوپولیستی، فرمانداران تگزاس جیمز «بابا» و میریام «مامان» فرگوسن- در برابر ملاکان ثروتمندی که ثروت و پست های سیاسی را در ایالت هایشان به انحصار خود درآورده بودند، کشاورزان کوچک و طبقه مزدبگیر سفیدپوست را نمایندگی می کردند.
برخی عوامفریبان از  خشم گروه های نژادی اقلیت به دلیل محروم شدنشان از ثروت و قدرت بهره برداری می کنند. در نیمه اول قرن بیستم جیمز مایکل کورلی شهردار فاسد و چهار دوره ای بوستون و فرماندار یک دوره ای ماساچوست، با نمایندگی کردن ایرلندی- آمریکاییان طبقه کارگری در برابر نخبگان پروتستان آنگلو- آمریکایی یا به اصطلاح  «برهمن های بوستون» بود که توانست قدرت را به دست آورد و حفظ کند.
اما هرچند عوامفریبان پوپولیست می توانند رنج و اندوه به حق را در میان برخی رای دهندگان تشخیص دهند، ولی تقریبا هرگز به وعده هایی که به طرفدارنشان می دهند عمل نمی کنند. عده ای مثل اودنیل در تگزاس به سنگری برای منافع تشکیلات تبدیل می شوند، در حالی که برخی دیگر با استفاده از قدرت رسمی خود برای توصیه اعضای خانواده یا همپالگی هایشان، صرفا ماشین های توصیه و حمایت از افراد را خلق می کنند. به ندرت پیش می آید که عوامفریبان ساختارهای اساسی جدیدی را بنیان بگذارند که بتواند تا مدت ها پس از ترک پستشان به انجام اصلاحات ادامه دهد.
درمورد کورلی، داماد تحصیل کرده هاروارد او ادوارد دانلی نقشی مشابه جرد کوشنر داماد تحصیل کرده هاروارد ترامپ ایفا کرد. در لوئیزیانا لانگ یک سلسله خانوادگی را به وجود آورد که شامل برادرش ارل می شد که به دنبال او به فرمانداری رسید و راسل لانگ که به قدیمی ترین سناتور آمریکا از لوئیزیانا تبدیل شد.
در هر صورت مشاغل سیاسی پوپولیست های عوامفریب معمولا به ثروتمند شدن به همراه رسوایی و فساد متمایل است. مثل برلوسکونی که مهمانی های بدنام «بونگا بوگا»ی خود را داشت، ترامپ هم نوار «دسترسی هالیوود» را داشت که در آن در مورد آزار و اذیت جنسی زنان لاف می زد.
و سپس نوبت به اختلاس و جرایم آکار می رسد. برلوسکونی نیز مثل کورلی محکوم به زندان شد. لانگ به عنوان رئیس سیاسی لوئیزیانا در دهه 1930 با گنگستر نیویورکی فرانک کاستلو برای تقسیم منافع حاصل از قمار در این ایالت قرارداد داشت. در تگزاس بابا و مامان فرگوسن هزینه های مالی ماشین سیاسی شان را با فروش عفو به خانواده های مجرمان محکوم شده تامین می کردند. 
قطعا عوامفریبان در دمکراسی های مدرن می توانند لطمات زیادی وارد کنند، حتی اگر نتوانند (و قصدش را نداشته باشند) که انتخابات را ملغی کنند، دولت های پلیسی تشکیل دهند و مخالفانشان را روانه اردوگاه های متمرکز کنند. اما وقتی سر و کله پوپولیست های عوامفریب پیدا می شود مخالفت با آنها کافی نیست. ما علاوه بر مخالفت باید شرایطی را که به این گونه از سیاستمداران اجازه رشد و شکوفایی می دهد نیز باید بشناسیم.
وقتی گروه های بزرگ در جامعه از طریق احزاب سیاسی و نهادهایی چون اتحادیه های تجاری، سازمان های مذهبی و گروه های اجتماع محور به قدر کافی نمایندگی سیاسی داشته باشند، عوامفریبان پوپولیست به ندرت  به حمایت اجتماعی قدرتمندی دست پیدا می کنند. تنها زمانی که گروه های بزرگی در یک شهر، ایالت، استان یا کشور خاص احساس کنند رهبران متعارف آنها را نادیده می گیرند و از حقوقشان محروم می کنند، وسوسه می شوند به افراد جلوه فروش خارج از تشکیلاتی روی بیاورند که مدعی نمایندگی آنها می شوند، هر چند آنها معمولا فقط خودشان را نمایندگی می کنند.
متاسفانه در حالی که هر چه می گذرد ثروت و شان و منزلت اجتماعی در جوامع غربی مدرن بیشتر متمرکز می شود و نهادهای واسطه و اجتماعات محلی رو به زوال می روند، احزاب سیاسی سنتی صرفا به مکانی برای کسب عناوینی تنزل یافته اند که میلیاردرها و سلبرتی های رسانه ای به سادگی می توانند آنها را کسب کنند. این وضعیت یعنی شرایط همچنان مستعد ظهور برلوسکونی ها و ترامپ های بیشتر باقی خواهد ماند.
نویسنده: مایکل لیند (Michael Lind) نویسنده و استاد دانشگاه تگزاس
منبع: https://b2n.ir/t31170

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: منزلت اجتماعی ثروت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۰۲۷۹۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کنایه بایدن به ترامپ: با یک بچه ۶ ساله رقابت می‌کنم

ضیافت شام پر زرق و برق جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا با خبرنگاران و سیاستمداران و کمدین‌های سرشناس شنبه شب در حالی برگزار شد که مخالفان جنگ غزه در بیرون سالن شعار می‌دادند.

به گزارش یورونیوز، در حالی که بسیاری از میهمانان در میان شعار‌های «شرم بر شما» و «فلسطین را آزاد کنید»، خود را به محل رویداد رساندند، جو بایدن از در دیگری به مراسم رسید و در طول سخنرانی‌اش هیچ اشاره‌ای به جنگ اسرائیل با حماس نکرد.

روز شنبه ۲۷ آوریل (۸ اردیبهشت) معترضان در بیرون محل برگزاری مراسم در هتل هیلتون واشنگتن تجمع کرده بودند و تصاویر ۱۲۵ خبرنگار کشته شده در جنگ غزه را در بیرون ساختمان به نمایش گذاشتند.

معترضان یک پرچم بزرگ فلسطین را نیز از پنجره‌ای بر روی نمای بیرونی هتل به نمایش درآوردند.

اما شرکت‌کنندگان در ضیافت سالانه رئیس جمهوری نیز حرفی از جنگ غزه نزدند. بایدن نیز از این فرصت تنها برای شوخی و هشداردهی در مورد مبارزه دونالد ترامپ برای بازپس‌گیری منصب ریاست جمهوری استفاده کرد.

او در بخشی از سخنانش با اشاره به رئیس جمهوری پیشین آمریکا، او را «دون چُرتی» نامید و گفت: «بله، سن هم مطرح است. من آدم بالغی هستم که دارم با یک بچه شش ساله رقابت می‌کنم.»

«چرتی» لفظی است که دونالد ترامپ برای خود بایدن به کار می‌برد.

بایدن ۸۱ ساله افزود: «معاون من در واقع از من حمایت می‌کند، اما مایک پنس، معاون پیشین ترامپ، ازتأیید او برای نامزدی در انتخابات خودداری کرده است.»

وی در سخنرانی ده دقیقه‌ای‌اش، با اشاره به خطر روی کار آمدن دوباره ترامپ ۷۷ ساله، بخش مهمی از اظهارات غیرشوخی‌اش را به «تهدید جدی علیه دموکراسی» اختصاص داد. او با یادآوری پرونده اتهامی ترامپ در پیوند با پرداخت حق‌السکوت به استورمی دنیلز، هنرپیشه پورن، گفت: «دونالد اخیرا روز‌های سختی را پشت سر گذاشته است که می‌شود اسمش را گذاشت طوفانی.»

«استورمی» در زبان انگلیسی به معنی «طوفانی» است.

دونالد ترامپ که بر خلاف سنت رایج، هیچ گاه در طول حضورش در کاخ سفید این مراسم شرکت نمی‌کرد، در ضیافت شنبه شب نیز حضور نداشت.

در این مراسم، یکی از معدود موارد اشاره به جنگ غزه از سوی کلی اودانل، رئیس انجمن خبرنگاران مطرح شد که به طور گذرا کشته شدن حدود صد خبرنگار در جنگ ۶ ماهه اسرائیل علیه حماس در غزه را یادآوری کرد. اودانل در شبی که تا حد زیادی به روزنامه‌نگاری اختصاص داشت، از خبرنگارانی که در سرتاسر جهان بازداشت شده‌اند، از جمله ایوان گرشکویچ در روسیه و آستین تایس که گمان می‌رود در سوریه بازداشت شده باشد، یاد کرد. خانواده‌های هر دو خبرنگار مانند ضیافت‌های قبلی در این مراسم حضور داشتند.

سازمان‌دهندگان تظاهرات در بیرون هتل هیلتون گفتند که هدف آن‌ها جلب توجه به تعداد بالای روزنامه‌نگاران فلسطینی و سایر روزنامه‌نگاران عرب است که از زمان آغاز جنگ در ماه اکتبر توسط ارتش اسرائیل کشته شده‌اند. بیش از ده‌ها روزنامه‌نگار در غزه هفته گذشته نامه‌ای نوشتند و از همکاران خود در واشنگتن خواستند که این ضیافت شام را به طور کامل تحریم کنند.

در آن نامه آمده بود: «تلفاتی که صرفا به خاطر انجام وظایف خبرنگاری به ما تحمیل می‌شود، سرسام‌آور است. ما در معرض بازداشت، بازجویی و شکنجه توسط ارتش اسرائیل هستیم، همه این‌ها به دلیل "جنایت" صداقت روزنامه‌نگاری است.»