به نقل از «ایران آنلاین»

ناسا: استقامت در شرایط فوق العاده‌ای قرار دارد

تاریخ انتشار: ۳ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۰۸۳۴۸۴

ناسا می‌گوید: مریخ‌نورد "استقامت" پس از آن که با طی مسیری ۲۳۹ میلیون مایلی(۴۱۶ میلیون کیلومتر) با موفقیت روی سطح مریخ فرود آمد، در وضعیت فوق‌العاده‌ای قرار دارد.

مت والاس(Matt Wallace) که معاون مدیر ماموریت مریخ ۲۰۲۰ است می‌گوید: خبر خوب این است که فضاپیما در وضعیت فوق‌العاده‌ای قرار دارد.

توماس زوربوچن(Thomas Zurbuchen) از مدیران ماموریت ناسا گفت: هیجان‌انگیز است وقتی فکر می‌کنیم قرار است نمونه‌هایی از مریخ به زمین بیاوریم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ما رباتمان را به یک زمین‌شناس و اخترزیست‌شناس تبدیل کردیم تا نمونه‌هایی را که می‌خواهیم به زمین بیاوریم برایمان جمع‌آوری کند.

رد و بدل کردن سیگنال‌های رادیویی بین ناسا و "استقامت" ۱۱ دقیقه و ۲۲ ثانیه طول می‌کشد بنابراین کامپیوترهای نصب شده روی مریخ‌نورد و ۱۹ دوربین مسئول فرود "استقامت" بودند.

این فرود قابل توجه ۰۰:۳۰ بامداد جمعه به وقت ایران انجام شد و ناسا تمام فرآیند فرود را برای تماشاگران مشتاق به طور زنده پخش کرد.

کاوشگر استقامت ملقب به "پرسی" توانست با موفقیت از "۷ دقیقه وحشت" گذر کند و با تحمل دمای ۲۰۰۰ درجه فارنهایت(۱۰۹۳ درجه سانتی‌گراد) و با سرعت ۱۲ هزار مایل بر ساعت (۱۹۳۱۲ کیلومتر بر ساعت) وارد جو مریخ شود.

چنین سرعت زیادی میزان بالایی از مقاومت هوا و اصطکاک ایجاد می‌کند که باعث می‌شود "استقامت" تا بیش از ۲۰۰۰ درجه فارنهایت (۱۰۹۳ درجه سانتی‌گراد) گرم شود. بیشتر این گرما توسط یک سپر گرمایی که بین مریخ‌نورد و محیط بیرون قرار می‌گیرد جذب می‌شود. هنگامی که مریخ‌نورد هنوز ۷ مایل(۱۱ کیلومتر) با سطح فاصله داشت یک چتر نجات باز شد. ناسا می‌گوید این مرحله بسیار حساس بود و چتری که استفاده شد بزرگ‌ترین چتری است که تاکنون به یک سیاره‌ی دیگر ارسال شده است.

هنگامی که چتر باز شد سپر گرمایی از مریخ‌نورد جدا شد زیرا بیشترین میزان دما را جذب کرده بود و اکنون دیگر نیازی به آن نبود. جدا شدن این سپر به دوربین‌های "استقامت" اجازه می‌داد تا زمین زیر مریخ‌نورد را بررسی کنند و به دنبال مکانی مناسب برای فرود باشند.

برای افزایش احتمال موفقیت این ماموریت برای اولین بار از سیستم Terrain Relative Navigation استفاده کرد که از سطح زمین عکس می‌گیرد و اطلاعات جمع‌آوری شده توسط آن برای یافتن مکانی مناسب برای فرود استفاده می‌شود.

حدود ۹۰ ثانیه بعد سپر پشتی کپسول که به چتر متصل بود از آن جدا شد. در این لحظه مریخ‌نورد ۱.۷ مایل(۲.۷ کیلومتر) با سطح مریخ فاصله داشت.

پس از جدا شدن چتر بخش کنترل‌گر که "استقامت" را حمل می‌کرد کنترل فرود را برعهده گرفت. این کنترل‌کننده از ۸ موتور موشک استفاده کرد تا سرعت مریخ‌نورد را از ۱۹۰ مایل بر ساعت (۳۰۵ کیلومتر بر ساعت)  به ۱.۷ مایل بر ساعت(۲.۷ کیلومتر بر ساعت) برساند. سپس این مریخ‌نورد مانور اسکای کرین skycrane را که اولین بار برای مریخ‌نورد "کنجکاوی" Curiosity در سال ۲۰۱۲ ساخته شد بود انجام داد.

فضاپیمایی که مریخ‌نورد را حمل می‌کرد ۱۰ دقیقه قبل از آن که به جو مریخ برسد از آن جدا شد و مریخ‌نورد استقامت با سرعت ۱۲ هزار مایل در ساعت (۱۹۳۱۲ کیلومتر بر ساعت) وارد جو شد با این سرعت می‌توان در ۱۵ دقیقه از لندن به نیویورک سفر کرد.

کنترل کننده پرواز سواتی موهان (Swati Mohan) به همکارانش گفت: فرود تایید شد! "استقامت بر روی سطح مریخ قرار گرفته و آماده‌ی جستجو برای یافتن نشانه‌های حیات است.

"استقامت" ۲ سال آینده را در جستجوی نشانه‌های حیات در دهانه خواهد بود و آزمایش‌های زیادی انجام خواهد داد.

پس از این فرود موفقیت آمیز، ناسا نقشه‌ای مجازی منتشر کرد که به کاربران این امکان را می‌دهد تا "پرسی" را به محض اینکه جستجویش در سیاره‌ی سرخ را آغاز کرد دنبال کنند.

رئیس جمهور جو بایدن (Joe Biden) هم در میان میلیون‌ها تماشاگر فرود مریخ‌نورد بود و در توییتی این موفقیت را تبریک گفت و آن را اتفاقی تاریخی نامید.

این سطح‌نورد ۲.۲ میلیارد دلاری که اندازه‌ی یک خودرو است به سمت زمینی مسطح در دهانه‌ی جزرو رفت. جزرو ۲۸ مایل (۴۵ کیلومتر) عرض و ۸۲۰ فوت (۲۵۰ متر) عمق دارد و ۳.۵ میلیارد سال پیش محل دریاچه‌ای در مریخ بوده است.

استقامت اولین تصاویر از دهانه‌ی جزرو را دقایقی پس از آن که ناسا ارتباط رادیویی را با آن برقرار کرد فرستاد که باعث تشویق و خوشحالی در بخش کنترل ماموریت ناسا در کالیفرنیا شد./ایسنا

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: کیلومتر بر ساعت مریخ نورد جدا شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۰۸۳۴۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد

بادبان‌های خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتی‌ها یکی از کارآمدترین راه‌ها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.

به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکت‌لب(RocketLab) سامانه بادبان‌ خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.

«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محموله‌ای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.

هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبان‌های خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.

موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسان‌ها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.

می‌توان گفت که توسعه موشک‌ها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینی‌ها و مغول‌ها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشک‌های پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبان‌های خورشیدی را داریم.

بادبان‌های خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده می‌کنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که می‌توان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.

ما باید تا قرن بیستم صبر می‌کردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبان‌های خورشیدی را تعریف کند.

سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیاره‌ای در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریت‌هایی با استفاده از بادبان‌های خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.

درک مفهوم بادبان‌های خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبان‌ها به گونه‌ای زاویه می‌گیرند که فوتون‌ها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتون‌ها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو می‌برند.

البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتون‌های زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبان‌های خورشیدی را توسط نور خورشید آسان‌تر می‌کند، اما اندازه بادبان‌ها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی می‌کنند، محدود شده است.

به بیان ساده‌تر، بادبان‌های خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار می‌کنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار می‌برند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتی‌های دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.

ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده می‌کند.

این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سخت‌تر و در عین حال سبک‌تر برای طرح‌های ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.

اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.

گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایت‌سیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیاره‌ای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شده‌اند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.

ناسا می‌گوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.

انتهای پیام