به نقل از «عصر ایران»

استعداد‌سوزی تلخ‌تر از کرونا‌کُشی/ به یاد علی اکرمی

تاریخ انتشار: ۱۱ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۱۷۳۸۰۹

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- روزنامه‌نگاران فعال در حوزه‌های سیاسی این روزها سوگوار«علی اکرمی»‌اند که قربانی ویروس جهش یافتۀ کرونا شد و بدون ‌بیماری زمینه‌ای پس از دوره‌ای کوتاه، ناگهان پر کشید و رفت.

  او را نه مستقیماً و چهره به چهره که با واسطه و از طریق دوستان مشترک می‌شناختم. از این رو خاطرۀ شخصی از او ندارم تا نقل کنم اما به اعتبار این که نزدیک‌ترین دوستان روزنامه نگارم، دوست نزدیک او بوده‌اند این ادعا گزاف نیست که بی‌گمان شایستۀ صفاتی است که دربارۀ او می‌نویسند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  متولد دهۀ 50 و جوان دهۀ 70 که سیاست را نه از منظر قدرت که به عنوان انجام وظایف اجتماعی و از جنبۀ معنی بخشی به زندگی دنبال می‌کرد و اگر هم به روزنامه نگاری و کار رسانه‌ای روی آورد از منظر جست و جوی حقیقت بود و به اشتراک گذاشتن یافته‌ها و گرنه دانش‌آموختۀ مهندسی بود.

  شاید برای خوانندۀ این سطور این پرسش پدید آید که اگر نویسنده با علی اکرمی دوستی و ارتباط نزدیک نداشته پس این نوشته از سر چیست؟

  به دو سبب:

نخست یادداشت عباس عبدی که تکان دهنده و منقلب کننده است و داستان را از «علی اکرمی عراقی» فراتر می‌برد و به نسل دهۀ 50 تعمیم می‌دهد:

  «علی اکرمی از متولدین دهه ۵۰ بود. دوران کودکی و نوجوانی خود را در دهه ۶۰ طی کرد و جوانی خود را در دهه ۷۰ در سیاست و جامعه گذراند. آنان نسل مهمی در تاریخ این کشور هستند. درختانی بودند که باید دهه ۸۰ به ثمر می‌نشستند ولی از سرمای سیاست زده شدند و سر از دادگاه و زندان درآوردند. پس از آن نیز روی خوش ندیدند و حتی نتوانستند شغل مناسبی داشته باشند. او تا روز آخر پی‌گیر امور بیمه‌ای بود. حقی که هر شهروندی باید از آن برخوردار باشد. هم‌نسلان آنان در حال اداره کشورهایشان هستند و حتی رییس‌جمهور و وزیر می‌شوند و آنان باید همچنان درگیر دعواهای سیاسی و تنش ‌های بی‌پایان و انحصارطلبی نسل [...]ی باشند که خود را قوم برگزیده می‌داند. این نسل به ناحق سوخت. هم از رفتار و انحصارطلبی نسل پیش از خود که راهی برای بروز خلاقیت‌های آنان باز نکردند رنج کشید، هم از نسل بعد از خود زخم خورد. روحش شاد که جوان با استعداد و خوش رفتاری بود»

  چنان که در این نوشته هم پیداست علی اکرمی تنها یک نمونه از استعدادهای تلف‌شده و شکوفا ناشده است. جایی خواندم که افسردگی جامعۀ ایران دو دلیل اصلی دارد. یکی تزریق افسردگی و غیبت شادی است و دیگری احساس ناشکوفایی.

  به دو عرصۀ بازیگری و فوتبال نگاه کنید که با همۀ مشکلات و موانع چگونه امکان شکوفایی استعدادها در آن وجود دارد. این که از این شکوفایی بهرۀ معنوی ببرند یا مادی به روحیات خود افراد بسته است ولی راه بسته نیست.

  کافی است نگاهی به شبکۀ آی فیلم بیندازید که سریال های قدیمی را پخش می کند. تصور کنید تلویزیون راه را به روی مهران مدیری و تیم او در آغاز دهۀ 70 نگشوده بود و مدار طنز همچنان بر«عبدلی» می چرخید. آیا امروز شاهد کارگردانانی چون سعید آقاخانی و رضا عطاران بودیم؟ هم در زندگی شخصی به آرزوهای خود رسیدند – فیلم ساختند، پولدار شدند و بعضی‌ها البته این شب ها به جای ایفای نقش هنری فقط بایا می کنند- و هم خوراک هنری جامعه را تأمین کردند. چرا؟ چون راه بر خلاقیت آنان بسته نشد. درست است. سانسور هست و صدا و سیما انحصاری است اما راه بازیگری بسته نیست. یا در فوتبال بازیکنی اگر با استعداد باشد دیده و شناخته می‌شود و به آرزوهای خود در پیوستن به فلان باشگاه داخلی و خارجی و تیم ملی می رسند.

  در سیاست اما این گونه نیست. هر قدر هم مثل علی اکرمی خوش استعداد باشد باید ابتدا وفاداری کامل خود را به اثبات رساند و از مجراهای خاص بگذرد و گرنه در تأمین معاش روزانه هم در می ماند و رؤیاها و آرزوهای او می میرند.

  برای بچه‌هایی که این خاک را عاشقانه دوست دارند و به بیگانه نگاه و امید ندارند، راه کوچ و مهاجرت هم بسته است و چرا بروند و کجا بروند؟ وقتی به شیوه های براندازانه و دخالت خارجی باور ندارند و اصلاح مسالمت آمیز و تعامل و نقد مشفقانه را شیوه خود قرار داده‌اند چرا بروند و کجا بروند؟

  دلیل دوم این که در یادداشت دیگری آمده بود که یکی از وزرای دولت اول آقای روحانی برآن می شود به جوانان بااستعدادی که در دانشگاه شناخته میدان بدهد و برخی را به عنوان مشاور، نزد و نزدیک خود می آورد اما همین انتصابات مایۀ دردسر می شود و به او در مجلس نهم خُرده می گیرند که چرا فلان فرد با آن گرایش که مدتی هم در سال 88 گرفتار بوده باید به شما مشاوره بدهد؟ هر چه او از استعداد و صفای باطن و پاکیزگی مالی و تقید بی ریای مذهبی جوان می‌گوید به خرج آنانی نمی‌رود که وقتی واژۀ «جوان» را به کار می‌برند مراد خاصی دارند و این که از یک طیف نباید فراتر برود.

  قبل از آن که موضوع به علی منتقل شود او خود از وزارتخانه رفته بود تا خدای ناکرده کشور به مخاطره نیفتد و انحصاری شکسته نشود.

  حالا لابد آن منتقدان که اندک ارتقای سیاسی و اجتماعی یک جوان بااستعداد و متین را در ساختار اداری برنتافتند با خاطری آسوده سر بر بالین می گذارند چون او نه از آن وزارتخانه که از این جهان رفته است.

  آری، غرض از این نوشته جدای یادکرد از یک استعداد تلف شدۀ دیگر، هشداری دربارۀ همین ناشکوفایی است.

دوستی که در لندن زندگی می کند و اهل فکر و کتاب و مطالعه است سال ها پیش می گفت درمحل کار خود می دیدم و می شنیدم که شماری از انگلیسی ها چندان که تصور می کردم نظر مثبتی به ساختار پادشاهی ندارند حال آن که می پنداشتم سنتی تر و کلاسیک تر از آن هستند که بخواهند تجربۀ دورۀ کرامول در تغییر سلطنت را تجربه کنند.

  در جست و جوی پاسخ به این پرسش بودم و صریح و روشن با مدیر شرکت که آدم روشن و باسوادی بود در میان گذاشتم.

سری تکان داد و به مجله ای اشاره کرد و گفت: اینها را می شناسی؟ پاسخ دادم بله. این دیوید بکام فوتبالیست مشهور است و این هم خانم «جی کی رولینگ» نویسندۀ داستان های «هری پاتر». سومی را اما نشناختم و او توضیح داد او نیز جوانی است که در یک لاتاری ثروت کلانی را برده و حالا این سه نفر سه ثروتمند برتر بریتانیا هستند.

  پرسیدم: ربط آن با پرسش من چیست؟ پاسخ داد: هیچ یک از این سه از خانواده‌های ثروتمند یا مرتبط با خاندان سلطنتی یا حتی واجد تحصیلات عالی دانشگاهی نبودند. خانم رولینگ یک معلم ساده بوده که پول بلیت قطار برای مسافرت های برون شهری را هم به سختی تهیه می کرده و این فرد خوش شانس که هیچ نداشته است. زندگی بکام را هم که می‌دانی.

  آنچه این جامعه را سر پا نگاه داشته و از ابراز خشم به ساختار به صورت کلان برحذر داشته این احساس است که امکان شکوفایی وجود دارد و یگانه راه شهرت و ثروت و کسب رضایت، تجارت نیست یا برای قدرت یا ابراز نظر سیاسی می‌توان با ورود به احزاب سیاسی ابتدا نمایندۀ مجلس و سپس وزیر و نخست وزیر شد.

  اگر راه بسته نمی‌بود علی اکرمی عراقی می توانست در یک حزب سیاسی فعالیت کند، نماینده شود، به وزارت و حتی نخست وزیری و ریاست جمهوری برسد. حزب هم نه، تشکل های اجتماعی. نه آن که همچنان پی گیر امور بیمه‌ای باشد.

  مرگ به خاطر کرونا را می توان به تقدیری نسبت داد که یک بیماری ناشناخته برای جهان و نه تنها ایران رقم زده و به تعبیری در کوران جنگ جهانی معاصر با دشمنی نامرئی قرار داریم.

  تلف کردن استعدادها و سلب مجال ناشکوفایی را اما نمی‌توان به تقدیر نسبت داد.

-----------------------------------

بیشتر بخوانید:

*علی اکرمی، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی به دلیل کرونا درگذشت

لینک کوتاه: asriran.com/003F8X

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: علی اکرمی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۱۷۳۸۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عجایب جدید از ویروس کرونا؛ مردی پس از ۶۱۳ روز بیماری درگذشت!

اخیرا محققان هلندی خبر فوت مردی که ۶۱۳ روز به بیماری کرونا مبتلا بود گزارش کردند. این مرد به‌دلیل ابتلا به نقص ایمنی نتوانست بیماری کرونا را شکست دهد.

این مرد ۷۲ ساله هلندی، که نام او فاش نشده است، به نقص ایمنی شدیدی مبتلا بود و سال ۲۰۲۲ گرفتار یکی از گونه‌های ویروس کرونای اُ-میکرون شد. او پیش از ابتلا چند بار واکسن کوید۱۹ هم زده بود. از همان زمان او هر بار که آزمایش کرونا می‌داد، مثبت می‌شد و این بیماری آنقدر ادامه یافت تا سرانجام مرد نگون‌بخت اکتبر سال گذشته فوت کرد.

بیماری کرونای این مرد ۲۰ ماه طول کشید که طولانی‌ترین مورد در نوع خود بوده است. پزشکان برای کمک به او درمان‌های گوناگونی را پیشنهاد داده بودند که متاسفانه هیچ‌کدام فایده نداشت.

سیستم ایمنی بدن او آنقدر قوی نبود تا بتواند با ویروس کرونا مبارزه کند. حتی داروهای پادتن هم به‌کارش نیامدند.

بیماران مبتلا به کرونا معمولا پس از گذشت چند روز یا نهایت چند هفته درمان می‌شوند اما این مرد ۷۲ ساله، ۶۱۳ روز گرفتار این بیماری بود.

محققان در بررسی‌های این بیمار متوجه وجود حدود ۵۰ جهش ویروس کرونا در بدن شده بودند. این جهش‌ها توانسته بودند در سیستم ایمنی بدن این مرد اختلال ایجاد کنند که در نهایت جان او را گرفتند.