سازمان ملل باید در موضوع صلح افغانستان نقش محوری داشته باشد
تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۱۸۳۵۶۰
یک کارشناس مسائل افغانستان در یادداشتی بر محوریت نماینده خاص دبیرکل ملل متحد برای موضوع صلح افغانستان تاکید کرد و معتقد است، در این فرایند است که امکان قرار گرفتن روند مذاکرات میان افغانی در مسیر مناسب، ایجاد اجماع بین کنشگران بیرونی و همچنین بازدارندگی در مقابل بر هم زنندگان فرآیند مهیاتر خواهد شد.
به گزارش ایسنا، محمدرضا بهرامی کارشناس مسائل افغانستان و سفیر پیشین ایران در کابل در این یادداشت آورده است: یک سال از انعقاد توافق دوحه میان ایالات متحده آمریکا و گروه طالبان می گذرد اما در عمل شاهد پیشرفتی در استقرار صلح و برقراری ثبات در افغانستان نیستیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در واکاوی توافق دوحه تردید کمی در مورد ابهامات عدیده آن خصوصا در ایجاد عدم توازن بین دو کنشگر اصلی داخل افغانستان و همچنین در محیط منطقه‌ای وجود دارد اما نمی توان زمان را به عقب برگرداند تا اشکالات را برطرف کرد. بر طرف کردن نقاط ضعف توافق دوحه و قرار دادن روند صلح افغانستان در مسیر مناسب نیازمند توجه به سه موضوع زیر است.
اول به نظر می رسد باید برداشت و ذهنیت طالبان (که البته آنها واقعیتی انکار ناپذیر در محیط افغانستان می باشند)، از وضعیت موجود با واقعیت ها همسو گردد. طالبان توافق دوحه را پیروزی برای خود تفسیر می کنند، بر فعالیت های نظامی خود افزوده‌اند، موقعیت خود را ارتقا یافته می بینند، کماکان دولت افغانستان را غیر مشروع تلقی می کنند، به مذاکرات میان افغانی نگاهی تاکتیکی با هدف خرید زمان داشته و توقع تکمیل اجرای بخش اول توافق دوحه شامل: آزادی حدود 7000 زندانی باقیمانده، خروج نام رهبران و فرماندهان شان از لیست تحریم سازمان ملل متحد و دیگر کشورها و همچنین خروج کامل نیروهای نظامی خارجی از افغانستان را تا اول ماه می 2020 دارند. طبیعی است بدون تغییر این برداشت، امکان دستیابی به توافق سیاسی بین طالبان و مجموعه حاکمیت جمهوری اسلامی افغانستان بسیار دشوار و تقریبا غیر ممکن خواهد بود. به همین منظور باید برای طالبان این نکته واضح گردد که اولا امکانی برای موفقیت از طریق نظامی ندارند. ثانیا تکمیل توافق دوحه نیازمند همراهی آنان در پذیرش آتش بس در آغاز دور جدید مذاکرات، نهائی سازی فرآیند دستیابی به توافقی سیاسی از طریق مذاکرات میان افغانی و همچنین تضمین های قابل راستی آزمائی برای عدم امکان حضور و فعالیت گروه‌های تروریستی در مناطق تحت تسلط این گروه خواهد بود. در مورد زمان برقراری آتش بس، نباید استمرار فشار نظامی طالبان در شرایطی که بخش های اول و دوم توافق دوحه مورد توجه و رعایت دو طرف امضا کننده آن است، بعنوان عاملی برای فشار به مجموعه حاکمیت افغانستان و تاخیر در دستیابی به توافق سیاسی در مذاکرات آتی میان افغانی با هدف کسب امتیازات بیشتر از طریق نظامی گردد.
دوم، دولت افغانستان اگر چه برآمده از انتخابات سال گذشته ریاست جمهوری است، اما اختلافات عمیقی در مورد جزئیات انتخابات مذکور ایجاد و در نتیجه نوع دیگری از تقسیم وظایف بر مبنای توافقی سیاسی انجام و چالش های حکمرانی همانند سال های بعد از انتخابات 2014 که آن هم برخواسته از توافقی سیاسی بود ادامه یافت. از سوی دیگر اجماع سیاسی بین رهبران و شخصیت های مطرح افغان در یکی از دشوارترین حالات بعد از سال 2002 بوده و مجموعا شرایط نیازمند ایجاد تغییری سازنده می باشد، اما هرگونه تحولی را لزوما باید از طریق چارچوب های قانونی جستجو نمود تا از پایداری برخوردار باشد. ساده ترین روش ارائه تعریفی از توافق سیاسی جدید و فراقانونی در محیط پراکنده فعلی برای عبور از شرایط موجود است. این تصمیم می تواند ثبات سیاسی نسبی موجود در مجموعه حاکمیت جمهوری اسلامی افغانستان را نیز با بر هم زدن نظم فعلی دچار مخاطره کند، خصوصا در شرایطی که اطمینانی برای استقرار نظم جدید که تصویری واقعی هم از آن در دست نمی باشد، وجود ندارد. نمی توان با توافقی فراقانونی توقع پایبندی به قوانین را ولو برای دوران گذار داشت. این بهترین روش نیست و در مورد پایداری آن هم نمی توان با اطمینان صحبت کرد. نباید با سست کردن پایه های قانونی موجود در مسیری قدم گذاشت که هر لحظه می تواند تکرار شده و منجر به استمرار بی ثباتی گردد.
سوم کشورهای منطقه و خارج از منطقه فاقد اجماع در مورد نحوه همکاری با افغانستان می باشند. مجموعه رفتارهای موجود بدون جمع جبری مشترک و در فضای رقابت آمیز شکل گرفته است. اصولا ساز و کار قابل قبولی که بتواند رقابت های بعضا ژئوپلتیک طرف های بیرونی را حول محوری مشترک جمع و تا حد ممکن کنترل نماید وجود ندارد. مناسبات پراکنده با دولت افغانستان، دیگر نیروهای سیاسی تحت پوشش جمهوری اسلامی افغانستان و همچنین طالبان برخواسته از یک هدف گذاری مشترک نیست و به دلیل برداشت های متفاوت تولید شده، چرخه سوءتفاهم و استمرار رقابت های غیر سودمند ادامه دارد.
به نظر می رسد همه در منطقه و خارج از منطقه باید به این درک برسند که امکانی برای برتری و شکل دهی به موازنه‌ای جدید از طریق افغانستان برای هیچ طرفی میسر نبوده و تنها منجر به عمیق تر شدن بحران های موجود خواهد شد. بنابراین نیازمند تعریف روشنی از پیوستگی معنادار سیاست های منطقه و خارج از منطقه در مسیر استقرار ثبات و آرامش در افغانستان می باشیم.
در این راستا تسهیل و نظارت بر روند مذاکرات میان افغانی و نیز ایجاد هماهنگی و اجماع بین کنشگران منطقه‌ای و فرامنطقه ای نیازمند حضور و محوریت واقعی نماینده خاص دبیرکل سازمان ملل متحد برای موضوع صلح افغانستان می باشد. مکانیزم همکاری جمعی تحت محوریت این نماینده قابلیت شکل گیری دارد. در یک فرآیند برخوردار از حمایت بین المللی است که امکان قرار گرفتن روند مذاکرات میان افغانی در مسیر مناسب، ایجاد اجماع بین کنشگران بیرونی و همچنین بازدارندگی در مقابل بر هم زنندگان فرآیند مهیاتر خواهد شد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: افغانستان مذاکرات صلح افغانستان سازمان ملل متحد طالبان مذاکرات طالبان و آمریکا صلح افغانستان توافق دوحه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۱۸۳۵۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دیدار رایزن فرهنگی ایران با معاون سیاسی طالبان
سید روح‌الله حسینی، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در کابل، با مولوی عبدالکبیر، معاون سیاسی طالبان دیدار و درباره آخرین وضعیت روابط سیاسی و فرهنگی دو کشور بحث کردند.
حسینی به نقاط مشترک فراوانی که میان ایران و افغانستان از جمله دین، زبان، فرهنگ، تاریخ، ادبیات، جغرافیا، نژاد، مرز و ... وجود دارد، به وجود منافع مشترک ناشی از این نقاط اشتراک اشاره کرد و افزود: متاسفانه باید اعتراف کرد که با این حد از نقاط اشتراک، میزان حضور ایران در عرصه‌های فرهنگی و علمی در مقایسه با برخی دیگر از کشورها از وضعیت مناسبی برخوردار نیست.
رایزن فرهنگی ایران در پایان ضمن تأکید دوباره بر ضرورت نگاه عمیق به مقوله فرهنگ، خواهان تعیین تکلیف اتاق‌های ایران‌شناسی در دانشگاه‌های «کابل»، «ابوریحان»، «پروان» و «تعلیم و تربیت» گردید.
باشگاه خبرنگاران جوان افغانستان افغانستان
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است