گزارش// جزئیات خواندنی از ایستگاه فضایی بینالمللی/ ایستگاه فضایی چگونه تشکیل شد؟ + تصاویر
تاریخ انتشار: ۱۹ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۲۶۲۸۲۹
ایستگاه فضایی بینالمللی (ISS) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده و در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ این ایستگاه محل زندگی فضانوردان و همچنین یک آزمایشگاه علمی در فضا است. - اخبار اجتماعی -
به گزارش خبرنگار علمی خبرگزاری تسنیم؛ ایستگاه فضایی بینالمللی (International Space Station) که معمولاً با مخفف نام انگلیسی آن یعنی ISS نامیده میشود یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از 15 کشور ساخته شده است و محل زندگی فضانوردان همچنین یک آزمایشگاه علمی است و این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع 350 کیلومتری از سطح زمین در حرکت است؛ سرعت ایستگاه فضایی بینالمللی در مدار معادل 27٬700 کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب روزی 15 بار به دور سیاره زمین گردش میکند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بیشتر بخشهای اصلی این ایستگاه فضایی پیش از سال 2015 ساخته و در این سال چند بخش جدید به آن افزوده شد و بعد از تکمیل، ایستگاه فضایی بینالمللی 450 تُن وزن دارد و 1200 متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم آورده است همچنین ایستگاه فضایی بینالمللی در شب به صورت ستارهای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.
ایستگاه فضایی بینالمللی محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن و سازمان فضایی کانادا است؛ سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت میکند؛ سازمان فضایی ایتالیا هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا و هم به طور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت میکند؛ سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکتکنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.
ایستگاه فضایی بینالمللی در حقیقت ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامهریزی شده بود؛ از جمله این برنامهها میتوان به ایستگاه فضایی میر ــ 2 (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.
کشورهای سازنده بخشهای اصلی ایستگاه (تا پایان پروژه) شامل روسیه (6 بخش)، آمریکا (4 بخش)، اروپا (3 بخش)، ژاپن (2 بخش)، کانادا (2 بخش)، ایتالیا بطور مستقل (یک بخش)، به همراه دو بخش که یکی ساخت مشترک آمریکا و روسیه و دیگری ساخت مشترک اروپا و ایالات متحده آمریکا است.
سنگ بنای ایستگاه فضایی بینالمللی، بخش "زاریا" نام دارد و ساخت روسیه است، با پرتاب زاریا در روز 29 آبان 1377 (20 نوامبر 1998) توسط پروتون از پایگاه فضایی بایکونور به مدار زمین، ایستگاه فضایی عملاً متولد شد؛ بخشهای دوم و سوم ایستگاه به بخش آمریکایی یونیتی و بخش روسی زیوزدا هستند که به ترتیب در 15 آذر 1377 (6 دسامبر 1998) و 22 تیر 1379 (12 ژوئیه 2000) پس از پرتاب به مدار زمین، به بخش زاریا متصل شدند.
اتصال این سه بخش به هم امکان زندگی و کار انسان را در ایستگاه فضایی بینالمللی بوجود آورد و متعاقب آن اردوی یکم فضانوردان شامل دو کیهاننورد روسی و یک فضانورد آمریکایی در روز 12 آبان 1379 (2 نوامبر 2000) وارد ایستگاه شدند.
ساخت و مونتاژ ایستگاه در فضا
ساخت و مونتاژ ایستگاه فضایی بینالمللی، چالش و فرایند بسیار پیچیدهای در زمینه مهندسی هوافضا است و در سال 1377 (1998 میلادی)، مونتاژ ایستگاه با قرار دادن بخش زاریا توسط پروتون در مدار زمین آغاز شد؛ دو هفته بعد، بخش یونیتی در ماموریت استیاس-88 توسط شاتل فضایی اندور در مدار زمین قرار گرفت و به زاریا متصل شد.
تقریباً یک سال و نیم پس از اتصال بخش یونیتی، بخش سرویس زیوزدا به ایستگاه اضافه شد؛ زیوزدا یکی از بخشهای اصلی ایستگاه فضایی است که با پیوستن آن به دو بخش قبلی، امکان زندگی، کار و پژوهش سه فضانورد در ایستگاه بوجود آمد؛ پایان فرایند ساخت ایستگاه برای سال 1389 (2010 میلادی) برنامهریزی شده بود و پس از تکمیل، ایستگاه فضایی، نزدیک به 1200 متر مکعب فضا برای زندگی، کار و پژوهش فضانوردان دارا شد.
ایستگاههای پرتاب فضاپیما
ایستگاههای پرتاب فضاپیما شامل پایگاه فضایی بایکونور (جمهوری قزاقستان، قبلاً جزئی از اتحاد جماهیر شوروی) که این پایگاه تا سال 2050 در اجاره روسیه است و 2 ایستگاه دیگر شامل پایگاه فضایی کندی (ایالات متحده آمریکا) و پایگاه فضایی گویان در گویان فرانسه (سازمان فضایی اروپا) است.
در حال حاضر فضاپیماهای سایوز، پروگرس، فضاپیمای ترابری خودکار، فضاپیمای ترابری اچ-2، فضاپیمای دراگن و فضاپیمای سگنوس مسئولیت رساندن سرنشین، خدمات و پشتیبانی را به ایستگاه فضایی برعهده دارند؛ ماموریتهای پشتیبانی شاتل فضایی در پی بازنشسته شدن شاتلها در سال 2011 به پایان رسید.
بعد از بازنشستگی شاتل، فضاپیمای سایوز تنها وسیله سفر فضانوردان به ایستگاه فضایی بینالمللی است؛ از فضاپیمای ترابری دراگن نه تنها برای فرستادن بار به ایستگاه بلکه برای بازگردان بار و نتایج آزمایشها از ایستگاه به زمین نیز استفاده میشود و دیگر فضاپیماهای ترابری به گونهای طراحی شدهاند که در راه بازگشت، به همراه بارِ خود، که عموماً زبالههای ایستگاه است، در جوز زمین بسوزند و از بین بروند.
چه مدت طول میکشد که از زمین به ایستگاه فضایی بینالمللی برسیم؟
ایستگاه فضایی بین المللی در حدود 350 کیلومتری بالای زمین قرار دارد، این بدان معنا است که اگر ما با سرعت 65 مایل بر ساعت (97 کیلومتر بر ساعت) مستقیم به هوا رانندگی کنیم، تنها سه ساعت طول میکشد تا به ایستگاه فضایی بینالمللی برسیم اما یک مشکل کوچک وجود دارد و آن این است که ایستگاه فضایی بینالمللی با سرعت 17500 مایل بر ساعت (28163.52 کیلومتر بر ساعت) به دور زمین میگردد!
برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا میشوند، فقط هشت دقیقه طول میکشد تا به فضا برسند اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بینالمللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بینالمللی مستلزم محاسبه پیوستن است؛ تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار میتواند سه روز طول بکشد و در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به 30 بار به دور زمین میگردند!
در سال 2013، فضانوردان روسی در مدت تنها 6 ساعت به ایستگاه فضایی بینالمللی رسیدند که یک رکورد بیسابقه محسوب میشد؛ خدمه در مدت تنها چهار دور گشتن به دور زمین (به جای بین 25 تا 30 گشتن) به ایستگاه رسیدند، فضاپیمای آنها از قزاقستان پرتاب شد و فضانوردان صعود خود را با زمان عبور ایستگاه فضایی بینالمللی زمانبندی کردند.
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در صفحه اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
تلسکوپ فضایی "جیمز وب" آماده پرتاب به فضا شد!تصویر جدید و زیبای تلسکوپ فضایی هابل از خوشه کروی M92انتهای پیام/
منبع: تسنیم
کلیدواژه: شرکت های دانش بنیان علمی علم و تکنولوژی شرکت های دانش بنیان علمی علم و تکنولوژی ایستگاه فضایی بین المللی ایستگاه فضایی بین المللی پایگاه فضایی سازمان فضایی مدار زمین بر ساعت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۲۶۲۸۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
زباله فضایی در دام دوربین ماهواره ژاپنی افتاد
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از بی بی سی، این زباله فضایی در حقیقت بخشی از موشکی است که ۱۵ سال قبل در فضا رها شده است.
ابعاد قطعه موشک حدود ۱۱ در ۴ متر با وزن ۳تن است. این نخستین باری است که با یک زباله فضایی به این بزرگی در فضا قرار ملاقات گذاشته می شود. شرکت آسترواسکیل مشغول توسعه کسب وکاری است تا سخت افزارهای زائد و اضافی در مدار زمین را از بین ببرد.
البته این بار زباله فضایی را از بین نمی برد زیرا ماموریت فعلی برای آزمایش حسگرها و نرم افزارهای مورد نیاز برای عملیات های ایمن نزدیک شدن به زباله انجام شده است. اما تلاش برای جذب یک زباله فضایی بزرگ در فضا در چند سال آینده انجام می شود. چالش زباله های فضایی و استفاده متناسب از فضا اخیرا به یک موضوع مهم تبدیل شده است.
از زمان آغاز عصر سفرهای فضایی در سال ۱۹۵۷ میلادی تاکنون انبوهی از زباله ها از پوسته رنگ تا بوسترهای رها شده موشک، در مدار زمین پراکنده شده اند. در این میان قطعات موشک به دلیل حجم شان بسیار خطرناک هستند. بخشی از موشک در تصویر دیده می شود مربوط به وسیله پرتاب H-IIA ژاپن است که یک فضاپیمای سنجش دی اکسید کربن را در ۲۰۰۹ میلادی به مدار زمین برد. بوستر بالایی موشک فضاپیما را به ارتفاع ۶۰۰ کیلومتری زمین رساند. اما در حالیکه برخی از موشک های مدرن تضمین می کنند تمام قطعات آنها پس از پرتاب به زمین بازگردد، این بوستر H-IIA در مدار زمین ماند.
آسترواسکیل ماموریت ملاقات با این زباله را Adras-J نام گذاری کرده است. این ماموریت به وسیله یک فضاپیمای هوشمند انجام می شود که در ۱۸ فوریه ۲۰۲۴ میلادی به فضا ارسال شد.از آن زمان تاکنون ماهواره مذکور به H-IIA نزدیک تر شده است. ماهواره از دوربین ها و الگوریتم های مختلف برای فرایند نهایی نزدیک شدن به زباله استفاده کرده است. البته این عملیات باید با دقت زیادی انجام شود تا ماهواره با بوستر موشک برخورد نکند. کارمندان انگلیسی آسترواسکیل بخش زمینی ماموریت را ساخته اند که در حقیقت همان سیستم های برقراری ارتباط با Adras-J است.
از سوی دیگر مقرهای کنترل پرواز روی زمین در توکیو و آکسفورد شایر انگلیس به طور مداوم ماموریت را رصد می کنند. قرار است در هفته های آینده تصاویری از این زباله ثبت و اطلاعات بیشتری درباره آن مانند شرایط ساختار، نرخ چرخ آن در فضا و محورهای چرخش آن، جمع آوری شود. در این میان ماهواره سعی می کند دور زباله فضایی پرواز کند. در ماموریت های آینده فضاپیمای آسترواسکیل با کمک بازوهای رباتیک زباله را کنترل می کند.
طبق تخمین سازمان فضایی اروپا هم اکنون ۲۲۲۰ قطعه از موشک های مختلف در مدار زمین قرار دارد.
کد خبر 6090551 شیوا سعیدی قوی اندام