به نقل از «طرفداری»

برای موفقیت، کمی دیوانگی هم لازم است

تاریخ انتشار: ۲۲ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۲۹۴۳۱۳

"آنها سیاه و سفید هستند. از شر فانتزی های خود خلاص شوید زیرا بانوی پیر همین است که هست. مربیان و بازیکنان نمی توانند یوونتوس را تحت تاثیر قرار دهند و تغییر زیادی ایجاد کنند. برعکس، یوونتوس آنها را تغییر می دهد. صخره بیانکونری، مجسمه ای سنگی از برنامه ریزی، استحکام و عمل گرا بودن است." این چند خط از یادداشت سوزی کامپاناله است، و شاید بهترین توصیف از یوونتوس باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگر قصد تغییر شکل یک مجسمه سنگی را دارید، اول باید کاملا آن را خراب کنید.

در اواسط سال 1847، اوتو کاوس بزرگترین تصمیم زندگی اش را گرفت. به تازگی خط هوایی بین آلمان و آمریکا در شهر اوتو افتتاح شده بود و او در نزدیکی فرودگاه غرفه ای برای فروش غذاهای آلمانی به مسافران باز کرده بود. او می خواست از شرایط به وجود آمده نهایت استفاده را ببرد و زندگی خودش و خانواده اش را در سال های سخت بعد از جنگ جهانی بهبود ببخشد. تنها سرمایه او، آشپزی خوبش بود که در تمام شهر شهرت داشت و تقریبا هیچ غذای آلمانی نبود که اوتو کاوس در طبخ آن مهارت نداشته باشد. اما مشکلی که در چند ماه گذشته با آن روبرو شده بود عدم تمایل و رغبت مسافرین خارجی به غذاهایی بود که اوتو سرو می کرد و این برای او بسیار حیرت انگیز بود. او در تمام عمرش با استقبال و تعریف مردم از دستپختش مواجه شده بود و نارضایتی، چیزی بود که هرگز فکرش را نمی کرد بشنود. گویا غیر آلمانی ها استیک گوشت و نان برشته شده ی آنها را نمی پسندیدند، غذایی که جزو لذیذترین خوراک های شهر اوتو محسوب می شد.

در آن بعد از ظهر که او بار دیگر شاهد برگشت بشقاب های غذای نیمه پر به آشپزخانه اش بود جرات این را به خودش داد که تصمیم بزرگی بگیرد، تصمیمی که ممکن بود همه ی مردم شهر را با او دشمن کند اما بعد از سال های جنگ، او دیگر از هیچ رویارویی واهمه نداشت و برای بهبود شرایط زندگی اش حاضر به انجام هر خطری بود. خطر طرد شدن از طرف همشهریان متعصبش، مقابله با سنت های آشپزی مادران سرزمینش و از دست دادن همین تعداد محدود مشتریانی که غرفه ی کوچکش را سر پا نگه داشته بودند. او بین "محبوبیت کامل میان همشهریان" و "درآمد و گسترش کار" ش، دومی را انتخاب کرد و با تحقیق و تفکر بسیار بر روی سلیقه و طبع مسافران خط هوایی، تغییراتی روی خوراک استیک گوشت و نان برشته شده نماد شهرش انجام داد.

شاید آن روزها و بعد از آن اتفاقات تنها چیزی که به اوتو رسید پول فراوان و زندگی راحت برای خانواده اش بود و البته غذایی لذیذ، متفاوت و سریع الپخت برای مسافران گرسنه خط هوایی آلمان -  آمریکا. اما میراثی که او برای جهان به جا گذاشت چیزی فراتر از اینها بود. چیزی که ما آن را به نام همبرگر می شناسیم.

"تغییر روش فوتبال"  این شعاری بود که آندره آ آنیلی فرزند بزرگ اومبرتو و آلگرا، عضو هیئت مدیره فیات و اکسور، آخرین وارث نام خانوادگی آنیلی (قبل از تولد پسرش) و البته رئیس باشگاه یوونتوس در تابستان سال 2019 و بعد از انتخاب پر ماجرای ساری به عنوان سرمربی باشگاهش به زبان آورد. پرماجرا از آنجا که گزینه های بزرگ و قدرتمندی کاندید هدایت تیم بودند، حداقل از دید روزنامه ها. از مائوریسیو پوچتینو و سیمونه اینزاگی گرفته تا زیدان، کلوپ، کونته، ساری و پپ گواردیولا. نام های بزرگی که با وجود تفاوت های بسیار در سبک کار و مدیریت بازیکنانشان، اما در یک نکته با هم اشتراک داشتند، فوتبال هجومی و جذاب. شاید حتی متفاوت در تعبیر تیم هجومی و قوتبال زیبا، اما هرآنچه که بود قطعا با مدل سنتی یوونتوس متفاوت بود. در لغتنامه های ایتالیایی در مقابل واژه یوونتوس نوشته شده: دفاع، مستحکم، نفوذ ناپذیر، به چیزی یا جایی که نفوذ به آن سخت است اطلاق می شود.

حتی متعصب ترین هوادار یوونتوس هم در مقابل این سوال، که چرا شما با داشتن بهترین مهاجمان و تکنیکی ترین بازیکنان هر عصر نمی توانید جذابیتی که تماشاگر بی طرف را مجذوب خودش کند ارائه دهید؟، لکنت گرفته و صحنه را ترک می کند. این ویژگی در کنار عطش پیروزی، ثبات و استحکامی که گفته شد عناصر تشکیل دهنده دی ان ای معروف یوونتوس هستند.

در ایتالیای به شدت فوتبالی، هر فرد، یا هوادار یوونتوس است، یا یووه را به عنوان تیم دومش محترم می دارد و یا از آن متنفر است. اما در اروپا و جهان وضعیت کاملا متفاوت است. سهم تیم ایتالیایی از بازار بزرگ فوتبال در جهان بسیار بسیار کمتر از شان و پتانسیل این مجموعه ی پر افتخار است. بازار لغت مناسبی برای ورزشی است که سال هاست بعد اقتصادی و سرگرمی را به جنبه ی ورزشی اش اضافه کرده و چرخه مالی سرسام آور و تلالو چشم گیر تبلیغاتی آن، حتی چشم میلیاردر های شیخ نشین را هم به خود خیره کرده و هر کدام به طمع چیزی، از پول بیشتر گرفته تا آرایش چهره ی دور از تمدنشان به دور این سفره جمع شده اند. در این میان توقع آینده نگری و بلند پروازی از مدیر جوان ایتالیایی یوونتوس کمترین چیزی است که می توان توقعش را داشت. مدیری که از هولدینگ اکسور پا به یک باشگاه ورزشی گذاشته که هر چند در بعد ورزشی همواره جزو بهترین ها بوده اما سال هاست که از نظر اقتصادی از غول های اروپا عقب افتاده تا جایی که تیمهای میانه جدولی انگلیسی وضعیت به مراتب بهتری نسبت به یوونتوس دارند و در این شرایط توقع رقابت با آنها بالاتر از حد توان تیم می باشد. در کنار اینها دید درست تیم مدیریتی یوونتوس در شناخت فضای حاکم بر دنیا در هزاره سوم و به خصوص دهه اخیر، آنها را به سمت ساختار شکنی های سنتی حاکم بر باشگاه ایتالیایی برده است تا با ساختن برند تجاری یوونتوس و گسترش و بست جنبه های مختلف باشگاه، از موزه و استادیوم و کمپ مدیریتی گرفته تا تیم بانوان قدرتمند و صفحه های اجتماعی پر بیننده در شبکه های مختلف اجتماعی، حداکثر جذب طیف خاکستری هوادار فوتبال را داشته باشد. در همین راستا جذب پر هزینه و قمار گونه ی کریس رونالدو هم منطقی ترین کار ممکن به نظر می رسد و گذشتن از کنار چنین شانس بزرگی از آنیلی جوان بعید به نظر می رسید.

ایتالیا همواره جامعه ای سنتی مبتنی بر خانواده و اصالت بوده و در میان باشگاه های فوتبال، یوونتوس همیشه پرچمدار این اصول و سنت ها بوده است، اصولی که یکی یکی و با رعایت جوانب احتیاط از سوی مدیر جوان تیم تغییر کرده و او برای دستیابی به رویای جهان شمول کردن میراث خانوادگی ارزشمندش از هیچ ریسکی فروگزار نکرده است. تغییر لوگو، تغییر در رویکردهای نقل و انتقالات، بر هم زدن ترکیب ایتالیایی تیم و در آخرین گام تغییر در سبک سنتی بازی تیم. تا جایی که یوونتوس زیر نظر ساری به تیمی تبدیل شد که وقتی توپ به نیمه ی زمینش می رسید بدن هوادارانش به لرزه می افتاد و هر توپی که روی دروازه می آمد خطر گل شدنش وجود داشت. دیگر یک یا حتی دو گل اختلاف، تضمین کننده پیروزی تیم نبود و هواداران تا شنیدن سوت پایان بازی نفسی به راحتی نمی کشیدند. این شرایط نه تنها در مقابل بزرگان سری آ، بلکه در برابر هر تیمی وجود داشت و یوونتوس ساری به کلاغی شبیه شده بود که نه تنها راه رفتن کبک را نیاموخته بود بلکه راه رفتن خودش را هم فراموش کرده بود. با اینکه در آن شرایط نا بسامان باز هم با کمی خوش شانسی و البته تاثیر پاندمی کرونا این یوونتوس بود که جام قهرمانی را بالای سر برد اما حذف مقابل لیون و باخت در فینال کوپا و سوپرکاپ، بهانه های کافی را برای قطع همکاری با ساری به مدیریت باشگاه داد.

"بهانه" لغت مناسبی برای دلیل اخراج ساری از یوونتوس است، چرا که دلیل اصلی در این تصمیم و تنها بعد از یک سال از آغاز همکاری با او، نتایج تیم نبود، بلکه روش کاری و برخورد او با بازیکنان در زمین، تمرینات و رختکن تیم بود و این مشکلی نبود که بتوان با دادن زمان بیشتر آن را حل کرد و ناگزیر آنیلی و کادر مدیریتی تیم سرزنش شدن را به ادامه ی این مسیر اشتباه ترجیح دادند. اما هیچکدام از آنها از نقشه ی راه و هدف گذاری خود پا پس نکشیدند و این بار با انتخاب گزینه ای هوشمندانه تر نسبت به ساری، کار را پیش بردند. اگر کارشناسان و حتی هواداران عادی می توانند نقاط ضعف این انتخاب را بینند مطمئن باشید که مدیران یوونتوس هم می بینند، با این تفاوت که آنها از نزدیک مسائل را به دقت دنبال می کنند و اطلاعاتی را می دانند و پیش بینی می کنند که ما به آنها دسترسی نداریم. زمانی که یوونتوس آلگری را به عنوان جانشین کونته معرفی کرد هم زیر باد تند انتقادات و نارضایتی هواداران قرار گرفت اما با حمایت کامل از او در پیروزی ها و شکست ها، مکس با کسب افتخارات پر شمار به چهره ای نزد هواداران تبدیل شد که حالا همه آرزوی دوران طلایی او را می خورند. حالا پیرلو با مخلوطی از ایده های هجومی ساری و تاکتیک های پیچیده ی آلگری روی نیمکت یوونتوس نشسته است. حداقل تفاوت پیرلو با ساری، بزرگی ذاتی و کاریزمای شخصیتی آندره آ ست، که در کنار تجربه ی حضور در بازی ها و کسب افتخارات بزرگ، حضور به عنوان بازیکن در یوونتوس و تجربه ی اتمسفر حاکم بر باشگاه و البته احترامی که این سبقه ی درخشان برای او در مقابله با ستاره هایی چون رونالدو و دیبالا به ارمغان می آورد است. مواردی که باعث می شود به او زمان بیشتری برای آزمون و خطا داده شود.

در ابر شرکت ها و موسسات دنیا مشخصا یک فرد تصمیم گیرنده نیست و افتخار و افتضاح، هر دو متعلق به تیم مدیریتی است و هر چند که آنیلی مالک باشگاه است و گهگاه نظرش را اعمال می کند اما نه او و نه فضای مجموعه ی برجسته ای مثل یووه، اجازه ی گرفتن تصمیمات بکجانبه را به او نمی دهد و شک نکنید خانواده ای که سال هاست شرکت ها و مجموعه های چند ملیتی و غول های صنعتی را مدیریت می کنند هرگز اجازه نمی دهند گوشه ای از امپراطوریشان ساییده شده و هیچ چیز نمی تواند جلوی آنها را برای گرفتن بیرحمانه ترین تصمیمات بگیرد.

داستانی که در مورد اوتو و همبرگرش برای شما تعریف کردم مخلوطی از واقعیت و خیال بود و حق با شماست  اگر دیگر به من اعتماد نداشته باشید، اما به مدیری که در سال 2012 گفت " با کمی ثبات می توانیم ظرف 5 سال، بازیکنی مثل رونالدو را بخریم" و در سال 2018 آن را تحقق بخشید اعتماد کنید، هرچند احتمال تحقق رویای 10 قهرمانی پیاپی، که در جواب تعریف مورینیو از افتخارات یووه به او گفته بود، بسیار کم است. هیچ کس عاری از اشتباه نیست و نمی توان از تمام تفکرات و اعمال آنیلی حمایت کرد اما تبدیل او به سیبلی برای تمام مشکلات و شکست ها منطقی نیست. آن هم در راس امور باشگاهی که در طول تاریخ خود به داشتن مدیران با ثبات و قدرتمند معروف بوده و گرفتن تصمیمات احساسی در آن سابقه ی چندانی ندارد. حالا آندره آ آقای رییس است، مدیری که سقف آرزوهایش برای میراث جیانی آنیلی فقید انتها ندارد و شکستن قانون ها و تقابل با عده ای از مخالفانش را به آسودگی خاطر و خوابیدن در باد افتخارات ترجیح می دهد. حالا زمان دیوانگی ست، کمی دیوانگی عاقلانه.

اخبار داغ 

آخرین لگد فدراسیون به فوتبال نحیف ایران؛ تیم ملی قربانی انتخابات کابوس ایران به واقعیت تبدیل شد؛ میزبانی تیم ملی ما را به بحرین دادند حمله بوکسور ایرانی به 3 متجاوز دختر 15 ساله + عکس ۲ بازیگری که در حق علی انصاریان نامردی کردند / سام درخشانی گفت کریستیانو رونالدو به دنبال بازگشت به رئال مادرید تیاگو: در بدترین کابوس هایمان هم فکر نمی کردیم در جدول در چنین جایگاهی باشیم 

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۲۹۴۳۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلیل پنهان جدایی رونالدو از رئال مادرید فاش شد!

 جورجو کیه‌لینی که در یوونتوس با کریستیانو رونالدو همبازی بوده ‏می‌گوید راز جدایی او از رئال مادرید را می‌داند. ‏

به گزارش "ورزش سه"، جدایی کریستیانو رونالدو از رئال مادرید بعد از ‏سال‌ها درخشش استثنایی برای سفیدپوشان مادرید، یکی از اتفاقات ‏بزرگ دنیای فوتبال بود. ‏

درحالی‌که بسیاری از رئالی‌ها باورشان نمی‌شد که رونالدو را با پیراهنی ‏دیگر به‌جز پیراهن تیم‌شان بینند، سی آر سون با آن‌ها خداحافظی کرد ‏و به تورین رفت تا پیراهن یوونتوس را به تن کند.‏

جورجو کیه‌لینی از ستاره‌های یوونتوس بود که از 2018 تا 2021 در این ‏تیم با کریستیانو بازی کرد. او امروز در یک مصاحبه درباره آن روزها ‏صحبت کرد و گفت می‌داند علت اصلی جدایی رونالدو از رئال و ‏پیوستنش به یووه چه بود. ‏

کیه‌لینی در این باره گفت: «این‌که من در یوونتوسی کاپیتان بودم که ‏کریستیانو رونالدو در آن بازی می‌کرد، برایم افتخار بود. یک فرصت ‏منحصربه‌فرد. من رونالدو را واقعاً تحسین می‌کنم. در سال‌هایی که در ‏یووه بودیم، هیچ نکته منفی‌ای از او ندیدم. کریستیانو با بقیه فرق ‏دارد. کاملاً مشخص است که او یک فوتبالیست خاص است. ولی با ‏این حال، زمانی‌که تیم یا هم‌تیمی‌ها به او نیاز دارند، هیچ‌وقت نه ‏نمی‌گوید و خودش را کنار نمی‌کشد؛ حتی در غذاخوری باشگاه.» ‏

کیه‌لینی درباره علت جدایی کریس رونالدو از رئال مادرید گفت: «ببینید کریستیانو به‌عنوان یک ابرستاره روحیه خاصی دارد. او برای ‏همه احترام قائل است؛ ولی غرور عجیب و غریبی دارد که می‌توانم آن ‏را عزت نفس توصیف کنم. رونالدو می‌خواست دنیا را تکان بدهد. ‏می‌خواست به همه ثابت کند که از رئال مادرید قوی‌تر است و به‌خاطر رئال مادرید نیست که چنین ستاره بزرگی شده است.»

کانال عصر ایران در تلگرام