نصیرزاده: پول تنها عامل عدم نتیجه‌گیری تیم‌های خصوصی است/ تیم‌های زیر مجموعه وزارتخانه نفت، گاهی مشکل آب معدنی دارند
تاریخ انتشار: ۲۴ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۳۱۱۰۷۶
مدیر عامل سابق باشگاه ماشین سازی تبریز گفت: اگر دولت دست خود را از پشت ورزش بردارد کل مسابقات ورزشی از بین خواهد رفت خبرگزاری میزان - هوشنگ نصیرزاده در ارتباط تلفنی با برنامه آفساید رادیو جوان درباره دلیل ناکارآمدی بخش خصوصی در فوتبال ایران اظهار داشت: در جهان بیشترین پول بعد از بانک و بیمه در فوتبال رد و بدل می‌شود و به همین دلیل بخش خصوصی هم برای درآمدزایی به فوتبال ورود می‌کند، اما پس از مدتی مدیران بخش خصوصی متوجه می‌شوند که ۴ راه درآمدزایی یعنی، بلیت فروشی، حق پخش تلویزیونی، اسپانسر و فروش محصولات محقق نمی‌شود و تنها چیزی که می‌تواند پول را برای باشگاه محقق کند فروش بازیکن است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: گاهی مواقع مدیران بخش خصوصی به چند دلیل وارد فوتبال می‌شوند، مهم‌ترین آن درآمدزایی است. عامل دیگر این است که اگر بخشی از درآمد خود را صرف امور فرهنگی که ورزش هم جزئی از آن است هزینه کنند، احتمال دارد پرداخت مالیاتشان هم تغییر کند. به همین دلیل آمدن آن‌ها به فوتبال چند وجهی است. متاسفانه هر ۴ باشگاه بخش خصوصی در لیگ برتر ایران به مشکل خورده‌اند. مدیرعامل اسبق باشگاه ماشین‌سازی تصریح کرد: مدتی قبل شکست بخش خصوصی در فوتبال به دلایل فنی بود، اما اکنون عامل شکست آن‌ها اقتصادی است. بخش مهمی از آن هم به دلیل شیوع ویروس کووید ۱۹ است. باید بگویم سه باشگاهی که اکنون در فوتبال ایران به شکل خصوصی فعالیت می‌کنند از طریق ایرلاین‌ها تغذیه می‌کنند.
نصیرزاده اضافه کرد: شرکت هواپیمایی لوفت هانزای آلمان با ۵۵۰ فروند هواپیما اعلام ورشکستگی کرد. وقتی در حوزه بین الملل شرکت‌های هواپیمایی درآمد خود را از طریق ایرلاین‌ها به دلیل استقرار این ویروس و از بین رفتن توریسم از دست می‌دهند، طبیعی است سه چهارم باشگاه‌های خصوصی ایران هم به این مشکل گرفتار می‌شوند. دیگر باشگاه خصوصی ما در حوزه خودرو فعال است که آن هم مشکل پیدا کرد.
وی درباره این که آیا دلیل مشکلات باشگاه‌های خصوصی استفاده از مدیران و مشاوران ناکارآمد نیست توضیح داد: ممکن است، اما علت ناکارآمدی در مقطع فعلی این مسائل نیست. برخی باشگاه‌های خصوصی مثل استیل‌آذین در گذشته به دلایل فنی دچار مشکل می‌شدند، اما تیم‌های خصوصی با وجود موفقیت در حوزه فنی به دلیل مسائل مربوط به همه‌گیری ویروس کرونا در جهان اکنون به مشکل خورده‌اند.
مدیرعامل اسبق باشگاه ماشین سازی درباره این که آیا واقعا تیم‌های خصوصی در فوتبال ایران موفق هستند عنوان کرد: یکی از همین تیم‌های بخش خصوصی توانست قهرمان جام حذفی شود و ۷۰ هزار نفر را وارد ورزشگاه کند. توانست مربیان بزرگی را جذب کرده و سه کاپیتان تیم ملی را در خود جای بدهد، ولی وقتی به مقطعی می‌خورد که مشکل پیدا می‌کند باید دلایل این مسائل را پیدا کرد.
نصیرزاده افزود: شهرخودرو به عنوان یک تیم دیگر بخش خصوصی راهی لیگ قهرمانان آسیا شد و از لحاظ فنی عملکرد موفقی داشت. تیم نساجی توانست به لیگ برتر صعود کند و در دو فصل قبل هم نتایج خوبی به دست آورد، اما دلیل اصلی این که تاکنون نتیجه نگرفته است را جای دیگری جستجو کنید. مدیرعامل و مربی که بازی نمی‌کند. بازیکن در زمین حضور دارد، وقتی پولی برای جذب بازیکن نداری چه کار می‌خواهید انجام دهید؟
وی ادامه داد: تیم‌هایی مثل سپاهان، مس رفسنجان و فولاد خوزستان با مبالغ بالا بازیکن جذب می‌کنند، اما نباید نتیجه‌گیری آن‌ها را به حساب مدیریت گذاشت. اگر باشگاهی پول داشته باشد می‌تواند بازیکن بگیرد و امکانات به همراه داشته باشد. اکنون وزارت نفت کمک‌های خود را در حوزه ورزش قطع کرده و تیم‌های زیر مجموعه این وزارتخانه برخی مواقع مشکل آب معدنی دارند.
مدیرعامل سابق باشگاه ماشین سازی تبریز تصریح کرد: تنها عامل نتیجه نگرفتن تیم‌های بخش خصوصی و تیم‌های دیگر پول است. وقتی وضعیت اقتصادی بد است نمی‌توانید کاری انجام دهید. تمام بیلبورد‌های تبلیغاتی شهر تهران در حال حاضر درباره مسائل کرونا، رعایت پروتکل‌ها، دست شستن و... است. زیرا در حوزه اقتصادی به مشکل خورده‌ایم.
نصیرزاده در باره بی‌ثباتی باشگاه‌های خصوصی و نتیجه نگرفتن آن‌ها گفت: باید تیم‌های خصوصی را با خودشان مقایسه کرد و نباید آن‌ها را با تیم‌های صنعتی مانند مس، فولاد و سپاهان قابل قیاس دانست. یک بازیکن برای نیم فصل و فصل بعد در مجموع ۱۲ میلیارد تقاضا کرده، اما باشگاه متعلق به بخش خصوصی چنین پولی ندارد و وی به تیم دیگری می‌رود و برایش بازی می‌کند. این موضوع به مسائل مالی بازمی‌گردد. وی درباره این که با این شرایط چگونه می‌خواهند تیم‌هایی مثل پرسپولیس و استقلال را به بخش خصوصی واگذار کنند، توضیح داد: اگر همه باشگاه‌ها به بخش خصوصی واگذار شوند به یک شکل کار خواهند کرد. در کل در کشور ما اگر دولت دست خود را از پشت ورزش بردارد کل مسابقات ورزشی از بین خواهد رفت، حتی در والیبال و بسکتبال هم این موضوع وجود دارد دولت برای تزریق مسائل روانی این کار را انجام می‌دهد و وظیفه‌اش را هم بلد است، اما اگر بتوانیم اقتصاد خود را پویا کنیم و به حوزه شفافیت و شکوفایی اقتصادی بازگردیم، می‌توانیم شاهد فعالیت بخش خصوصی هم باشیم.
نصیرزاده در ادامه تصریح کرد: بار دیگر می‌گویم دلیل مشکلات فعلی بخش خصوصی به دلیل مسائل مالی است و این مشکلات هم مربوط به همه است، حتی در حوزه شخصی هم افراد دچار مشکل مالی هستند. تا قبل از این که شهر خودرو به پدیده تبدیل شود، در مسابقات آسیایی شرکت کرد.
وی درباره ادعای مربیان شهر خودرو مبنی بر این که فرهاد حمیداوی چیزی از فوتبال نمی‌داند گفت: این گونه نیست. حمیداوی دروازه‌بان و یکی از بازیکنان فوتبال بوده، من در نیم فصل مدت کوتاهی نزد وی بودم. در آن زمان با فروش بازیکن به تیم‌های پرسپولیس، گل گهر سیرجان و مس رفسنجان ۱۵ میلیارد تومان درآمدزایی کرد. بیشتر بخوانید: سایپا به دنبال جذبِ مهاجم پرسپولیس
انتهای پیام/
برچسب ها: فدراسیون فوتبال ماشین سازی تبریز هوشنگ نصیرزادهمنبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: فوتبال فدراسیون فوتبال ماشین سازی تبریز هوشنگ نصیرزاده باشگاه ماشین سازی باشگاه های خصوصی تیم های خصوصی باشگاه ها بخش خصوصی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۳۱۱۰۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ریشه‌یابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن
اگرچه مشکل فقدان مدافع چپ‌های قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموس‌تر است، اما در تمامی لیگ‌های معتبر اروپایی وجود دارد.
در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.
طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده تیم‌های مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.
اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازی‌های این فصل به میدان رفته باشد، گزینه‌های شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی می‌توان آن‌ها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر می‌رسد مشکلی در رده‌های پایه نیز وجود داشته باشد.
جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایه‌ای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او می‌گوید: «هیچ بچه‌ای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته مهمی را مطرح می‌کند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پست‌های دیگر عملکرد خوبی نداشته‌اند و به این پست منتقل شده‌اند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.
تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل می‌شوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بوده‌اند. و صد البته که تیم‌های بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار می‌دهند. بهترین‌ها، هافبک مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آن‌ها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان می‌توان پاسخ داد: «نه».
اما تیم‌های بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در رده‌های جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حساب‌شده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آن‌ها فکر می‌کردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.
در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کناره‌ها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن می‌رفت، آن‌ها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده می‌شدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد می‌گرفتند که در موقعیت‌های تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا می‌کردند، بیشتر در طول خط می‌دویدند و سانتر می‌کردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.
برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سال‌های او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.
وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کردو هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی می‌کردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت می‌کنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی می‌کنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید.
این حالا تبدیل به الگوی پیش‌فرض شده است و جوانانی که بزرگ می‌شوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قوی‌ترشان می‌بینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپ‌پای با کیفیتی نداشت. حالا آن‌ها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینه‌های هجومی کناری‌شان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپ‌پا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی می‌کنند.
این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار می‌رود در جناح مربوط به پای ترجیحی‌شان بازی کنند، مشکل ایجاد می‌کند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد می‌کردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقب‌تر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازی‌اش، کار دشوارتری است.
گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی می‌کرد، می‌تواند آن پست مشکل‌ساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر می‌رسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام می‌دهد، محسوب می‌شود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی می‌کرد، شاید به این اندازه مشکل‌ساز نمی‌شد.
پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزاینده‌ای به خاطر توانایی‌شان در حفظ توپ و تحرک‌شان انتخاب می‌شوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.
این راه حل در سمت راست جواب می‌دهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضح‌ترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کم‌یاب‌تر هستند، بنابراین گزینه‌های کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرن‌تر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آن‌ها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی می‌کند و پاسور فوق‌العاده‌ای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال می‌شد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل می‌شد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.
امروزه احتمال اینکه مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بوده‌اند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سخت‌تر شده است. همچنین، احتمال اینکه آن‌ها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشته‌اند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آن‌گریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.
به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic
از دست ندهید ????????????????????????
درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش می‌ماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است