عالمی: وصول 316 اثر داستانی در هنرواره «روایت جهاد» / هنر زندگی را بازنمایی می‌کند
تاریخ انتشار: ۲۹ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۳۶۲۲۶۳
سمیه عالمی داور بخش داستانی نخستین هنرواره «روایت جهاد» در گفت و گو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس درباره هدف از برگزاری نخستین هنرواره ملی روایت جهاد اظهار داشت: این هنرواره با هدف بازنمایی تلاش بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیر کادر درمان و ثبت و ضبط، هنرمندانه نقش آفرینی مردم در عرصه مواسات،کمک‌های مؤمنانه و مبارزه علیه ویروس کرونا برگزار می‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی با بیان اینکه این هنرواره به همت قرارگاه مشترک جبهه مردمی انقلاب اسلامی برگزار می‌شود درباره استقبال علاقمندان از حضور در این هنرواره و سطح کیفی آثار ارسال شده، خاطرنشان کرد: با توجه به اولین دوره برگزاری هنرواره خوشبختانه آثار به جهت تعداد قابل تامل هستند، علاوه بر آثار موجود در بخش‌های دیگر، مثل داستان و داستانک ۳۱۶ اثر به دبیرخانه ارسال شده است. در واقع این موضوع نوید یک استقبال خوب و جشنواره‌ای پررونق را می‌دهد. امیدواریم سطح کیفی جشنواره هم کام شرکت‌کنندگان و داورها را شاد کند.
داور بخش داستانی درباره نحوه حمایت از برگزیدگان اولین دوره هنرواره گفت: نخستین هنرواره ملی روایت جهاد یک تجربه جدید به‌شمار می‌آید، به همین دلیل مشکلات زیادی بر سر راه ما وجود دارد و این امر سبب شده تا نتوانیم از تمام آثار برگزیده در بخش داستانی حمایت کنیم، اما قرار است آثار برگزیده در قالب مجموعه‌ای منتشر شود.
عالمی در ادامه درباره نقش تاثیرگذار هنر در رفع بحران‌های اجتماعی افزود: کار هنر بازنمایی و نمایش زندگی انسان در مواجهه با پدیده‌های مختلف در زندگی است. در طول یکسال گذشته، افراد جامعه با یک ویروس خطرناک درگیر و شرایط سخت و بحرانی را گذرانده‌اند. در همین رابطه ثبت و ضبط لحظات مربوط به روزهای کرونایی در قالب هنرهای مختلف سبب می‌شود تا افراد جامعه در آینده، در مواجهه با پدید‌هایی به‌مانند کرونا بهتر عمل کنند.
وی در خصوص نقش فعالیت‌‌های مناسب هنری در جهت تقویت روحیه جامعه اظهار کرد: قاعدتا بازنمایی و نمایش این مقاومت و همدلی در دوران کرونا سبب هم‌افزایی، تقویت و روحیه و نشاط جمعی خواهد شد. با توجه به اینکه هنوز چاره قابل اعتمادی برای خلاصی از این ویروس وجود ندارد، حفظ روحیه و همراهی جمعی برای پشت سر گذاشتن این روزهای سخت همچنان ضروری است و این هنر است که می‌تواند فضای سخت را لطیف کند و برای جامعه ایرانی در جهت عبور از این روزهای سخت دلگرمی ایجاد کند.
عالمی در پایان درباره نقش هنر در زمینه تقویت، وحدت و همدلی که تا چه میزان می‌تواند در جامعه اثرگذار باشد، گفت: اساسا یکی از وظایف هنر، ارائه تصویر از شرایط موجود است. نمایش یک سال مجاهدت کادر درمان حتی به بهای از دست دادن جان خود، همراهی مردم با هم در بحران‌های اقتصادی حاصل از شرایط کرونا، توجه به سالمندان در این شرایط بغرنج حتما حال افرادی را که این سال سخت را پشت سر گذاشته خوب می‌کند و سبب می‌شود تا افراد جامعه برای از سرگذراندن روزهای بحرانی انگیزه بیشتری داشته باشند.
گفتنی است که، اختتامیه هنرواره ملی «روایت جهاد» با موضوع مجاهدت‌های مردمی در عرصه مواسات و مبارزه با ویروس کرونا، با ویژه برنامه‌های هفته هنر انقلاب، در سالرزو شهادت شهید مرتضی آوینی، در فروردین ماه سال ۱۴۰۰ در حوزه هنری انقلاب اسلامی برگزار خواهد شد.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: هنرواره ملی روایت جهاد روایت جهاد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۳۶۲۲۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سینما به روایت «آپاراتچی»
ایسنا/اصفهان «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل، مردی جوان و ساده است که سواد نوشتن ندارد، اما شور دارد و عاشق سینماست.
فیلم «آپاراتچی» ساختۀ قربانعلی طاهرفر، یکی از فیلم‌های در حال اکران اصفهان است که گیشۀ سینمای ساحل نشان می‌دهد با استقبال اندکی مواجه شده است، من نیز این فیلم ۹۴دقیقه‌ای را به‌تنهایی در سالن عالی‌قاپو نگاه کردم و وضعیت سالن، یعنی صندلی‌های خالی، این موضوع را تأیید می‌کرد. اما جای سؤال دارد که آیا تماشای «آپاراتچی»، محصول سال ۱۴۰۲ که در چهل‌ودومین جشنوارۀ فیلم فجر به نمایش درآمد، وقت تلف‌کردن است؟!
اگر عاشق «سینما» باشید، «آپاراتچی» به یک بار دیدنش (و اگر عاشق‌تر باشید، به چند بار دیدنش!) می‌ارزد؛ آن هم در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های پرهیاهو و با بازیگران دهان‌پرکن، اما بی‌کیفیت که طرفدار هم زیاد دارند. «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل است که عاشق سینماست و برای ساختن فیلمی بلند و سینمایی حاضر است هر کاری بکند. او وقتی دیگران معنی کارهایش را نمی‌فهمند به آن‌ها می‌گوید، تا حالا عاشق شدی؟! من عاشق سینما هستم!
اتفاقات این اثر که در جشنوارۀ فجر سال گذشته به دریافت جایزۀ ویژۀ داوران برای «نگاه نو» موفق شد، در روزگار نزدیک به پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ و سال‌های نخست جنگ ایران و عراق بازمی‌گردد. جلیل نقاش ساختمان است که روی بوم هم هنرش را به رخ می‌کشد و مخصوصاً پرتره شهدای عزیزمان را در جنگ ایران و عراق تصویر می‌کند و به دل خانواده‌هایشان تسلایی کوچک می‌بخشد. همین جلیل که عشق بی‌وحدومرزی به سینما دارد و همواره خود را در جشنواره‌های فیلم تصور می‌کند که جوایزی نفیس به دستش می‌دهند، قصد دارد فیلمی بلند و زندگی‌نامه‌ای بسازد.
فیلم جلیل دربارۀ شخصیتی به اسم نوری است. نوری در فیلم قاضی سخت‌گیری معرفی می‌شود. همه مردم از جمله جلیل و همسر و پدر پیرش که در یک خانه زندگی می‌کنند، بدگویی از این قاضی به روزمره‌شان تبدیل شده است. همه معتقدند که نوری دارد جان جوانان وطن را با قضاوت‌های نادرستش پایمال می‌کند. اما در همان ابتدای فیلم، وضعیت نوری دست‌کم در چشم برخی از مردم، از جمله همین جلیل داستان، دگرگون می‌شود. و وقتی نوری یعنی قاضی بدنام به دنبال اتفاقاتی شهید می‌شود، تصمیم می‌گیرد فیلمی از او بسازد و نامش هم بگذارد: «نوری در تاریکی».
اما فیلم‌ساختن در زمانۀ جلیل آسان نیست. پدرش با او مخالفت جدی دارد و سینما را هنری تهی می‌داند که یک مشت آدم فاسد و بی‌دین دور هم جمع می‌شوند تا بقیۀ مردم را هم با ساخته‌هایشان بی‌بندوبار کنند! همین نگاه پدر جلیل، طنز تلخی را به اثر بخشیده است. از طرفی، جلیل را وزارت ارشاد وقت جدی نمی‌گیرد و حاضر به حمایت از او نیست.
فیلم هیچ حامی معنوی و پشتیبان مادی ندارد. خانواده شهید نوری هم با مخالفت‌ها یا خواسته‌های خود به نوعی دیگر مانعی بر سر راه فیلم‌سازی جلیل شیفته و خیال‌پرداز هستند. حالا در ادامه باید دید سرنوشت این فیلم به کجا ختم می‌شود و اگر روی پرده برود، محبوب مردم خواهد شد، چنان‌که جلیل در رؤیا می‌بیند؟!
فیلم‌سازی در میانۀ انقلاب و جنگ
فیلم «آپاراتچی» در حد خود و تا جایی که توان گشودن بال و پر داشته است، داستان بغرنج سینمای ما و البته شیرینی‌های آن و شوریدگی‌های آدم‌هایش را بازتاب می‌دهد. سینمای کشورمان از ۱۳۵۷ شمسی به‌بعد که هنرمندانی نامدار در آن افتخار آفریدند و از این قاب رنگی و اسرارآمیز ما را به جهانیان نشان دادند یا هرکس دیگری که به توان و سلیقه خود آثاری در آن تولید کرده است، آغازش داستانی پیچیده دارد.
سینمای ایران بعد از ۱۳۵۷ شمسی، در میانۀ انقلاب و جنگی زودهنگام پا گرفت و همواره موانع پرشماری از جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بر سر راهش بود. اما سینما زنده ماند، گاهی نیمه‌جان شد و گاهی جان تازه گرفت، اما هرچه بود و نبود به پیش رفت و نشان داد که این دنیای شگفت‌انگیز و پرقدرت شاید سر خم کند و در برخی سالیان منزوی شود، اما از میان نمی‌رود. سینمای ایران همواره عاشقان خودش را داشته است که برای سربلندی این گوشه پهناور از هنر معاصر ایران‌زمین کوشیده‌اند.
به جز اینکه به «آپارتچی» می‌توان نگاهی تاریخی داشت که در آن مقطع، خاص ایرانمان است، این فیلم به رابطۀ پویایی اقتصاد و هنر نیز نگاه خوبی دارد. جلیل و گروه کوچکش یک مانع جدی بر سر راه فیلم‌سازی‌شان دارند و آن هم نداشتن پول کافی و امکانات مادی به‌دردبخور است.
این مسئلۀ جدی است. هیچ هنرمندی در هیچ کجای دنیا نمی‌تواند با شکم خالی و زندگی‌ای که تمامش دغدغه نان باشد، هنری ماندگار به جهان تقدیم کند. گام‌برداشتن در چنین مسیری ازجان‌گذشتگی‌ها می‌خواهد. اگر در تاریخ هنر درنگ کنیم، آثار پراعجازی که هنوز ماندگارند و ما را انگشت‌به‌دهان می‌کنند، یا هنرمندش از خانواده‌ای ثروتمند برخاسته یا نهاد دولتی یا غیردولتی، آن هنرمند را حمایت مالی کرده و دنیایی امن برایش فراهم ساخته است. مردی مثل جلیل که برای فیلم‌سازی و نمایش استعداد هنری خود به فروختن فرش دست‌باف همسرش محتاج است، فرشی که می‌توانست زیرپای آن دو و پدر و بچه‌هایشان باشد، چه سرنوشتی در سینما خواهد یافت؟
انتهای پیام
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان