به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

کاهش تخلفات با راه اندازی سامانه شاهکار/ محدودیت مخابرات، مانع پیشرفت صنعت است

تاریخ انتشار: ۵ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۳۹۶۰۱۲

به گزارش خبرنگار حوزه دنیای ارتباطات گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، مجید سلطانی، مدیرعامل شرکت مخابرات در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه چه نظارتی بر تعلق گرفتن خطوط تلفن ثابت به افراد وجود دارد تا مثلا در یک واحد مسکونی با کاربری مسکونی بیش از ۲۰ خط تلفن ثابت داده نشود؟ افزود: طبق آخرین برنامه ریزی‌های معاونت امور مشتریان شرکت مخابرات، این تعداد خط اخیرا محدود شده است، چرا که خطوط براساس سامانه شاهکار داده می‌شود و چون در این سامانه بحث احراز هویت صورت می‌گیرد، میزان تخلفات را به شدت کاهش می‌دهیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی گفت: حتی در بحث تلفن‌های همگانی و کارت‌های تلفن همگانی نیز احراز هویت صورت می‌گیرد و اکنون در مقایسه با سال‌های قبل میزان و تعداد تخلفات کاهش پیدا کرده است و ما شکایت‌های مردمی از طریق سامانه ۲۰۲۱ و یا سامانه‌های بازرسی پیگیری می‌کنیم و این شکایات به صورت سیستمی پیگیری می‌شود. سلطانی گفت: براساس آخرین گزارشی که گرفتم تعداد خطوط واگذاری برای منازل مسکونی محدود شده است.

او در پاسخ به سوالی مبنی بر این که چرا برخی مواقع سامانه ۱۱۸ تلفن‌هایی از برخی شرکت‌ها را در اختیار مردم می‌گذارد که مجوز ندارند؟ افزود: میزان خطوط ما از نظر کمیت قابل توجه است و کنترل کردن سیستمی آن سخت است و در این بخش تغییر و تحولاتی هم صورت می‌گیرد.

مدیرعامل شرکت مخابرات ایران ادامه داد: اما چون موضوع احراز هویت برای گرفتن خط عملیاتی شده است، چنانکه مثلا فرض کنید این خطوط گرفته شود و مشکلاتی هم برایش پیش بیاید و باید از آن جلوگیری شود و ما مکانیسم‌هایی را در ۱۱۸ طراحی کرده ایم که در اطلاع رسانی به مردم سوء استفاده صورت نگیرد، اما در هر حال نقطه کلیدی ما برای این که بتوانیم جلوی این تخلفات را بگیریم بحث احراز هویت است.

محدودیت شرکت مخابرات، زمینه ساز آسیب به صنعت آی سی تی

سلطانی در بخش دیگری از سخنانش توسعه صنعت آی سی تی را موجب پیشرفت کشور خواند و گفت: شرکت مخابرات ایران بخشی از این صنعت است و اگر این شرکت پویا و منابع خوبی در اختیار داشته باشد می‌تواند این صنعت را راه بیاندازد، اما اگر شرکت مخابرات محدود باشد و نتواند نقش خود را درست ایفا کند نه تنها شرکت مخابرات و مردم آسیب می‌بینند بلکه صنعت آی سی تی هم آسیب می‌بیند.

وی افزود: اکنون کارخانه‌های تولیدکننده فیبر و کابل باید تولیدات خودشان را به شرکت مخابرات بفروشند و شرکت مخابرات هم باید توانایی خرید اجناس آن‌ها را داشته باشد، اما اگر شرکت مخابرات توان خرید از کارخانه‌های تولید کابل را نداشته باشد چه اتفاقی می‌افتد؟ وقتی که ما در مورد این صنعت سیاست گذاری می‌کنیم باید به گونه‌ای عمل کنیم تا همه بازیگران آن به حرکت دربیایند.

سلطانی افزود: جدای از کارخانه‌های تولید کابل و فیبر نوری ما با شرکت‌های دانش بنیان و دیگر شرکت‌هایی مواجهیم که تولید می‌کنند و می‌خواهند تولیداتشان را به فروش برسانند و اگر شرکت مخابرات منابعی برای خرید نداشته باشد هم مردم ضرر می‌کنند و هم شرکت‌ها زمین می‌خوردند، که اکنون این اتفاق افتاده است.

وی با اشاره به این که تعداد زیادی از پیمانکاران و تولیدکنندگان از شرکت مخابرات مطالبه دارند افزود: اگر چه ما در این سه ماه مشکلات بخشی از آن‌ها را حل کرده ایم، اما باید در سال ۱۴۰۰ با منابعی که پیش بینی کرده ایم بتوانیم حرکتی اساسی ایجاد کنیم.

محاسبه تعرفه اینترنت چگونه است؟

مدیرعامل شرکت مخابرات ایران در پاسخ به سوالی مبنی بر این که تعرفه تلفن ثابت چند سال است که تغییر نکرده است؟ گفت: به عبارتی ۱۷ سال و به عبارتی دیگر ۱۲ سال. تعرفه‌ها دو نوع است یکی مربوط به مشترکان خانگی و دیگری تعرفه تجاری است و ما اکنون در ایستگاه‌های مخابراتی به شرکت‌های اپراتوری، فضا، مکان و دکل می‌دهیم و برق دی سی در اختیارشان قرار می‌دهیم.

وی گفت: برقی که اکنون از برق منطقه‌ای می‌خریم با قیمت سال ۹۹ است، اما فروش ما به شرکت‌ها براساس تعرفه سال ۹۵ است و ما ۱۵ مورد از این موارد داریم که مکاتبه و پیگیری هم کرده‌ایم و سازمان تنظیم مقررات تاکنون تغییری اعمال نکرده است.

مدیرعامل شرکت مخابرات ایران افزود: مثلا قیمت سیم تلفن (سیم رانژه) حدود ۱۰ تا ۱۵ برابر شده است، اما در تعرفه برای یک رانژه هزار تومان در تعرفه مصوب شده است در صورتی که اکنون وقتی بخواهیم برای یک ام دی اف بزرگ از یک ترمینال تا ترمینال دیگر ارتباط برقرار کنیم نیاز به ۱۰ تا ۱۵ متر سیم رانژه داریم.

سلطانی در این میان به این موضوع هم اشاره داشت که بخش دیگری از تعرفه‌ها، تعرفه تجاری است که راحت می‌توان مشکلات این بخش را حل کرد و هیچ اثر مستقیمی روی مردم نمی‌گذارد.

وی درباره تلفن ثابت و نگهداری آن افزود: ما وقتی می‌خواهیم مثلا به یک مجتمع مسکونی تلفن بدهیم از زیرساخت تا کانال و فیبر نوری و سوییچ و ترمینال‌هایی که باید نصب شود باید هزینه کنیم، اما براساس تعرفه‌ای که از ۷ سال پیش تاکنون تغییری نکرده است فقط ۲۰۰ هزار تومان بابت حق انشعاب اخذ کرده است و اصلا هیچ سودی برای شرکت ندارد.

مدیرعامل شرکت مخابرات ایران گفت: ما وقتی یک خط تلفن را برای یک شرکت می‌بریم آن را باید نگهداری کنیم حالا چه مشترک کارکرد داشته باشد چه نداشته باشد.

برای نگهداری خطوط‌ و نوسازی آن نیاز به منابع داریم

سلطانی افزود: حرف ما این است که ما برای نگهداری خطوط‌ و همچنین نوسازی آن نیاز به منابع داریم و ما هر ۵ سال یکبار باید باطری‌هایمان را تعویض و هر چند سال یکبار دیزل‌ها و یکسوکننده‌ها را تعمیر کنیم که نیازمند منابع برای تحقق این امر هستیم. وی اضافه کرد: سازمان تنظیم مقررات و شورای رقابت خودشان قبول دارند که باید تعرفه‌های ما تغییر کند چرا که ما با اسناد و مدارک متقن صحبت می‌کنیم.

مدیرعامل شرکت مخابرات ایران در پایان بیان داشت: اگر منابع ورودی شرکت مخابرات برای نگهداری شبکه به هم بخورد تعادل در بخش‌های دیگر هم به هم می‌خورد و ما اکنون در برخی نقاط و شهر‌ها وقتی به هر علتی با قطعی برق مواجه می‌شویم ارتباط قطع می‌شود چرا که ما باید باطری‌هایمان را هر ۵ سال عوض کنیم که نکرده‌ایم.

منبع: خبرگزاری صداوسیما

بیشتر بخوانید

ارتقا ۱۳۴ سایت شهری و ۹۲ سایت روستا‌یی به اینترنت نسل سوم و چهارم در بوشهر

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: شرکت مخابرات تلفن ثابت احراز هویت تنظیم مقررات مدیرعامل شرکت مخابرات ایران احراز هویت تلفن ثابت شرکت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۳۹۶۰۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کیفیت و بی‌توجهی: دست اندازی در جاده پیشرفت راهسازی ایران

سال ۱۸۵۲ بود که بشر برای نخستین‌بار در خیابان‌های شهر پاریس آسفالت ریخت. از آن به بعد، این فناوری نفتی محبوب‌تر شد و با رشد صنعت خودرو، ضرورت پیدا کرد. کشوری در جهان نیست که خیابان آسفالت نداشته باشد.

به گزارش پدال، هر بار که از خانه خود بیرون می‌آییم، آسفالت یکی از اولین تصاویری است که آن را می‌بینیم؛ هرچند که کمتر به چشم می‌آید. بنابراین می‌توان با اطمینان گفت که نقشی اساسی در زندگی ما دارند.

متاسفانه با وجود اینکه کشور ما یکی از اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین تولیدکنندگان نفت جهان به شمار می‌رود، در فراهم‌آوری آسفالت باکیفیت برای شهروندانش مشکل دارد. پس در این مقاله بر آن شدیم که نگاهی به این مسئله داشته باشیم که اصلا آسفالت خوب چگونه است؟ چه پیش‌نیازهایی برای تولید آن وجود دارد؟ سپس به مشکلات اصلی راهسازی شهری و بین‌شهری نگاهی می‌اندازیم.

در انتها هم به پاسخ شهرداری‌ها به معضل سرعت یعنی دست‌اندازها ادای احترام خواهیم کرد. اما پیش از هر چیزی، شایسته است نگاهی مختصر به نحوه تولید آسفالت داشته باشیم.

آسفالت چگونه تولید می‌شود؟

ابتدا سنگدانه‌های سرد مانند شن و ماسه به خشک‌کن منتقل می‌شوند. سنگ‌دانه‌های خشک‌شده با استفاده از صفحه ارتعاشی در اندازه‌های مختلف دسته‌بندی می‌شوند و به ترکیب قیر و مواد فیلر می‌رسند تا ذخیره‌سازی شوند.

واحد کنترل کیفیت، استاندارد آن‌ها را بررسی می‌کند. در این فرایند از آسفالت بازیافتی هم استفاده می‌شود که میزان آن باید درحد طبیعی باشد وگرنه افزایش آن باعث کاهش کیفیت آسفالت خواهد شد.

چه آسفالتی «خوب» است؟

شاید برای مصرف‌کننده، صاف‌ترین و تیره‌ترین و خط‌کشی‌شده‌ترین شکل آسفالت بهترین آن باشد اما پیش از تبدیل کردن خیابان به پیست مسابقه باید به نکاتی توجه شود.

کیفیت بالای قیر، دانه‌بندی مناسب سنگ‌دانه در مرحله تولید، مقاومت فشاری مناسب و استفاده درست از گیلسونایت، زیرسازی درست، سطح روان آسفالت‌کاری، مقاومت کششی خوب، مقاومت در برابر ترک‌خوردگی و قیمت مناسب از جمله ویژگی‌های اصلی یک آسفالت درخور هستند. با در نظر داشتن این فاکتورها، بهتر می‌توان به خیابان‌ها و جاده‌های داخلی نگاه کرد و آن‌ها را ارزیابی کرد.

چرا آسفالت خوب مهم است؟

نهایتا چه راه خاکی باشد و چه آسفالت، خودروهای ما آن را می‌پیمایند. اما در پذیرش این واقعیت نه‌چندان خوشایند دو فاکتور مهم وجود دارد: نخست آنکه به‌عنوان شهروندان این سرزمین باید بدانیم که لایق خدمات شهری درست و مناسب هستیم.

هرچند این کلیشه در سراسر جهان وجود دارد که «مردم باید حقشان را از مدیران، طلب کنند» اما هیچ‌گاه نباید این مسئله باعث شود تا جایگاه خود را فراموش کنیم. هدف اصلی ایجاد یک سازمان خدمات‌رسانی است نه بهانه‌تراشی!

دوم آنکه بهره‌مندی از آسفالت مناسب می‌تواند تاثیر به‌سزایی روی سلامت خودروهای ما داشته باشد. بخش بزرگی از خودروهای بازار داخلی بی‌کیفیت هستند. شرایط اقتصادی مشتری ایرانی را مجاب کرده تا به پایین‌ترین سطح امکانات مانند سیستم تهویه و بالابر برقی شیشه بسنده کند (هرچند این مورد هم تا چندی پیش به‌عنوان آپشن معرفی می‌شد).

پس اگر خودروی بی‌کیفیت را در خیابان یا جاده بی‌کیفیت قرار دهید، نتیجه آن چیزی جز افزایش استهلاک خودرو، ناراحتی سرنشینان و افزایش دردسرهای سازمان‌ها نیست.

تصور کنید یک خیابان مهم و پرتردد در شهر ۶۰ هزار نفری «الف»، کیفیت مناسبی دارد، به‌اندازه کافی بزرگ است و به‌جای دست‌اندازهای بی‌امان، از خط‌کشی درست و سیستم ترافیکی هوشمندانه استفاده می‌کند و صدالبته مانند سطح کره ماه، مملو از چاله نیست.

تردد خودروها در این مسیرها سروصدای کمتری در کابین ایجاد می‌کند. خط‌کشی‌ها هم می‌توانند به حرکت مردم نظم بیشتری بدهند تا حرکت ترافیک روان‌تر باشد. در نتیجه، آرامش راننده و سرنشینانش بیشتر حفظ می‌شود که خود، روی کیفیت رانندگی و کاهش تصادفات تاثیری مثبتی خواهند گذاشت.

علاوه‌بر آن، شهر ظاهر مرتب‌تری می‌گیرد و سطح رضایت عمومی از زندگی در آنجا افزایش پیدا می‌کند. اگر خیابان‌های شهرهای زیبا یک فاکتور مشترک با یکدیگر داشته باشند، آن آسفالت و خیابان‌کشی مناسب است.

از دید نگارنده، در زمینه زیبایی شهری، پس از آسفالت و ساختمان‌های مرتب، خودروها اهمیت پیدا می‌کنند. من هم دوست دارم با خرید یک دستگاه پورشه ماکان به زیبایی شهرم کمک کنم اما همان‌طور که در مقالات دیگر اشاره کرده‌ام، گاراژ خانه‌ام برای آن جا ندارد!

آیا مشکل خیابان‌ها و جاده‌های ما اینقدر جدی است؟

بی‌شک پاسخ این سوال، یک «بله» به‌وسعت ایران است. پیشتر در مقاله‌ای جداگانه به نبود آینده‌نگری در طراحی شهری اشاره کرده بودیم که می‌توانید آن را از بخش مقالات مرتبط (ابتدای مطلب) مشاهده کنید. کیفیت پایین زیرسازی یکی از اصلی‌ترین معضلات راهسازی ایران است. مسئولان راهداری و شهرداری‌ها به‌گونه‌ای در انجام پروژه‌ها «صرفه‌جویی» می‌کنند که انگار اگر یک پروژه با کیفیت «عالی» به اتمام برسد، آن مسئول را تبعید خواهند کرد.

سازمان‌های ما برای حفظ سرمایه و جبران کمبود بودجه‌هایشان از کیفیت خدمات کم می‌کنند اما دریغ از آنکه همین انتخاب باعث خرج و نگرانی بیشتر برای مردم و خود سازمان مربوطه می‌شود. نمونه آن هم در مناطق مسکونی و جاده‌های بین‌شهری کم نیست.

اگر شما هم یک مسیر را روزانه طی کنید، با چاله‌ها و خرابی‌های آن آشنا می‌شوید. برای اینکه از وضعیت جاده سایر نقاط کشور هم با خبر باشید، کافی است یک‌بار بلیط هواپیما تهیه نکنید و با پژو یا سمندهای زرد خطی از شهر «الف» به «ب» بروید.

کوهی به نام سرعت‌گیر

نمی‌دانم چه کسی، چگونه و در نتیجه چه اتفاقی استفاده از دست‌انداز در خیابان‌ها و به‌ویژه، جاده‌های کشور مناسب و «عقلانی» دانسته است؟ از زمانی که به‌عنوان یک کودک دوچرخه‌سواری یاد گرفتم، با دست‌انداز سر کوچه مواجه شدم.

به یاد دارم که به من می‌گفتند وجود آن‌ها برای کاهش سرعت مردم و موتورسواران ضروری است. تا اینکه با خودرو در جاده‌های شمال کشور، از خراسان‌شمالی تا گیلان، سفر کردم و با دست‌اندازهای بی‌شمار روبه‌رو شدم.

دست‌اندازهایی که اگر با سرعت قانونی جاده از آن‌ها عبور کنید، حتما اتفاقی ناگوار برای شما یا خودروتان رخ خواهد داد. بی‌شک شماری از آن‌ها هم فاقد تابلوی هشدار هستند که خود احتمال عبور نامناسب از روی دست‌انداز را افزایش می‌دهد.

برایم سوال است که چگونه مردم کشورهای دیگر از تاجیکستان گرفته تا ایالات‌متحده به اندازه ما به دست‌انداز نیاز ندارند؟ یعنی ما موتورهای بیشتری داریم؟ با توجه به جمعیت کشور آمریکا این مورد بعید است. آیا خودروهایمان سریع‌تر هستند؟ گمان نمی‌کنم چون حتی مردم تاجیکستان هم به انواع مرسدس‌بنز و بنتلی دسترسی دارند پس قطعا سریع‌تر نیستیم.

آیا رانندگی پرخاشگرانه‌ای داریم؟ پس چرا مسئولان توانمندتری برای «مدیریت درست» رفتارهای ترافیکی روی کار نمی‌آیند؟ دوست دارم این مطلب را با همان سوالی که آغاز کردم خاتمه دهم: چرا کشور نفت‌خیز ایران، همچنان از مسیرهای بی‌کیفیت رنج می‌برد؟ چرا از دست سرعت‌گیرها راحت نمی‌شویم؟

کانال عصر ایران در تلگرام