صدای هنرهای فراموش شده ایرانی از ترکیه شنیده می‌شود
تاریخ انتشار: ۱۰ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۴۳۵۹۸۸
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، احسان کاظمی، عضو و مدرس انجمن خوشنویسان در گفت‌وگو با ایکنا درباره فضای حاکم بر خط و خوشنویسی در کشورمان گفت: مهمترین بحث در رابطه با هنر، فعالیت‌ها و اقداماتی است که دولت‌ها انجام می‌دهند و سرمایه‌گذاری می‌کنند. با توجه به تاریخ کشورمان، هر زمان دولت‌ها و حکومت‌ها به فرهنگ و هنر ارزش قائل شدند، آن هنر پیشرفت کرد و هر جا این حمایت‌ها نبوده، هنر نیز به سمت نابود شدن رفته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: ما در طول این سال‌ها فقط با بیان قول معروف فردوسی که «هنر نزد ایرانیان است و بس» به هنر افتخار کرده‌ایم و کاری برای هنر انجام نداده‌ایم و بر هنری که از گذشتگان به دستمان رسیده است، چیزی نیفزودیم، بلکه از آن هم کاسته‌ایم و باعث از بین رفتن و فراموشی آنها شده‌ایم؛ بنابر این سال‌هاست در زمینه هنر به جای تولید، حاضری‌خوری کرده‌ایم.
نفر برگزیده جشنواره بین‌المللی زیتون برنو ترکیه ادامه داد: ترکیه در عرصه خوشنویسی ۴۰۰ سال تلاش مداوم داشته است، در حالی که طی این سال‌ها هنر در کشور ما با فراز و نشیب‌های بسیاری مواجه بوده است. کاری که آنها در ۵۰ سال اخیر در جهان اسلام انجام دادند، هیچ کشوری نکرده است. برگزاری مسابقات خطاطی فاخر که بسیاری از خطوط در همین مسابقات احیا شد، یکی از اقدامات مهم این کشور است. چند صد سال بود که خط کوفی، دیوانی و صفحه‌نویسی در خط ثلث وجود نداشت و آنها این خطوط را احیا و رشته‌های هنری جدیدی ایجاد کردند.
کاظمی با بیان اینکه هر چند در کشور ما هم زحمات بسیاری کشیده شده است، اما همه این تلاش‌ها و زحمات منحصر به خط نستعلیق و شکسته بوده است، گفت: متأسفانه در سال‌های اخیر پیشکسوتان و انجمن خوشنویسان که فقط نستعلیق‌نویس بودند خود را در این دو خط محصور کردند و با رویکرد نادرست، عنوان عربی را به بقیه خطوط دادند. به نظر می‌رسد باید عنوان این انجمن را انجمن نستعلیق‌نویسان گذاشت، نستعلیق‌نویسانی که از قدمای خود بریدند.
وی ادامه داد: ما در گذشته، هنری به نام ابر و باد داشتیم و این هنر به اسم ایران شناخته می‌شد و در ترکیه نیز با همین عنوان «ابرو» خوانده می‌شود. هنری که بیشتر خوشنویسان قدیم آن را می‌دانستند و خود می‌ساختند و بر روی آن خوشنویسی می‌کردند. در حالی که اکنون این هنر در کشورمان به فراموشی سپرده شده و ترکیه بر روی آن سرمایه‌گذاری کرده و مسابقات «ابر و باد» را در رده‌های سنی مختلف برگزار می‌کند.
این هنرمند خوشنویس درباره اینکه یکی از چالش‌های ما در زمینه اقتصادِ هنر است و همین مسئله باعث شده بسیاری از هنرمندان جوان از آن رویگردان شوند، بیان کرد: در هر فعالیتی جنبه اقتصادی آن حائز اهمیت است و اگر غیر از این باشد، آن فعالیت محکوم به فنا خواهد بود. یکی از ایراد‌های هنرمندان ما در زمینه هنر به ویژه خوشنویسی این است که کار خود را برای عرضه نمی‌نویسند و فقط برای دل خود می‌نویسند و اگر از آنها بخواهید که چند تابلو به شما بدهند، خواهند گفت تابلویی ندارند. در حالی که غیر از بحث درونی و معنوی هنر، باید اثری خلق شود که از معیار‌های ارائه و عرضه برخوردار باشد تا دیده شود.
وی افزود: حضور در نمایشگاه‌ها یکی از جنبه‌های دیده شدن هنر هنرمند است، اما یک اثر باید معیار‌هایی نظیر متریال درجه یک، قاب نفیس و ... داشته باشد تا خریدار براساس ارزش اثر آن را خریداری کند. در بسیاری از کشورهای عربی هنر را نمی‌شناسند، اما ارزش یک اثر خوب را تشخیص می‌دهند و برای آن پول خوبی هم می‌پردازند.
کاظمی ادامه داد: در یکی از مسابقات خوشنویسی ترکیه حضور داشتم که یکی از هنرمندان ترک می‌گفت که به یکی از هنرمندان ایرانی سفارش دادیم که اشعاری از مولوی را خوشنویسی کند که هنرمند آن را پشت برگه اعلامیه نوشته بود. یعنی این هنرمند هنوز به ارزش کار خود واقف نیست که آن را بر روی یک کاغذ درجه یک دست‌ساز و تذهیب‌شده بنویسد. چه کسی حاضر است اثر این هنرمند را خریداری کند؟!
وی ادامه داد: متأسفانه به هنرمندان آموزش داده نشده و نمی‌شود که اثر خود را برای عرضه بنویسند. یا از هنرجو نمی‌خواهند که پس از مشق، هنر خود را روی کاغذ اجرا کند و با مؤلفه‌های یک اثر قابل عرضه آشنا شود. این کار هنرجو را در اجرا، قطعه‌بندی اثر، خوب‌نویسی و ... حرفه‌ای‌تر می‌کند.
انتهای پیام/
منبع: تقریب
کلیدواژه: سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.taghribnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تقریب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۴۳۵۹۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای یا قصۀ شمس و مولانا؟
عصر ایران؛ رضا صائمی- نمی‌توان دل‌بستۀ هنر و ادبیات ایران‌زمین بود و به تماشای فیلم «مست عشق» وسوسه نشد. قصۀ رابطۀ شمس و مولانا آن‌قدر حیرت‌انگیز و پر رمز و راز و پرکشش است که تماشای «مست عشق» به قصد رمزگشایی آن می‌تواند هر علاقه‌مند به عرفان را به سالن‌های سینما بکشاند.
با این حال وقتی به تماشای فیلم به سینمای آزادی رفته بودم، از پچ‌پچ و واکنش‌های برخی از تماشاگران اطرافم دریافتم گویی برخی بیشتر برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای به تماشای فیلم آمده بودند و با دیدن آنان بر پرده سینما یا کنار بازیگران ایرانی فیلم به وجد آمده و درباره حضور آنها در فلان سریال ترکی حرف می‌زدند.
البته یکی از عناصر و عوامل مهم جذب مخاطب و رونق گیشه و فروش هر فیلم، حضور ستارگان سینمایی و بازیگران محبوب در آن اثر است. چنان‌که برای بسیاری از مخاطبان حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در این فیلم و هم‌بازی شدن آنها یکی از انگیزه‌های مهم تماشای فیلم است و این فی‌الذات چیز بدی نیست و البته حضور یک ستاره سینمایی خارجی هم می‌تواند به همین اندازه جاذبه داشته باشد اما اینکه برخی از تماشاگران ایرانی تنها به حضور بازیگران ترکیه‌ای در فیلم بیش از قصه آن توجه کنند عجیب است. آن هم قصۀ دو تن از مفاخر و مشاهیر ایرانی که حیرت‌انگیزترین شخصیت‌ها در تاریخ و ادبیات کهن فارسی‌اند.
به گمانم آنچه در فیلم «مست عشق» بیش از بازیگران آن چه ترکیه‌ای و چه ایرانی مهم است خود شخصیت‌های اصلی قصه‌اند یعنی شمش و مولانا. شخصیت‌هایی که دراماتیک و سینمایی نیستند بلکه واقعی‌اند. شخصیت‌هایی که باید قدر ببینند و بر صدر نشینند.
اساسا فیلمی از جنس «مست عشق» ساخته شد تا دو تن از مهمترین شخصیت‌های تاریخ ادبیات ما به مردم معرفی شود. شخصیتی که آوازه‌شان جهانی شده و در وطن خودمان کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. اینکه حضور بازیگران ترکیه‌ای و حتی ایرانی تنها انگیزه تماشای «مست عشق» باشد ضد فیلم است.
فیلمی که از زبان شمس و مولانا بر خودشناسی تاکید می‌ورزد تا بتوان از ظواهر دنیوی عبور کرد و به درک باطن جهان و جان خویش رسید. البته فیلم این ظرفیت ذائقه‌پذیری را در خود دارد و تماشای با‌بصیرت آن می‌تواند به تماشاگر کمک کند تا از ظاهر پرستی عبور کند.
با این همه چنان که اشاره شد این واقعیت غیر قابل انکار است که کثیری از تماشاگران ایرانی به شوق تماشای بازیگران ترکیه‌ای به دیدن «مست عشق» می‌روند و این در حالی است که «بنسو سورال» یکی از بازیگران ترکیه‌ای این فیلم گفته است حضور در این فیلم و حسن فتحی او را متحول کرده و بعد از این در هر نقشی بازی نمی‌کند.
ضمن اینکه از حیث بازیگری، بازیگران ما در سطح بالاتری قرار دارند و تماشایی‌ترند. گرچه مهمترین مولفه و عنصر جذابیت و تماشایی بودن «مست عشق» نه بازیگران آن که دو شخصیت اصلی و واقعی آن یعنی شمس و مولاناست.
هیچ مایه و سرمایه ای برای تبلیغ«مست عشق» به اندازه خود این شخصیت نیست و کاش هر فیلمی را به تناسب جایگاه سوژه‌اش به تماشا بنشینیم نه چیدمان و ترکیب بازیگرانش. نمایش تصویری قصه شمس و مولانا کافی است تا از تماشای «مست عشق» سرمست شویم.
کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: «مست عشق» نیامده رکورد فروش روز اول سینمای ایران را شکست
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»