گزارش رونالدو رکورد دایی را از دم تیغ میگذراند!
تاریخ انتشار: ۱۳ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۴۵۷۰۰۳
دایی صدرنشین قدیمی اینجاست، رکورد 109 گل زده او برای ایران باعث شده که نام او به مدت دو دهه پاسخ بسیاری از مسابقات اطلاعات عمومی فوتبالی باشد.
به گزارش ورزش سه و به نقل از هفت یک، علی دایی در اتاق نشیمن خانه مجللی در تهران چند سانتیمتر بیشتر روی صندلی راحتی فرو میرود. به آرامی به انتهای سبیل خود دست کشیده وبا نوازش گوش گربهاش میگوید:” نه، پیکلز.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
روی چمن نه چندان خوب یکی از کشورهای شمال غربی اروپا، کریستیانو رونالدو با والی سادهای دروازه حریف را باز کرد. او با خوشحالی به سمت پرچم کرنر رفت اما به شکل خاصی با سکوت همراه بود؛ چشمان و حرکت شانههای او پیامهای متفاوتی را مخابره میکرد. آنها میگفتند:” آخیش.” اما در عین حال:” این واقعا کم است اما بدک هم نیست.” بله، به ردههای بالایی جدول بهترین گلزنان تیمهای ملی که به خیابان گانزلینگرز هم معروف است، خوش آمدید.
البته دایی صدرنشین قدیمی اینجاست، رکورد 109 گل زده او برای ایران باعث شده که نام او به مدت دو دهه پاسخ بسیاری از مسابقات اطلاعات عمومی فوتبالی باشد. و البته دشمنی قدیمی برای رونالدو که دست یافتنش به این رکورد در این مقطع زمانی ایده چندان خوبی به عنوان یک ضرورت روانی نیست.
رونالدو تا پایان سال 2020 موفق شده بود 102 گل برای پرتغال به ثمر برساند-رقمی که از هر نظر خیرهکننده بود و زمانی درخشانتر میشد که متوجه میشدید او تا زمانی که 31 ساله شد، تنها 55 گل ملی زده بود. نمیشد زمان دقیق گرفتن جای علی دایی در صفحه ویکیپدیا توسط این بازیکن را تخمین زد اما شاید چنین اتفاقی در حدود سال 2019 محتمل شد که او 14 گل در 10 بازی به ثمر رساند تا از مختار داهاری مالزیایی عبور کرده و با ورود به باشگاه 90 گل در رده دوم این رده بندی قرار گرفت.
گل رونالدو مقابل لوکزامبورگ، تعداد گلهای ملی او را به عدد 103 رساند و او اکنون تنها 6 گل با رکورد دایی فاصله دارد.
با سرعت گرفتن سالهای پایانی بازی شاید تلاش بیشتری برای رسیدن به این رکورد موردنیاز باشد. همچنین طبیعتا کسب و کاری خانگی مختص پیشبینی زمان رسیدن رونالدو به این رکورد به راه افتاد. تعویق یورو 2020 این احتمال جذاب را افزایش داد که شاید او در تورنمنتی مهم که چشم جهان روی او است، به چنین رکوردی برسد. این تصور کاملا محتمل است که رونالدو، بازیکن انگیزهای که جایگاه افسانهای خود را حتی در استاندارد فوتبالیستهای بزرگ، با زحمت زیاد به دست آورده، از چنین رخدادی خوشحال خواهد شد.
در این نقطه به زمان حال برمیگردیم که رونالدو 103 گل برای پرتغال به ثمر رسانده است. این از یک سو در نقطه مقابل انجام کاری بزرگ قرار دارد. خب، رونالدو تنها یک گل در پنج دیدار اخیر برای کشورش به ثمر رسانده اما از این بین، دو بازی برابر فینالیستهای جام جهانی 2018 برگزار شده است. تقویم دیدارهای ملی جای خالی بسیاری دارد و پرتغال با وجود تمام منابع هجومی نتوانسته شانسهای زیادی برای او فراهم کند. جز این باید به این نکته توجه کرد که رفقا! او به معنای واقعی کلمه شب گذشته گل زد. به سختی میتوان گفت که این پایان یک دوره باشکوه است.
خطر واقعی اینجا وجود ندارد و تردیدی نیست که رونالدو خودش را به زور تا آن طرف این خط نامرئی نخواهد کشید. تمایل خودآگاه یا ناخودآگاه برتری نسبت به دیگران در او بسیار قوی است. اما ارزش او برای پرتغال بسیار بیشتر از این است که امید او را ناامید کند. اگر نیاز باشد که او برای به ثمر رساندن آخرین پنالتی مسابقات انتخابی جام جهانی 2030 برابر لیختن اشتاین روی ویلچر مکانیکی حمل شود، این کار انجام خواهد شد. شاید جشن پس از آن چندان زیاد نباشد اما این جزییات کوچک ماجراست.
با این حال حس آزاردهندهای وجود دارد که اگر رونالدو بخواهد این کار را در مسابقات به تعویق افتاده جام ملتهای اروپا در تابستان به انجام برساند، ممکن است از مسیرش منحرف شود. پرتغال پیش از آن دو بازی دوستانه در پیش دارد و نهایتا هفت بازی در این تورنمنت برگزار خواهد کرد که به نظر زمان زیادی میرسد تا این که نگاهی دقیقتر به آن داشته باشید: یکی از دیدارهای تدارکاتی برابر اسپانیاست و فرانسه و آلمان نیز هر دو با آنها همگروه هستند. پرتغال با آمادگی فعلی خود مدعی قدرتمندی در هیچ یک از این دیدارها به حساب نمیآید.
همه این موارد دلیل ناراحتی واضح رونالدو در طول هفته گذشته را شرح میدهد. سه بازی متوالی برابر آذربایجان، صربستان و لوکزامبورگ فرصت خوبی برای گلزنی به شمار میرفت اما این اتفاق رخ نداد. او پیش از گلزنی برابر لوکزامبورگ در چهار بازی با پیراهن پرتغال گل نزده بود- بیشترین زمان سپری شده بدون گل زده برای او پس از حضور فرناندو سانتوس روی نیمکت این تیم در سال 2014. به نظر میرسید که حتی این گل نیز چندان باعث خوشحالیاش نشده است: با شناختی که از رونالدو داریم، او یک موقعیت گل از دست رفته در نیمه اول را بارها و بارها در ذهنش مرور خواهد کرد تا زمانی که هتتریک بعدیاش را به ثبت برساند.
نشریات پرتغال از مردود اعلام شدن گل رونالدو مقابل صربستان با عنوان “دزدی” نام بردند.
شما احتمالا تصاویر عصبانیت او در ثانیههای پایانی دیدار برابر صربستان را دیدهاید که از تصمیم داور برای مردود اعلام کردن گلی که به باور او گل پیروزیبخش تیمش بود آزردهخاطر شده بود. شاید خشم او قابل توجیه بود اما باعث میشد به این فکر کنیم که خدشه در کسب رکورد شخصی نیز به اندازه از دست رفتن دو امتیاز برایش مهم بود.
این موضوع پس از بازی در رسانههای پرتغالی مطرح شد. برونو ویرا آمارال در روزنامه اکسپرسو نوشت:” هیچ چیز بیشتر از این که کسی جلوی گلزنی کریستیانو رونالدو را بگیرد او را عصبانی نمیکند. او لیگها و جامها و تمام قهرمانیهای ممکن را از دست داده اما چیزی که واقعا او را آزرده میکند این است که گلی بزند و ببیند که داور به سمت نقطه وسط زمین اشاره نمیکند.”
واکنشهایی مانند این و نگاه مرگباری که او به نانی پس از این که گل فردی درخشانش در دیدار دوستانه برابر اسپانیا در سال 2010 را خراب کرد، انداخت- یکی از ستوننویسها در عبارتی خاطرهانگیز آن را “قتل از طریق تلهپاتی” نامید- گاهی به عنوان شواهدی برای حقارت همیشگی رونالدو به کار برده میشوند. به هرحال همیشه چیزی برای گفتن درباره فوتبالیستهایی که صبورانه با انتقادات شدید روبرو میشوند و نگران آینده نیستند و به زندگی ادامه میدهند، وجود دارد.
اما افسوس خوردن به معنای از دست دادن نکته اصلی است؛ خصوصا اگر در حال ستایش رونالدو باشید. این موارد دو روی یک سکه هستند. این خشم از علاقه و بیصبری درونی یکسانی سرچشمه میگردد که باعث رخ دادن اتفاقات خوب است: حرفهایگری، تمرکز و انرژیای که باعث پیش راندن بازیکنی 36 ساله برای حضور 270 دقیقهای در زمین فوتبال در فاصله 6 روز میشود؛ بدون این که حتی ذرهای خواهان استراحت باشد. و بله، این اشتیاق جاودانه برای از دم تیغ گذراندن تمامی رکوردهای باقیمانده در زمین- و انجام این کار در زمانی که همه تلویزیونهای خود را روشن کرده و متوجه افتخارآفرینی او هستند.
هرچند این همان جایی است که رونالدو کمی آن را اشتباه گرفته است. بله، مشخصا شکستن رکورد دایی در فینال یورو بسیار جالب است. اما رکوردهای ملی به خودی خود هدفی ملی دارد. گلهای زشت در پیروزیهای نه چندان درخشان و فراموش شونده: این رکورد مربوط به چنین چیزهایی است، نه درخششهای بزرگ در تورنمنتها. این چیزی است که باید از آن بگذری، تماشای سمساریهای فوتبال به همراه خانههای حراج تر و تمیز.
بنابراین بله: پیش برو رونالدو. شاید این دو هفته تنها سکونی کوتاه باشد. اما اگر مجبور شدی کمی بیشتر صبر کنی، لطفا فکر نکن که این اتفاق باعث کاهش ارزش و درخشش این دستاورد خواهد شد. تالار باشکوهِ جزایر فارو و استونی در انتظارت هستند.
علی دایی تیم ملی پرتغال کریستیانو رونالدومنبع: ورزش 3
کلیدواژه: علی دایی تیم ملی پرتغال کریستیانو رونالدو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۴۵۷۰۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گلایه خسرو حیدری از علی دایی و کیروش!
به گزارش ورزش سه، خسرو حیدری خاطرات جالبی از دوران حضور در تیم ملی مطرح کرد، گلایهای که سالهای طولانی از علی دایی داشته تا قهر یک ماهه با کارلوس کیروش و داستان تلخی که اجازه خداحافظی با پیراهن تیم ملی به او داده نشد.
خسرو حیدری با حسرت درباره نیمکت نشین شدن در بازی معروف شکست دو بر یک مقابل عربستان صحبت کرد و گفت: زمان آقای دایی به تیم ملی دعوت شدم، در آن زمان مجید غلامنژاد بود و من هم اضافه شدم، در بازی دوستانه ای که با کویت برگزار کردیم نیمه دوم به جای حسین کعبی وارد زمین شدم و مهدویکیا هافبک راست بود و یک زوج خیلی خوب تشکیل دادیم، بعد از آن در تمرینات هم خیلی خوب با مهدویکیا هماهنگ شده بودم و زوج خوبی تشکیل داده بودیم، بازی با عربستان بود و تا روز بازی فکر میکردم که ترکیب اصلی قرار دارم و در تمرینات هم همینطور به نظر میرسید اما حسین کعبی مقابل عربستان در ترکیب اصلی قرار گرفت، برای آن مسابقه خیلی انگیزه داشتم و اصلا برایم مهم نبود که چه بازیکنی مقابلم است و زوج خوبی با مهدویکیا تشکیل میدادیم، بعد از آن هروقت علی دایی را دیدم به او گفتم که تا روز بازی فکر میکردم که فیکس هستم اما حسین کعبی دفاع راست بازی کرد.
حیدری در ادامه گفت: بعد از نیمکت نشین شدن هم امیدوار بودم که خودم را نشان دادم و در بازی بعدی فیکس باشم ، وقتی یک بر صفر از عربستان جلو بودیم و بازی یک بر یک شد استرس گرفتم، قبل از بازی گفته بودند که علی دایی اگر ببازد عوض میشود، استرس داشتم که گل دوم را نخوریم و دوباره باید خودم را به مربی جدید ثابت کنم که بعد از کنار گذاشته شدن دایی افشین قطبی آمد و کمتر بازی کردم تا سال 2011 که دوباره فیکس تیم ملی شدم.
حیدری درباره دوران : تیم ملی جدیدی در حال شکل گیری بود - زمان انتقالی - فوتبال ما در افت بود -
من در بازی با نیجریه فیکس بودم و بین تمام بازیکنان دو تیم بیشترین دوندگی را داشتم، پژمان منتظری دفاع راست بازی میکرد و من وینگر راست بازی میکردم، در بازی با آرژانتین کیروش مسعود شجاعی را از اول در سمت راست گذاشت و بعد از بازی با آرژانتین از من عذرخواهی کرد که از ابتدا به من بازی نداده و البته بین نیمه به زمین رفتم، بازی با بوسنی هم به میدان رفتم.
من در مقدماتی جام جهانی 2018 برای تیم ملی بازی میکردم و زمانی که به مسابقات نزدیکشویم تیم را تغییر داد، متوجه شدم که در یک اردو من را نمیخواهد دعوت کند و رفتم با او صحبت کردم که بعد از این همه سال که در تیم ملی حضور دارم جالب نیست که دعوت نشوم، خواستم بدانم اگر واقعا نظری روی من ندارم خداحافظی بکنم و شاید ایشان هم استقبال بکند، کیروش آدم عجیب و زرنگ بود، به او گفتم اگر نظری روی من ندارید خداحافظی کنم و دوست ندارم که من را کنار بگذارید، به من گفت که همچین نظری ندارم و مقابل کره چه کشی میخواهد بازی کند، شما باید باشید و بازی کنید.
او در ادامه گفت: حتی اگر یادتان باشد سیدجلال را در 2018 لحظه آخر کنار گذاشت، من از او صادقانه خواستم که نظر بدهد و این شخصیتش را دوست نداشتم، یک اردو من را دعوت نکرد و در اردوی بعدی که در ارمنستان بود من را مجدد در لیست 36 نفره تیم ملی قرار داد، بعد از آن در زمان علی منصوریان 8 بازی در استقلال انجام دادم و دیگر هیچوقت من را دعوت نکرد و فرصت این را پیدا نکردم که از تیم ملی خداحافظی کنم.
حیدری در ادامه نسبت به مشکلی که بین قلعه نویی و کیروش ایجاد شد گفت: یک مشکل دیگر وجود داشت که ایشان با قلعه نویی به مشکل خورده بود، من یادم هست که بعد از جام ملتها که به عراق باختیم به من و امید ابراهیمی گفت که میخواهم درباره مربیشما مصاحبه کنم، تعجب کردیم که چرا به ما میگوید؟ به او گفتیم که ما زمانی که در استقلال هستیم صدمان را میگذاریم و برای تیم ملی هم همینطور است!
حیدری در صحبتهایش از قهر یک ماهه کارلوس کیروش با خودش پرده برداری کرد و گفت: یادم هست که زمانی که با استقلال در لیگ قهرمانان آسیا حضور داشتم، مقابل بوریرام گلزنی کرده بودم، بوریرام را بردیم و صعود کردیم، بازی با افسی سئول در دقایق پایانی مصدوم شدم، دکتر نوروزی بررسی کرد و گفت نمیتوانی بازی کنی اما قلعه نویی از من خواست که بازی کند، در زمین حضور داشتم اما بخاطر مصدومیتی که داشتم نمیتوانستم بازی کنم، بعد از این ماجرا کارلوس کیروش یک ماه با من قهر کرده بود و صحبت نمیکرد و به او گفتم آقای قلعه نویی از من خواسته که بازی کنم و او از من شاکی بود که به عواقبش فکر نمیکنی که ممکن است فوتبالت تمام شود!
حیدری از تجربه کار کردن با مربیان مختلف خود در دوران بازیگری صحبت کرد و گفت: کی روش در کار دفاعی در دنیا بهترین است، قلعه نویی فوتبال هجومی خوبی به نمایش میگذارد و حتی در تیم ملی هم میبینید که خیلی هجومی بازی میکند، دنیزلی مربی قویای بود که در پاس هم سابقه کار کردن با او را داشتم، هرکدام از آنها ویژگی های خاص خود را داشتند.